Σήµερα το πρωί, ένας φίλος µού διηγήθηκε µια ιστορία. Ήταν λέει 7-8 χρονών, όταν πήγαινε µέσα από τα χωράφια της Καλλιθέας µέχρι τις Τζιτζιφιές, στη γιαγιά του. Εκεί στις Τζιτζιφιές λοιπόν, ήταν µερικά πιτσιρίκια που αρµένιζαν λίγο πιο πέρα απ’ τα βράχια µε κάτι µικρά βαρκάκια µε πανί.
– Γιαγιά, θέλω να κάνω κι εγώ απ’ αυτό! έλεγε στη γιαγιά του.
– Τι λες παιδάκι µου; Αυτά είναι για βασιλιάδες! του απαντούσε εκείνη.
Και πέρασαν τα χρόνια, και τα βαρκάκια έγιναν πιο προσιτά, τα πιτσιρίκια µέσα στα βαρκάκια περισσότερα, και τα πιτσιρίκια µεγάλωσαν, και έγιναν πρωταθλητές και ολυµπιονίκες που δόξασαν και δοξάζουν την Ελλάδα µας και ο φίλος µου, όχι µόνο απέκτησε την βάρκα του, αλλά έγινε και πρόεδρος ναυταθλητικού συλλόγου. Όχι, δεν είναι βασιλιάς, συνταξιούχος είναι, µόνο που αγαπάει την θάλασσα λίγο περισσότερο από κάποιους άλλους. Και όχι, δεν έδωσε µια περιουσία για το ιστιοφόρο του, αλλά όσο κάνει ένα καλούτσικο αυτοκίνητο.
Πράγµατι, η απόκτηση ενός σκάφους σήµερα είναι πιο προσιτή από ποτέ και είναι καθαρά θέµα προτεραιοτήτων. Όποιος το θέλει πραγµατικά, µπορεί να το αποκτήσει. Οι υπόλοιποι, που δεν είναι επιλογή τους, απλώς αγναντεύουν από µακριά τους «σκαφάτους». Υπάρχουν σήµερα σκάφη για όλα τα βαλάντια. Μέσα στους ναυταθλητικούς οµίλους και τα λιµάνια, υπάρχουν πολλοί µεροκαµατιάρηδες και υπάλληλοι και συνταξιούχοι, που το σκαφάκι τους είναι µέρος της ζωής τους, το µεράκι τους, σχεδόν οικογένεια, που το συντηρούν µόνοι τους και το αγαπούν και το περιποιούνται, συχνά κόβοντας από άλλες ανάγκες τους. Και όταν λύσουν και βρεθούν στην θάλασσα, µε τον αλµυρό άνεµο να φουσκώνει τα πανιά πριν τους χαιδέψει το πρόσωπό, τότε ναι. Είναι βασιλιάδες!
Υπάρχουν και οι πιο καλοβαλµένοι, µε καλύτερα σκάφη, υπάρχουν και οι πραγµατικοί βασιλιάδες και οι εµίρηδες. Αυτοί όµως συγκριτικά είναι λίγοι. Ελάχιστοι.
Δυστυχώς ο όρος «σκαφάτος» ακολουθεί όλους αυτούς που έφαγαν την σχετική πετριά και αντί να αγοράσουν (και συντηρήσουν) ένα καλύτερο αυτοκίνητο ή το περίφηµο «κεραµίδι πάνω από το κεφάλι τους» ή ένα εξοχικό, πήγαν κόντρα στην νεοελληνική πραγµατικότητα και αποφάσισαν να αποκτήσουν ένα σκαρί για να πραγµατοποιήσουν το όνειρό τους. Αυτοί που χρησιµοποιούν συνήθως αυτόν τον όρο, δεν είχαν ποτέ την θέληση, δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να µπουν σε ένα πλεούµενο, ν’ αφήσουν τις σκοτούρες τους στην στεριά και να γίνουν ένα µε τον ουρανό και την θάλασσα. Μέσα στην ηµιµάθειά τους, νοµίζουν ακόµα πως τα πλεούµενα είναι µόνο για βασιλιάδες. Δικαίωµά τους. Δεν είναι δικαίωµά τους όµως να απαξιώνουν και να λοιδορούν τις επιλογές των άλλων. Βέβαια, είναι και ζήτηµα του ήθους και της κουλτούρας που κουβαλάει ο καθένας µέσα του.
Ζούµε σε µια χώρα που περιβάλλεται από την καλύτερη θάλασσα του κόσµου και θα ήταν πραγµατικά ευλογία αν κάθε Έλληνας είχε ένα πλεούµενο για να απολαµβάνει τις χάρες της, είτε σαν αναψυχή, είτε σαν ναυταθλητισµό. Οι ναυτικοί όµιλοι κάνουν ότι µπορούν γι αυτό, δίνοντας την ευκαιρία σε χιλιάδες νέους να αγαπήσουν την θάλασσα σαν µέλη πληρωµάτων των ναυταθλητικών σκαφών κατά την διάρκεια των αγώνων που διοργανώνουν. Ελπίζουµε κάποτε, οι αρµόδιοι αυτής της χώρας, από τους σοφούς νοµοθέτες µας µέχρι τον τελευταίο δηµοτικό σύµβουλο να το καταλάβουν, να άρουν εµπόδια και να δώσουν κίνητρα για να γίνει το όνειρο πραγµατικότητα.
