«Το πήρα απόφαση, θα ξεκινήσω ιστιοπλοΐα!» …άκουσα κάποιον να αναφωνεί, χωρίς να γνωρίζει ίσως ο αφελής πως είχε ήδη κάνει το πρώτο του λάθος: γιατί την ιστιοπλοΐα δεν την επιλέγεις εσύ, αλλά εκείνη. Και θα βρει τον τρόπο της κάποια στιγµή, όταν φτάσει εκείνη η στιγµή, που θα τρυπώσει στη ζωή σου χωρίς να το καταλάβεις. Θα απλώνει συνεχώς τα δίχτυα της µέσα σου να κλέψει κοµµάτια από την ψυχή σου κι εσύ θα τα δίνεις τόσο απλόχερα για έναν και µόνο λόγο: γιατί θα βρίσκεται πάντα εκεί όχι µόνο για να πάρει αλλά για να επιστρέψει στο πολλαπλάσιο τα όσα από εσένα δανείστηκε.
Η ιστιοπλοΐα, δραστηριότητα των αντιθέσεων αλλά ταυτόχρονα αυστηρά οριοθετηµένη, προσφέρει τη δυνατότητα να γνωρίσει κανείς τα προσωπικά του όρια και ίσως να τα ξεπεράσει. Και αυτή την τέλεια ισορροπία στη συνέχεια καλείται ο ενδιαφερόµενος να µιµηθεί υιοθετώντας την ως τρόπο ζωής στην καθηµερινή του ζωή. Πέρα λοιπόν από τα προφανή οφέλη που κανείς αποκοµίζει (εκγύµναση, αναψυχή και γνώσεις), κάποια παρουσιάζουν οµοιότητες µε τα οφέλη της ψυχοθεραπείας όπως: άµεση επαφή µε τον εαυτό και το συναίσθηµα, χαλάρωση, ανακούφιση από τα προβλήµατα, βελτίωση της αυτοπεποίθησης, χτίσιµο διαπροσωπικών σχέσεων, αλλαγή οπτικής και διάθεση αλλαγής… όσων µοιρών αποφασίσει κανείς µε οδηγό την προσωπική του πυξίδα.
Οι λέξεις µοιάζουν φτωχές για να περιγράψει κανείς τις ώρες της πλεύσης. Πέρα από την συγκέντρωση που απαιτείται και την ικανότητα να επεξεργάζεται κανείς ταυτόχρονα πολλές πληροφορίες, ιδιαίτερα σηµαντικό είναι πως τα προβλήµατα της καθηµερινότητας δεν επιβιβάζονται στο σκάφος αλλά µένουν στη στεριά – για να τα παραληφθούν και πάλι από εκεί κατά την επιστροφή, πιο αντικειµενικά, λιγότερο σηµαντικά και σίγουρα αποδυναµωµένα. Πλέοντας για ώρες σε ένα κοµµάτι «γης» στην αγκαλιά της θάλασσας αντιλαµβάνεται κανείς τα µεγέθη και τις έννοιες στις πραγµατικές τους διαστάσεις, ανακαλύπτει τον εαυτό του και τον τρόπο που επικοινωνεί και σχετίζεται µε τους άλλους και ασκείται σε έννοιες όπως οµαδικότητα, πειθαρχία, οργάνωση και ικανότητα λήψης αποφάσεων.
Είναι ήδη γνωστό αλλά πάντα αναγκαίο να τονίζουµε την ευεργετική επίδραση της επαφής µε τη φύση, όπου η αίσθηση της ελευθερίας υπερτερεί και ο χρόνος αποκτά πιο αργούς και υγιείς ρυθµούς µειώνοντας τα επίπεδα του stress και βελτιώνοντας την ψυχική υγεία (A. van der Wal, M.Schade, L. Krabbendam & M. Van Vught, 2013). Αλλά ας είµαστε ειλικρινείς: για τον σύγχρονο άνθρωπο η επαφή µε φύση δυστυχώς σπανίζει και κατ’ επέκταση σπανίζουν και τα οφέλη αυτής της συνάντησης. Και αυτή ακριβώς η αδικία διορθώνεται εδώ. Η θάλασσα και ο αέρας, εξαιρετικά ασταθή στοιχεία, γίνονται κύριο µέληµα του ιστιοπλόου, προϋποθέτοντας και απαιτώντας σεβασµό στη θάλασσα και τους κανόνες της.
Ιστιοπλοΐα. Η ικανότητα και η τέχνη να χρησιµοποιεί κανείς τον αέρα, βάζοντας σηµάδια στη γη, για να πλεύσει στη θάλασσα µε τιµόνι την ψυχή του. Η ικανότητα και η τέχνη να αναπλάθει, να µετασχηµατίζει, να γαληνεύει. Να απεικονίζει τα γεγονότα στις πραγµατικές τους διαστάσεις, εκεί που όλα λειτουργούν αρµονικά, ισορροπηµένα. Να ανακαλύπτει µαγικά τις απαντήσεις, ρίχνοντας άγκυρα στον προσωπικό του ορίζοντα.
Για όποιον λόγο και αν ταξιδεύει κανείς, ας ανοίξει πανιά για να συναντήσει την ψυχή του. Άλλωστε και «ο Κολόµβος όταν ξεκίνησε, δεν ήξερε που πήγαινε και όταν έφτασε δεν ήξερε πού βρισκόταν» (Winston Leonard Spencer-Churchill). Κι όµως, άλλαξε όχι µόνο τη ζωή του αλλά και την ιστορία.
