480πΧ. Οι Πέρσες απειλούν σοβαρά την Αθήνα. Ο χρησµός της Πυθίας εναποθέτει την σωτηρία της Αθήνας στα “ξύλινα τείχη”. Ερµηνεύοντάς τον, αρκετοί προτείνουν να χτιστούν ξύλινα τείχη γύρω απο την Ακρόπολη, ο στρατηγός Θεµιστοκλής όµως ερµηνεύει τον χρησµό µεταφράζοντας τα “ξύλινα τείχη” ως πλοία και καταφέρνοντας τελικά το ακατόρθωτο: να νικήσει µε λίγες τριήρεις τον αναρίθµητο Περσικό στόλο, δυσανάλογα µεγαλύτερο του Ελληνικού, στα στενά της Σαλαµίνας.
Αυτό που µας διδάσκει η παραπάνω ιστορία που λίγο απασχολεί αν είναι αληθεια ή µύθος, είναι δύο βασικά συµπεράσµατα σχετικά µε τη φύση της θάλασσας και των σκαφών της: απο τη µία την ικανότητα να σώζουν – σώµατα, ψυχές και συνειδήσεις – και από την άλλη – και συνεπακόλουθα ίσως – τη θεική υπόστασή τους. Ως κατεξοχήν ναυτικός λαός τα “ξύλινα τείχη” αποτελούν την προέκταση του εαυτού µας παραταγµένα παντού γύρω µας έτοιµα πάντα να αναλάβουν την αποστολή τους.
Ας µην ξεχνάµε από την άλλη πως την ικανότητα της διακυβέρνησής τους την έχουµε βαθιά ριζωµένη µέσα µας, κληρονοµιά κάποιου άλλου Θεµιστοκλή, πραγµατικότητα που κάνει την απάντηση στην ερώτηση «πόσο είναι εύκολο να κυβερνήσει κανείς ένα σκάφος» να είναι σχετικά απλή: ως κατεξοχήν ναυτικός λαός θα έπρεπε να πλέουµε στη θάλασσα όπως περπατάµε στη στεριά, βάζοντας στην καθηµερινότητά µας τις πλεύσεις πάνω στη θάλασσα και κερδίζοντας διπλά: απο τη µία την σωτηρία µας και από την άλλη την επιβεβαίωση πως κρύβουµε πάντα µέσα µας έναν µικρό θεό. Αυτόν που µε τα “ξύλινα τείχη” του περπατά – ή πλέει – στην επιφάνεια της θάλασσας, ισορροπώντας και εξηµερώνοντας κάθε προσωπική του καταιγίδα.
Αυτή τη θεϊκή υπόσταση χρειάζεται συχνά να προσφωνούµε, αυτή που µε τα σκάφη, τα “ξύλινα τείχη” του Θεµιστοκλή καταφέρνει κανείς µικρά θαύµατα. Ξεκινώντας από την ιστορία που κουβαλάνε στα αµπάρια τους µέχρι την ιστορία που εµείς γράφουµε µαζί τους. Αλλά συνάµα είναι τα τείχη που πρέπει να κατεδαφίσουµε µέσα µας απέναντι σε αυτό που ονοµάζεται γνώση, ψυχή, τόλµη και φυσικά ικανότητα να ερµηνεύει κανείς όχι χρησµούς αλλά συγκυρίες. Να µετρά τις δυνάµεις του και να παίρνει αποφάσεις, όχι σαλιώνοντας το δάχτυλο ή κυνηγώντας ανεµόµυλους αλλά µε µεθοδικότητα, µελέτη, σεβασµό και εµπιστοσύνη. Στη γνώση, στη φύση, στον άνθρωπο.
Την επόµενη φορά λοιπόν που θα αναρωτηθείς αντικρίζοντας ένα σκάφος αν είναι εύκολο να κυβερνηθεί, είναι καλό να θυµάσαι πως το µόνο που χρειάζεται είναι ένας χρησµός και ένας έξυπνος µεταφραστής. Ας τον πούµε καπετάνιο. Κι ας είσαι εσύ.
