Ψάχνοντας στη µνήµη µου για να βρω γεγονότα, τα οποία να δικαιολογούν τον τίτλο, θυµάµαι µια διαδροµή στην Κύπρο, µεταξύ Λεµεσού και Λάρνακας. Βρισκόµουν εκεί για να περάσω λίγο χρόνο κοντά σ έναν φίλο αδερφικό, µε τον οποίο είχαµε περάσει µαζί αρκετά από πλέον ενδιαφέροντα χρόνια της ζωής µας, όπως είναι τα φοιτητικά και µετα-φοιτητικά. Τον χαρακτήρα του φίλου µου τον ήξερα πολύ καλά και τον γνώριζα σαν έναν έντιµο, δίκαιο και συνειδητοποιηµένο πολίτη. Συχνά, εγώ ο άπραγος χωρικός, µε την καλή πρόθεση, αλλά και την περισσότερη άγνοια των κανόνων συµπεριφοράς του κοινωνικού όντος, εισέπραττα τη δίκαιη και µε αγάπη κριτική του, για πολλές από τις πράξεις και τις απόψεις µου.
Εκεί λοιπόν, ανάµεσα Λεµεσού και Λάρνακας, συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί µου δίδαξε τη δίκαιη θέση και την ευθύνη µου στην κοινωνία. Ήταν Κυριακή και στην Κύπρο απαγορευόταν η κυκλοφορία των φορτηγών αυτοκινήτων, όταν σε κάποιο σηµείο µας προσπέρασε ένα φορτηγό, ο φίλος µου, χωρίς καθυστέρηση και δισταγµό, σταµάτησε στην άκρη του δρόµου και τηλεφώνησε στην Τροχαία. Εγώ αιφνιδιάστηκα και αντέδρασα, εκείνος όµως µε συνέτισε, λέγοντάς µου, ότι, αφού συµφωνούσε µε το µέτρο απαγόρευσης της κυκλοφορίας των φορτηγών τις Κυριακές, εκείνη τη στιγµή σ εκείνο το µέρος, όπου δεν υπήρχε άλλος να ελέγξει τον παραβάτη, αυτός αισθανόταν υποχρέωση να το κάνει! Συναισθηµατικά αντέδρασα και λογικά συµφώνησα και σκέφτηκα, αφού εµείς δεν επιτρέπουµε στους εαυτούς µας να παραβαίνουµε, γιατί πρέπει να ανεχόµαστε άλλους να το κάνουν;
Διαβάζοντας τα στιγµιότυπα από το φετινό Ράλλυ Αιγαίου, εντυπωσιάστηκα
από τη συµπεριφορά των οργανωτών και των συµµετεχόντων, απέναντι στη θάλασσα, η
οποία κινδυνεύει και την οποία αγαπάµε. Οι διοργανωτές µοίρασαν στα σκάφη βιοδιασπώµενα
και λιπασµατοποιήσιµα προϊόντα εστίασης, φιλικά προς το περιβάλλον, που χρησιµοποιήθηκαν
σε όλες τις εκδηλώσεις της διοργάνωσης, ενώ τα πληρώµατα, µαζί µε την απόλαυση του
αγώνα, καθάρισαν από τα σκουπίδια, όσες παραλίες µπόρεσαν! Οι άνθρωποι αυτοί, δηλ.
τα πληρώµατα, καθαρίζοντας τα σκουπίδια και βλέποντας πίσω τους µια καθαρή ακτή,
θα δυσκολευτούν να πετάξουν τα δικά τους σκουπίδια στη θάλασσα, αλλά και θα αποκτήσουν
το θάρρος να ελέγξουν άλλους που το κάνουν, έτσι δηµιουργείται η ‘συνείδηση’! Η
θάλασσα και το περιβάλλον γενικά, έχουν επιβαρυνθεί πολύ από την ανθρώπινη αδιαφορία
και αµέλεια, ώστε δεν επιτρέπεται άλλο, ούτε ανοχή, ούτε άλλοθι. Δεν θα φροντίσουν
τη ζωή µας άλλοι, όποιοι κι αν είναι και όση ευθύνη και αν έχουν, όταν εµείς οι
ίδιοι αδιαφορούµε γι’ αυτή.
Ο αστυνόµος και ο πολιτικός, δεν θα κάνουν για εµάς, εκείνο για το οποίο εµείς αδιαφορούµε,
αλλά ούτε εµείς είναι λογικό να τους ελέγχουµε για τις παραλήψεις των έναντι των
παραβατών, όταν παραβάτες είµαστε εµείς. Η κοινωνική συνείδηση χτίζεται λιθάρι το
λιθάρι, όχι µε κοσµογονικά και βίαια γεγονότα, αφού τότε είναι πολύ αργά για να
µας είναι χρήσιµη. Το «ο συ µισείς, ετέρω µη ποιήσης» πρέπει να είναι η ουσία
του κοινωνικώς ζην και εµείς πρέπει να αποφεύγουµε να κάνουµε εκείνο που δεν πρέπει!
Ας συνειδητοποιήσουµε, ότι η παραβατικότητα µας απέναντι στη ζωή και στη φύση, έχει
εκτιναχθεί σε επικίνδυνο ύψος, ίσως γιατί παραφορτώσαµε τους εαυτούς µας µε υποχρεώσεις,
στις οποίες δεν µπορούµε να ανταποκριθούµε και τρέχουµε, τρέχουµε και δεν φτάνουµε,
γι’ αυτό σε όλες τις κινήσεις µας βάζουµε µπροστά το fast! Fast-food, fast-truck,
fast-live, fast-love, fast, fast, fast! Όµως πρέπει να καταλάβουµε, ότι,
αν θέλουµε να έχουν κάποια χαρά στη ζωή, αυτή χάνεται ανάµεσα σε τόσα fast! Επανέρχοµαι
στη θάλασσα και στα προβλήµατά της, που είναι και δικά µου (δικά µας). Η θάλασσα
υποφέρει από τη µόλυνση και τη ρύπανση, η οποία ρύπανση συνήθως µετατρέπεται σε
µόλυνση, µε αποτέλεσµα να νεκρώνει, να χάνεται η ζωή της. Γι’ αυτή την καταστροφή,
γιατί περί σοβαρής καταστροφής πρόκειται, τι διαµαρτυρίες ακούγονται; Διαµαρτυρίες
µεγαλόστοµες, δηλ. ανέξοδες και αναποτελεσµατικές, όπως: «Ο βυθός και οι παραλίες
είναι γεµάτες σκουπίδια»! Σωστά, αλλά οι διαµαρτυρόµενοι, δεν θα ήταν καλύτερο
να µάζευαν και κανένα σκουπίδι από τον βυθό και την παραλία, ώστε και τη θάλασσα
να βοηθήσουν και τη συνείδησή τους να ησυχάσουν; Για να σκεφτούµε ποια θα ήταν η
κατάσταση, αν ο καθένας που λιάζεται και κολυµπάει, µάζευε κάθε φορά λίγα πλαστικά
απόβλητα και µαζί µε τα δικά του, γέµιζε µια σακουλίτσα! Η θάλασσα έχει ανάγκη πρώτα-πρώτα
από τη δική µας αγάπη και ύστερα από την αγάπη των άλλων! Ο κάθε ένας από εµάς,
ας κάνει εκείνο το λίγο που του αναλογεί, κι ας αποκτήσουµε ατοµική και κοινωνική
συνείδηση, είναι ανάγκη.
