Από το 1982 η ελληνική κοινωνία ξεπέφτει αγκοµαχώντας, χωρίς να κάνει καµιά στάση για να ξεκουραστεί και να µην µπερδεύονται τα πόδια της στον κατήφορο. Τις αιτίες της παρακµής τις φορτώνει στους πολιτικούς, λες και αυτούς τους επέβαλε κάποια εξωτερική υπέρτατη δύναµη και δεν είναι δικά της κακοµαθηµένα παιδιά!
Όλες οι «αξίες» έχουν κωδικοποιηθεί σε τέσσερες λέξεις: λεφτά-άγχος-εκνευρισµός-αγένεια. Κάτι παλιές συνήθειες, όπως καληµέρα, χαµόγελο, συµπαράσταση, βοήθεια, παρέα, κατανόηση, καφές στο τρίποδο τραπέζι του καφενείου, ατένιση της Ανατολής και της Δύσης του Ήλιου, έχουν µπει στα βιβλία της Ιστορίας και στα αχρείαστα. Κάποτε οι άνθρωποι µετρούσαν µέχρι το 10, τώρα µέχρι το 2, χωρίς µάλιστα να καταλαβαίνουν τη διαφορά, αφού οι πονηροί κατασκευαστές των ηλεκτρονικών µηχανών, δεν το επιτρέπουν. Η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν προφτάνει ούτε να ανασάνει, ούτε να ξεϊδρώσει.
Υπάρχει ευτυχώς µια τάξη ανθρώπων που πορεύεται διαφορετικά, εκείνοι που ασχολούνται µε τη θάλασσα, εκείνοι που αισθάνονται ποιο στέρεο να πατάνε στο νερό, παρά στη γη, όπως κατάντησε. Εκείνοι που ασχολούνται µε τη θάλασσα, από τον ερασιτέχνη ψαρά, µέχρι τον επαγγελµατία εφοπλιστή, εξακολουθούν να αισθάνονται ότι ζουν σε µια κοινωνία µαζί µε συνανθρώπους, τους οποίους χαίρονται να βλέπουν δίπλα τους. Σε όλες τις συναντήσεις και τις συγκεντρώσεις, για παράδειγµα, των ιστιοπλόων, ανθίζει το γέλιο και περισσεύει η χαρά, οι άνθρωποι εκεί θυµίζουν παρέα και όχι αγέλη, αποτελούν, όπως ταιριάζει, στοιχεία της ακακοποίητης φύσης. Αυτοί οι θαλασσινοί, αποτελούν ένα υγιές κοµµάτι της κοινωνίας, χαρακτηριστικό που απέχτησαν µόνοι τους, χωρίς να τους το επιβάλει κανένα σύστηµα και καµιά θεία επιφοίτηση!
Αν αποδεχτούµε ότι σαν άνθρωποι είµαστε ζώα κοινωνικά και όχι είδος αρπαχτικών, πρέπει να αναβαπτιστούµε στην πραγµατικότητα, γιατί δεν µας παίρνει να συνεχίσουµε να ζούµε σ αυτό το είδος της κοινωνίας που έχουµε διαµορφώσει. Δεν µπορούµε να ζούµε κλειδαµπαρωµένοι από τους συνανθρώπους µας, δεν µπορούµε να υποβλέπουµε και να υποπτευόµαστε όλους γύρω µας, πρέπει να επαναφέρουµε την εµπιστοσύνη και τη συµπάθεια για τους διπλανούς µας και αυτό τον αναπροσδιορισµό ας µην τον περιµένουµε να πέσει από τον ουρανό ή να µας επιβληθεί «από πάνω», αυτή η µεταλλαγή είναι ευθύνη και υποχρέωση δική µας, ο καθένας µας πρέπει να επανατοποθετήσει τον εαυτό του στη φυσική πραγµατικότητα.
Η ελληνική µας κοινωνία αποτελείται από λίγους, για να δικαιολογείται η αδιαφορία και το µίσος µεταξύ µας. Η µη αποδοχή και εκτίµηση του διπλανού µας, γεννάει διαλυτικές κοινωνικές τάσεις, µε κινδύνους ακόµα και για την ύπαρξη µας. Ας αποκτήσουµε ξανά ηρεµία και καλοσύνη, ας γίνουµε όλοι «οιονεί θαλασσινοί», θα αισθανόµαστε καλύτερα και ας βιαστούµε, γιατί οι καιροί δεν περιµένουν άλλο!
