“Sailing Training Cup” γιατί όταν λέµε πως υπάρχουν δύσκολοι τίτλοι το εννοούµε ή απλώς “Αγώνας Αργοσαρωνικού” όπως µας αρέσει να το λέµε, από τη µία για να νιώθουµε… ραλίστες οι άρτι εκκολαπτόµενοι ιστιοπλόοι και από την άλλη για να δανειζόµαστε την αίγλη και το καµάρι των άλλων δύο γνωστών αγώνων στα ελληνικά πελάγη.
Το πάρτι ξεκινά από τις προπονήσεις. Δευτέρες το πλήρωµα της Ανδροµέδας µε τυφλή εµπιστοσύνη στον Δηµήτρη τον καπετάνιο της ανταλλάζει γνώσεις θαλασσινές ή µη, ανοίγοντας genoa & µπαλόνια και διαλέγοντας εµφανίσεις. Οι δυσκολίες πολλές, οι χαρές περισσότερες, καθώς το 90% του πληρώµατος ήταν αποφασισµένο να ζήσει την εµπειρία στο φουλ, επιλέγοντας τα διαθέσιµα (και µη) κρεβάτια για διαµονή εντός του σκάφους.
Αρχές Αυγούστου, έναρξη καλοκαιρινών διακοπών για κάποιους – συνέχεια για κάποιους άλλους, µε διαβατήριο το πτυχίο Ιστιοπλοΐας στις αποσκευές ξεκινήσαµε τον 10ήµερο αγώνα σε νησιά και λιµάνια του Αργοσαρωνικού, άλλοι για να νικήσουµε, άλλοι για να διασκεδάσουµε, και όλοι για να ταξιδέψουµε. Οι ρόλοι είχαν ήδη διανεµηθεί, οι αθλητές πήραν τις θέσεις τους και το ταξίδι ξεκίνησε µε γνώµονα την καλή δουλειά & την άψογη διάθεση και µε οδηγό την τήρηση των ορίων και τον σεβασµό της ατοµικότητας.
Πρώτος σταθµός Πόρος. Με τα στίγµατα ανά χείρας βγάλαµε πορεία, διακρίναµε την Αίγινα από τον Πόρο, συζητήσαµε τους κανόνες και πλεύσαµε. Η εικόνα είναι ακόµα θολή για το πώς ξεκινήσαµε, πού τερµατίσαµε, ποιος χαρίζει σε ποιόν και πόσο, τελικά πώς θα δέσουµε, θυµάµαι όµως το µπάνιο στον γραφικό Πόρο και το απόγευµα µας βρίσκει να περιµένουµε τα αποτελέσµατα σε ένα café όπου η επιτροπή ανακοινώνει πως είµαστε 2οι… ίσως να µας άκουσαν στον Πειραιά! Δεύτερη ηµέρα βγάζοντας πορεία για Ερµιόνη, είχαµε την ευτυχία να σηκώσουµε µπαλόνια… Πλέοντας µε µπαλόνι καθ΄όλη σχεδόν την ιστιοδροµία τερµατίσαµε γρήγορα και δένοντας ανακαλύπτεις πόσο εύκολα γίνεται κανείς γραφικό σκίτσο του Στρούτζα, πως είναι να µην έχεις σταγόνα νερού και πώς στους 30°C αναζητάς τη λύση στα… διπλανά σκάφη. Που κερνούν νερό, ρακί & ρεύµα, ενώ οι συναγωνιστές κερνάνε δωµάτιο µε ντους. Έκτοτε, στη διήµερη παραµονή στην Ερµιόνη εκτίµησα τα ντους στην παραλία του Πόρτο Χέλι γιατί ο παστός από τη θάλασσα… ντουσιέρες µε πίεση ονειρεύεται. Φαγητό, ποτό και η πρώτη εµπειρία από απονοµές ήταν όλα εκεί…
Όσοι ασχολούµαστε µε οµάδες γνωρίζουµε καλά πώς µπορείς να κρατήσεις την ψυχολογία της οµάδας. Αυτές οι γνώσεις χρειάστηκαν εδώ όσο ποτέ. Πλήρη άπνοια για πολλές ώρες στην πορεία για το Ναύπλιο, χωρίς να τολµά κανείς να κουνηθεί πάνω στο σκάφος, να ψάχνεις τον άνεµο ερµηνεύοντας τα κύµατα (ποια κύµατα;) και κανείς µας να µην θέλει να εγκαταλείψει. Νιώθω µόνο τυχερή που έζησα αυτή τη βασανιστική ηµέρα µε την οµάδα µου, ηµέρα που κανένας µας δεν θα ξεχάσει ποτέ. Νοµίζω πως οι λέξεις Ψιλή και Πλατιά (νησιά του Αργοσαρωνικού – τα οποία κοιτούσαµε απελπισµένοι για 2-3 ώρες) κτυπάνε ακόµα κόκκινο στο µυαλό µας. Κι όµως, είναι η αιτία που ζήσαµε την εµπειρία να τερµατίσουµε στο Ναύπλιο, µόλις 12 δευτερόλεπτα πριν κλείσει η “πόρτα” για το όριο τερµατισµού, χωρίς να ξέρουµε αν έχουµε τη σωστή ώρα, χωρίς πια να βλέπουµε λόγω της νύχτας, µε τους πιο απαισιόδοξους να γνέφουν «όχι» και τους πιο παρορµητικούς να λένε «το ‘χουµε!». Νοµίζω πως πάλι µας άκουσαν ως τον Πειραιά…
Το Ναύπλιο µας είχε υποδεχτεί µε όλες του τις οµορφιές, µε παραλίες και απονοµές, µε τα πληρώµατα να γινόµαστε µία παρέα και ήταν πια έτοιµο να δώσει τη σκυτάλη στον επόµενο προορισµό. Εκκίνηση 4η για Κοιλάδα δύο ηµέρες µετά. Το ψαροχώρι µε τις υπέροχες, γραφικές ξύλινες βάρκες αποδείχτηκε ζόρικο στην αγκυροβολία, καθώς οι βοριάδες επέβαλαν την αλλαγή θέσης του σκάφους αφού η αγκυροβολία αποδείχθηκε αδύνατη… και ναι, γνωριστήκαµε µε όλους τους ψαράδες πάνω στα σκάφη των οποίων «ντανιάσαµε» το σκάφος µας.
Ερχόµενοι πάλι στη γραµµή εκκίνησης δύο ηµέρες µετά, η τελευταία ιστιοδροµία µε βρίσκει κυριολεκτικά δεµένη στην πλώρη για λόγους ασφαλείας, έχοντας πολλούς ανέµους στα πανιά µας, όπου µεταξύ Σπετσών και Δοκού βρήκαµε την Ύδρα. Και δέσαµε εκεί µεταξύ Μιαούλη και Ντονατέλας (ναι της Versace), δεύτεροι αλλά πλήρεις και σε αυτή την ιστιοδροµία και µε το αργυρό κύπελλο στα χέρια βάσει της γενικής κατάταξης. Η στιγµή της απονοµής στην «αριστοκρατική κυρία» του Αργοσαρωνικού δεν ήταν µόνο η επισφράγιση της προσπάθειας, αλλά η τιµή να νοιώθει κανείς µέρος ενός συνόλου, τηρώντας τους κανόνες «µέχρι κεραίας» σύµφωνα µε την επιτροπή – τον «ελβετικό σουγιά» της διοργάνωσης. Αποδεικνύοντας πως σε αυτόν τον αγώνα δεν χρειάζεται καν να πατάς γερά στη γη! Αρκεί µόνο να πλέεις…
Αρχή της ιστιοπλοΐας, η συνεργασία και αρωγός της η οµαδικότητα. Σε ό,τι µπορεί κανείς να φανταστεί. Από το µοίρασµα του πόσιµου νερού σε συνθήκες άπνοιας έως την ανοχή της όποιας ενόχλησης. Με την τιµή να έχουµε καπετάνιο τον Δηµήτρη που δε ξέρω αν η αξία του φαίνεται στη φουρτούνα (5 µποφόρ συναντήσαµε δεν τα λες και φουρτούνα αλλά µια µούδα την πήραµε, ένα σωσίβιο το βάλαµε), φαίνεται όµως σίγουρα στην τήρηση της ισορροπίας, τη σωστή απόφαση την κατάλληλη στιγµή και την πλήρως αγωνιστική διάθεση που µας έκανε να µην θέλουµε να εγκαταλείψουµε µετά από ιστιοδροµία 9 ωρών. Και η ευγενής άµιλλα. Με τη γλυκύτητα των υπόλοιπων καπεταναίων και πληρωµάτων τις υπόλοιπες ώρες στους δρόµους των σταθµών µας. Το «µπράβο» που θέλεις περισσότερο να πεις παρά να ακούσεις, αυτό το «µπράβο» που λεγόταν από καρδιάς από όλες τις πλευρές και σε κάνει να φουσκώνεις σαν… µπαλόνι!
Σε αυτή την περιγραφή εστιάσαµε στις ιστιοδροµίες. Το Sailing Training Cup όµως δεν είναι µόνο οι ιστιοδροµίες, είναι κυρίως οι σχέσεις. Αυτές που χτίζονται συνεχώς µέσα από κοινές εµπειρίες και βιώµατα, χρωµατίζονται ανάλογα και ‘γεµίζουν’ τη βαλίτσα του καθενός από εµάς. Γιατί οι σχέσεις, φιλικές ή µη – που πιστέψτε µε είναι ίσως µεγαλύτερης βαρύτητας, είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό και έντονο για τον καθένα ξεχωριστά.
Και κάπου εκεί, εκεί που ενώνονται το «ζην» µε το «ευ ζην» έρχεται το δέσιµο. Από τις ατάκες που µας έκαναν να κλαίµε από τα γέλια (όχι Δηµήτρη, η Ανδροµέδα ΔΕΝ κοιµίζει 10 άτοµα, κοιµίζει 200 άµα θέλει), από τους κωδικούς που αποκτήσαµε απέναντι σε κάθε τι (Ρέντη στίγµα 23’ 00!), µέχρι τα στοιχήµατα για κάθε τι (πόσα µέτρα είναι η καρίνα του σκάφους Νίκο;) που µε έκαναν να κερνάω ως χαµένη πάντα, ένα παγωτό την ηµέρα…
Θέλετε να σας πω το µυστικό για µια επιτυχηµένη διαµονή εντός του σκάφους; – σε άπταιστα ελληνικά – flexibility. Θέλετε να σας πω το µυστικό για έναν επιτυχηµένο αγώνα; Να χαίρεσαι µε τη χαρά του άλλου. Θέλετε να σας πω πώς περιέγραψα το οδοιπορικό στους φίλους µου που ασχολούνται µε την ιστιοπλοΐα; «πήραµε το αργυρό και δεν φάγαµε DNF». Θέλετε να σας πω πώς περιέγραψα το οδοιπορικό στους φίλους µου που δεν ασχολούνται µε την ιστιοπλοΐα; «πραγµατικά, ήταν οι καλύτερες διακοπές που θα µπορούσα να κάνω!». Εκτός από ένα σκίσιµο στο πόδι από το σπινακόξυλο και έναν σπίλο που κόπηκε στη µέση, έχω να θυµάµαι απίστευτες στιγµές χαράς, ανεµελιάς, κεφιού και ικανοποίησης. Γιατί το Sailing Training Cup δεν είναι απλώς ένας ακόµα αγώνας, είναι επένδυση. Και είναι µακράν καλύτερο από ότι θα µπορούσα να φανταστώ. Φυσικά… ως το επόµενο…!
