Άρχισα ιστιοπλοΐα ανοιχτής θάλασσας σε προχωρηµένη ηλικία και µάλιστα εξ ανάγκης. Τα….γόνιµα χρόνια µου ασχολήθηκα µε άλλο άθληµα, στο οποίο είχα δώσει πολλά και είχα πάρει περισσότερα. Εκεί βελτίωσα την ηρεµία και αύξησα την αυτοπεποίθησή µου. Κάποια στιγµή, λόγω τραυµατισµού αλλά και λόγω ηλικίας, αισθάνθηκα ότι έπρεπε να πάρω… µεταγραφή, έτσι βρέθηκα τυχαία στον χώρο της ιστιοπλοΐας, την οποία έκανα πρώτη προτεραιότητα της ζωής µου και έµεινα πάνω από 15 χρόνια. Δεν ενδιαφέρει αν τα κατάφερα καλά ή κακά, εκεί όµως µε έκπληξη είδα σε κάθε αγώνα την αδρεναλίνη να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά! Νοµιµοποιούµαι (λόγω παρελθόντος) να πω ότι η ιστιοπλοΐα προκαλεί στιγµές υψηλής έντασης και ενεργοποιεί σε υπέρτατο βαθµό τον παράγοντα “πάθος”!
Νόµιζα µέχρι πρότινος, ότι το πάθος που µου αναπτύχθηκε για την ιστιοπλοΐα και τους αγώνες, µε είχε κάνει να …πιάσω κορυφή ή έστω να βρίσκοµαι κάπως κοντά, µέχρι που πρόσφατα αναθεώρησα τη θέση µου πολύ προς τα κάτω. Με αφορµή τον θάνατο του Tony Bullimore, αναλογίστηκα πόσο πάθος πρέπει να έχεις για κάτι, ώστε να παραµείνεις τρεις µέρες στον ωκεανό, µέσα σ ένα αναποδογυρισµένο χωρίς καρίνα σκάφος, να αποτελείται όλο το φαγητό σου από µια σοκολάτα που απέµεινε, να έχεις πάθει κρυοπαγήµατα στα άκρα σου και µετά τη σωτηρία σου να τρέχεις στη θάλασσα! Ο Bullimore δεν είναι φυσικά ο µόνος που έµεινε ναυαγός στον ωκεανό, µέσα σ ένα αναποδογυρισµένο σκάφος, µεταξύ των άλλων αξιοπρόσεχτη είναι η περίπτωση της νεαρής µοναχικής ιστιοπλόου Elen MacArthur πριν λίγα χρόνια, που ναυάγησε κάποια χίλια µίλια βόρεια της Αυστραλίας, κι όταν την έσωσαν, αµέσως έπιασε δουλειά προετοιµάζοντας τον επόµενο µοναχικό γύρο της! Υπάρχουν όµως περιπτώσεις που το πάθος για την ιστιοπλοΐα, έχει ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, αναφέρω δύο σωµατικά ανάπηρα κορίτσια, τη Natasha Lambert και την Hilary Lister.
Η Natasha Lambert γεννήθηκε µε τετραπληγική εγκεφαλική παράλυση, µια περίπτωση που µε κάθε λογική, κοινή και µη, ήταν χαµένη από χέρι, η ίδια όµως πίστευε και πιστεύει, ότι στη ζωή δεν υπάρχει «δεν µπορώ»! Αγάπησε µε πάθος την ιστιοπλοΐα και σήµερα στα 21 της, έχει έξι υψηλές διακρίσεις, ανάµεσα στις οποίες και τον µοναχικό γύρο της Αγγλίας, δηλ. σε θάλασσες όχι από τις ευκολότερες. Τώρα, µε ένα σκάφος 46 πόδια, ετοιµάζεται για το πέρασµα του Ατλαντικού, συµµετέχοντας στο ARC rally τον προσεχή Νοέµβρη. Θα είναι µαζί της οι γονείς της (δεν είναι ιστιοπλόοι) και η 10χρονη αδελφή της, δηλ. αυτοί οι άνθρωποι την εµπιστεύονται να τους περάσει τον Ατλαντικό! Η σωµατική της κατάσταση είναι τραγική και χειρίζεται το σκάφος από το αναπηρικό της καρότσι, µε τα συστήµατα Sip and Puff και Eye Gaze, δηλ. µε το…στόµα και τα µάτια! Το Sip and Puff (SAP), είναι µια µικρή σωλήνα κοντά στο στόµα, συνδεδεµένη µ’ έναν ειδικό υπολογιστή, στην οποία ρουφάει ή φυσάει ή την χρησιµοποιεί µε το στόµα σαν Joy sticker. Το Eye Gaze, είναι µια εντυπωσιακή εφεύρεση, κοιτάζει σχήµατα στην οθόνη του PC που βρίσκεται µπροστά της, ενώ µια ασθενέστατη αχτίδα παρακολουθεί το βλέµµα της και ο υπολογιστής αντιλαµβάνεται τις επιλογές της και δρα αναλόγως στη διαχείριση του σκάφους!
Η Hilary Lister είναι ένα άλλο παράδειγµα πάθους για την ιστιοπλοΐα. Η Hilary γεννήθηκε υγιής, αλλά από τα 15 της άρχισαν προβλήµατα παράλυσης των κάτω άκρων. Από µικρή έκανε ιστιοπλοΐα, όταν όµως τελείωσε Βιοχηµεία στην Οξφόρδη, άρχισε η παράλυση και των χεριών της. Τότε όλα τα εγκατέλειψε, αλλά κράτησε το µεγάλο πάθος της, την ιστιοπλοΐα. Από το αναπηρικό καρότσι έκανε µεταξύ πολλών αγώνων και τον µοναχικό γύρο της Αγγλίας! Κατέρριψε ρεκόρ και τιµήθηκε όσο λίγοι ιστιοπλόοι, τρέχοντας πάντα ανάµεσα στους υγιείς. Χρησιµοποιούσε κι αυτή τις µεθόδους SAP και Eye Gaze, κι έλεγε: «When I am sailing I go into a different world, it is like flying». Το όνειρό της για transatlantic σταµάτησε στις 18 του περασµένου Αυγούστου, την ηµέρα που, σε ηλικία 46 χρονών, σταµάτησε και η καρδιά της.
Η ιστιοπλοΐα είναι δράση µαγική, αφού τα καταφέρνει να ενδιαφέρει και να προκαλεί έντονα πάθη σε ανθρώπους που η ζωή τους προορίζει για τον Καιάδα!
Θα ήθελα να µάθω, από κάποιον που ξέρει και µπορεί να το πει, τι είναι εκείνο που στην ιστιοπλοΐα γεννάει αυτό το ασίγαστο πάθος, που φτάνει τα όρια της µανίας. Τι κάνει την αδρεναλίνη να φτάνει σε τόσο υψηλά επίπεδα. Τι σε κάνει τη στιγµή που τελειώνεις και είσαι πτώµα, να σκέφτεσαι τον επόµενο αγώνα; Όσοι ασχοληθήκαµε µε την ιστιοπλοΐα, πρέπει να θεωρούµε την τύχη µε το µέρος µας!
