«Το Αιγαίο δεν έχει οθόνη, δεν απέκτησε ποτέ. Είναι από ύλη ή πνεύμα (δεν έχει σημασία) οδηγημένα στο ουσιώδες», έχει γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης και σε κάθε Ράλλυ Αιγαίου το αρχέγονο πέλαγος επιβεβαιώνει τον υμνητή του.
«Κανένα Ράλλυ Αιγαίου δεν είναι ίδιο», λένε οι ιστιοπλόοι. Και γιατί να είναι; Εάν ήταν θα αγωνίζονταν ξανά και ξανά οι Στέλιος Μπόνας, Κωνσταντίνος Μανιουδάκης; Θα αγωνίζονταν ξανά και ξανά οι νεότεροι Δηµήτρης Δεληγιάννης, Περικλής Λιβάς, Παύλος Κούρκουλος, Γιάννης Απειρανθίτης, Νίκος Καραγεωργίου, Γεώργος Συκάρης, Χρήστος Καρύδης, Βασίλης Μηλιώτης, Χριστόφορος Στράτος, Δηµήτρης Αλεβιζάκης, Δηµήτρης Σουβαλτζής και τόσοι άλλοι; Όλοι δεµένοι στα δίχτυα αυτού του µυστηριώδους πελάγους που κάθε χρονιά στήνει έναν διαφορετικό στίβο σα να φοβάται µη πλήξουν οι εραστές του. Σα να θέλει να τους δοκιµάσει και να µετρήσει τις δυνάµεις τους. Εξάλλου, το Αιγαίο, όπως έχει γράψει ο ποιητής του «φέρνει τον άνθρωπο στις πραγµατικές του διαστάσεις» και «λέει και ξαναλέει εδώ και χιλιάδες χρόνια, µε το στόµα του φλοίσβου σ΄ ένα µήκος ακτών απέραντο: αυτός είσαι!»
Γι΄ αυτό το «αυτός είσαι» οι λάτρεις του αγώνα άνοιξαν και εφέτος πανιά. Στο πλευρό των ιστιοπλόων µε τα χιλιάδες ναυτικά µίλια στα βιογραφικά τους βρέθηκαν εφέτος πολλά νέα παιδιά, τα οποία θα γεύτηκαν την αλµύρα και τη γοητεία του Πελάγους και αναµένεται να αποτελέσουν εγγύηση για τη συνέχεια της ιστορικής διοργάνωσης.
Η εκκίνηση στήθηκε, και τριγύρω βρέθηκαν πολλοί φίλοι του αθλήµατος για να πάρουν µία… µυρωδιά από τον θεσµό. Ανάµεσα σε αυτούς και ο Τάσος Μπουντούρης. Πολλά τα Ράλλυ στο βιογραφικό της θρυλικής µορφής της ιστιοπλοΐας, µεγάλη και η αγάπη του για τον αγώνα. Με ένα µικρό βαρκάκι πλησίασε τον παλιό του συναθλητή Δηµήτρη Δεληγιάννη και του φώναξε την άποψή του για την πλεύση.
Η εκκίνηση δόθηκε από το µέλος της Διεθνούς Ολυµπιακής Επιτροπής και πρόεδρο της ΕΟΕ Σπύρο Καπράλο από την πυραυλάκατο “Ξένος”, και πριν χαθεί η ηχώ, άρχισε η µονοµαχία στα δύο 52άρια. “Bullet – Encode” και “Optimum 3”. Και τα µικρότερα όµως άνοιξαν µπαλόνια για να µείνουν κοντά στους πρωτοπόρους. Πρώτος προορισµός η Αστυπάλαια. Στην 170 ναυτικών µιλίων ιστιοδροµία το Αιγαίο αποφάσισε να να ‘τεστάρει’ και πάλι τους αγωνιζόµενους. Αλλαγές στη διεύθυνση και την ένταση του αέρα κράτησαν τα πληρώµατα σε εγρήγορση. Είκοσι αλλαγές στο “Bullet – Encode” δεκαέξι στο “Optimum 3”. Από µπαλόνι σε φλόκο, από φλόκο σε µπαλόνι, από φλόκο σε τζιµπτοπ. Το σίγουρο είναι ότι δε χρησιµοποίησαν ανεµοψάκτη…
Το πρώτο που αντίκρισε την «πεταλούδα του Αιγαίου» ήταν το πλήρωµα των Δηµήτρη Δεληγιάννη – Σίµου Καµπουρίδη. Λίγο αργότερα έφτασε και το “Όπτιµουµ”. Ο Δηµήτρης Δεληγιάννης ήταν ο πρώτος που έτρεξε να πιάσει τους κάβους για να βοηθήσει να δέσει το, επί 170 µίλια, αντίπαλο σκάφος. Αυτή είναι η ιστιοπλοΐα…
Η, αποκαλούµενη και «τράπεζα των θεών», Αστυπάλαια υποδέχτηκε τους ιστιοπλόους, οι οποίοι έδωσαν ‘ζωντάνια’ στο νησί. Πρώτο στη γενική κατάταξη των αγωνιστικών το σκάφος της Σχολής Ναυτικών Δοκίµων και η ιστορία του Δαβίδ εναντίον Γολιάθ άρχισε να προσπαθεί να βρει… εφαρµογή στην ιστιοπλοΐα. Τα 52άρια ενίσχυσαν τα πληρώµατά τους και η παράκτια ιστιοδροµία είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ωραίο θέαµα. Τα λευκά πανιά των σκαφών έδειχναν µία εικόνα σα να έχουν µετακοµίσει τα λευκά σπίτια του νησιού στη θάλασσα. Σα να έγινε ο αγώνας προέκταση του νησιού. Τα δύο 52άρια, το πανέµορφο “Aralus M/Maritime” και τα υπόλοιπα σκάφη τους στόλου, κάθε ένα µε τη δική του ιστορία, προκάλεσαν το µελτέµι το οποίο µπορεί να έκανε κάποιες µικρές ζηµιές σε πανιά ιστιοφόρων αλλά χάρισε στους αγωνιζόµενους στιγµές αδρεναλίνης.
Και από την Αστυπάλαια επόµενος προορισµός η Μήλος. Άλλη µία δύσκολη κούρσα 112 ναυτικών µιλίων, χωρισµένη και αυτή σε δύο ιστιοδροµίες. Η πόρτα ήταν στη Σίκινο, το αγαπηµένο νησί του Οδυσσέα Ελύτη, ως φόρος τιµής για τα 40 χρόνια από την απονοµή του Νόµπελ στον ποιητή του Αιγαίου. «Πρωτ΄ αγαπούσα στο Χωριό, τώρα αγαπώ στο Κάστρο και µες στη Λότζια θα σφαχτώ που βασιλεύει τ΄ άστρο», έχει γράψει. Μόνο που στη Σίκινο δεν πήγε ποτέ, σα να φοβόταν µη γίνουν πραγµατικότητα οι παραπάνω στίχοι… Το πνεύµα του όµως είναι εκεί… Στη Σίκινο υπάρχει το ξωκλήσι Παναγία η Παντοχαρά που έφτιαξε η σύντροφος του ποιητή Ιουλίτα Ηλιοπούλου, πραγµατοποιώντας την επιθυµία του.
Το αιγαιοπελαγίτικο µελτέµι χάρισε έντονες στιγµές στους ιστιοπλόους, οι οποίοι θα έχουν να θυµούνται ανέµους που έφτασαν τους 40 κόµβους, το µαγευτικό ηλιοβασίλεµα της Σικίνου και το φωτεινό καλωσόρισµα από τον 127ετών φάρο της Μικρής Ακραδιάς. Την κανονιά και το Line Honours πήρε και στη Μήλο το “Bullet” αλλά την πρωτιά στη γενική πήρε το σκάφος “Pega” της Σχολής Ναυτικών Δοκίµων και, για πρώτη φορά, ο νικητής του αγώνα αναδείχθηκε πριν ολοκληρωθούν οι κούρσες. Σα να ήθελε το Πέλαγος να αποδώσει τιµές στους φρουρούς του. Στα Sport κυριάρχησε το “Water Gipsy” του Ιωάννη Μαραγκουδάκη.
Το Ράλλυ Αιγαίου όµως δεν είναι ούτε κούρσα µιας ανάσας, ούτε αγώνας ηµιαντοχής. Είναι ένας µαραθώνιος και οι λάτρεις του θεσµού τον γεύονται µέχρι το τελευταίο µίλι. Ο τερµατισµός και αυτή τη χρονιά ήταν στις Καβοκολώνες του Σουνίου. Και κάπου εκεί το… πνεύµα του Αιγαίου αποφάσισε να ξανα-ανακατέψει την… τράπουλα για να προσφέρει κι άλλες εµπειρίες στους αγωνιζόµενους. Το µελτέµι έδωσε τη σκυτάλη στη µπουνάτσα, και όσα σκάφη κατάφεραν να περάσουν το στενό ανάµεσα σε Κύθνο και Τζιά πριν πέσει η νύχτα ήταν τυχερά γιατί µετά οι άνεµοι µπήκαν στον ασκό του Αιόλου, τα ιστιοφόρα κόλλησαν, άλλα πληρώµατα αναζήτησαν στεριανούς ανέµους και άλλα περίµεναν το πρώτο αεράκι του πρωινού.
Πρώτο αντίκρισε τον ναό του Ποσειδώνα το πλήρωµα του “Bullet” που αναδείχθηκε σε σφαίρα του Αιγαίου κατακτώντας το Line Honours. Και µπορεί ο Δηµήτρης Δεληγιάννης να είδε τους παλαιούς µαθητές του να κερδίζουν τον αγώνα, και µπορεί ο Δαυίδ να νίκησε τους Γολιάθ αλλά αυτό που έδωσε τη δόξα στον νικητή ήταν η αξία των νικηµένων. Παρόλο που σε ένα Ράλλυ Αιγαίου νικηµένος δεν είναι κανείς. Όλοι οι αγωνιζόµενοι ζουν στα νερά του Πελάγους ένα είδος κάθαρσης και µετά τον αγώνα περιµένουν τον φλοίσβο να τους πει: «αυτός είσαι»…
