Β. Καραχάλιου «Τι να την κάνεις μία ζωή σε ευθεία γραμμή…;»

Εάν μου ζητούσε κάποιος, μέχρι πρόσφατα, να περιγράψω τη Βασιλεία Καραχάλιου θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα ευγενικό και ντροπαλό κορίτσι. Τώρα όμως μπορώ να πω ότι είναι… σαν τη θάλασσα… Απρόβλεπτη. Εκεί που τη βλέπεις ήρεμη, εκεί φουρτουνιάζει και ξεσπά. Όπως κανένας δε μπορεί να βάλει σε… καλούπι τη θάλασσα, έτσι δεν μπορεί να βάλει και την πρωταθλήτρια των Laser. Με το μικρόβιο του πρωταθλητισμού μέσα της αγωνίζεται για να διακριθεί και να πετύχει. Δε δίστασε σε ηλικία 18 ετών να “ξενιτευτεί” για να διεκδικήσει τα όνειρά της. Το πείσμα του πρωταθλητή πηγάζει και από τη συνέντευξη που είχα με τη νεαρή καπετάνισσα, μία συνέντευξη που την απόλαυσα από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη…

Βασιλεία πως βρέθηκες στον χώρο της ιστιοπλοΐας; Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις από το άθλημα;
Ξεκίνησα την ιστιοπλοΐα πολύ μικρή. Ήμουν, μόλις, έξι ετών. Τα πρώτα μου “βήματα” στον αθλητισμό ήταν στην κολύμβηση όπου πηγαίναμε με τα δύο μεγαλύτερά μου αδέλφια. Το γεγονός όμως ότι ο ένας αδερφός μου είχε άσθμα, και έπρεπε να βρίσκεται σε επαφή με τη θάλασσα χειμώνα – καλοκαίρι οδήγησε τη μητέρα μου να μας γράψει στην ιστιοπλοΐα στον Ναυτικό Όμιλο Γλυφάδας, όπου και μένουμε. Θυμάμαι ότι είχα ξετρελαθεί από την πρώτη μέρα. Ένιωσα ένα ανεξήγητο αίσθημα, λες και βρισκόμουν ξαφνικά “σπίτι” μου. Όλο αυτό το αίσθημα ελευθερίας, τα παιχνίδια στο νερό, οι προπονητές που έκαναν τα μαθήματα με τέτοιο τρόπο που να είναι ευχάριστος, σαν παιχνίδι, αλλά, πάνω από όλα, το αίσθημα ότι με εμπιστεύονταν να τιμονεύω το δικό μου σκαρί! Υπέρτατο αίσθημα σε τόσο μικρή ηλικία…

Γιατί επέλεξες την κατηγορία του Laser;
Στην ηλικία των 13 ετών, φεύγοντας από το optimist (σ.σ. την κατηγορία όπου ουσιαστικά μαθαίνεις τις βασικές αρχές και τους κάνονες του αθλήματος), άρχισα να κοιτάζω τριγύρω για την κατηγορία του σκάφους που θα ήθελα να ασχοληθώ. Όλοι μου έλεγαν ότι πρέπει να πάω σε διπλό σκάφος γιατί ενώ ήμουν ψηλή, ήμουν πολύ αδύνατη. Όμως στο μυαλό μου είχα κατασταλάξει, νομίζω από πολύ πριν, ότι το σκάφος που με ενδιέφερε ήταν το laser. Πρώτα από όλα είχε…. “αεροδυναμική” κοψιά…(σ.σ. η ιστιοπλόος βάζει τα γέλια και το όμορφο πρόσωπό της λάμπει), κάτι που μου άρεσε, δεύτερον γιατί δεν ήθελα να μπλέξω όπως ο μεγαλύτερος αδερφός μου με τα διπλά σκαφή και να εξαρτώμαι από κάποιον άλλο για τις ώρες που θα αφιέρωνα στην καινούρια μου κατηγορία και τρίτον ήξερα ότι στις αποφάσεις που έπαιρνα στο νερό δεν σήκωνα, ούτε συζήτηση… ούτε διαπραγμάτευση. Έτσι, ουσιαστικά η απόφαση αποτελούσε μονόδρομο…

Ποιοι ήταν οι λόγοι που επέλεξες την Ισπανία για προπόνηση, όταν έφυγες από την Ελλάδα;
Κάποια στιγμή έφτασα σε αδιέξοδο. Στην ηλικία των 18 χρόνων, επειδή έβλεπα ότι δεν είχα συναγωνισμό ώστε να μπορέσω να “ανεβώ” αγωνιστικά, και έτσι πολλές φορές έκανα προπονήσεις με τα αγόρια ή με την αντρική κατηγορία laser standard. Όταν έχασα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Ρίο, κατάλαβα ότι έπρεπε να δουλέψω αλλιώς και… αλλού. Ο τωρινός προπονητής μου με είχε ξεχωρίσει από τους αγώνες στο εξωτερικό, όπου με έβλεπε να αγωνίζομαι και μου έκανε πρόταση να με αναλάβει ολοκληρωτικά και να με πάει σε Ολυμπιακούς. Τρελή χαρά… Ένιωθα ότι ξεκόλλησα από το τέλμα, ότι έπαιρνα πάλι μπρος, αλλά βέβαια, και πάλι, ήταν δύσκολα. Μακριά από την οικογένεια μου, με μηδαμινούς πόρους, και υπεράνθρωπη προσπάθεια να αντέξω μακριά από το σπίτι μου και να αντέξω επίσης τους εξαντλητικούς ρυθμούς προπονήσεων.

Τι παραπάνω σου δίνει η προετοιμασία στην Ισπανία από την Ελλάδα;
Η παραμονή μου στην Ισπανία μου προσφέρει το πλεονέκτημα να προπονούμαι με συναθλήτριες μου από τον στόλο που αγωνίζομαι και η συγκεκριμένη τοποθεσία προσφέρει το πλεονέκτημα να παρέχει όλα τα είδη του καιρού, ετοιμάζοντας με για κάθε είδους καιρό στη θάλασσα. Όχι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε παρόμοιες τοποθεσίες, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.

Περιέγραψε μας μία ημέρα στην Ισπανία…
Μια συνηθισμένη μέρα μου ξεκινάει στις επτά το πρωί, παίρνουμε το πρωινό μας και εξαφανιζόμαστε για ποδήλατο. Στις εννέα είμαστε στο γυμναστήριο για το πρώτο session, και τελειώνουμε στις έντεκα. Αμέσως ετοιμάζουμε το σκάφος και στις 12 είμαστε στο νερό για προπόνηση μέχρι τις 15.30. Βγαίνουμε τρώμε το γεύμα μας και πηγαίνουμε στο γυμναστήριο από τις 16.00 μέχρι τις 18.00. Έπειτα γυρνάμε στο διαμέρισμα όπου μένουμε με όλη την ομάδα και αφού κάνουμε ένα βιαστικό μπάνιο, τρώμε κάτι και κατεβαίνουμε στο διαμέρισμα των προπονητών για debriefing μέχρι τις 21.00, δηλαδή περίπου δύο ώρες. Στις 21.00, ανεβαίνουμε στο διαμέρισμα να πλύνουμε τα ιστιοπλοϊκά μας ρούχα, να μαγειρέψουμε και να κάνουμε ό,τι άλλο προλαβαίνουμε μέχρι τις 22.00, περίπου, πέφτουμε για ύπνο. Αυτό είναι το καθημερινό μας πρόγραμμα, πλην των Κυριακών που κάνουμε τα πάντα όπως κάθε μέρα, έκτος από το να πέσουμε στο νερό για προπόνηση.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες θυσίες που έχεις κάνει για το άθλημα;
Οι μεγαλύτερες θυσίες; Χμμ η κατάθεση όλης της ζωής μου, τα ατελείωτα δάκρυα απογοήτευσης και η πρόωρη ωριμότητα, όμως, δεν μετανιώνω λεπτό, οι χαρές σε αποζημιώνουν για όλα. Έπειτα τι να την κάνεις μια ζωή σε ευθεία γραμμή; Έχεις πεθάνει πριν από την ώρα σου…

Πως είναι η συνεργασία σου με τον προπονητή σου;
Η συνεργασία μου με τον προπονητή μου είναι εκρηκτική! Όπως και οι σχέσεις μου με τους περισσότερους ανθρώπους. Γελάμε, τσακωνόμαστε, συζητάμε πολύ, αγριεύουμε αλλά πάντα επιβιώνουμε. Τώρα νομίζω έχουμε ισορροπήσει… ξέρει πια ο ένας τον άλλο… Ξέρει ότι στις αποφάσεις μου στο νερό είμαι πεισματάρα και κάνω αυτό που νιώθω… ό,τι και να μου πουν, ό,τι εντολή και να μου δώσουν. Όταν με ανέλαβε, είχα κάνει την περισσότερη δουλειά μόνη μου. Απ’ ό,τι μου είπε, αυτός
έβαλε το τελευταίο φινίρισμα για να φανεί το έργο. Είναι σπουδαίος άνθρωπος, στις δυσκολίες τις οικονομικές, ίσως, αυτός ήταν ο μεγαλύτερος χορηγός μου. Πίστεψε σε εμένα από την πρώτη μέρα και είπε στη μητέρα μου ότι έχω εκπληκτικό ταλέντο… Σε εμένα δεν το είπε ποτέ (σ.σ. η τελευταία της φράση συνοδεύεται με πολλά γέλια).

Στο Γιουρολύμπ μέχρι την κούρσα μεταλλίων ήσουν πρώτη και με διαφορά. Τι πήγε στραβά στην τελευταία ιστιοδρομία και ήρθες δεύτερη;
Γιουρολύμπ και κούρσα των μεταλλίων… Τα πάντα στη ζωή είναι πειραματισμός. Το ίδιο και τα ρίσκα που παίρνεις μέσα σε μια κούρσα, ειδικά όταν ο καιρός είναι τόσο ρουλέτα, όπως στο Γιουρολύμπ. Σε τέτοιες μικρές ρεγκάτες πειραματίζεσαι και ρισκάρεις πιο πολύ γιατί σε παίρνει… Αν δεν το κανείς εκεί, που θα το κάνεις; Στα παγκόσμια;

Ποιος είναι ο στόχος της χρονιάς;
Ο στόχος της χρονιάς είναι να πάρω την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα και στην τροχιά της πρόκρισης.

Η Σπυριδούλα ‘Ιριδα Σπανέα είναι από το 1999 συντάκτρια αθλητικού ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Καθημερινή». Έχει ειδικευτεί στα ολυμπιακά (εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ) και τα μη ολυμπιακά αθλήματα και βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια δίπλα στους ανθρώπους του αθλητισμού. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η ιστιοπλοΐα, στην οποία έχει ιδιαίτερη αδυναμία διότι θεωρεί ότι είναι ένα άθλημα για ανθρώπους με ανοικτούς ορίζοντες. Το 2005 έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη στο Δ.Σ. του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ). Την ίδια χρονιά άρχισε να εργάζεται ως καθηγήτρια στο τμήμα της δημοσιογραφίας στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ, όπου, μέχρι σήμερα, διδάσκει δημοσιογραφία και επικοινωνία. Έχει δουλέψει στην τηλεόραση τόσο ως παρουσιάστρια όσο και ως ρεπόρτερ (EΡΤ, ALPHA DIGITAL, Eurosport κλπ), συνεργάζεται με πολλά περιοδικά (Κάπα, Crash, Hellenic Business, Άθλον, Ιστιοπλοϊκός Κόσμος κ.α), ενώ αρθρογραφεί στην ιστοσελίδα www.we24.gr. Τα τελευταία 16 χρόνια έχει εργαστεί στην επικοινωνία και την προβολή των περισσότερων από τις μεγάλες διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις που διεξήχθησαν στη χώρα μας (γυμναστική, άρση βαρών, πάλη, τζούντο, κανόε καγιάκ, ιστιοπλοΐα, πυγμαχία, καράτε, στίβου, κωπηλασία, μπιτς βόλεϊ κ.α), με κορυφαίες τους Ολυμπιακούς και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και τους Παγκόσμιους Αγώνες «Special Olympics» του 2011. Για την προσφορά της στο αθλητικό κίνημα, αλλά και στην ελληνική γλώσσα έχει βραβευτεί από την «Παγκόσμια Κίνηση Ελληνοφώνων Γυναικών", από ελληνικές και διεθνείς ομοσπονδίες, όπως και συλλόγους.
Previous Post Next Post