Συνεχίζοντας το ταξίδι τους στον γύρο του κόσμου, ο Γιώργος Χαράκογλου και η σύζυγός του Καρίνα μας χαρίζουν την περιγραφή του ταξιδιού τους.
Ο Γιώργος και η Καρίνα με το Φιλίζι, ένα ιστιοπλοϊκό 43 πόδια, ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2014 από τη Γλυφάδα και μέσω Σικελίας, Σαρδηνίας και Βαλεαρίδων έφτασαν στο Γιβραλτάρ. Μετά συνέχισαν ως τα Κανάρια Νησιά και το Πράσινο Ακρωτήρι και από εκεί διέπλευσαν τον Ατλαντικό Ωκεανό φτάνοντας στα νησιά της Καραϊβικής. Στις αρχές του 2017 έκαναν το πέρασμα ως την Κολομβία, μετά πήγαν στα νησιά San Blas και τον Παναμά και διέσχισαν τη διώρυγα. Συνέχισαν το ταξίδι τους στον Ειρηνικό Ωκεανό, με πρώτο προορισμό τα νησιά Galapagos και επόμενο την Πολυνησία: τα νησιά Marquesas, τις ατόλες Tuamotus και τα Society Islands. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται με το Φιλίζι στην Ταϊτή και σύντομα θα συνεχίσουν δυτικά προς Cook islands, Tonga, Fiji, Vanuatu και Αυστραλία. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι το Ημερολόγιο Καταστρώματος s/y Filizi από το πέρασμα Παναμάς – Γκαλάπαγκος. www.sailingfilizi.gr
Τα πέντε τελευταία από τα οκτώ µερόνυχτα στον Ειρηνικό Ωκεανό – Ωκεανοπορεία από τον Παναµά ως τα νησιά Γκαλάπαγκος (900 νµ)
Ηµέρα 4η, (22-23/5)
12.30 4°28N 81°29W Σηκώνουµε το sprayhood για προστασία από τη βροχή και προχωράµε προς το µαύρο σύννεφο. Μελετώντας το ραντάρ βλέπουµε πως το σύννεφο κινείται νότια οπότε στρίβουµε 10° ανατολικά για να το αποφύγουµε. Σε λίγο αρχίζει να πέφτει ψιλή βροχή, όµως το σύννεφο αποµακρύνεται. Απ’ ότι φαίνεται, τη γλυτώσαµε αυτή τη φορά. Ο Γιώργος παίρνει το δελτίο καιρού µε το δορυφορικό.
«Ο αέρας θα πέσει απόψε. Για αύριο περιµένουµε άνεµο Ν-ΝΑ 15-20 kts», λέει µόλις διαβάζει το grib file. Μακάρι να φυσήξει επιτέλους!
13.30 Ταξιδεύουµε µε τη µηχανή στις 1.800 στροφές και το κόντρα ρεύµα είναι τόσο δυνατό που η ταχύτητά µας είναι 2 kts αντί για 5 kts. Πρέπει να ακολουθήσουµε άλλη τακτική, να φύγουµε το γρηγορότερο από αυτήν την περιοχή πριν εξαντλήσουµε τα καύσιµά µας. Ο καπετάνιος µου ανεβάζει στροφές και η ταχύτητα ανεβαίνει στους 4 kts.
«Όπου φύγει φύγει», λέει ικανοποιηµένος.
Κατεβαίνω να µαγειρέψω, noodles µε λαχανικά και γάλα καρύδας και µια σαλάτα µε αβοκάντο. Το Φιλίζι γέρνει και ανεβοκατεβαίνει στα κύµατα και όλα στην κουζίνα είναι έτοιµα να κατρακυλήσουν. Τα παράθυρα κλειστά και η ζέστη, µε τα µάτια της κουζίνας αναµµένα είναι φοβερή. Κι εγώ ιδρωµένη µούσκεµα και µέσα στην καλή χαρά, µαγειρεύω τραγουδώντας Let’s sail west to the Pacific και κάθε τόσο κοιτάζω έξω από τα µεγάλα παράθυρα, τα κύµατα που αφρίζουν και τη θάλασσα που λάµπει στον ήλιο. Όνειρο. Θα φάµε ένα εορταστικό γεύµα γενεθλίων, χωρίς κεράκια και γλυκό, µα δεν µε πειράζει καθόλου. Αυτά τα γενέθλια θα µας µείνουν αξέχαστα. Βγαίνω να πάρω αέρα, και παρακολουθώ τον Γιώργο που δένει το preventer, ένα σχοινί για να κρατά τη µάτσα ώστε να µη χτυπά. Ωραία!
Απέχουµε πια 17 νµ από το νησί Malpelo. Ο καπετάνιος µου καλεί τη ναυτική βάση στο κανάλι 16 µα δεν παίρνει απάντηση καµιά. Κουβεντιάζουµε το θέµα µε τον Anders, τους καλεί και αυτός µα και πάλι δεν απαντούν. Τέλος πάντων, εµείς προσπαθήσαµε.
18.00 Ένα δαχτυλίδι σκούρων νεφών καλύπτει τη γραµµή του ορίζοντα από άκρη σε άκρη, κρύβοντας την πορφυρή δύση του ήλιου πίσω από την αιθέρια κουρτίνα του. Συγκλονιστικά χρώµατα βάφουν κάθε σύννεφο, σε ένα θέαµα που κόβει την ανάσα. Στην άλλη άκρη του ορίζοντα έχει αρχίσει ήδη να σκοτεινιάζει. Ο πλανήτης απλώνεται µεγαλειώδης κάτω από τον µενεξελί ουράνιο θόλο του.
Στο VHF ακούγεται η φωνή του µικρού Victor:
«Έχουµε επισκέπτη, ένα πουλί µε γαλάζιο ράµφος και κόκκινα πόδια. Κάθεται στην πλώρη µας εδώ και 15’», λέει µιλώντας γρήγορα χωρίς να σταµατά για ανάσα. «Είναι ένας κοκκινοπόδαρος µπούφος, ένας red footed boobie. Οι µπούµπηδες αυτοί έχουν ειδικές κυψελίδες αέρα στο στήθος τους, για να τους προστατεύουν όταν βουτούν στη θάλασσα µε ορµή, για να πιάσουν κάποιο ψάρι, απίθανο, ε;», συνεχίζει ενθουσιασµένος.
19.00 Ένα πανέµορφο λευκό θαλασσοπούλι µε κατάµαυρο κεφάλι πετάει γύρω µας, κάνοντας επίδειξη τεχνικής πτήσης. Αργότερα, κατά τις 21.00 ένας κοκκινοπόδαρος boobie προσγειώνεται και στη δική µας πλώρη και µένει εκεί να ξεκουραστεί.
Καθώς το Φιλίζι ανεβοκατεβαίνει και ταλαντεύεται συνέχεια πάνω στα ωκεάνεια κύµατα, κάθε τόσο το πουλί χάνει την ισορροπία του, πετάει κάνοντας έναν κύκλο και ξαναπροσγειώνεται στο ίδιο σηµείο. Κούκλος! Σε λίγες µέρες που θα φτάσουµε στα Γκαλάπαγκος, θα γνωρίσουµε και τους συγγενείς του, τους γαλαζοπόδαρους µπούµπηδες-µπούφους, και περιµένω πώς και τί για να τους δω από κοντά. Είναι όµορφα, αστεία και αξιολάτρευτα πουλιά και το φλερτάρισµά του αρσενικού στο θηλυκό είναι ένας χορός απίθανος.
Ο ουρανός είναι αρκετά καθαρός απόψε, ο αστερισµός Σταυρός του Νότου βρίσκεται στα αριστερά µας και δίπλα του, ο αστερισµός Carina, ο συνοννόµατός µου. Το Freja πλέει πολύ κοντά, µόλις ένα µίλι από εµάς και πόσο όµορφο συναίσθηµα να βλέπω τα φωτάκια του µέσα σε τούτη την απεραντοσύνη. Ο Γιώργος κοιτάζει τα όργανα του σκάφους, ταχύµετρο boat speed και SOG speed over ground.
«Επιτέλους, το ρεύµα έπεσε. Τώρα είναι µόνο 0,70 kts κόντρα. Ας κάνουµε λίγη οικονοµία στα καύσιµα.», λέει και χαµηλώνει τις στροφές της µηχανής στις 1.800.
22.00 Ταξιδεύουµε µε µηχανή µε 4,2 kts και τη µαΐστρα σε 2η µούδα για σταθερότητα. Ο καπετάνιος κοιµάται εδώ στο κόκπιτ και εγώ κάνω βάρδια. Ήσυχη νύχτα απόψε, ο ωκεανός χωρίς καθόλου κύµα και φυσάει απαλά 5 kts άνεµος. Κοιτάζω τον έναστρο ουρανό και τον αστερισµό του Σκορπιού που λάµπει. Η ψυχή µου είναι γαλήνια.
Τρίτη 23 Μαΐου
01.30 03° 21N 082° 18W Ο Γιώργος ξυπνά και αναλαµβάνει βάρδια, ευτυχώς γιατί δεν µπορούσα να κρατήσω τα µάτια µου ανοιχτά. Μπαίνω µέσα στο sleeping bag και ακούγοντας τους ήχους της θάλασσας, αποκοιµιέµαι αµέσως .
06.00 Πόσο πολύ κοιµήθηκα; Ανοίγω τα µάτια και αντικρύζω άλλη µια συγκλονιστική ανατολή. Ο καπετάνιος µου είναι µέσα, µπαίνω και τον βρίσκω να ζυµώνει ψωµί. Τί περισσότερο µπορεί να ζητήσει ένας ταξιδευτής;
Ο ουρανός είναι καθαρός και ο ήλιος λάµπει. Μια υπέροχη ηµέρα ξεκινά και ο µπούµπης ξανά στην πλώρη µας, ο γλυκούλης!
08.30 Το ψωµάκι ψήθηκε και η µυρωδιά είναι να πεθαίνεις. Τρώµε υπέροχο πρωινό, ψωµί ζεστό µε βούτυρο και µέλι από τα Χανιά. Ο ουρανός συννέφιασε και στα βόρεια πέφτουν αστραπές. Ο Γιώργος λέει οτι έχουµε πια περάσει νότια από το ITCZ, (Intertropical Convergence Zone) τη Διατροπική Ζώνη Σύγκλισης, που οι ιστιοπλόοι ονοµάζουν DOLDRUMS ή CALMS. Το ITCZ είναι µια ζώνη διαταραγµένου, ασταθή καιρού, το σηµείο που συγκλίνουν το Βόρειο µε το Νότιο ηµισφαίριο και οι βορειοανατολικοί µε τους νοτιοανατολικούς αληγείς ανέµους. Βρίσκεται συνήθως λίγες µοίρες βόρεια από τον Ισηµερινό της Γης, στο σηµείο όπου η θερµοκρασία του θαλάσσιου νερού είναι στο maximum. Τα συνηθισµένα χαρακτηριστικά του καιρού στο ITCZ είναι καταρρακτώδης βροχή, καταιγίδες µε κεραυνούς και δυνατούς ανέµους και άπνοιες. Τα είδαµε όλα.
11.30 Ο άνεµος είναι νότιος 10-15 kts και ταξιδεύουµε στις 50° όρτσα για να µας βγάλει η πορεία. Το δελτίο προβλέπει οτι ο άνεµος θα πέσει το βράδυ και οτι από αύριο θα έχουµε επιτέλους ωραίο άνεµο για ταξίδι. Για να δούµε…
Διανύσαµε 105ΝΜ µέσα στο 4ο 24ωρο.
Ώρες ύπνου: Καρίνα 4,20 Γιώργος 5,30
Ηµέρα 5η (23-24/5)
16.00 Κάνουµε υπέροχο ταξίδεµα σήµερα, φυσάει άνεµος 15kts από τις 50° αριστερά µας. Κοιµήθηκα τρεις ώρες στο κόκπιτ και νιώθω ξεκούραστη και πολύ κεφάτη. Μιλάµε µε το Freja και βάζουµε στοίχηµα πότε θα περάσουµε τον Ισηµερινό: ο Γιώργος υποστηρίζει πως θα τον περάσουµε τις πρώτες έξι ώρες της Παρασκευής (00-06) ενώ η Merete στις επόµενες έξι (06-12). Το βραβείο για τον νικητή θα είναι κέρασµα παγωτά στο καλύτερο παγωτατζίδικο του Puerto Baquerizo Moreno, στο νησί San Cristόbal, στον Αη Κριστόµπαλο όπως λέµε για πλάκα, που είναι το πρώτο νησί που θα πάµε για να κάνουµε είσοδο στη χώρα. Οι Freja αποφάσισαν να ακολουθήσουν πιο νότια πορεία για να βρούνε καλύτερο άνεµο, και σύντοµα δεν θα µπορούµε να µιλάµε µαζί τους στο VHF, ήµαστε ήδη 9 νµ µακριά τους.
18.00 Κάνω τη βάρδια µου και απολαµβάνω τα χρώµατα του δειλινού, όταν ο Γιώργος βγάζει το κεφαλάκι του από το χατς και µε ρωτάει
«Τι θα έκανες, αν αυτή τη στιγµή έπεφτα στη θάλασσα;»
«Θα σταµατήσω το σκάφος, θα πατήσω το κουµπί ΜΟΒ man overboard στο plotter και θα πετάξω το dan buoy για να πιαστείς…»
Για την επόµενη µισή ώρα, µου αναλύει – για άλλη µια φορά – τί θα πρέπει να γίνει σε κάθε διαφορετική περίπτωση. Πρέπει να είµαστε πάντα έτοιµοι για το χειρότερο.
20.00 Ο άνεµος σπάει και η ταχύτητά µας πέφτει στα 4 – 4,5 kts. H πορεία µας είναι στις 250°, λίγο πιο βόρεια από το rumbline που έχουµε σχεδιάσει.
22.00 Ο άνεµος έχει πέσει κι άλλο και προβληµατίζοµαι µήπως ανάψω τη µηχανή για να κρατήσουµε καλύτερη πορεία. Ο Γιώργος κοιµάται βαθιά και το πρόσωπο του είναι όµορφο και γαλήνιο.
Του ψιθυρίζω απαλά και αφού δεν αντιδρά, τον αφήνω να ξεκουραστεί και δεν ανάβω τη µηχανή. Η βραδιά είναι ήσυχη, ονειρεµένη. Το απαλό αεράκι χαϊδεύει το πρόσωπό µου και νιώθω τόση ευτυχία, που γεµίζει το στήθος µου. Βάζω µουσική, τον Σταυρό του Νότου και απολαµβάνω. Πόσο ειρηνικός είναι ο Ειρηνικός απόψε, επιτέλους.
23.45 Ο καπετάνιος µου ξυπνά πεινασµένος. Τρώµε φρέσκο ψωµάκι και χωριάτικη σαλάτα. Ο άνεµος πέφτει κι άλλο κι ο καπετάνιος ανάβει τη µηχανή.
Τετάρτη 24 Μαΐου 2017
01.00 Πέφτω να κοιµηθώ και ο καπετάνιος µου µένει στη βάρδια για να κάνει το καθήκον του: ιστιοπλοΐα! Με τη µηχανή αναµµένη, βελτιώνει την πορεία που εµένα µου ξέφυγε λιγάκι. Πλέουµε µε 5,5-6.5 kts µε µούδα στη µαΐστρα, γιατί κάθε τόσο έρχεται κάποιο µπουρινάκι. Όλα αυτά πάνω από το κεφάλι µου µα δεν ξυπνώ µε τίποτα, η ταλαίπωρη χελώνα.
06.00 Ξυπνώ φρέσκια ολόφρεσκη, µετά από πέντε ολόκληρες συνεχείς ώρες ύπνου! Κατεβαίνω και τσεκάρω την πορεία στο iPad: µένουν µόνο 391 νµ για το San Cristόbal. Η ένταση του ανέµου έχει ανέβει στα 20-25 kts µα η διεύθυνσή του –αντίθετα µε όσα έγραφε το δελτίο – είναι ακόµα νότια, πολύ σφιχτά όρτσα δηλαδή. Ταξιδεύουµε κόντρα στα κύµατα, που έχουν µεγαλώσει τόσο που νιώθουµε σαν να έχουµε καβαλήσει άγριο ταύρο στο ροντέο. Λέω στον καπετάνιο µου να πάει να ξεκουραστεί µα εκείνος είναι πολύ απασχοληµένος µε τα πανιά.
07.00 Κατεβαίνω και µέσα στο κοπάνηµα του σκάφους παλεύω να ετοιµάσω πρωινό. Ο Γιώργος µε φωνάζει να βγώ έξω. Στα 200 µέτρα µακριά, κολυµπούν αµέτρητα δελφίνια, κάποια µαζί µε τα µωρά τους, πηδώντας τα αφρισµένα κύµατα, κάνουν άλµατα ψηλά. Αν ήταν η Περκάν εδώ θα ξετρελλαινόταν!
11.30 Η πλεύση στα τεράστια κύµατα συνεχίζεται, και τα κύµατα έχουν µεγαλώσει. Κάθε τόσο, ένα ακόµη µεγαλύτερο κύµα έρχεται και η πλώρη µας βυθίζεται στο νερό πετώντας παντού αφρούς και σπρέι. Ακόµη και το να κάθοµαι στο κάθισµα του καπετάνιου στο κόκπιτ, είναι άσκηση ισορροπίας που θέλει δύναµη και προσπάθεια. Ο Γιώργος παίρνει το δελτίο καιρού, και η πρόγνωση δίνει άνεµο Ν-ΝΔ για τώρα, θα γυρίσει σε Ν-ΝΑ το απόγευµα και θα το βράδυ σπάσει.
Διανύσαµε 126νµ στο 5ο 24ωρο
Ώρες ύπνου: Καρίνα 3,00+3,45+1,45=8.30, Γιώργος 3,30+ 1,30= 5,00
Ηµέρα 6η (24-25/5)
To plotter δείχνει ότι το ΧΤΕ, δηλαδή η απόκλιση µας από την πορεία είναι 12 νµ πιο δυτικά. Με τις υπάρχουσες συνθήκες είναι δύσκολο, για να µην πούµε αδύνατο, να κρατήσουµε την πορεία 235° προς το San Cristόbal. Και είναι δύσκολο για δυο λόγους. Πρώτον γιατί παλεύουµε µε το ρεύµα που µας σπρώχνει προς τα βορειοανατολικά και δεύτερον γιατί ο άνεµος είναι συνέχεια κατάφατσα. Τα κύµατα είναι πολύ µεγάλα πια και το Φιλίζι θαλασσοδέρνεται, χάρτινο καραβάκι σε ορµητικά νερά. Είµαστε µούσκεµα συνέχεια από το σπρέι.
15.00 Η σεντίνα κάτω από το κρεββάτι µας, στην πλώρη του σκάφους έχει γεµίσει νερά. Με µεγάλη προσπάθεια, αδειάζουµε τα νερά στον κουβά ενώ η πλώρη ανεβοκατεβαίνει, χτυπώντας πάνω στα κύµατα. Πάω να αδειάσω τον κουβά στην WC1 και βλέπω το καπάκι της σπασµένο. Το Φιλιζάκι περνάει µεγάλη δοκιµασία, το κούνηµα είναι φριχτό. Ο καπετάνιος µου ανησυχεί, γιατί κάτω από το κρεββάτι σε αυτό το σηµείο, βρίσκεται το bow thruster και οι µπαταρίες του και είναι γνωστό πόσο πολύ διαβρώνει το θαλασσινό νερό. Η WC2 έχει κι αυτή πληµµυρίσει, και τα εφεδρικά πανιά που έχουµε αποθηκεύσει µέσα στη ντουσιέρα έχουν γίνει µούσκεµα.
16.00 Είµαστε πεινασµένοι και ξεθεωµένοι αλλά για µαγείρεµα ούτε λόγος τέτοια ώρα. Τρώµε κράκερς µε φυστικοβούτυρο και ο καπετάνιος πέφτει να κοιµηθεί στο κόκπιτ.
21.00 01°54N 085°17 W Μας ήρθε email από το Freja, βρίσκονται 20 νµ πιο νότια σε παρόµοιες συνθήκες. Τελικά το δελτίο δεν έπεσε µέσα, έχουµε 20-25 kts άνεµο κόντρα και έχουµε πάρει µούδες και στα δυο πανιά. Δεν παραπονιόµαστε πάντως, ταξιδεύουµε περίφηµα, το κύµα έσπασε κάπως και βρισκόµαστε µόλις 13,5νµ δυτικά από το ΧΤΕ µας. Ξαφνικά ακούγεται ένας γδούπος
«Τί ήταν αυτό;», ρωτάει ο Γιώργος ξαφνιασµένος. Ανάβουµε τον φακό και βλέπουµε ένα χελιδονόψαρο κάτω από το τραπέζι
«Γρήγορα! Μην το αφήσεις να πεθάνει!», λέω. Εκείνος προσπαθεί να πιάσει το ψάρι και το ψάρι προσπαθεί να ξεφύγει και τα µεγάλα µπλε φτερά του χτυπάνε απεγνωσµένα κάτω. Στο επόµενο δευτερόλεπτο, το πιάνει και το πετά στο νερό. Φέγγουµε τη θάλασσα µε τον φακό, το ψάρι µένει ακίνητο για µια στιγµή και µε µια ξαφνική κίνηση βουτά κι εξαφανίζεται στο βάθος.
«Τυχερό ψαράκι!»
Σαν τον ζογκλέρ που παίζει τις κορίνες στον αέρα, ετοιµάζω µια σαλάτα για δείπνο και τη σερβίρω σε δυο µπωλ. Μετά πέφτω στο κόκπιτ, και κοιµάµαι ύπνο βαθύ από τις 23.00 έως τις 3 πµ!
Πέµπτη 25 Μαΐου
03.00 Ταξιδεύουµε µε σφιχτά όρτσα από τις 40°, άνεµο νότιο 20-25 κόµβους. Ο καπετάνιος µου κοιµήθηκε, ήταν εξουθενωµένος. Το Φιλίζι κάνει ότι καλύτερο µπορεί πλέοντας µε ταχύτητα 5,5 kts µα το ρεύµα µας σπρώχνει στα ΒΔ και αντί για 225° πορεία πάµε 245°. Δυο ολόλευκα θαλασσοπούλια πετούν δίπλα µας µέσα στο σκοτάδι. Πετούν γαλήνια, αθόρυβα ως φύλακες άγγελοι δίπλα στο µικρό µπλε καραβάκι µας.
05.00 Ταξιδεύουµε στο απόλυτο σκοτάδι κάτω από τον συννεφιασµένο ουρανό, µε µόνο φως τον φωσφορισµό του πλαγκτόν στα απόνερά µας. Ώσπου, ανάµεσα στα βαριά σύννεφα εµφανίζεται η Αφροδίτη και η λάµψη της µε γεµίζει χαρά.
«Καλώς τη φίλη µου! Τόσα µίλια έχω ταξιδέψει µαζί σου και ποτέ δεν σε χορταίνω», ψιθυρίζω χαιρετίζοντας το αγαπηµένο µου άστρο.
08.30 Ο καπετάνιος ξυπνά και φτιάχνει έναν υπέροχο, µυρωδάτο ελληνικό καφέ. Ποτέ δεν πίνω καφέ µε καφεΐνη στα περάσµατα, φοβάµαι µην χάσω τον ύπνο µου, µα ζηλεύω και παίρνω δυο µικρές ρουφηξιές. Όταν ξυπνά καλά, πηγαίνει µπροστά στην πλώρη να ρυθµίσει το rigging – τα ξάρτια – και γυρνά µουσκεµένος από τα κύµατα. Ετοιµάζουµε τα πράγµατα µέσα στο σκάφος για να γείρουµε από την αριστερή πλευρά µετά από µια εβδοµάδα συνεχούς πλεύσης γέρνοντας δεξιά. Κάνουµε τακ και στήνουµε τα πανιά. Σιγά σιγά, το ΧΤΕ µειώνεται. Η πορεία µας γίνεται ΝΑ στις 150°. Το κύµα σπάει κάπως και το κούνηµα µειώνεται. Τώρα που το σκάφος πλέει δεξίνεµο, είναι ευκαιρία και ο καπετάνιος µου ξαναπάει στην πλώρη και ολοκληρώνει τη ρύθµιση στα ξάρτια.
Τρώµε πρωινό πανευτυχείς, αυγά τηγανητά και φρέσκο σπιτικό ψωµί, σίγουρα το τελειότερο πρωινό στον κόσµο όλο. Μετά ξαπλώνω να κοιµηθώ µα δεν αποκοιµιέµαι. Τί τον ήθελα τον καφέ;
12.00 Διανύσαµε 110 νµ στο 6ο 24ωρο.
Ώρες ύπνου:
Καρίνα 0,30+4,00=4,30
Γιώργος 1,15+2,00+2,45=6,00
Ηµέρα 7η (25-26/5)
14.00 Είµαι ξαπλωµένη στο µαλακό µαξιλάρι του κόκπιτ και δεν καταφέρνω να κοιµηθώ, µα ξέρω πως δεν φταίει ο καφές, µα ο ενθουσιασµός που πλησιάζουµε στον προορισµό µας. Τα νησιά Γκαλάπαγκος είναι µοναδικά. Έγιναν γνωστά σαν ο τόπος όπου έφτασε ο Charles Darwin (o Δαρβίνος) µε το πλοίο Beagle και εµπνεύστηκε για να γράψει το περίφηµο βιβλίο µε τη θεωρία του για την εξέλιξη των ειδών: “Voyage of the Beagle: On the origin of the species by means of natural selection”, ένα βιβλίο που έφερε επανάσταση στην επιστηµονική σκέψη της εποχής. Τα νησιά Γκαλάπαγκος, 13 µεγάλα και µερικά µικρότερα νησιά βρίσκονται στον Ισηµερινό της Γης, περίπου 900 νµ από την ακτή του Equador. Γύρω από αυτήν την πλατφόρµα βρίσκονται η τεκτονική πλάκα Nazca, και το ρήγµα της, η τεκτονική πλάκα Cocos και το ρήγµα της, και το ρήγµα Carnegie. Ανάµεσα σε αυτά τα ρήγµατα τεράστιου βάθους, υψώνεται η πλατφόρµα Γκαλάπαγκος πάνω στην οποία βρίσκονται τα νησιά.
Μια σειρά ωκεάνεια ρεύµατα συναντιούνται στην περιοχή Hamboldt, Cromwell Equatorial Countercurrent, Southern Current, Peru Current µε αποτέλεσµα να είναι το µόνο σηµείο του Ισηµερινού µε νερά κρύα! Η θερµοκρασία της θάλασσας, η µορφολογία του εδάφους, η γεωγραφική αποµόνωση, ο συνδυασµός όλων αυτών δηµιουργούν το ιδιαίτερο κλίµα και το µοναδικό στον κόσµο οικοσύστηµα των νησιών Γκαλάπαγκος. Από το 1959 η κυβέρνηση του Equador ανακήρυξε τα νησιά Εθνικό Πάρκο και επιστήµονες από ολόκληρο τον κόσµο δηµιούργησαν εκεί το κέντρο επιστηµονικών ερευνών Charles Darwin Center. Σύµφωνα µε τους Peter & Rosemary Grant, που τα τελευταία 25 χρόνια κάνουν µελέτες σε ένα ακατοίκητο νησί των Γκαλάπαγκος:
«Προσπαθούµε εδώ να βρούµε την απάντηση στο µυστήριο των µυστηρίων: την πρώτη εµφάνιση νέων ειδών στον πλανήτη». Η «εξέλιξη των ειδών» συµβαίνει ακόµη, και στα Γκαλάπαγκος είναι εµφανής.
Στο Εθνικό Πάρκο Galάpagos το 97% των εδαφών θα µείνουν προστατευµένα για πάντα. Διαβάζουµε τα βιβλία για τα Γκαλάπαγκος που µας έφερε ο φίλος µας ο Dan όταν µας επισκέφτηκε πριν από λίγους µήνες. Ο Dan είναι βιολόγος ερευνητής στην Νέα Υόρκη. Για τους βιολόγους ένα ταξίδι στα Γκαλάπαγκος πρέπει να είναι κάτι αντίστοιχο µε αυτό των αρχαιολόγων στην Ελλάδα.
Μια και είναι αδύνατο να κοιµηθώ, µαγειρεύω µεξικάνικο φαγητό, chilly con carne, µε κιµά σόγιας, tortillas, σαλάτα µε καρότο και καλαµπόκι, guacamole και πατάτες ψητές.
18.30 Ο ήλιος δύει και µια θεσπέσια παλέτα χρωµάτων βάφει τα λευκά συννεφάκια του ουρανού. Τρία θαλασσοπούλια πετούν σε σχηµατισµό παράλληλα στο Φιλίζι, πλανάροντας ίσα πάνω απ’ τα κύµατα. Προσπαθώ να τα φωτογραφίσω, µα το µόνο που µένει είναι µια εικόνα. Το µεγαλείο της πτήσης τους χάθηκε µακριά στον ωκεανό.
20.45 01°.00.03N…01°.00.02N..01°.00.01…00°.60.00 086° 46.93W
Παρακολουθούµε την οθόνη του AIS κοιτάζοντας τις συντεταγµένες να αλλάζουν. Μπήκαµε στο γεωγραφικό πλάτος µηδέν! Ακόµη µια µοίρα, δηλαδή ακόµα 60 ναυτικά µίλια και θα έχουµε διασχίσει τον Ισηµερινό, περνώντας στο Νότιο ηµισφαίριο της Γης, σε έναν άλλο Ωκεανό, τον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό και σε µια άλλη εποχή, από την άνοιξη στο φθινόπωρο. Κοιτάζουµε το ουρανό
«Ποτέ στη ζωή µου δεν ξανάδα τόσα πολλά αστέρια», λέει ο Γιώργος.
Ο Σταυρός του Νότου έχει σηκωθεί από τον ορίζοντα στα αριστερά µας, δίπλα του πάντα η Carina, πιο πέρα ο Σκορπιός µε τη γυρτή ουρά του.
Ανοίγουµε το bimini για να βλέπουµε τον ουρανό, ξαπλώνουµε δίπλα δίπλα, και κοιτάζουµε τ’ άστρα και αυτήν την πανέµορφη, τη µαγευτική ωκεάνεια νύχτα. Πέντε θαλασσοπούλια πετούν γύρω µας µέσα στο σκοτάδι, αιθέρια παρέα ονειρική. Μετά από λίγο ακόµα ένα χελιδονόψαρο προσγειώνεται στο κόκπιτ, το πιάνουµε και το πετάµε στο νερό. Φωτίζουµε το κατάστρωµα µε τον φακό και βλέπουµε ακόµη ένα ψάρι λίγο πιο πέρα. Άτυχο, δεν το προλάβαµε.
Παρασκευή 26 Μάϊου
03.00 Ανοίγω τα µάτια και τεντώνοµαι. To sleeping bag είναι τόσο ζεστούλι κι έξω απ’ αυτό έχει ψύχρα.
«Σήκω µωρό µου. Κοιµήθηκες 4 ολόκληρες ώρες!», λέει ο Γιώργος. Ο καλός µου µε άφησε να ξεκουραστώ αλλά εγώ νυστάζω ακόµα τόοοσο πολύ. Πλένω το πρόσωπό µου και φοράω το γιλέκο fleece, το σωσίβιο και τον σκούφο µου. Εκείνος µπαίνει στο sleeping bag και αποκοιµιέται αµέσως. Ο άνεµος φυσάει νότιος 3 µποφόρ, η µαΐστρα είναι σε πρώτη µούδα και η τζένοα ολόκληρη. Πλέουµε µε τη βοήθεια της µηχανής στις 40° µε τον άνεµο και το ρεύµα να µας σπρώχνει πάντα στα ΒΔ. Νυστάζω. Περπατάω γύρω από το τραπέζι του κόκπιτ, κάνω διατάσεις και τραγουδώ “Let’s sail west” για να κρατηθώ ξύπνια. Το τραγούδι βοηθά.
04.00 Τσαφ τσαφ πλαφ ακούγονται τρελλά φτερουγίσµατα και ανάβω τον φακό κεφαλής. Ένα χελιδονόψαρο έχει µπει κάτω από το sprayhood, πάνω από το κεφάλι του Γιώργου. Προσπαθώ να το πιάσω χωρίς να τον ξυπνήσω, το ψάρι στροβιλίζεται τροµαγµένο και από απίθανη τύχη, περνά κάτω από το άνοιγµα του sprayhood και πέφτει ξανά στη θάλασσα. Μάλλον το τυχερότερο ψάρι του πλανήτη!
06.45 Ξηµερώνει µε έναν ουρανό συννεφιασµένο και είµαστε περικυκλωµένοι από θαλασσοπούλια. Ελέγχω το χάρτη navionics, βρισκόµαστε µόλις 155 νµ µακριά από το San Cristόbal. Μου φαίνεται σαν όνειρο. Το βυθόµετρο δείχνει 6,6…7,5…10… κάτι βρίσκεται κάτω από το Φιλίζι, ένα µεγάλο ψάρι, µια φάλαινα πιλότος; Η θερµοκρασία της θάλασσας έχει πέσει αισθητά, από τους 27,6° του Παναµά, τώρα είναι 22,8°. Είµαι ξύπνια και γεµάτη ενέργεια. Ταξιδεύουµε στο γεωγραφικό πλάτος 0° και σε λίγες ώρες θα περάσουµε τον Ισηµερινό!
11.00 Κάνουµε µια τέλεια ιστιοπλοΐα, επιτέλους! Ήλιος, καθαρός ουρανός και τέλεια γωνία πλεύσης. Ταχύτητα 6,5 kts. Μαγεία!
Κάνουµε τα πανιά αντιµονή και πάµε στο ντους της πρύµνης για ντουσάκια για να είµαστε καθαροί, σε λίγο που θα γιορτάζουµε µε τον Ποσειδώνα. Ο Γιώργος ξυρίζεται µετά από έξι µέρες. Άλλος καπετάνιος έγινε.
12.00 Διανύσαµε 121 νµ το 7ο 24ωρο.
Ηµέρα 8η (26-27/5) – Το Φιλίζι περνά τον Ισηµερινό της Γης
14.56 0°00 S 087°04W Το ρολόι του σκάφους δείχνει 14.56 την ώρα που περνάµε τον Ισηµερινό και µπαίνουµε πια στο Νότιο ηµισφαίριο. Ο Γιώργος ανοίγει ένα µπουκάλι παναµέζικη σαµπάνια και πίνουµε µια γουλιά προς τιµήν του Ποσειδώνα.
Το αλκοόλ µας χτυπάει στο κεφάλι από την πρώτη σταγόνα και συµφωνούµε πως δεν είµαστε για τέτοια.
«Είµαστε µεθυσµένοι από χαρά, άλλωστε».
«Το υπόλοιπο µπουκάλι για σένα µεγάλε», λέει ο Γιώργος και αδειάζει το µπουκάλι στη θάλασσα.
17.30 Το τέλειο απόγευµα µιας τέλειας ηµέρας. Πλέουµε γρήγορα πάνω στα απαλά ωκεάνεια κύµατα µε πουλιά και δελφίνια συνοδεία. Ξαφνικά βλέπουµε ένα ψαράδικο στα 200 µέτρα µακριά. Ο Γιώργος απενεργοποιεί τον αυτόµατο πιλότο, πιάνει το τιµόνι και στρίβει µα είναι ήδη αργά. Ένα πράσινο παραγάδι έχει πιαστεί στην καρένα µας.
«Πρέπει να σταµατήσουµε το σκάφος!», λέει και εγώ µαζεύω αµέσως τα πανιά. Οι ψαράδες πλησιάζουν και κόβουν τη χοντρή µεσινέζα. Μας φωνάζουν στα ισπανικά κάτι σαν «το παραγάδι είναι µακρύ 3 µίλια», µα δεν είµαι σίγουρη – έχω κάνει τέσσερις µήνες εντατικά µαθήµατα ισπανικών, πριν από είκοσι χρόνια. Τους ευχαριστούµε και φεύγουν. Βάζω την κάµερα GoPro στο νερό για να ελέγξω την προπέλα.
«ΟΚ! Είµαστε ελεύθεροι, ευτυχώς. Αν δεν είχαµε µπλοκάρει τον άξονα και γυρνούσε η προπέλα, θα είχαµε µπλέξει άσχηµα», λέει ο Γιώργος µε ανακούφιση. Πόσο εύκολα µπορεί µια τέλεια µέρα στη θάλασσα να γίνει καταστροφή; Στα επόµενα 30’ µπλεκόµαστε στο πράσινο παραγάδι άλλες δυο φορές και οι ψαράδες µας ελευθερώνουν ξανά. Ταλαιπωρία.
21.00 Τα άστρα λάµπουν στον ολοκάθαρο ουρανό και η θερµοκρασία έχει πέσει αισθητά. Ταξιδεύουµε ωραία, µε 6,5 kts ταχύτητα. Είµαστε και οι δυο πολύ, πάρα πολύ κουρασµένοι. Διακρίνω ένα αχνό φως στον ορίζοντα πίσω µας.
«Λες να είναι το Freja;» Ελέγχουµε την οθόνη του AIS και ΝΑΙ! Το Freja βρίσκεται πράγµατι µόλις 3 νµ µακριά.
Ο Γιώργος ξαπλώνει στο κόκπιτ και αποκοιµιέται αµέσως. Κάνω βάρδια ως τις 23.00 και µετά σκατζάρουµε.
Σάββατο 27 Μάϊου
03.00 Ο καπετάνιος µου µε ξυπνά, είναι πολύ κουρασµένος. Κοιµήθηκα 4 ώρες και θα κοιµόµουν εύκολα άλλες 10.
Αναλαµβάνω στο τιµόνι. Φυσάει 15 kts άνεµος από τις 60° και ταξιδεύουµε υπέροχα µε 6,5-7,0 kts πάνω σε µια θάλασσα χωρίς κύµα. Κατεβαίνω να ρίξω νερό στο πρόσωπό µου και το νερό είναι κρύο. Κρύο; Έξω πάλι κοιτάζω τα όργανα, η θερµοκρασία της θάλασσας έπεσε κι άλλο στους 21,6°. Φτάσαµε λοιπόν στα Γκαλάπαγκος. Στέκοµαι όρθια στο τιµόνι για να κρατηθώ ξύπνια και κάνω ασκήσεις ισορροπίας.
05.30 Ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται σκεπασµένος από λουλακί σύννεφα. Στο λυκόφως διακρίνουµε τη χλωµή σιλουέτα του νησιού, µόνο 2 µίλια µακριά. Η θάλασσα είναι ασύσπαστη, σαν µια τεράστια απόκοσµη λίµνη µε µαύρα νερά.
«Land Hο! San Cristόbal!», φωνάζουµε και οι δυο συγχρόνως. Η καρδιά µου χτυπά δυνατά.
«Πάω αµέσως να φτιάξω δυο διπλούς ελληνικούς καφέδες! Έχουµε µεγάλη µέρα µπροστά µας».
Μένουν ακόµα 20 νµ ως το λιµάνι (Puerto) Baquerizo Moreno.
06.30 Πλέουµε µε 20 kts άνεµο σε κοντινή απόσταση από το νησί. Έξω στη στεριά δεν υπάρχει βλάστηση καθόλου, µόνο σκουρόχρωµες πέτρες, χώµα και σχηµατισµοί σαν κρατήρες ηφαιστείων. Ο Victor µας καλεί στο VHF:
«Έχουµε µια φάλαινα στα δεξιά µας!» Το Freja βρίσκεται 200µ µπροστά µας. Ο Γιώργος πιάνει τα κιάλια και κοιτάζει γύρω.
«Κοίτα αριστερά!», λέει σχεδόν ψιθυριστά. Δυο φάλαινες πιλότοι περνούν δίπλα µας µε κατεύθυνση βόρεια. Πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας ξεκουράζονται δεκάδες µικροσκοπικά πουλάκια και δεκάδες άλλα πετούν γύρω. Αντιλαµβανόµαστε µια κίνηση στα αριστερά, και γυρνώντας βλέπουµε τη φάλαινα που αναδύεται από το νερό και ξαναβουτά κάτω από το σκάφος, αφήνοντας µια τεράστια γαλανή φούσκα. Κρατάµε την αναπνοή µας, ώσπου η φάλαινα εµφανίζεται ξανά από την άλλη πλευρά. Νιώθουµε µουδιασµένοι. Αυτή είναι η πιο κοντινή επαφή µας ως τώρα µε ένα τόσο τεράστιο πλάσµα. Η φάλαινα εκπνέει έναν πίδακα νερού και αποµακρύνεται. Στο βάθος φαίνονται κι άλλοι τέτοιοι πίδακες, κοντά στο σκάφος των φίλων µας.
08.00 Αφήνουµε πίσω µας τη Roca Pateadora, έναν τεράστιο βράχο στη µέση της θάλασσας και πλέουµε µε τη µηχανή αφού ο άνεµος έχει χαθεί εντελώς. Στέλνουµε µήνυµα στον Bolivar Pesantes τον πράκτορά µας.
«Llegamos al Puerto Baquerizo a las 10 am – Φτάνουµε στις 10 πµ στο λιµάνι»
Ο Μπολίβαρ φρόντισε να µας εκδώσουν “Autografo”, την επίσηµη άδεια πλεύσης στα νησιά Γκαλάπαγκος, που µας επιτρέπει να επισκεφτούµε τρία νησιά: San Cristόbal, Santa Cruz και Isabella. Τα υπόλοιπα, Santiago, Floreana, Fernandina, Espagnola, Pinta, κλπ, είναι απαγορευµένα στα ιδιωτικά σκάφη, εκτός εάν πάρουν κάποια ειδική άδεια. Έχουµε σχετική αγωνία να τελειώσει επιτυχώς και γρήγορα ο έλεγχος στο Φιλίζι, γιατί µέχρι να πάρουµε το ΟΚ θα πρέπει κι εµείς να µείνουµε στο σκάφος σε καραντίνα.
10.30 0° 53.73 S 89° 36.93 W Μπαίνουµε στον ανοιχτό κόλπο του λιµανιού Baquerizo Moreno. Φυσάει δυνατά! Ρίχνουµε άγκυρα δίπλα σε ένα µεγάλο cruiser µε το όνοµα CARINA, σβήνουµε τη µηχανή, τα όργανα, µαζεύουµε τα σχοινιά.
«Τα καταφέραµε! Σ’ ευχαριστώ!», λέω αγκαλιάζοντας τον Γιώργο µε καµάρι.
«Γκαλάπαγκος καπετάνισσα! Σαν όνειρο!»
11.00 Πλησιάζει µια βάρκα, πάνω της ένας ασπροµάλλης άνδρας και στο κάθισµα δίπλα του κάθεται ένα µικρό θαλάσσιο λιοντάρι µε τέτοια άνεση, σαν να είναι το σκυλάκι του.
«Γκιά σου! Έλινας;», ρωτάει µε σπαστά ελληνικά δείχνοντας την τεράστια ελληνική σηµαία µας.
«Ναι, Έλληνες είµαστε!», του απαντάµε ξαφνιασµένοι. Η κουβέντα συνεχίζεται στα ισπανικά, ο άνδρας είναι από τον Παναµά, και είχε δουλέψει κάποτε στην Ελλάδα. Τρελλό, ο πρώτος άνθρωπος που συναντάµε στο νησί και µας µιλά στα ελληνικά.
Ένα θαλάσσιο ταξί µας προσεγγίζει
«Giorgos! Karina! Bienvenidos!» Ο µεγαλόσωµος άνδρας µε το πλατύ χαµόγελο ανεβαίνει στο Φιλίζι και µας χαιρετά σφίγγοντας µας εγκάρδια το χέρι.
«Μην ανησυχείτε για τίποτα, όλα θα πάνε καλά», λέει ο Μπολίβαρ και η φωνή του είναι βαθιά και πολύ γοητευτική. Ζητά τα διαβατήρια και τα χαρτιά του σκάφους. Όταν ο Γιώργος του τα δίνει, εκείνος τα µελετά και σχολιάζει
«Εργάζοµαι στα Γκαλάπαγκος τριάντα χρόνια και είναι η δεύτερη φορά που βλέπω ελληνική σηµαία στα µέρη µας. Η προηγούµενη ήταν πολύ παλιά, ίσως περισσότερα από 15-20 χρόνια πριν…» Αναρωτιόµαστε ποιός να ήταν.
«Ο δύτης θα έρθει να ελέγξει τα ύφαλα του σκάφους σύντοµα. Εγώ θα επιστρέψω στις 3µµ µαζί µε τις Αρχές, τον λιµενάρχη, τον υπεύθυνο του τµήµατος αλλοδαπών και τον υπεύθυνο υγείας», λέει ο Μπολίβαρ και φεύγει ξανά µε το θαλάσσιο ταξί.
15.00 Η κίτρινη και κόκκινη βάρκα µε τη µεγάλη σηµαία του Έκουαδορ πλησιάζει και ο πρώτος που ανεβαίνει στο Φιλίζι είναι ο Μπολίβαρ. Τον ακολουθούν 2 παιδάκια, 4-5 χρονών, ένας νέος άνδρας προφανώς ο πατέρας τους, ένας ακόµη άνδρας που φορά λευκή, καλοσιδερωµένη στολή, και οι δυο γύρω στα τριάντα. Κάθονται στο κόκπιτ και τους ρωτώ τι θα πιούν.
«Έναν χυµό», λέει ο Μπολίβαρ.
«Μια µπύρα», λέει ο δεύτερος.
«Κι εγώ µια µπύρα», λέει ο τρίτος. Φέρνω τα ποτά και δυο γλειφιτζούρια για τα µικρά. Οι άνδρες µου δίνουν να συµπληρώσω κάποια έντυπα, αφού µιλώ τη γλώσσα τους.
«Ωραία µπύρα!», σχολιάζουν, πίνοντας τη γαλλική µπύρα που αγοράσαµε στη Μαρτινίκ. Όλοι µιλούν συγχρόνως, οι άνδρες µας φωτογραφίζουν µε τα κινητά τους, εµείς φωτογραφίζουµε εκείνους και ο πατέρας των παιδιών βάζει το κινητό του να παίξει τοπική µουσική. Τα παιδιά µιλούν ενθουσιασµένα στον πατέρα τους, ανακάλυψαν ότι µέσα στα γλειφιτζούρια κρύβεται τσιχλόφουσκα. Δείχνω στα παιδιά ένα κόλπο µε τα δάχτυλά µου:
«Donde dorme il gallo; Πού κοιµάται ο κόκορας», ξεκινώ µε την ερώτηση παγίδα. Τότε συνειδητοποιούµε ότι οι άνδρες σταµάτησαν να γράφουν τα έγγραφα και προσπαθούν να µιµηθούν το κόλπο µου µε τα δάχτυλά τους.
Κοιταζόµαστε µε τον Γιώργο και σκάµε στα γέλια. Οι άλλοι µας κοιτούν και βάζουν και αυτοί τα γέλια. Τα παιδιά γελούν και αυτά, έτσι. Η κατάσταση είναι σουρεαλιστική. Στην Καραϊβική, δεν τολµούσαµε ούτε να χαµογελάσουµε όταν βρισκόµασταν µε τις Αρχές. Ο άνδρας µε τη στολή ζητά ευγενικά αν µπορώ να του δώσω ακόµη µια µπύρα.
«Θέλω να την πάρω σπίτι, για τη γυναίκα µου», εξηγεί.
Μετά από 30 λεπτά, η δουλειά έχει τελειώσει, όλοι σηκώνονται και µπαίνουν στη βάρκα. Ο Μπολίβαρ µένει τελευταίος
«Όλα εντάξει. Σύντοµα θα σας επισκεφτεί ο υπεύθυνος του τµήµατος υγείας και µετά θα έρθει ο ειδικός για το Fumigation. Όποτε έχετε σκουπίδια θα µου στέλνετε µήνυµα και θα κανονίζω εγώ να τα πάρω», λέει και αποβιβάζεται και αυτός στη βάρκα. Όλοι µας χαιρετούν από µακριά και νοµίζω ότι βλέπω ταινία του Emir Kusturica. Ποτέ ξανά δεν είχαµε τέτοια εµπειρία µε τις Αρχές. Ήταν όλοι τους υπέροχοι.
17.30 Ο ελεγκτής έψαξε όλα τα τρόφιµά µας, πήρε κάποια πακέτα µακαρόνια για να τα πετάξει και µας έδωσε οδηγίες για τη διαχείριση των τροφίµων µας. Ο υπεύθυνος για το Fumigstion, ήρθε κι αυτός, ψέκασε το σκάφος µέσα µε κάποιο ειδικό εντοµοκτόνο, µέτρο για την προστασία του οικοσυστήµατος των Γκαλάπαγκος – και έφυγε. Καλούµε ένα ταξί και πηγαίνουµε στο Freja. Οι φίλοι επιβιβάζονται µαζί µας και αγκαλιαζόµαστε χαρούµενοι.
«Πάµε για παγωτό!» λέει η Άννα.
«Πάµε, φύγαµε!», λέει ο Γιώργος.
Φτάνοντας στην προβλήτα το θέαµα που αντικρύζουµε είναι απίστευτο: θαλάσσιοι λέοντες παντού, άλλοι ξαπλωµένοι στα σκαλιά και άλλοι κολυµπούν στα κρυστάλλινα νερά του λιµανιού.
Περπατάµε στον παραλιακό δρόµο, µπροστά στην αµµουδιά και τα µικρά εστιατόρια. Το µέρος είναι αξιαγάπητο.
«Καλώς ήρθες στα Γκαλάπαγκος, καπετάνιε µου»