Μόλις έμαθα ότι το φετινό ράλλυ θα πήγαινε Χίο, χάρηκα πάρα πολύ. Έχω ακούσει τόσα για το νησί, έχω τόσους φίλους που έχουν σπίτι εκεί, οπότε η ευκαιρία ήταν μπροστά μας. Φέτος πάμε Χίο!
Οι γνωστές προετοιμασίες, έλεγχος σκάφους όπως πάντα, αλλά η στενωπός φέτος ήταν η αναζήτηση πληρώματος. Τελικά στο παραπέντε βρήκαμε πάλι αρκετούς άξιους. Αυτή τη φορά όμως μεγαλώσαμε και τον αριθμό, είμασταν οκτώ.
Η εκκίνηση στο Σούνιο είχε κάποια απρόοπτα. Πρώτον ένα μεγάλο μπουρίνι που πλησίαζε απειλητικά. Ευτυχώς είχε ξεθυμάνει όταν μας έφτασε. Αλλά στο πεντάλεπτο, σπάει ένα εξάρτημα της προέκτασης. Ευτυχώς είχαμε ένα ανταλλακτικό από την παλιά προέκταση. Ένας τιμόνευε με τη λαγουδέρα, και δύο ακολουθούσαν το τιμόνι με τα κατσαβίδια και κλειδιά να βιδώσουν το εξάρτημα.. ήθελε βίντεο η φάση αυτή… Μετά την εκκίνηση με σχεδόν μπουνάτσα αφού είχε περάσει το μπουρίνι, είχαμε την ωραιότερη φωτογραφία κάτω από τον ναό με το ελαφρύ μπαλόνι. Το κυνήγι είχε αρχίσει. Μέχρι τον Κάβο Ντόρο ήταν νορμάλ τα πράγματα. Πριν βραδιάσει μια καλή μακαρονάδα αναπτέρωσε το ηθικό όλου του πληρώματος. Στο πέλαγος έξω άρχισαν να αγριεύουν τα πράγματα. Η νύχτα σκοτεινή, και ο αέρας να φτάνει τα εφτά μποφόρ, ευτυχώς από το πλάι. Οπότε πήραμε την απόφαση, μία μούδα, και το μικρό μπαλόνι θυέλλης. Αυτό μας ανέβασε στους 10-11 κόμβους, τρώγαμε συνέχεια μικρά broach επειδή το κύμα μας έπαιρνε το πηδάλιο, μόλις έπεφτε λίγο ο αέρας, αλλά η μούδα τα έσωνε, και καταφέρναμε να ποδίζουμε χωρίς μεγάλες περιπέτειες ή απώλεια ταχύτητας. Κοινώς πετάγαμε.. Το βασικό όμως η απόσταση από τους μπροστινούς μίκραινε, και η απόσταση από τους πίσω μεγάλωνε ραγδαία. Δυστυχώς όμως λίγα μίλια πριν τον τερματισμό η Χίος έκοψε τον αέρα, έτσι μας έπιασαν πάλι οι πιο πίσω και εμείς κολλήσαμε στους μπροστινούς.
Αυτή ήταν μια συναρπαστική νύχτα από πλευράς ναυτοσύνης και ιστιοπλοΐας, άσχετο εάν δεν καταφέραμε τίποτα.
Στις άλλες ιστιοδρομίες, πήγαμε πιο συντηρητικά, για τα Ψαρά π.χ. το μπαλόνι το σκεφτόμαστε, αλλά μείναμε με τα μικρά φλοκάκια. Ο αέρας ήταν συνέχεια γύρω στους 30 κόμβους.
Στην επιστροφή ξεκινήσαμε με τον μεγάλο φλόκο, αλλά γρήγορα φρεσκάρισε, έπρεπε να το είχαμε προβλέψει. Η αλλαγή στο J1 μας κόστισε αρκετά. Μετά όμως, “μέθοδος” λέγεται το κόλπο που εφαρμόζεται δύο φορές. Πάλι Α5 με μία μούδα, μέχρι τον Κάβο Ντόρο. Μετά φλόκο, και στον κόλπο της Καρύστου κοντά στο Μαντίλι το Α1, το μεγάλο μπαλόνι. Εκεί σταθήκαμε πολύ τυχεροί, επειδή τόσο ο αέρας της Καρύστου βγήκε δυνατός και ευνοϊκός, αλλά και το ρεύμα της Καρύστου μας πήγαινε τρένο. Βλέπαμε τους άλλους κοντά στην Άνδρο και Τζια να μένουν πίσω.. Στη Μακρόνησο έκοψε τελείως ο αέρας.
Το ράλλυ αυτό θα μας μείνει αξέχαστο. Τόσο για την τουριστική πλευρά, που είχαμε μια εβδομάδα να γυρίσουμε και να απολαύσουμε το ωραίο και σημαντικό αυτό νησί, αλλά και ιστιοπλοϊκά που είχαμε την ευκαιρία να παλέψουμε με τους δυνατούς αέρηδες και να τα βγάλουμε πέρα χωρίς ζημιές η αβαρίες, μέσα σε έναν αφρό της πλώρης μπροστά από ένα τεράστιο αυλάκι της πρύμης.
Η απογοήτευση ήταν όμως από τις λίγες συμμετοχές. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί; Έφυγαν οι λάτρεις της θάλασσας; Ένα ταξίδι εκατό μιλίων φαίνεται μεγάλο σήμερα; Γιατί μόνο Φάληρο – Αγκίστρι; Πιο πέρα δεν έχει;
Από την άλλη δυο 20χρονες φοιτήτριες παίρνουν ανοιχτό βαρκάκι 5.5 μέτρων στη Μάλτα γυρίζουν όλη τη Σικελία, Ιόνιο, Αιγαίο, όπου συναντάνε και πάνω από 9 μποφόρ, και φτάνουν στην Πόλη όπου τις αποθεώνουν. Όλα αυτά εν έτει 1955. Τώρα τι έγινε και στράβωσε το άθλημα;
Η λέξη ερασιτέχνης στον τίτλο δείχνει ότι θα τρέχουμε μόνο επειδή μας αρέσει η θάλασσα. Ποτέ δεν θα ζητήσω ούτε χορηγία ούτε επιδότηση. Είναι τελείως διαφορετική η χαρά να το κάνεις για το κέφι σου, για την αγάπη, για την περιπέτεια, από το να έχεις έναν χορηγό που σε πιέζει να τον προβάλλεις με καλύτερες θέσεις. Σίγουρα δεν θα έχουμε τα πιο καινούρια πανιά και τον πιο μοντέρνο εξοπλισμό, αλλά ο αφρός της πλώρης ίδιος είναι και η χαρά της περιπέτειας πολύ μεγαλύτερη, γιατί το κάνουμε μόνο για μας, αφανείς. Φέτος κατάλαβα το μεγαλείο του «λάθε βιώσας». Και έτσι θα συνεχίσω από εδώ και πέρα.
