Από τη ματιά του κυβερνήτη του Chiara Iason

Τετάρτη βράδυ αγκυροβοληµένοι στις Κολυµπήθρες στην Πάρο, µε την οικογένεια και φίλους πίνουµε ένα από τα τελευταία µπουκάλια κρασί, οι διακοπές τελειώνουν και έχει ξεκινήσει νωχελικά η επιστροφή για το Καλαµάκι. Χτυπάει το τηλέφωνο είναι ο Πανούλης (Πάνος Δηµητρακόπουλος).

– Έλα Νίκο τι γίνεται, όλα καλά;
– Όλα καλά Πάνο.
– Θέλω να γράψεις ένα άρθρο στον ΙΚ, για το πως βίωσες αυτό το Ράλλυ, θές;
– Ναι!

Αυθόρµητη απάντηση, σίγουρα δεν θά έλεγα όχι στον Πάνο, µας συνδέουν παλιές αναµνήσεις από τους αγώνες της ιστιοσανίδας κάποιες δεκαετίες πίσω, άλλα µε την ιδέα του µού έδωσε µια ευκαιρία να θυµηθώ τις στιγµές που ζήσαµε στο 55ο ράλλυ το πλήρωµα µου και εγώ.

Μέχρι το Μάιο η συµµετοχή µας δεν ήταν σίγουρη, δυο µέλη της οµάδας η Άρτεµις Νεστορή και Νίκος Ευαγγελόπουλος δεν θα συµµετείχαν, και ο Βαγγέλης Νικολόπουλος µε τον Αποστόλη Σερράο έπρεπε να ξεκινήσουν τη θητεία τους στο Πολεµικό Ναυτικό, ο Σταµάτης Ξεπαπαδάκος λόγω επαγγελµατικών υποχρεώσεων δεν ήταν σίγουρος, το ίδιο και ο Κώστα Πάφος άρα µάλλον δεν πάµε. Έµειναν µόνο η Αναστασία Γκίκα και ο Φάνης Δαλέζιος. Άρχισαν να µε πιάνουν οι µιζέριες, άρχισαν οι κουβέντες µε τους παλιούς Νίκος Μπουρδάκος και Κώστας Ντούφεξης, µάγκες δύσκολα φέτος δεν βλέπω να βγαίνει σύνθεση. Έπεσε η κλασική απάντηση, έλα καπετάνιο κάθε χρόνο τα ίδια µας λες και στο τέλος τη βρίσκουµε την άκρη και πάµε.

Για άλλη µια φορά αυτοί οι δύο πάλιουρες είχαν δίκιο, το ΠΝ µε τη βοήθεια του ΠΟΙΑΘ, έδωσε άδεια στα ναυτάκια και δύο µέλη της οµάδας του Optimum Νίκος Αποστολάκης και Γιώργος Ηλιόπουλος συµµετείχαν και ενίσχυσαν την οµάδα µας, και για να κλείσει η σύνθεση ένας πιτσιρικάς ο Γιώργος Καντίνης lazerας από τον όµιλο µας, µου ζήτησε να έρθει µαζί µας στο ράλλυ. Το σκέφτηκα λίγο, είπα µέσα µου στο πρώτο µπράτσο θα βαρεθεί, αλλά ακολούθησα τη συµβουλή των παλιών Περικλή και Άλφη, βάλε πιτσιρικάδες µέσα έχουν κέφι και γνώσεις!

Ξεκινήσαµε τις προπονήσεις, τακτική δάσκαλου Νίκου Νικολόπουλου, αλλαγές πανιών, µουδαρίσµατα και προετοιµασία του σκάφους και πληρώµατος όσο καλύτερα µπορείς για ένα δύσκολο και ναυτικό αγώνα όπως αυτός. Οι χρόνοι µας στην αρχή απογοητευτικοί, όµως τους κατεβάσαµε, τα συστήµατά µπήκαν στη θέση τους και καταφέραµε να κάνουµε τις κινήσεις µας πιο γρήγορα, τουλάχιστον για τα δικά µας µέτρα. Βελτιώσαµε σηµαντικά τα συστήµατά πρόγνωσης καιρού και ναυσιπλοΐας και προσπαθήσαµε στον χρόνο που µας έµεινε να δέσουµε όσο πιο πολύ γίνεται σαν οµάδα. Αυτό το τελευταίο µε άγχωνε περισσότερο από όλα, µέχρι τώρα το ωραίο κλίµα που είχαµε πάνω στο σκάφος µας έφερε τα καλά πλασαρίσµατα στα προηγούµενα ράλλυ και τη δεύτερη θέση το 2016, δεν θα ήθελα να το χάσω µε τίποτα.

Τελικά αυτό που είχα σαν µεγαλύτερο άγχος αποδείχθηκε σηµαντικός παράγοντας στην επιτυχία µας.

Το ράλλυ ξεκίνησε µε τη γνωστή πολύ καλή διοργάνωση και ένα στόλο που µπορεί στην κατηγορία των international να µην είχε µεγάλο αριθµό συµµετοχών αλλά όλα τα σκάφη θα µπορούσαν να διεκδικήσουν µια καλή θέση µέχρι το τέλος.

Το πρώτο σκέλος για την Αµοργό µεγάλο και αργό, µε τον καιρό να µη θυµίζει Αιγαίο, όλα τα σαραντάρια είµασταν µια παρέα πάνω από τη Σέριφο και τις πρωινές ώρες ξεκολλήσαµε µε το Alsouma να µας περνάει και να προσπαθούµε να το πλησιάσουµε µε µπαλόνι που το κρατήσαµε ως την Ηρακλειά, µετά βίρα τον 3 και τερµατισµός στην Αµοργό. Πρώτος στόχος επετεύχθει, τρίτοι, ενα καλό πλασάρισµα στην πρώτη κούρσα το µουρµούραγε το πλήρωµα στα ρέλια όλη νύχτα, τους βγήκε.

Ωραία η φιλοξενία στην Αµοργό και ο χρόνος ξεκούρασης καλός, χωρίς in shore, αρέσει στους πιτσιρικάδες εγώ το βαριέµαι λύσε δέσε κλπ. µου αρέσει να βγαίνω στο Αιγαίο αλλά θέλω και την ανταµοιβή µου στο λιµάνι.

Δεύτερο σκέλος για Λειψούς, θυµηθήκαµε πως είναι να φυσάει, πιο φρέσκες συνθήκες µε µαΐστρο να µας ταξιδεύουν πιο γρήγορα προς τον προορισµό µας και κάποιες αλλαγές του καιρού µπροστά που καθυστέρησαν το Bullet, τεχνικά προβλήµατα στο Africana, η µόνιµη πίεση από τους Δόκιµους και η δικιά µας σταθερή τακτική το καλό και συνεχές τριµάρισµα µας έφεραν στην πρώτη θέση. Μεγάλη στιγµή για το Chiara Jason, επισκιάστηκε από την πολύνεκρη πυρκαγιά στην Αττική, θλίψη δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτό το τραγικό συµβάν για τη χώρα µας.

Αφήσαµε τη φιλόξενη χώρα των Λειψών µε µεικτά συναισθήµατα και ξεκινήσαµε το επόµενο σκέλος του αγώνα για την Παροικία της Πάρου µε την απίστευτη µπουνάτσα να µας συνοδεύει σε ένα από τα πιο κουραστικά και αργά κροσαρίσµατα του Αιγαίου που έχουµε αντιµετωπίσει µέχρι τώρα. Λίγο η επιµονή των παλιών και το κέφι των πιτσιρικάδων µας ταξίδεψαν µέσα στη νύχτα και η αγωνία µας για το αν θα προλάβουµε τον χρόνο τερµατισµού έληξε εντός ορίου, δίνοντας µας την πέµπτη θέση της ιστιοδροµίας και φέρνοντας µας σε απόλυτη ισοβαθµία µε το Bullet και το Africana.

Τώρα µάλιστα αγωνία µέχρι το τέλος, δύσκολο το βάθρο στο Αιγαίο πρέπει να λειώσουµε για να ανέβουµε, µου τάχει πει ο Άλφης πολλές φορές.

Πήραµε λίγες ανάσες στην Πάρο, στιγµές ξεκούρασης πριν την τελική αναµέτρηση. Δεν είχαµε πολύ χρόνο την εποµένη τρέχαµε, πολύ κουβέντα και πρήξιµο στον Βαγγέλη Νικολόπουλο για τον καιρό και τη τακτική που θα ακολουθούσαµε για να πάρω µια πολύ αναλυτική απάντηση… δύση. Αυτού του µικρού δεν του παίρνεις εύκολα κουβέντες αλλά αφού είπε δύση εκεί θα πάµε και βλέπουµε.

Ένας καφές στην Παροικιά µε τον αγαπητό µου Καπετάν Στέλιο και την Κα Νέλι ένας δεύτερος µε τον Δηµήτρη Δεληγιάννη, ωραίες κουβέντες ιστιοπλοϊκές, ο Δηµήτρης αν και δεν θα µας χαρίσει µέτρο στην κόντρα της επόµενης µέρας, δεν διστάζει να µου δώσει συµβουλές και να κάνει θετικά σχόλια για την προετοιµασία µας.

Τελευταίες αποφάσεις για την ιστιοδροµία, µείωση πληρώµατος ο ψηλός, Γιώργος Ηλιόπουλος, θα µείνει στην Παροικία θα λείψει η φωνάρα του, αλλά θα µας χαρίσει λίγο βάρος στην προβλεπόµενη µπουνάτσα.

Τελευταίες κουβέντες µε το πλήρωµα, θέσεις οι κλασσικές, καλό ζύγισµα δεν χαλαρώνουµε το Αιγαίο είναι σκληρό θέλει προσπάθεια κάθε δευτερόλεπτο κάθε µίλι. Κόρνα επιτροπής, στην ώρα του ο Ασηµάκος, το πολεµικό λύνει ακολουθούµε τελευταίοι από τον στόλο, ο Γιώργος µας αποχαιρετάει µε σχετική ευχή σκ_ _α!

Η χαµηλή ένταση του ανέµου στην εκκίνηση σε αντίθεση µε τους ανεβασµένους παλµούς του πληρώµατος, τα σφιγµένα χέρια στο τιµόνι που ιδρώνουν και το γόνατο που τρέµει λίγο µέχρι την κανονιά της εκκίνησης. Καλή εκκίνηση µε το Bullet να κινείται προς την ανατολική πλευρά του στίβου µαζί µε το Alsouma ενώ Africana, Ιωνία και εµείς κινούµαστε δυτικά προς Σέριφο. Κάνει απίστευτη ζέστη και οι ρέφλες δεν ξεπερνάνε τους 5 κόµβους, µένουµε Δυτικά η πλώρη δείχνει Σίφνο, µένουµε µόνοι τα άλλα δυο σκάφη έκαναν τακ και ανεβαίνουν, λίγο ακόµα να µπούµε στην ένταση. Όλοι πάνω µουγκοί, ο καιρός βγαίνει απο 290° σε λίγο 270° και πάµε τακ, ανεβαίνουµε για Κύθνο µε ένταση 8 έως 10, χωρίς κύµα καλές ταχύτητες βιδωµένοι στην πορεία, το µυαλό µου γυρνάει πίσω κάτι χρόνια όταν ταξίδευα το Division II µου στην πατρίδα τον Πόρο. Επανέρχοµαι, και ρωτάω:

– Ντούφεξη θες αλλαγή;
– Όχι.
– …Καηµένη σκότα θα σε λειώσει…
– Εσύ Αποστόλη;
– Όχι.

Ο καιρός φρεσκάρισε κοντά στην Κύθνο, αλλαγή στον medium, υποδειγµατική, αυτός ο Μπουρδάκος στο Αιγαίο γίνεται άλλος άνθρωπος, τα τελευταία δέκα µίλια θα έιναι πολύ σηµαντικά.

Φατσάρει και δυναµώνει πριν από τον τερµατισµό τον κάνει µαίστρο, πάµε στον 3, τελευταία µέτρα ακούγεται η κανονιά. Ωραίος ο τερµατισµός στο Σούνιο, µου αρέσει να τελειώνω το Ράλλυ εκεί, η πύλη του Αιγαίου.

Μπράβο οµάδα για την προσπάθεια, πάει και το 7ο…

Επιστροφή στο Καλαµάκι, πλένουµε πανιά, τακτοποίηση εξοπλισµού, καθάρισµα σκάφους, υπάρχει µια ανησυχία για το τελικό αποτέλεσµα, το Bullet πρέπει να το έχουµε περάσει το Africana όµως;

Ξεκινάω για το σπίτι, µεσηµέρι πριν προλάβω να φτάσω χτυπάει το κινητό, ο Πάνος:

– Συγχαρητήρια Νίκο. (Θα µε πήρε να µου πει µπράβο για τη δεύτερη θέση, ουφφφ)
– Τι έγινε Πάνο βγήκαν τα αποτελέσµατα γιατί δεν τα είδα, είµασταν στο σκάφος.
– Νοµίζω πως κερδίσατε το Ράλλυ Αιγαίου, δηλαδή δεν νοµίζω είµαι σίγουρος.

Μπαίνω σπίτι µοιράζοµαι το ‘µυστικό’ µε την Ερήνα, Κιάρα και Ιάσωνας δεν είναι σπίτι, µου έφυγε ένα δάκρυ. Τηλέφωνο στους υπόλοιπους και το πάρτι ξεκίνησε. Απίθανη ευτυχία, το ήθελα πολύ, όχι µόνο εγώ αλλά και αυτοί οι τύποι µε τις ροζ µπλούζες που µε ακολουθούν κάτι χρόνια τώρα και έχουν µάθει να βλέπουν την πρωτιά από µακριά και να σέβονται τους αντιπάλους τους.

Αφιερωµένη η νίκη αυτή στο πλήρωµά µου.

Δεν ξέρω πόσα Ράλλυ ακόµα θα τρέξω, αλλά θέλω να εκφράσω µία επιθυµία να τρέχουµε κάθε καλοκαίρι ένα µεγάλο ναυτικό αγώνα µε πολλές συµµετοχές σκαφών που να αποτελεί για τη χώρα µας το κορυφαίο γεγονός ανοιχτής θάλασσας.

Avatar
by
Previous Post Next Post