Η ιστιοπλοΐα είναι ένα από τα αθλήµατα που βασίζονται πολύ στην τεχνολογία και τα υλικά. Θα πει κανείς πως ακόµα και ο µαραθώνιος πλέον βασίζεται στην τεχνολογία: ρούχα, παπούτσια, τεχνικές προπόνησης κ.α. Η ιστιοπλοΐα όµως δεν υπάρχει χωρίς σκάφη. Και µάλιστα τα τελευταία χρόνια οι εξελίξεις στα σκάφη είναι ραγδαίες. Χάρις στον Larry Ellison της Oracle που έκανε το µεγάλο βήµα και έφερε τα εξωτικά καταµαράν στα προηγούµενα America’s Cup, τα foils εµφανίστηκαν στο αραχνιασµένο άθληµα της ιστιοπλοΐας. Και από εκεί βρήκαν ευρεία εφαρµογή σε κάθε είδους σκάφος, από τα µεγάλα καταµαράν µέχρι και τα µικρότερα dinghi. Μία τεχνολογία που ήταν επί χρόνια στο στάδιο της δοκιµής, ξαφνικά, µε την απαραίτητη οικονοµική υποστήριξη για έρευνα και ανάπτυξη και την αντίστοιχη προβολή, εφαρµόστηκε σε πολλά και διαφορετικά σκάφη. Κυρίως όµως στα αγωνιστικά ιστιοπλοϊκά. Από τα Moth και τα Mothquito µέχρι τα νέα Volvo Ocean και τα νέα America’s Cup και IMOCA σκάφη. Ακόµα και η αγκυροβοληµένη στο παρελθόν Διεθνής Ιστιοπλοϊκή Οµοσπονδία, η οποία κυβερνιόταν και ακόµα κυβερνιέται από ηλικιωµένους πρώην πρωταθλητές κατηγοριών του 1940 και του 1950, αποφάσισε δειλά-δειλά να προτείνει αλλαγές προς το σήµερα. Αλλαγές που όµως τελικά δεν ευοδώθηκαν, γιατί µάλλον τα συµφέροντα είναι πιο ισχυρά από την εξέλιξη. Και η ιστιοπλοΐα έχει παράδοση σε αυτό: Τα συµφέροντα να ορίζουν το µέλλον του αθλήµατος και όχι το ίδιο το καλό του αθλήµατος.
Τελικά, για πολλά χρόνια ακόµα τα εγγόνια µας θα κάνουν ιστιοπλοΐα µε τα ίδια σκάφη όπως ο παππούς και ξαφνικά όταν µεγαλώνουν θα ανακαλύπτουν το America’s Cup και το Volvo Ocean Race όπου τα σκάφη δεν θα θυµίζουν σε τίποτα τα σκάφη στα οποία έµαθαν ιστιοπλοΐα. Κι έτσι, τα παιδάκια από τις λιγότερες προνοµιούχες χώρες θα βλέπουν αυτούς τους αγώνες στην τηλεόραση και δεν θα µάθουν ποτέ τι σηµαίνει να ταξιδεύεις ένα τέτοιο σκάφος.
Οι προσπάθειες της Διεθνούς Ολυµπιακής Επιτροπής και της Διεθνούς Ιστιοπλοϊκής Οµοσπονδίας να εκσυγχρονιστεί το άθληµα της ιστιοπλοΐας µε νέα αγωνίσµατα, όπως το Kite Surfing και η κατηγορία ανοικτής θαλάσσης, προχωράει µε ένα βήµα εµπρός και δύο πίσω. Από τα χίλια κύµατα περνάει η έγκριση τους, για να γίνει αποδεκτό το αυτονόητο, να προσαρµοστούν τα αγωνίσµατα στη σύγχρονη εποχή δηλαδή. Όµως µετά γυρίζουµε πάλι προς τα πίσω µε φαιδρά περιστατικά όπως άκυρες ψήφους και τεχνικά προβλήµατα στις κρίσιµες ψηφοφορίες των συνδιασκέψεων.
Το America’s Cup άλλαξε και µαζί µε αυτό όλο το σκηνικό της παγκόσµιας ιστιοπλοΐας επειδή ηγετικές φυσιογνωµίες σαν τον Ellison πήραν τις γενναίες αποφάσεις. Θα έπρεπε να περιµένουµε αντίστοιχα γενναίες κινήσεις, αν και ετεροχρονισµένες, από τη Διεθνή Ιστιοπλοϊκή Οµοσπονδία, τη Διεθνή Ολυµπιακή Επιτροπή αλλά και τις εθνικές επιτροπές και οµοσπονδίες. Η πραγµατικότητα όµως µας διαψεύδει. Οι κινήσεις τους προσπαθούν να σταµατήσουν τις εξελίξεις, αντί να τις υποστηρίξουν. Κατά την άποψή µου, µάταια.
Δεν είναι άξιο απορίας λοιπόν πως σηµειώνεται πτώση 70% στο ενδιαφέρον για ιστιοπλοΐα στην Αµερική, αλλά και αντίστοιχα µεγάλο ποσοστό στην Ευρώπη, σε σχέση µε τη δεκαετία του 80. Με µόνη εξαίρεση τη Γαλλία που, σιωπηλά µεν αλλά µε άλµατα, εξελίσσει τεχνολογίες του µέλλοντος και ενισχύει µία βιοµηχανία που την καθιστά υπερδύναµη.
