Τα πράγµατα αλλάζουν και αυτό είναι το µόνο σίγουρο στην εποχή που ζούµε. Οι αλλαγές στις ολυµπιακές κλάσεις που έχουν αποφασιστεί είναι δεδοµένες όπως και δεδοµένη η “εισβολή” του foiling στο άθληµα µας και όχι µόνο. Περισσότερα µικτά πληρώµατα (άνδρας – γυναίκα) αναβαθµίζοντας ακόµη περισσότερο τη θέση της γυναίκας. Οφείλουµε να προσαρµοστούµε στα νέα δεδοµένα είτε µας αρέσει είτε όχι. Ας πάµε στα δικά µας όµως. Με τον Ντάνη πάντα µας συνέδεε µια γερή φιλία από την πρώτη µέρα που γνωριστήκαµε (Φλεβάρης του 1984 παρακαλώ) µα θαρρώ αυτό που µας κρατάει γερά µαζί όλα αυτά τα χρόνια είναι το γεγονός ότι σε πολλά θέµατα και ιδιαίτερα σε αυτά που έχουν να κάνουν µε παιδιά και νέους αθλητές µοιραζόµασταν πάντα το ίδιο πάθος και όραµα.
Είχαµε προγραµµατίσει λοιπόν όπως παραδοσιακά κάνουµε πια κάθε χρόνο ένα κάµπ για παιδιά από 17 έως 20 ετών στη βάση µας στη Θεσσαλονίκη. Όλα ήταν έτοιµα και θα είχαµε µαζί µας επτά αποδεδειγµένα ταλαντούχους Έλληνες ιστιοπλόους και δύο από τη Γερµανία όπου για πέντε περίπου ηµέρες θα κάναµε προπόνηση πάνω στο καταµαράν, συγκεκριµένα στο Φορµούλα 18. Αυτό που ζήσαµε αυτές τις πέντε ηµέρες ήταν µοναδικό!
Ίσως να µε χαρακτηρίσετε υπερβολικό µα τόσο ταλέντο µαζεµένο δεν το βλέπεις κάθε µέρα. Ήξερα ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι Έλληνες ιστιοπλόοι, (πόσους ακόµη δεν θα έχω δει άραγε) αλλά αυτό που έζησα αυτές τις ηµέρες ξεπέρασε κάθε προσδοκία µου. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Μας πήρε λίγο χρόνο µέχρι να βρούµε τον ρυθµό µας ως οµάδα και να πειθαρχήσουµε στους χρόνους και σ όλα αυτά που είχαµε να κάνουµε αυτές τις ηµέρες. Τα παιδιά προσαρµόστηκαν γρήγορα όµως, σε απλούς ξεκάθαρους κανόνες που τέθηκαν σε όλα τα επίπεδα αδιαµαρτύρητα µιας και έβλεπαν τη διάθεση που είχαµε να δουλέψουµε µαζί τους όλη µέρα. Θαρρώ ότι δεν ένιωσαν ούτε µια στιγµή ‘µόνοι’ όπως και µείς φυσικά. Όλες αυτές τις µέρες αντιµετώπισαν ο καθένας τους τις δικές του δυσκολίες µε ειλικρίνεια και ψυχραιµία πάνω σ ένα σκάφος τελείως καινούργιο και διαφορετικό γι’ αυτούς όπως είναι το καταµαράν (φόρµουλα 18). Οι τελευταίες δυο ηµέρες δε, ήταν αποκαλυπτικές. Στήσαµε έναν µίνι αγώνα και έγινε το έλα να δεις! Να χαίρεσαι να βλέπεις!!! Μίλησα µε όλα τα παιδιά και εκτός θάλασσας. Η αγωνία τους για το µέλλον τους στο άθληµα έκδηλη και όχι µόνο, όπως και η αγάπη τους γι’ αυτό.
Οι µέρες πέρασαν. Το καµπ ολοκληρώθηκε. Στεναχωρήθηκα που έφυγαν. Άδειασε ο τόπος. Η επόµενη µέρα µε βρήκε στον “παράδεισο” (έτσι λέµε το µέρος που προπονούµαστε) να κάθοµαι σε µια καρέκλα σκεπτόµενος. Από τη µια ο ενθουσιασµός γι΄ αυτό που έζησα και για να είµαι ειλικρινής τα παιδιά το πυροδότησαν αυτό και από την άλλη η απογοήτευση για το ζοφερό µέλλον πλην 1-2 εξαιρέσεων. «Πως µπορούµε ρε φίλε τόσο ταλέντο να το πετάµε έτσι;…» σκέφτηκα.
Πως γίνεται να µην είµαστε ικανοί να ρίξουµε λίγο “χώµα” για να φυτρώσει ο δικός µας “σπόρος”; Πως καταφέραµε να διώχνουµε ότι καλύτερο έχουµε;
Τι στο διάολο κάνουµε ρε. Και δεν µιλώ για τα παιδιά που είδα µόνο. µιλώ για όλα αυτά που φεύγουν άρον άρον να βρουν το µέλλον τους αλλού… τι “πίνουµε” ρε και δεν νιώθουµε πια. Τι αναισθησία – είναι αυτή. Από τη δική µας µεριά κάνουµε ότι µπορούµε. Παιδιά, γονείς επικοινωνούν µαζί µας για µια συµβουλή, µια βοήθεια, µια κουβέντα. Μεγάλη η τιµή για µας αλλά ακόµη µεγαλύτερο το βάρος στην πλάτη µας. Είναι δύσκολο. πολύ δύσκολο να βλέπεις τη δυναµική, το ταλέντο, τη διάθεση, και ταυτόχρονα την απογοήτευση, την αβεβαιότητα, την έλλειψη οράµατος. Προσπαθούµε να βοηθήσουµε όσο µπορούµε. Άλλες φορές τα καταφέρνουµε και νιώθουµε καλά. Άλλες όχι… Κάναµε προπόνηση µια εβδοµάδα. Η ερώτηση ακόµη αντηχεί στα αυτιά µου. «Και τώρα που τελειώσαµε τι κάνουµε κύριε Κώστα;». «Τι έχει µετά;” Αχ αυτό το µετά. Αυτό το µέλλον…
Αυτό το µέλλον που αποδοµεί ακόµη και το παρόν µας. Δεν είχα απάντηση. Η µάλλον είχα, απλά δεν ήµουν 100% σίγουρος για το τι θα γίνει και αν θα γίνει. Αν δεν είσαι σίγουρος δεν τάζεις τίποτε… Ειδικά σε παιδιά… Δεν άντεξα όµως… Τους είπα λοιπόν ποιο ήταν το ζητούµενο σ αυτό το καµπ. Για φέτος λοιπόν µετά από αρκετή προσπάθεια καταφέραµε τούτο. Η Ελλάδα να συµµετάσχει στον τελικό του Red Bull Foiling Generation που θα γίνει στην Αµερική (Miami) τον Νοέµβριο µε δύο αθλητές οι οποίοι επιλέχθηκαν από εµάς στο τελευταίο καµπ που κάναµε στη Θεσσαλονίκη µε όλα τα έξοδα τους πληρωµένα. Μια µοναδική εµπειρία γι’ αυτούς θα έλεγα, αλλά και για εµάς µιας και θα βρεθούµε µέσα στην καρδιά των εξελίξεων. Ήταν µια πολύ δύσκολη απόφαση η επιλογή των ατόµων µιας και αν υπήρχε η δυνατότητα θα τους στέλναµε όλους! Δεν µπορείς να τα έχεις όλα δυστυχώς. Δεν µας αρέσει αλλά αυτό είναι. Από τη µεριά µας δεσµευόµαστε όµως είναι να συνεχίσουµε στον ίδιο δρόµο δίνοντας τη δυνατότητα µε όποια µέσα διαθέτουµε, σε ακόµη περισσότερα παιδιά να ζήσουν από κοντά το καταµαράν και γιατί όχι να “πετάξουν”!
Stay tuned!
