Αυτό το θέμα το είχαμε θίξει ξανά και παλιότερα, διότι είναι πάντα επίκαιρο. Τότε βέβαια ήταν οι καλές εποχές και για την οικονομία της χώρας και για τη ναυτιλία. Τότε λοιπόν κανείς δεν ανησυχούσε γιατί τα πράγματα γίνονταν από μόνα τους. Μετά ήρθαν οι δυσκολίες.
Τα καλά πληρώματα και κυρίως οι καλοί αξιωματικοί δεν επαρκούσαν. Έτσι, ήρθαν Φιλιππινέζοι, Ουκρανοί και άλλοι αξιωματικοί στα ελληνικά καράβια, έγιναν σχολές εμπορικού ναυτικού στις Φιλιππίνες και αγοράστηκαν πανάκριβοι εξομοιωτές στην Ελλάδα, για να ενισχυθεί η εκπαίδευση, σε μία προσπάθεια να καλυφθούν οι κενές θέσεις ικανών αξιωματικών που χρειάζονταν τα περίφημα ελληνικά πλοία.
Και τότε ξαναθυμηθήκαμε το θέμα του ‘φυτώριου’ και το βγάλαμε από τη ναφθαλίνη: Αν θέλεις να έχεις ικανά ναυτιλιακά στελέχη αύριο, καλλιέργησέ τα μέσα από τις ναυταθλητικές δραστηριότητες σήμερα.
Για να ασχοληθεί κάποιος με το ναυτικό επάγγελμα πρέπει να αγαπάει τη θάλασσα. Να είναι στις συνήθειές του, να είναι τρόπος ζωής του. Να έχει μεγαλώσει σ’ αυτήν, να έχει περάσει όμορφα, να μην τη φοβάται. Έτσι θα έρθει η φυσική εξέλιξη, μεγαλώνοντας να αποφασίσει να την κάνει και επάγγελμα.
Το ναυτικό επάγγελμα δεν είναι σαν τα άλλα. Δεν μπορεί κάποιος να πάει να γίνει καπετάνιος επειδή δεν πέρασε στη Νομική ή στο Πολυτεχνείο. Το ναυτικό επάγγελμα ακολουθούν συγκεκριμένοι άνθρωποι, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και αξίες, δεν είναι απλώς μία εναλλακτική λύση.
Και βέβαια, ναυτικός και ειδικά καπετάνιος, δεν γίνεσαι επειδή έβγαλες μία σχολή. Πρέπει να κυλάει και λίγο το θαλασσινό νερό στις φλέβες σου. Αυτή είναι και η διαφορά των Ελλήνων με τον υπόλοιπο κόσμο, που κάνει τους ναυτικούς μας τόσο ξεχωριστούς.
Το ναυτικό επάγγελμα καλλιεργείται από μικρή ηλικία μέσα από την αγάπη για τη θάλασσα και τον ναυταθλητισμό. Τα παιδιά ξεκινούν από μικρά με τα optimist και μετά συνεχίζουν με άλλα σκάφη, μέχρι την ενηλικίωσή τους που βγαίνουν πλέον στην ανοικτή θάλασσα. Και εκεί βλέπουν πλέον και την άλλη όψη, την ακόμα ομορφότερη.
Δε χρειάζεται να αναφερθώ στις διαφορές ανάμεσα στα αθλήματα που οι γονείς στέλνουν κατά κόρον τα παιδιά τους, όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, σε σχέση με την ιστιοπλοΐα. Και πόσα περισσότερα πράγματα μαθαίνει ένα παιδί στη θάλασσα.
Μέσα από την ενασχόληση των παιδιών με την ιστιοπλοΐα διατηρείται η ναυτική παράδοση της Ελλάδας, καλλιεργείται η ναυτοσύνη και η ναυτική τέχνη. Μην ξεχνάμε πως μέχρι τώρα πολλά μικρά παιδιά μεγάλωναν στο καΐκι του παππού, στο νησί, έφτιαχναν χάρτινα βαρκάκια κι έπαιζαν και έβλεπαν τα μεγάλα καράβια να περνούν κάπου στον ορίζοντα, ακόμα και στον ορίζοντα της Αθήνας.
Συνεπώς, είναι καιρός να θυμηθούμε και πάλι πως η μεγάλη ελληνική Ναυτιλία βασίστηκε στη μεγάλη εξοικείωση του Έλληνα με τη θάλασσα και πως αν θέλουμε να έχουμε ικανούς Έλληνες ναυτικούς στο μέλλον, θα πρέπει να βοηθήσουμε στη διάδοση του ναυταθλητισμού στην ελληνική νεολαία.
