Είναι 5 του Γενάρη και στενοχωριέμαι ανακαλύπτοντας ότι δεν έχω στείλει κανένα κείμενο στον “Ιστιοπλοϊκό Κόσμο” για το 133 τεύχος.
Το να γράφω κάτι όχι σπουδαίο, αλλά τόσο όσο μπορώ, το θεωρώ υποχρέωση, όχι προς εκείνους που το διαβάζουν, κι αν το διαβάζουν με χαροποιεί, αλλά προς εκείνους που προσπαθούν, επιμένουν και μοχθούν για να κυκλοφορεί αυτό το χρήσιμο και χαροποιό περιοδικό. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλα περιοδικά θεματικού προσανατολισμού και ενδιαφέροντος, που να προσφέρουν στους αναγνώστες τους χαρά και χαλάρωση, χωρίς οι εκδότες να προσδοκούν οποιουδήποτε είδους ανταμοιβή γι αυτό που κάνουν γιατί τότε η ζωή θα γινόταν καλύτερη κομμάτι-κομμάτι!
Οι απόψεις στις σελίδες του περιοδικού είναι προκλητικές για σχολιασμό. Ο πρόεδρος του ΠΟΙΑΘ είναι πάντα εδώ και κάνει μια αναφορά στους Έλληνες ωκεανοπόρους. Θυμίζει τον Σάββα Γεωργίου, τον Γιώργο Γκρίτση με την Άννα-Μαρία, τον Γιάννη Μαραγκουδάκη, τον Γιώργο Βασιλόπουλο, τον Δούκα Παλαιολόγο. Νομίζω ότι κάπου εκεί έπαιξαν ο Αντώνης Βασιλειάδης, ο Μανώλης Γκογκόσης, ο Δημήτρης Τσάλλης και κάποιοι ακόμα που πηγαινοερχόταν στην Καραϊβική. Αναφέρει και τους Γιώργο και Καρίνα Χαράκογλου που είναι σε δράση και μπράβο τους. Ο πρόεδρος δηλώνει τη συμπαράσταση του ΠΟΙΑΘ στον Μάρκο Σπυρόπουλο με το εξαμισάρι του στον MINI TRANS. Πρέπει να είναι ευχή όλων μας ν ακουστεί και η τρίτη φωνή που να λέει «Άμμες δε γ΄ εσόμεθα πολλώ κάρρονες». Όλοι οι παραπάνω δίνουν χαρά σε όσους αγαπάμε τη θάλασσα, κι ανοίγουν το παράθυρο της μαγείας στην απεραντοσύνη των ωκεανών!
Διαβάζω παραπέρα τα γραφόμενα από τον Μιχάλη Σαρλή, ο οποίος εκφράζει παραστατικά, με πίκρα αλλά και ελπίδα, τα ενδιαφέροντα που θέλει και προσπαθεί να κάνει, με τις δυσκολίες που βρίσκει στον δρόμο του. Την επιθυμία του «καν το μόνος σου» τη βρίσκουμε σε πολλούς, τους οποίους δυστυχώς δεν βοηθά η κοινωνική κουλτούρα. Αν είναι για παράδειγμα κάποιος στην Αγγλία και θελήσει να φτιάξει ένα σκάφος οποιουδήποτε μεγέθους, μπαίνει στο πρώτο ειδικό κατάστημα κι αγοράζει έτοιμες όλες τις οδηγίες και τα σχέδια. Εδώ στη χώρα μας δεν υπάρχουν βοηθήματα. Η δικαιολογία ότι είμαστε λίγοι, μάλλον βολεύει την έλλειψη φαντασίας και οργάνωσης. Θυμίζω, ότι τη δεκαετία του 1980 στον ΝΟΤΚ υπήρχαν δύο αδέρφια ναυπηγοί και είχαν συντάξει έναν φάκελο με τα ναυπηγικά σχέδια και τις περιγραφές όλων των τύπων των ελληνικών καϊκιών. Την κοπιαστική αλλά θαυμάσια εργασία τους, συμπλήρωνε μια κατάσταση με τα μέρη και τον αριθμό των διαφόρων τύπων καϊκιών στην Ελλάδα! Δυστυχώς κι εκείνη η προσπάθεια είχε την τύχη των ταρσανάδων. Όλα τα ενδιαφέροντα τελειώνουν σ αυτή τη χώρα, χωρίς οι τύψεις να βαρύνουν τους υπεύθυνους της κάθε πολιτιστικής καταστροφής. Πρέπει όμως να επιζήσουμε και για να το πετύχουμε, πρέπει περισσότεροι να ενδιαφερόμαστε για τα μικρά πράγματα γύρω μας που όλα μαζί κάνουν εκείνο που λέμε πολιτισμό!
Ο “Ιστιοπλοϊκός Κόσμος” φιλοξενεί και τα ποιήματα τον Δημήτρη Τσελίκα. Δεν είμαι ο κατάλληλος για να αξιολογήσω τις αρετές των ποιημάτων του, αισθάνομαι όμως ότι ο Τσελίκας είναι “ποιητής” με ευαισθησία. Το τελευταίο τετράστιχο από το ποίημά του “Της πόλης τα φώτα” στο τεύχος 132, είναι συγκλονιστικό και μόνο γι αυτό, όποιος το διαβάσει, πρέπει να ευχαριστήσει τον ποιητή για τη συγκίνηση που ξέρει να προκαλεί! Ρισκάρω την πρόβλεψη, ότι ο Τσελίκας γρήγορα θα μπει στον χώρο των αξιόλογων ποιητών. Του το εύχομαι.
