Το κορίτσι που έκανε μόνη της τον γύρο του κόσμου με ιστιοπλοϊκό σκάφος, όταν ήταν μόλις 14 ετών! Παράτολμη απόφαση μιας έφηβης ή φυσικό επακόλουθο της μέχρι τότε ζωής της;
Ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία της. Συναντήσαμε τη Laura Dekker στα πλαίσια του 50ου Διεθνούς Ιστιοπλοϊκού Αγώνα Άνδρου, όπου συμμετείχε με το σκάφος SUGAR GOLDEN STAR FERRIES. Είναι η πρώτη φορά που επισκέφθηκε τη χώρα μας και χάρηκε ιδιαίτερα που της δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχει σε αυτόν τον ιστορικό αγώνα.
Στα 21 της χρόνια πια, περιοδεύει ανά τον κόσμο δίνοντας συνεντεύξεις και διαλέξεις για το κατόρθωμα της, προσπαθώντας να εμπνεύσει τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους να μυηθούν στην ιστιοπλοΐα. Στα πλαίσια αυτά, μοιράστηκε την ιστορία, της από τον γύρο του κόσμου με τους μικρούς μαθητές του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Άνδρου και μας μίλησε για την εμπειρία της. Το μότο της είναι: «Όλα είναι δυνατά, αρκεί πραγματικά να το θέλεις».
Η Laura έκανε τον γύρο του κόσμου με το Guppy, ένα δικάταρτο Jeanneau Gin Fizz 11,5 μέτρων (38 πόδια) διανύοντας συνολικά 27,000 μίλια σε 518 ημέρες. Ξεκίνησε όταν ήταν 14 ετών και το ταξίδι της τελείωσε όταν ήταν πλέον 16. Έτσι λοιπόν κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ της νεότερης ιστιοπλόου που έκανε μόνη της τον γύρο του κόσμου.
Γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1995 στη Νέα Ζηλανδία από Ολλανδό πατέρα και Γερμανίδα μητέρα. Ο πατέρας της είχε πάθος με την ιστιοπλοΐα και η Laura ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα σε σκάφος, αφού για τα 5 πρώτα χρόνια της ζωής της αρμένιζαν όλη την Υδρόγειο. Όταν ήταν 6 ετών εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ολλανδία και οι γονείς της πήραν διαζύγιο. Την κηδεμονία της Laura ανέλαβε ο πατέρας της.
Ξεκίνησε την ιστιοπλοΐα με ένα Optimist κάνοντας εξάσκηση στα ποτάμια της Ολλανδίας και σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε να συμμετέχει σε αγώνες. Έλαβε αρκετές διακρίσεις με σκάφη Optimist και Dinghy. Στα 8 της χρόνια, διαβάζοντας το βιβλίο της Αμερικανίδας ιστιοπλόου Tania Aebi, που έκανε τον γύρο του κόσμου όταν ήταν 18 ετών με ένα σκάφος 26 πόδια, της μπήκε το μικρόβιο να επιχειρήσει το ίδιο. Δεν είχε όμως τα χρήματα και την κατάλληλη ηλικία για να το πραγματοποιήσει. Άρχισε λοιπόν να κάνει διάφορες μικροδουλειές για να μπορέσει να συγκεντρώσει το ποσό που της ήταν απαραίτητο.
Όταν ήταν 11 ετών έπαψαν πλέον να την ενθουσιάζουν τα ποτάμια της Ολλανδίας και αποφάσισε το ίδιο καλοκαίρι, για 7 συνεχόμενες εβδομάδες, να κάνει ιστιοπλοΐα στη θάλασσα Wadden, από την Ολλανδία μέχρι και τη Δανία με το σκάφος ενός φίλου, τύπου Hurley 700, με μοναδική συντροφιά τον σκύλο της Spot. Τον επόμενο χειμώνα αγόρασε το δικό της σκάφος με δάνειο από τον πατέρα της, αλλά και με δικά της χρήματα.
Στα 13 έβαλε πλώρη για τη Μεγάλη Βρετανία, μια απόσταση 100ν.μ χωρίς να ενημερώσει τον πατέρα της. Σε αυτό το ταξίδι, τα μόνα της εφόδια ήταν το GPS και οι ναυτικοί χάρτες. Προσπαθώντας να περάσει το κανάλι μεταξύ Αγγλίας και Ολλανδίας, είχε να αντιμετωπίσει την κακοκαιρία, τα ρεύματα και την αυξημένη κυκλοφορία των πλοίων, μη έχοντας ραντάρ. Η προσπάθεια που κατέβαλε για να αποκωδικοποιήσει τα ηχητικά σήματα των διερχόμενων πλοίων τη φόβισε. Δεν το έβαλε όμως κάτω, συνέχισε το ταξίδι της και επέστρεψε στην Ολλανδία.
Η ιδέα για τον γύρο του κόσμου δεν φάνταζε πλέον μακρινή στα μάτια της. Οι γονείς της είχαν ενδοιασμούς, αλλά ο πατέρας της έχοντας της εμπιστοσύνη, της είπε ότι αν προετοιμάσει το ταξίδι και το σκάφος μόνη της, έχει την έγκριση του να το κάνει. Όμως οι Ολλανδικές αρχές είχαν άλλη άποψη και το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις όσον αφορά την ηλικία της και την καταλληλότητα του πατέρα της ως κηδεμόνας. Τελικά, μετά από πολλαπλές δικαστικές διαμάχες και τον Ολλανδικό Τύπο να οργιάζει με συνεχή άρθρα επί του θέματος, της δόθηκε η άδεια να αποπλεύσει για να πραγματοποιήσει το όνειρο που είχε από πολύ μικρή. Για το ταξίδι της δεν είχε καμιά οικονομική βοήθεια από χορηγούς.
Στις 4 Αυγούστου 2010 άφησε πίσω της τις ακτές της Ολλανδίας με προορισμό το Γιβραλτάρ μαζί με τον πατέρα της. Από εκεί και μετά ήταν ολομόναχη. Επόμενος σταθμός τα Κανάρια Νησιά και στη συνέχεια το νησιωτικό σύμπλεγμα Cape Verde. Ο ενθουσιασμός της ήταν μεγάλος, θα περνούσε επιτέλους τον Ατλαντικό! Οι μεταβαλλόμενες καιρικές συνθήκες, από μπουνάτσα μέχρι τροπικές καταιγίδες και δυνατούς ανέμους, από τη μία τη φόβιζαν και από την άλλη την έκαναν να θέλει όλο και περισσότερο να φτάσει στην Καραϊβική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μαγείρευε, τιμόνευε, τριμάριζε τα πανιά, διάβαζε τα σχολικά μαθήματα και κοιμόταν το πολύ μία ώρα, με τη βοήθεια του αυτόματου πιλότου. Διανύοντας μία απόσταση 2,200ν.μ έφτασε στο Saint Martin τον Δεκέμβριο και επισκέφθηκε αρκετά νησιά της Καραϊβικής.
Τον Απρίλιο του 2011 διέσχισε τη διώρυγα του Παναμά, γνωρίζοντας ότι από το σημείο αυτό και μετά δεν υπήρχε επιστροφή. Στη συνέχεια πέρασε από τα νησιά Pearl, τον Ισημερινό, τα νησιά Galapagos και Marquesas, όπου έφτασε στις 25 Μαΐου 2011. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής η Laura τραυματίστηκε στο πόδι, όταν ένα απότομο κύμα την έριξε πάνω στο deck του σκάφους. Τη φροντίδα του τραύματος με βότανα (!) ανέλαβε μια οικογένεια στα νησιά Marquesas και η Laura θεραπεύτηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Επόμενος σταθμός της ήταν η Γαλλική Πολυνησία στον Νότιο Ειρηνικό. Στις 8 Αυγούστου έφτασε στο Darwin της Βόρειας Αυστραλίας έχοντας περάσει από τα νησιά Τόνγκα, Φίτζι και Βανουάτου. Το κομμάτι αυτό του ταξιδιού ήταν από τα πιο δύσκολα, αφού έπρεπε να περάσει από το Torres strait μεταξύ Αυστραλίας και Νέας Γουινέας, μια περιοχή γεμάτη με υφάλους, μικρά νησιά και πολλά διερχόμενα εμπορικά πλοία.
Στο Darwin η Laura συναντήθηκε με τον πατέρα της και γιόρτασαν μαζί τα 16α γενέθλια της. Τον Σεπτέμβριο του 2011 έφτασε στο Durban της Νότιας Αφρικής έπειτα από 47 ημέρες συνεχούς πλου και έχοντας διανύσει 5,540ν.μ! Επισκέφθηκε αρκετά λιμάνια της Νότιας Αφρικής και τον Νοέμβριο έφτασε στο Cape Town. Οι άνεμοι, εντάσεως έως και 65 κόμβων, την είχαν φτάσει στο όριο της αντοχής της και σφίγγοντας τα δόντια πάλευε «κύμα το κύμα», προσπαθώντας να υπερβεί την εξάντλησή της.
Να σημειωθεί ότι σε όλο το ταξίδι δεν είχε σύνδεση στο ίντερνετ και έτσι δεν μπορούσε να ζητήσει βοήθεια από τον πατέρα της ή τρίτους, όταν προέκυπτε μια δύσκολη κατάσταση ή χρειαζόταν να επισκευαστεί κάτι πάνω στο σκάφος, όπως όταν έσπασε το τιμόνι. Ήταν αναγκασμένη να τα κάνει όλα μόνη της!
Τον Δεκέμβριο απέπλευσε από το Cape Town για το Saint Martin, όπου έφτασε στις 21 Ιανουαρίου 2012, ολοκληρώνοντας έτσι τον γύρο του κόσμου. Μετά από μερικές ημέρες, συνέχισε το ταξίδι της προς τη Νέα Ζηλανδία για να δει το μέρος που γεννήθηκε, κάνοντας έτσι άλλο μισό γύρο του κόσμου!
Η πολυτιμότερη εμπειρία της Laura από αυτό το ταξίδι θα περίμενε κανείς να έχει σχέση με όλα αυτά που πέρασε στη θάλασσα, ταξιδεύοντας κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες σε άγνωστες, για αυτήν, θάλασσες. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό που τη συνάρπασε περισσότερο, ήταν η επαφή της με τους ανθρώπους στα κατά τόπους μέρη που επισκέφθηκε και οι διαφορετικές κουλτούρες τους. Έχοντας μεγαλώσει κάτω από την επιρροή της Δυτικής κουλτούρας, όπου επιτυχία θεωρούνται οι καλές σπουδές και μια πετυχημένη καριέρα, κατάλαβε ότι το νόημα της ζωής έγκειται στην απλότητα και δεν χρειάζεται μια περιουσία για να είναι κανείς ευτυχισμένος.
Όσον αφορά στο τι σκεφτόταν η Laura όταν ταξίδευε ατελείωτες ώρες μόνη στη θάλασσα, μας είπε ότι είχε μόνο τρία πράγματα να σκεφτεί: να φροντίζει ώστε το σκάφος να επιπλέει, να ταξιδεύει στη σωστή πορεία και να παραμείνει ζωντανή. Αυτό ήταν συχνά δύσκολο, αλλά συγχρόνως απλό, καθώς δεν είχε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που έχει κανείς όταν ζει στην ξηρά. Είχε επίσης χάσει την έννοια του χρόνου, έτρωγε όποτε ήθελε και κοιμόταν όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες, πράγμα που της έδινε την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας.
Η Laura δεν επιδίωξε ποτέ να γίνει διάσημη. Τον γύρο του κόσμου τον έκανε για να εκπληρώσει το όνειρο της και αποκόμισε τόσες σημαντικές εμπειρίες που κανένα άλλο παιδί της ηλικίας της δεν έχει αποκτήσει. Αυτό θα είναι για πάντα ο “θησαυρός” της. Και όπως λέει και η ίδια «Life is a journey, not a destination» (η ζωή είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός).
Το 2013 γυρίστηκε ταινία με θέμα το ταξίδι της και τίτλο “Maidentrip” και το 2014 έγραψε και εξέδωσε το βιβλίο “One Girl, One Dream” το οποίο περιέχει τις εμπειρίες της από το όνειρο της που έγινε πραγματικότητα. Τον Μάιο του 2015 παντρεύτηκε και έκτοτε ταξιδεύει σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Στα 21 της χρόνια πια, περιοδεύει ανά τον κόσμο δίνοντας συνεντεύξεις και διαλέξεις για το κατόρθωμα της, προσπαθώντας να εμπνεύσει τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους να μυηθούν στην ιστιοπλοΐα. Στα πλαίσια αυτά, μοιράστηκε την ιστορία, της από τον γύρο του κόσμου με τους μικρούς μαθητές του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Άνδρου και μας μίλησε για την εμπειρία της. Το μότο της είναι: «Όλα είναι δυνατά, αρκεί πραγματικά να το θέλεις».
Η Laura έκανε τον γύρο του κόσμου με το Guppy, ένα δικάταρτο Jeanneau Gin Fizz 11,5 μέτρων (38 πόδια) διανύοντας συνολικά 27,000 μίλια σε 518 ημέρες. Ξεκίνησε όταν ήταν 14 ετών και το ταξίδι της τελείωσε όταν ήταν πλέον 16. Έτσι λοιπόν κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ της νεότερης ιστιοπλόου που έκανε μόνη της τον γύρο του κόσμου.
Γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1995 στη Νέα Ζηλανδία από Ολλανδό πατέρα και Γερμανίδα μητέρα. Ο πατέρας της είχε πάθος με την ιστιοπλοΐα και η Laura ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα σε σκάφος, αφού για τα 5 πρώτα χρόνια της ζωής της αρμένιζαν όλη την Υδρόγειο. Όταν ήταν 6 ετών εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ολλανδία και οι γονείς της πήραν διαζύγιο. Την κηδεμονία της Laura ανέλαβε ο πατέρας της.
Ξεκίνησε την ιστιοπλοΐα με ένα Optimist κάνοντας εξάσκηση στα ποτάμια της Ολλανδίας και σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε να συμμετέχει σε αγώνες. Έλαβε αρκετές διακρίσεις με σκάφη Optimist και Dinghy. Στα 8 της χρόνια, διαβάζοντας το βιβλίο της Αμερικανίδας ιστιοπλόου Tania Aebi, που έκανε τον γύρο του κόσμου όταν ήταν 18 ετών με ένα σκάφος 26 πόδια, της μπήκε το μικρόβιο να επιχειρήσει το ίδιο. Δεν είχε όμως τα χρήματα και την κατάλληλη ηλικία για να το πραγματοποιήσει. Άρχισε λοιπόν να κάνει διάφορες μικροδουλειές για να μπορέσει να συγκεντρώσει το ποσό που της ήταν απαραίτητο.
Όταν ήταν 11 ετών έπαψαν πλέον να την ενθουσιάζουν τα ποτάμια της Ολλανδίας και αποφάσισε το ίδιο καλοκαίρι, για 7 συνεχόμενες εβδομάδες, να κάνει ιστιοπλοΐα στη θάλασσα Wadden, από την Ολλανδία μέχρι και τη Δανία με το σκάφος ενός φίλου, τύπου Hurley 700, με μοναδική συντροφιά τον σκύλο της Spot. Τον επόμενο χειμώνα αγόρασε το δικό της σκάφος με δάνειο από τον πατέρα της, αλλά και με δικά της χρήματα.
Στα 13 έβαλε πλώρη για τη Μεγάλη Βρετανία, μια απόσταση 100ν.μ χωρίς να ενημερώσει τον πατέρα της. Σε αυτό το ταξίδι, τα μόνα της εφόδια ήταν το GPS και οι ναυτικοί χάρτες. Προσπαθώντας να περάσει το κανάλι μεταξύ Αγγλίας και Ολλανδίας, είχε να αντιμετωπίσει την κακοκαιρία, τα ρεύματα και την αυξημένη κυκλοφορία των πλοίων, μη έχοντας ραντάρ. Η προσπάθεια που κατέβαλε για να αποκωδικοποιήσει τα ηχητικά σήματα των διερχόμενων πλοίων τη φόβισε. Δεν το έβαλε όμως κάτω, συνέχισε το ταξίδι της και επέστρεψε στην Ολλανδία.
Η ιδέα για τον γύρο του κόσμου δεν φάνταζε πλέον μακρινή στα μάτια της. Οι γονείς της είχαν ενδοιασμούς, αλλά ο πατέρας της έχοντας της εμπιστοσύνη, της είπε ότι αν προετοιμάσει το ταξίδι και το σκάφος μόνη της, έχει την έγκριση του να το κάνει. Όμως οι Ολλανδικές αρχές είχαν άλλη άποψη και το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις όσον αφορά την ηλικία της και την καταλληλότητα του πατέρα της ως κηδεμόνας. Τελικά, μετά από πολλαπλές δικαστικές διαμάχες και τον Ολλανδικό Τύπο να οργιάζει με συνεχή άρθρα επί του θέματος, της δόθηκε η άδεια να αποπλεύσει για να πραγματοποιήσει το όνειρο που είχε από πολύ μικρή. Για το ταξίδι της δεν είχε καμιά οικονομική βοήθεια από χορηγούς.
Στις 4 Αυγούστου 2010 άφησε πίσω της τις ακτές της Ολλανδίας με προορισμό το Γιβραλτάρ μαζί με τον πατέρα της. Από εκεί και μετά ήταν ολομόναχη. Επόμενος σταθμός τα Κανάρια Νησιά και στη συνέχεια το νησιωτικό σύμπλεγμα Cape Verde. Ο ενθουσιασμός της ήταν μεγάλος, θα περνούσε επιτέλους τον Ατλαντικό! Οι μεταβαλλόμενες καιρικές συνθήκες, από μπουνάτσα μέχρι τροπικές καταιγίδες και δυνατούς ανέμους, από τη μία τη φόβιζαν και από την άλλη την έκαναν να θέλει όλο και περισσότερο να φτάσει στην Καραϊβική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μαγείρευε, τιμόνευε, τριμάριζε τα πανιά, διάβαζε τα σχολικά μαθήματα και κοιμόταν το πολύ μία ώρα, με τη βοήθεια του αυτόματου πιλότου. Διανύοντας μία απόσταση 2,200ν.μ έφτασε στο Saint Martin τον Δεκέμβριο και επισκέφθηκε αρκετά νησιά της Καραϊβικής.
Τον Απρίλιο του 2011 διέσχισε τη διώρυγα του Παναμά, γνωρίζοντας ότι από το σημείο αυτό και μετά δεν υπήρχε επιστροφή. Στη συνέχεια πέρασε από τα νησιά Pearl, τον Ισημερινό, τα νησιά Galapagos και Marquesas, όπου έφτασε στις 25 Μαΐου 2011. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής η Laura τραυματίστηκε στο πόδι, όταν ένα απότομο κύμα την έριξε πάνω στο deck του σκάφους. Τη φροντίδα του τραύματος με βότανα (!) ανέλαβε μια οικογένεια στα νησιά Marquesas και η Laura θεραπεύτηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Επόμενος σταθμός της ήταν η Γαλλική Πολυνησία στον Νότιο Ειρηνικό. Στις 8 Αυγούστου έφτασε στο Darwin της Βόρειας Αυστραλίας έχοντας περάσει από τα νησιά Τόνγκα, Φίτζι και Βανουάτου. Το κομμάτι αυτό του ταξιδιού ήταν από τα πιο δύσκολα, αφού έπρεπε να περάσει από το Torres strait μεταξύ Αυστραλίας και Νέας Γουινέας, μια περιοχή γεμάτη με υφάλους, μικρά νησιά και πολλά διερχόμενα εμπορικά πλοία.
Στο Darwin η Laura συναντήθηκε με τον πατέρα της και γιόρτασαν μαζί τα 16α γενέθλια της. Τον Σεπτέμβριο του 2011 έφτασε στο Durban της Νότιας Αφρικής έπειτα από 47 ημέρες συνεχούς πλου και έχοντας διανύσει 5,540ν.μ! Επισκέφθηκε αρκετά λιμάνια της Νότιας Αφρικής και τον Νοέμβριο έφτασε στο Cape Town. Οι άνεμοι, εντάσεως έως και 65 κόμβων, την είχαν φτάσει στο όριο της αντοχής της και σφίγγοντας τα δόντια πάλευε «κύμα το κύμα», προσπαθώντας να υπερβεί την εξάντλησή της.
Να σημειωθεί ότι σε όλο το ταξίδι δεν είχε σύνδεση στο ίντερνετ και έτσι δεν μπορούσε να ζητήσει βοήθεια από τον πατέρα της ή τρίτους, όταν προέκυπτε μια δύσκολη κατάσταση ή χρειαζόταν να επισκευαστεί κάτι πάνω στο σκάφος, όπως όταν έσπασε το τιμόνι. Ήταν αναγκασμένη να τα κάνει όλα μόνη της!
Τον Δεκέμβριο απέπλευσε από το Cape Town για το Saint Martin, όπου έφτασε στις 21 Ιανουαρίου 2012, ολοκληρώνοντας έτσι τον γύρο του κόσμου. Μετά από μερικές ημέρες, συνέχισε το ταξίδι της προς τη Νέα Ζηλανδία για να δει το μέρος που γεννήθηκε, κάνοντας έτσι άλλο μισό γύρο του κόσμου!
Η πολυτιμότερη εμπειρία της Laura από αυτό το ταξίδι θα περίμενε κανείς να έχει σχέση με όλα αυτά που πέρασε στη θάλασσα, ταξιδεύοντας κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες σε άγνωστες, για αυτήν, θάλασσες. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό που τη συνάρπασε περισσότερο, ήταν η επαφή της με τους ανθρώπους στα κατά τόπους μέρη που επισκέφθηκε και οι διαφορετικές κουλτούρες τους. Έχοντας μεγαλώσει κάτω από την επιρροή της Δυτικής κουλτούρας, όπου επιτυχία θεωρούνται οι καλές σπουδές και μια πετυχημένη καριέρα, κατάλαβε ότι το νόημα της ζωής έγκειται στην απλότητα και δεν χρειάζεται μια περιουσία για να είναι κανείς ευτυχισμένος.
Όσον αφορά στο τι σκεφτόταν η Laura όταν ταξίδευε ατελείωτες ώρες μόνη στη θάλασσα, μας είπε ότι είχε μόνο τρία πράγματα να σκεφτεί: να φροντίζει ώστε το σκάφος να επιπλέει, να ταξιδεύει στη σωστή πορεία και να παραμείνει ζωντανή. Αυτό ήταν συχνά δύσκολο, αλλά συγχρόνως απλό, καθώς δεν είχε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που έχει κανείς όταν ζει στην ξηρά. Είχε επίσης χάσει την έννοια του χρόνου, έτρωγε όποτε ήθελε και κοιμόταν όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες, πράγμα που της έδινε την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας.
Η Laura δεν επιδίωξε ποτέ να γίνει διάσημη. Τον γύρο του κόσμου τον έκανε για να εκπληρώσει το όνειρο της και αποκόμισε τόσες σημαντικές εμπειρίες που κανένα άλλο παιδί της ηλικίας της δεν έχει αποκτήσει. Αυτό θα είναι για πάντα ο “θησαυρός” της. Και όπως λέει και η ίδια «Life is a journey, not a destination» (η ζωή είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός).
Το 2013 γυρίστηκε ταινία με θέμα το ταξίδι της και τίτλο “Maidentrip” και το 2014 έγραψε και εξέδωσε το βιβλίο “One Girl, One Dream” το οποίο περιέχει τις εμπειρίες της από το όνειρο της που έγινε πραγματικότητα. Τον Μάιο του 2015 παντρεύτηκε και έκτοτε ταξιδεύει σε διάφορα μέρη του κόσμου.
