Η ομάδα Aether εκτός Ελλάδας

Ιδέα – Απόφαση

Η αρχική ιδέα ήταν για την έξοδο από τα ελληνικά νερά και για τη συµµετοχή στο RMSR, έναν αγώνα που εν’ µέρει γνωρίζαµε και ξέραµε ότι θα βρίσκαµε ένα ακόµη challengeµε αρκετές συµµετοχές, ανταγωνισµό, δυσκολίες καιρού λόγω εποχής κ.λπ.. Η ιδέα υπήρχε από την προηγούµενη χρονιά, για συµµετοχή το 2022 δηλ., ειδικά όταν ο επί χρόνια χορηγός µας, η EVIOL, µας απάντησε θετικά στο budget που χρειαζόµασταν για το πλάνο αυτό, αλλά η τελική απόφαση για το 2023 έλαβε υπ’ όψη της την καλύτερη προετοιµασία και τον χρόνο που χρειαζόµασταν γι’ αυτή. Πρέπει να οµολογήσουµε ότι χωρίς τη στήριξη της EVIOL θα δυσκολευόµασταν πάρα πολύ να πάρουµε την απόφαση αυτή.

Έχουµε λοιπόν αποφασίσει ότι θα συµµετάσχουµε στον RMSR 2023 και µαθαίνουµε για το ORC DH World Championship στη Βαρκελώνη. Βλέπουµε τις συµµετοχές να αυξάνουν σε αριθµό αξιοσηµείωτο και τότε πέφτει η ιδέα να επεκτείνουµε το ταξίδι µας για Μάλτα (σχεδόν 600 µίλια µακριά από την έδρα µας) µέχρι τη Βαρκελώνη (1200 µίλια µακριά από την έδρα µας). Οι ηµεροµηνίες θα επέβαλαν µακρόχρονη απουσία από την Ελλάδα, 2,5 µήνες περίπου και φυσικά αυτό φάνταζε αδύνατον. Κάποια στιγµή ακούστηκε δειλά το «ίσως δεν είναι αδύνατον». Αυτό ήταν, η ιδέα άρχισε να βγάζει ρίζες και σιγά σιγά αρχίσαµε να το σκεφτόµαστε σαν δεδοµένο.

Προετοιµασία

Η προετοιµασία κράτησε από το φθινόπωρο του 2022 µέχρι το καλοκαίρι του 2023, µε στόχους το Aegean 600, το ταξίδεµα του σκάφους µέχρι τη Βαρκελώνη και τη Μάλτα, τη διαβίωση στο σκάφος για 2,5 µήνες, τον εξοπλισµό µας για όλα όσα θέλαµε να κάνουµε. Ο κατάλογος προµηθειών µακρύς, ενδεικτικά θα αναφέρουµε µια νέα µαίστρα και µια νέα τζένοα, µετατροπή δύο παλαιών dacron πανιών για χρήση delivery, σχεδίαση, κατασκευή και εγκατάσταση µιας διάταξης lightlazyjacks, σχεδίαση και κατασκευή ενός νέου σάκου καταστρώµατος για το C0, αναβάθµιση των runningbackstays, αναβάθµιση του C0 tacklineτο οποίο ήρθε πίσω στο cockpitµε αναβάθµιση µιας πεντάδας φρένων σε εξάδα, αντικατάσταση των σχοινιών σε ποσοστό περίπου 65%, νέα φορητά ηλιακά πανέλα και εγκατάσταση, νέα σωσίβια, νέα συσκευή υγραερίου ταχείας θέρµανσης νερού σε gimbal, νέος πλήρης εξοπλισµός weathergear, dehydratedγεύµατα για τους αγώνες και τις περατζάδες, χάρτες των περιοχών που θα τρέχαµε, αναβάθµιση των σωστικών µας σε κατηγορίας 2 (νέα χειροκίνητη εσωτερική αντλία, νέα φορητή ηλεκτρική αντλία 200lt/min, εφεδρικό radar reflector, νέο danbuoy + horseshoe), αντικατάσταση του C0 furling.

Σε όλη αυτή τη διαδροµή της προετοιµασίας βρεθήκαµε µε σηµαντικούς ανθρώπους του χώρου και κάποιοι από αυτούς θέλησαν να βοηθήσουν σε αυτή µας την προσπάθεια, γεγονός το οποίο µας έδωσε ακόµα µεγαλύτερη όρεξη να βάλουµε πολλές περισσότερες ώρες για να βρεθούµε όσο πιο έτοιµοι γινόταν απέναντι στους δύσκολους στόχους που είχαµε βάλει. Έτσι δεν θα µπορούσαµε να µην αναφέρουµε και να σηµειώσουµε πόσο πολύ ευχαριστούµε τη Rigging Matters και προσωπικά τον Γιώργο Σακλά, που µας υποστήριξε µε τα εξαιρετικής ποιότητας σχοινιά Gottifredi Maffioli, την Quantum Sails Greece και προσωπικά τους Γιάννη και Πάτροκλο Ταχτατζή, για την εξαιρετική δουλειά τους στα πανιά µας και την Hellas Sail With Us, και προσωπικά τον Θανάση Πινιάρη για την υποστήριξή του µε τον καταπληκτικό ρουχισµό της Zhik.

Η λίστα εργασιών τεράστια και είναι κατανοητό ότι για να γίνουν όλα αυτά και πολλά άλλα µικρότερα αλλά απαραίτητα σπαταλήσαµε αρκετό χρόνο και ενέργεια και συσσωρεύσαµε κούραση, γλυκιά κούραση όµως, παρά τις δυσκολίες και πρόσκαιρες απογοητεύσεις. Δεν ήταν µόνο οι βελτιώσεις , οι τροποποιήσεις και η δυνατότητα απόκτησης του νέου εξοπλισµού που µας άγχωνε αλλά και οι µεγάλες αποστάσεις που είχαµε να διανύσουµε καταµεσής της Μεσογείου µόνοι µας. Δύσκολα τα πράγµατα χωρίς φίλους. Νίκος, Μίλη και Αλέξανδρος συνέδραµαν µε την πολύτιµη παρουσία τους και µας συντρόφευσαν για περισσότερα από 1000 µίλια συνολικά στη µεταφορά του σκάφους. Η καλή ψυχολογία που δηµιουργείται ταξιδεύοντας παρέα µας βοηθήθηκε πολύ. Οι προβλέψεις ήδη έδειχναν ότι πρέπει να υπολογίζουµε σοβαρά την έλλειψη αέρα και κατά συνέπεια η κίνηση µε µηχανή έπρεπε να εξασφαλίζεται µε επάρκεια καυσίµου. Η βασική δεξαµενή καυσίµου του σκάφους είναι µόλις 25 λίτρα και η επιλογή ήταν 6 δοχεία 20 λίτρων και ένα 10 λίτρων, τα οποία πρέπει να βρουν και αυτά τον χώρο τους στο ήδη παραφορτωµένο από προµήθειες και εξοπλισµό σκάφος.

Περατζάδα για Βαρκελώνη

Φθάνει επιτέλους η στιγµή να λύσουµε. Το µικρό µας σκαφάκι είναι ασφυκτικά γεµάτο από όλα όσα θα χρειαστούµε, ή ίσως χρειαστούµε τους επόµενους 2,5 µήνες. Μαζί µας ξεκινούν και οι καλοί φίλοι Μίλη Τήρλα και Νίκος Αποστολάκης, οι οποίοι θα µας συνοδεύσουν στην περατζάδα µέχρι τη Σικελία. Ο καιρός είναι χαλαρός και η επιλογή είναι για πορεία κάτω από την Πελοπόννησο. Περνάµε τον κάβο Μαλέα και το Ταίναρο και πλέον η ανοιχτή θάλασσα είναι µπροστά µας. Ο καιρός δυναµώνει και έχουµε 20-25 κόµβους αέρα σε κλειστή πλεύση για 1,5 ηµέρα, γεγονός που ταλαιπωρεί τόσο το σκάφος όσο και το πλήρωµα, κάνουµε υποµονή σε µέτρια προς κακή σωµατική κατάσταση. Στη συνέχεια ο καιρός βελτιώνεται, η πλεύση ανοίγει, ο αέρας πέφτει σε σηµείο που θα πρέπει να κινηθούµε µε µηχανή και η απόσταση από τον πρώτο µας προορισµό µειώνεται σταθερά. Οι πετρελεύσεις από τα δοχεία στη δεξαµενή µας µπαίνουν στην καθηµερινότητά µας, µαζί µε την προετοιµασία φαγητού, την ξεκούραση κ.λπ. Φθάνουµε τη Σικελία και παραπλέουµε µέχρι τη Λικάτα, µια κωµόπολη της νότιας ακτογραµµής, η οποία είναι ο πρώτος µας προορισµός. Φθάνουµε µε το πρώτο σκοτάδι, δένουµε και ετοιµαζόµαστε για να πατήσουµε στεριά και να φάµε κανονικά µαγειρεµένο φαγητό. Ένας υπέροχος ψηλός παλαιός περιστροφικός φάρος οµορφαίνει τον νυχτερινό ουρανό της πόλης.

Θα ακολουθήσουν δύο ηµέρες ξεκούρασης και ανεφοδιασµού καυσίµου στη Λικάτα, η οποία έχει φορέσει τα γιορτινά της λόγω εορτής του πολιούχου της StAngelo! Η πόλη µεταµορφώνεται για τη γιορτή και κατακλύζεται από κόσµο από όλη τη γειτονική επαρχία της Σικελίας. Εκατοντάδες παιδιά και έφηβοι γεµίζουν τους δρόµους της το βράδυ της εορτής, ντυµένοι marineros, όπως προστάζει η παράδοση και κάνοντας τη φασαρία που επιβάλει το έθιµο. Οι φίλοι µας θα συνεχίσουν το ταξίδι τους για λίγες ακόµη ηµέρες γυρνώντας τη Σικελία οδικώς και εµείς ετοιµαζόµαστε να συνεχίσουµε το ταξίδι µας προς τη Βαρκελώνη µόνοι πια.

Η πρόβλεψη δείχνει έλλειψη αέρα, µε τον καιρό να χαλάει προς το τέλος της διαδροµής µας, ξεκινάµε µε κατεύθυνση το νότιο άκρο της Σαρδηνίας, όπου θα ξαναβρούµε σύνδεση διαδικτύου, θα ξαναδούµε την πρόβλεψη και θα επανεκτιµήσουµε την πορεία µας, µε ενδεχόµενο να κάνουµε στάση στη Σαρδηνία. Εγκαταλείποντας τη Λικάτα η αστάθεια έχει µαζέψει σύννεφα στη νότια ακτογραµµή και δεν αργούν οι πρώτοι κεραυνοί και βροχόπτωση. Μόλις που προλάβαµε να κατεβάσουµε την ιστιοφορία µας, να σβήσουµε όλα µας τα ηλεκτρονικά , µε τον φόβο κεραυνοπληξίας, και προσπαθούµε να αποµακρυνθούµε από την ακτογραµµή µε ρότα για τη … Λιβύη. Βέβαια µας προλαβαίνει η καταιγίδα ο αέρας ανεβαίνει πάνω από τους 25 κόµβους και τους κεραυνοί να πέφτουν πια στην περιοχή µας. Ευτυχώς η διάρκεια είναι σχετικά µικρή και µετά από λίγες ώρες πλέουµε µε καθαρό ουρανό και ελάχιστο αέρα µε µηχανή προς τη Σαρδηνία. Πλησιάζοντας τη Σαρδηνία η νέα πρόβλεψη καιρού δείχνει ότι ο καιρός θα επιδεινωθεί σοβαρά στην ευρύτερη περιοχή του κόλπου της Λυών, ισπανικές ακτές και Βαλεαρίδες µε διάρκεια αρκετών ηµερών, καταιγίδες και θυελλώδεις ανέµους. Δεν προλαβαίναµε να φθάσουµε στη Βαρκελώνη πριν την επιδείνωση, αλλά δεν θέλαµε και να µείνουµε µακριά, καθώς η βελτίωση του καιρού ήταν µακρινή και ακόµη επισφαλής. Αποφασίζουµε λοιπόν ανεφοδιασµό µε πετρέλαιο στη Σαρδηνία και συνέχεια προς τις Βαλεαρίδες, όπου θα µέναµε στη Μινόρκα µέχρι να περάσει η κακοκαιρία. Παράκαµψη στην ρότα µας λοιπόν για το λιµάνι Villasimius στο ΝΑ άκρο της Σαρδηνίας, όπου η µαρίνα διαθέτει καύσιµα στον ντόκο και η ώρα που θα προσεγγίζαµε επέτρεπε τον άµεσο ανεφοδιασµό. Γεµίζουµε τα jerrycansπου έχουν αδειάσει και συνεχίζουµε χωρίς καθυστέρηση µε ρότα για Μινόρκα, και συγκεκριµένα το Mahon. Φθάνουµε στο Mahon σχετικά ενωρίς στην ηµέρα, όπως έχουµε προγραµµατίσει και επικοινωνούµε µε τη µαρίνα, προσπαθώντας να βρούµε θέση σε βολικό και ασφαλές σηµείο. Με την πρώτη προσέγγιση το Mahon µας εντυπωσιάζει, ένας στενός αλλά πολύ βαθύς κόλπος (σχεδόν 2 ναυτικά µίλια βάθος), όπου µπαίνοντας στα αριστερά αρχίζει να απλώνεται η πόλη ενώ και στις δύο πλευρές είναι χτισµένα σπίτια µε άµεση επαφή µε τη θάλασσα, µε µώλους, σκαφάκια, ρεµέτζα κ.λπ. Προσπερνάµε το γραφικό µικρό νησάκι IsladelRay και φθάνουµε στη µαρίνα στον µυχό του κόλπου, όπου επαληθεύεται η διαθεσιµότητα θέσης και οι φιλόξενοι Ισπανοί µας υποδέχονται. Τις επόµενες 4 ηµέρες και την κακοκαιρία την περνάµε στο Mahon, το οποίο συνεχίζει να µας εκπλήσσει και στην ξηρά µε τη γραφική του δόµηση και την εξαιρετική αύρα της περιοχής. Ξεκουραζόµαστε, προσέχουµε το σκάφος στο peakτης κακοκαιρίας, θαυµάζουµε τα δεκάδες κλασικά ξύλινα ιστιοφόρα που έχουν έρθει για τον αγώνα CopaDelRayκαι όταν πια η κακοκαιρία έχει παρέλθει, ετοιµαζόµαστε για αναχώρηση. Βγαίνουµε από τον κόλπο παρέα µε αρκετά κλασικά ιστιοφόρα, τα οποία έχουν εκκίνηση της πρώτης ιστιοδροµίας τους και φυσικά το θέαµα είναι υπέροχο. Από ένα πανέµορφο σκαρί ακούµε µια καληµέρα στα Ελληνικά από κάποιον Αµερικάνο ιστιοπλόο που είδε την ελληνική σηµαία και έχει πλεύσει στα νερά µας τόσο ώστε να ξέρει κάποιες λέξεις και να µας ευχηθεί καλό πλου.

Φθάνουµε το επόµενο πρωί στη Βαρκελώνη και ανιχνεύουµε τη διαδροµή µας µέσα στο παλαιό κεντρικό λιµάνι της πόλης προς τη γέφυρα RamblaDelMar, πίσω από την οποία βρίσκονται οι δύο ναυτικοί όµιλοι της πόλης και όπου θα ελλιµενιζόµασταν. Ήδη πλησιάζοντας το λιµάνι διακρίνουµε ένα περίεργο αγωνιστικό σκαρί και αρχίζοντας να µπαίνουµε µέσα από τον πρώτο εξωτερικό µώλο βλέπουµε να βγαίνουν κάποια AC37 µε τα συνοδευτικά σκάφη τους για προπόνηση. Πλέοντας εντός του παλαιού κεντρικού λιµανιού διακρίνουµε τις βάσεις των οµάδων του ACσε κτίρια σε διάφορα σηµεία του µεγάλου λιµανιού, καθώς η Βαρκελώνη έχει µπει στην τελική ευθεία της διοργάνωσης το 2024! Φθάνουµε στην εντυπωσιακή γέφυρα, η πόλη απλώνεται µπροστά µας και περιµένουµε λίγο να ανοίξει για να περάσουµε προς το εσωτερικό λιµάνι των οµίλων. Είµαστε από τα πρώτα σκάφη που φθάνουν για τον αγώνα και οι Ισπανοί µας υποδέχονται µε φροντίδα και µας δίνουν µια πολύ ωραία θέση µπροστά στον Όµιλο! Βγαίνουµε να περπατήσουµε τις εγκαταστάσεις του Οµίλου, ο οποίος µας εντυπωσιάζει µε το πολύ φροντισµένο κτίριό του και τις εγκαταστάσεις αποδυτηρίων – τουαλετών, στις οποίες πραγµατικά ντρεπόµαστε να πατήσουµε. Στη Βαρκελώνη θα µέναµε σχεδόν ένα µήνα συνολικά και η απόφαση να µείνουµε στο σκάφος πάρθηκε αυτόµατα µε το που είδαµε πόσο εξυπηρετικές ήταν οι εγκαταστάσεις του Οµίλου (RCNB).

PreRace

Είµαστε ήδη µια εβδοµάδα στη Βαρκελώνη και σιγά σιγά αρχίζει να ξεδιπλώνεται η διοργάνωση του ORCDHWorlds. Αρχίζουν δειλά δειλά να έρχονται κάποια σκαφάκια, του αδελφού D30od συµπεριλαµβανοµένου, να στήνονται τα γραφεία του αγώνα, να αδειάζει ο περιβάλλων χώρος του Οµίλου από σκάφη που ήταν έξω από το νερό για εργασίες, να στήνεται ένα πολύ όµορφο πάρκο / µεγάλη τέντα που θα λειτουργήσει σαν race camp κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το αδελφό σκάφος έχει γερµανική σηµαία και το τρέχουν ένας πατέρας µε τον γιό του, Γερµανοί αλλά µε µεσογειακό ταπεραµέντο. Έδεσαν δίπλα µας και γίναµε φίλοι από την πρώτη στιγµή, έµελλε να αγωνιζόµαστε δίπλα δίπλα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των ιστιοδροµιών του αγώνα, µάλλον έκαναν τα ίδια λάθη στρατηγικής µε εµάς! Ο χώρος ελλιµενισµού γέµισε από τα σκάφη του αγώνα, το race camp άρχισε να λειτουργεί µε free µπύρες και κρασιά και οι έλεγχοι εξοπλισµού ασφάλειας και καταγραφή και καταµέτρηση πανιών σε πλήρη εξέλιξη τις τελευταίες ηµέρες. Η κατηγορία µας είναι η πολυπληθέστερη και µε πολύ σκληρό ανταγωνισµό, ανάµεσα στις συµµετοχές ξεχωρίσαµε αναγνωρισµένους ιστιοπλόους όπως ο δύο φορές ολυµπιονίκης (χρυσό σε Flying Dutchman το 1984 και χάλκινο σε 49er το 2000), µε συµµετοχές σε Luis Vuitton Cups και στο 2008-9 VOR Jonathan Mckee, µαζί µε τον navigator σε 5 Americas Cup campaigns (έχοντας κερδίσει 2) Peter Isler, οι οποίοι κέρδισαν και την κατηγορία µε το SF3300 Red Ruby, ή τον Βαρκελωνέζο Didac Costa, µε δύο Vendee Globe στο ενεργητικό του (ετοιµάζεται για το επόµενο) µε το Figaro 2, Inteman, δύο σκάφη που δεν ξέραµε ότι θα τα συναντούσαµε ξανά σε ένα µήνα στη Μάλτα.

Αγώνας ORC DH World Championship

Ήρθε η µέρα που 53 σκάφη (80% Ισπανοί) από 50 πόδια µέχρι και τα δύο Dehler 30 od που ήταν τα δύο µικρότερα σκάφη, και φουλ αγωνιστική διάθεση , βρεθήκαµε στη γραµµή εκκίνησης, όλοι έτοιµοι να διεκδικήσουν µια θέση πάνω στο βάθρο. Η πρώτη ιστιοδροµία ήταν µια σχεδόν παράκτια διαδροµή 183 ναυτικών µιλίων για τις κατηγορίες Α και Β και 163 ν.µ. για την κατηγορία C. Η έξοδος των σκαφών από το λιµάνι, το πρωί της εκκίνησης, ήταν µια πρωτόγνωρη εµπειρία, καθώς η εντυπωσιακή γέφυρα Rambla Del Mar, σηµείο αναφοράς για τη Βαρκελώνη, θα άνοιγε ειδικά για να βγουν τα σκάφη του αγώνα από το λιµάνι, τα οποία περίµεναν την ώρα αυτή για να ξεχυθούν όλα µαζί προς το κεντρικό λιµάνι της Βαρκελώνης και από εκεί προς την ανοιχτή θάλασσα.

Η εκκίνηση του αγώνα µας βρίσκει µα σχετικά καλή τοποθέτηση, αλλά µε καιρό εντελώς διαφορετικό από την πρόβλεψη που είχαµε. Εκεί κάνουµε το µεγάλο λάθος της κούρσας αυτής, που ήταν και η σηµαντικότερη βαθµολογικά, ακολουθούµε µαζί µε κάποια ισπανικά σκάφη την ευµενέστερη για τον καιρό που ταξιδεύαµε πορεία, και δεν γυρίσαµε νωρίς προς την κατεύθυνση που θα ήταν ευνοϊκότερη µε τον καιρό που θεωρητικά περιµέναµε. Ακόµη και εάν δεν µαντεύαµε σωστά, έπρεπε να έχουµε ακολουθήσει τον navigation guru Peter Isler µε το Red Ruby!

Η δεύτερη ιστιοδροµία µια παράκτια διαδροµή 63 ν.µ. για όλες τις κατηγορίες είχε το ίδιο καιρικό µοτίβο… από 15 κόµβους αέρα µέχρι άπνοια αρκετές φορές πάνω στη διαδροµή και µε τη χειρότερη στο τελευταίο µίλι που κάναµε δύο ώρες να το διανύσουµε.

Βαρκελώνη

Η Βαρκελώνη είναι αλήθεια ότι είναι µια χαρισµατική πόλη, όµορφη, µε ιδιαίτερο χαρακτήρα, µε πολύ ζωή και εκατοµµύρια επισκέπτες. Η πόλη τελειώνει µε την Barceloneta, µια ιδιαίτερη συνοικία, στη µεγάλη παραλία της πόλης ανάµεσα στο κεντρικό λιµάνι και την ολυµπιακή µαρίνα, µια παραλία που στολίζει την πόλη µε πολύ όµορφα διαµορφωµένο περίπατο, χωρίς η εµπορική εκµετάλλευση να την έχει καταλάβει και χαλάσει τη φυσική της οµορφιά. Οι δύο παλαιότεροι ναυτικοί όµιλοι της πόλης βρίσκονται στο κεντρικό λιµάνι της πόλης ακριβώς στην καρδιά της πόλης. Μένοντας στο σκάφος είχαµε το προνόµιο να µπορούµε να βρισκόµαστε στο κέντρο της πόλης και βέβαια η Βαρκελώνη διαθέτει άριστο συγκοινωνιακό δίκτυο για να µεταβεί κάποιος όπου θελήσει. Έτσι µείναµε σχεδόν έναν ολόκληρο µήνα πολύ ευχάριστα εκτιµώντας τα tapas bars της Barceloneta σχεδόν καθηµερινά. Λίγες ηµέρες µετά τον αγώνα µας βρήκαµε την ευκαιρία να γνωρίσουµε την παραλία της Villanova και να παρακολουθήσουµε το AC37 Race. Η διοργάνωση του AC κάνει πρόβες για το µεγάλο γεγονός το 2024 και η παρουσίαση του αγώνα ήταν πράγµατι εντυπωσιακή µε την τεράστια παραλία να έχει τεράστιες γιγαντοοθόνες σκορπισµένες και ο κόσµος να έχει απλωθεί σε όλο το πάρκο του παραλιακού µετώπου και την ίδια την παραλία και να παρακολουθεί τόσο live όσο και από τις γιγαντοοθόνες το event. Εντυπωσιακή επίσης η επίσκεψη στη Sagrada Familia όπου µε τη βοήθεια µιας καταπληκτικής εφαρµογής audio guide εκατοντάδες επισκέπτες µπορούν να βρίσκονται ταυτόχρονα στον χώρο χωρίς να διαταράσσεται η επιβλητικότητα και η ατµόσφαιρα που πρέπει να έχει ο χώρος, η δε λήψη πληροφοριών για το τι βλέπει ο επισκέπτης, εντυπωσιακή.

Οι ηµέρες κύλησαν γρήγορα και είναι αλήθεια ότι άλλες τόσες να ήταν, πάλι δεν θα θέλαµε να φύγουµε.

Περατζάδα για Μάλτα

Τελευταία ηµέρα στη Βαρκελώνη, φθάνει ο φίλος και παλιός συνιστιοπλόος στην οµάδα Optimum Αλέξης Μαρούγκας, µε τον οποίο θα πλεύσουµε παρέα µέχρι τη Σικελία. Τελευταία βραδιά στα tapas bars της Barcelonetta και το πρωί ετοιµαζόµαστε για απόπλου. Αποχαιρετούµε την πόλη που µας φιλοξένησε για σχεδόν ένα µήνα αφήνοντάς µας τις καλύτερες εντυπώσεις. Την επόµενη ηµέρα είµαστε στη Μινόρκα, έχοντας αποφασίσει ότι αξίζει να σταµατήσουµε και να την ξαναδούµε µαζί µε τον Αλέξη. Είναι πια τέλος Σεπτέµβρη, η τουριστική κίνηση έχει σπάσει, η αύρα του Mahon όµως είναι καλή, όπως ξέραµε. Ρότα για Σικελία, ο αρχικός στόχος να φτάσουµε µέχρι τη Λικάτα, για ακόµα µια φορά ο αέρας λιγοστός και τα καύσιµα ίσως δεν φθάσουν µέχρι εκεί. Παραπλέοντας τη Σαρδηνία αποφασίζουµε ότι δεν έχει νόηµα ο ανεφοδιασµός εκεί, δεδοµένης και της ώρας που προσεγγίζουµε σε συνδυασµό µε την παράκαµψη που θα κάναµε, συνεχίζουµε για Σικελία, αλλά ίσως το λιµάνι Marsala που είναι πιο κοντά. Τελικά πιάνουµε κάποιο αέρα, ο χρόνος κυλάει ευνοϊκότερα και πλησιάζοντας την Marsalaαποφασίζουµε να συνεχίσουµε για Λικάτα, όπου φθάνουµε µε το πρώτο σκοτάδι. Ο Αλέξης θα µας αφήσει την εποµένη για Παλέρµο, από όπου θα πετάξει για Ελλάδα και εµείς θα ξεκουραστούµε για µια ακόµη ηµέρα απολαµβάνοντας ιταλική πίτσα.

Μόνοι µας ξανά και τη Μάλτα να απέχει µόλις 70 µίλια περίπου, φθάνουµε νωρίς το πρωί. Δένουµε στην πλωτή εξέδρα µπροστά στο Royal Malta Yacht Club, διοργανωτή του Rolex Middle Sea Race. Το τοπίο γνώριµο, τις επόµενες ηµέρες θα ξεκουραστούµε, αδειάσουµε το σκάφος για να είναι έτοιµο για αγώνα, θα γνωρίσουµε τα σκάφη του αγώνα και τα πληρώµατά τους, θα υποδεχτούµε τα δύο άλλα ελληνικά σκάφη που συµµετέχουν επίσης, το OptimumS, την οµάδα που συµµετέχει για πολλοστή φορά στον αγώνα και µε την οποία ο Γεράσιµος έχει τρέξει δύο φορές τον αγώνα και το PhileasFogg που συµµετέχει για πρώτη φορά, µε Έλληνα καπετάνιο, και chartered µε πλήρωµα µια καλή παρέα διαφόρων εθνικοτήτων.

Αγώνας Rolex Middle Sea Race

Τρεις µέρες πριν την εκκίνηση και η Εύη νοιώθει µια περίεργη κόπωση. Πονόλαιµος και ατονία πρέπει να καταπολεµηθούν άµεσα. Άρα έτσι ξαφνικά το 50% της οµάδας έχει χάσει τη δύναµη , ποσοστό που στα πληρώµατα δύο ατόµων δεν καλύπτεται εύκολα. Ευτυχώς οι βιταµίνες και τα συµπληρώµατα διατροφής που µας είχε εφοδιάσει η EVIOL έκαναν τα µαγικά τους και έτσι καταφέραµε να βγάλουµε από το µυαλό µας το ενδεχόµενο του να µην µπορέσουµε να συµµετάσχουµε στον αγώνα που εξ αρχής στοχεύαµε .

Η εκκίνηση του Rolex Middle Sea Race είναι πραγµατικά µοναδική! Όλα τα σκάφη συνωστίζονται µέσα στο Grand Harbor, το οποίο έχει σταµατήσει την εµπορική του λειτουργία ειδικά για το γεγονός αυτό, και εκκινούν µε διαφορετικές εκκινήσεις χωρισµένα σε οµάδες. Η Βαλέτα ορθώνεται επιβλητική ολόγυρα µε τα µεσαιωνικά κτίρια και τείχη και η γραµµή εκκίνησης στηµένη ακριβώς κάτω από τα κανόνια των Βασιλικών Κήπων, τα οποία σηµαίνουν την εκκίνηση κάθε οµάδας σκαφών µε µια κανονιά!

Ακολουθεί η προσπάθεια των σκαφών να πλεύσουν µέχρι την έξοδο του λιµανιού και από εκεί στην πρώτη σηµαδούρα έξω από τη συνοικία StJulian πριν να βάλουν πλώρη για τα στενά της Μεσσίνας. Η δική µας εκκίνηση επεισοδιακή, καθώς ο αέρας έπεσε εντελώς στην εκκίνηση της προηγούµενης οµάδας και οδήγησε στην αναβολή της δικής µας, αναβολή την οποία δεν καταλάβαµε επάνω στη φούρια µας και καθώς το κανόνι εκπυρσοκρότησε κανονικά (δεν σταµατάς εύκολα την διαδικασία κανονιοβολισµών). Το αποτέλεσµα να «ξυπνήσουµε» καθυστερηµένα, να τρέχουµε πίσω προς τη γραµµή µας, να βρεθούµε στη λάθος πλευρά στο µπαµ της εκκίνησης, να ακούσουµε το όνοµα του σκάφους µας για το προβλεπόµενο πέναλτι δύο ωρών και τελικά να εκκινήσουµε πίσω από όλους µε την ψυχολογία µας καταρρακωµένη.

Η πορεία προς τη Μεσσίνα σχετικά γρήγορη και το ξηµέρωµα µας βρίσκει σε κοντινή απόσταση από τους συναγωνιστές µας και προς την πλευρά της ηπειρωτικής Ιταλίας. Καθυστερούµε το τακ µας προς τη Σικελία, ακολουθώντας το µαλτέζικο DH Καλυψώ. Ο αέρας κόβει δραστικά, το Καλυψώ µόλις 2-3 ναυτικά µίλια µπροστά µας καταφέρνει να ξεφύγει δυτικά και εµείς µένουµε για πολλές ώρες χωρίς πνοή. Μετά από ώρες καταφέρνουµε να µπούµε στον δυνατό βοριά που φυσάει από το στενό και να ανέβουµε σιγά σιγά, η καθυστέρηση όµως θα µας τοποθετήσει χρονικά σε αντίθετο ρεύµα όταν φθάνουµε σε αυτό. Χάνουµε συνολικά αρκετές ώρες και αποκοπτόµαστε από την οµάδα συναγωνιστών DH, µένοντας πίσω 20 µίλια και το µέλλον θα δείξει ότι αυτό θα είναι οριστικό. Όµως δεν το βάζουµε κάτω, βγαίνουµε από το στενό της Μεσσίνας 11 το βράδυ και αρχίζουµε να πιέζουµε τους εαυτούς µας και το σκάφος όσο δεν πάει, χωρίς να κάνουµε έκπτωση για τυχόν εναλλαγή πανιού που µπορούσε να επιτάσσει η κατάσταση.

Ξηµέρωµα είµαστε στο Στρόµπολι το οποίο καπνίζει επιβλητικό. Έχουµε πάλι επικοινωνία µέσω κινητού και το email του race officer µας ενηµερώνει ότι η περίπτωσή µας έχει επανεξεταστεί και το πέναλτι που ανακοινώθηκε στην εκκίνηση ότι µας βαρύνει έχει ανακληθεί. Κάποια παραπλέοντα σκάφη επικοινωνούν µαζί µας, ρωτώντας εάν είµαστε καλά και ενηµερώνοντάς µας ότι έχει ληφθεί distress signal για το σκάφος µας. Ενηµερώνουµε µε όλους τους τρόπους ότι δεν έχουµε κανένα πρόβληµα και πιθανολογούµε ότι έχει πατηθεί κατά λάθος το test button του epirb του σκάφους, το οποίο κάποια στιγµή έφυγε από τη βάση του και έπεσε µέσα στο σκάφος. Ανοιχτά στον κόλπο του Παλέρµο µένουµε από αέρα, το κλειδί µανταριού του µπαλονιού ανοίγει και µαζεύουµε το µπαλόνι από τη θάλασσα, ξέρουµε ότι θα βρούµε δυνατό αέρα λίγο αργότερα, η απόφαση να ανέβει η Εύη στο άλµπουρο παίρνεται άµεσα, µένουµε µε το C0, κατεβαίνει η µαίστρα, ανεβαίνει η Εύη µε το µαντάρι της µε το swell να κάνει το άλµπουρο εχθρό της, κατεβαίνει το µαντάρι, ανεβαίνει η µαίστρα, και χωρίς χρόνο για χάσιµο, ετοιµαζόµαστε να µπούµε στον αέρα που φαίνεται να έρχεται. Δίπλα µας ένα ιταλικό σκάφος διορθώνει και αυτό κάποια προβλήµατά του, στο οποίο επιβαίνει φίλος Ιταλός, µας παρακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας να κατεβάσουµε το µαντάρι, κάτι που µας δίνει µια πρόσθετη αίσθηση ασφάλειας. Σηµειώνουµε µεταξύ µας ότι την επόµενη φορά δεν θα αµελήσουµε να πάρει η Εύη µαζί της το φορητό VHF, καθώς το ενδεχόµενο να πάθει κάτι όχι αυτός που είναι στο άλµπουρο , σε ένα DH πλήρωµα, αλλά αυτός που τον έχει ανεβάσει, είναι υπαρκτό. Τα σκάφη της κατηγορίας µας έχουν για τα καλά αποκοπεί από εµάς, το προφίλ καιρού φαίνεται να τους ευνοεί, δεν σταµατούν πουθενά και διαφαίνεται η πολύ καλή πορεία τους στη γενική κατάταξη. Ένα πολωνικό πλήρωµα, συναγωνιστής από την κατηγορία µας είναι σε ενδιάµεση απόσταση και αποτελεί πλέον τον δικό µας στόχο (λόγος για να ξεχάσουµε κούραση, εξάντληση , πονόλαιµο, τα πάντα), αρχίζουµε να ροκανίζουµε τη διαφορά µεταξύ µας. Ακριβώς στη στροφή στη Λαµπεντούσα µια καλύτερη τσίµα µας φέρνει µπροστά του. Σούρουπο και 100 µίλια µπροστά µας µέχρι τη Μάλτα µε δυνατό αέρα σε ανοιχτή πλεύση. Το πολωνικό Dehler 41 βρίσκεται όλο το βράδυ σε απόσταση από 100 έως 500 µέτρα πίσω µας, προσπαθώντας να µας περάσει µε κάθε τρόπο και από κάθε πλευρά, άλλοτε σορφάνο κοντά, άλλοτε πιο µακρυά, άλλοτε σταβέντο, άλλοτε κολληµένος στην πρύµνη µας. Ο συναγωνισµός αυτός µας κρατάει σε εγρήγορση και καταφέρνουµε τελικά να διανύσουµε 174 µίλια στις τελευταίες 24 ώρες. Βγαίνουµε πρώτοι από το στενό του νησιού Κοµίνο και πια ο τερµατισµός είναι λίγα µίλια µπροστά µας. Ο καιρός δυνατός, ο κυµατισµός έχει χτιστεί υψηλός, ανοιγόµαστε και η καθυστέρηση στην πότζα προς την τελευταία σηµαδούρα, µαζί µε τα σιγόντα που τελικά ήρθαν µας αφήνει λίγα µέτρα πίσω από το πολωνικό πλήρωµα στη γραµµή τερµατισµού. Απογοήτευση αλλά ναι, έχουµε τερµατίσει το Rolex Middle Sea Race. Στη στεριά φίλοι και συνιστιοπλόοι από το πλήρωµα του σκάφους OprimumS, που έχει τερµατίσει αρκετές ώρες ενωρίτερα, έχουν ξυπνήσει χάραµα και µας περιµένουν για µια ζεστή ελληνική υποδοχή. Δίπλα µας ο πολυτάλαντος Αιγύπτιος υπεύθυνος για τον ελλιµενισµό των σκαφών του αγώνα µε το φουσκωτό του, για να µας βοηθήσει µε κάθε τρόπο να δέσουµε µε ασφάλεια, είναι ο πρώτος άνθρωπος που µας συγχαίρει από κοντά που τα καταφέραµε και περάσαµε τη γραµµή τερµατισµού µετά από 115 ώρες συνεχόµενης αµείωτης προσπάθειας για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσµα. Μαθαίνουµε ότι η κατηγορία DH έχει πάει τόσο καλά, που το σκάφος Red Ruby έχει χάσει το βαρύτιµο κύπελο στη γενική κατάταξη IRC για 24 δευτερόλεπτα !!! και στην κατάταξη ORCη τριάδα στην κορυφή γενικής κατάταξης είναι σκάφη DH !!!Δυστυχώς εµείς δεν πιάσαµε την ευκαιρία αυτή να µείνουµε µε την οµάδα αυτή σκαφών και να έχουµε µια τόσο καλή τοποθέτηση στη γενική κατάταξη, έχουµε όµως καταφέρει να βρεθούµε µπροστά από full crew οµάδες µου δεν το περιµέναµε µε τίποτα. Αυτό όµως δεν είναι αρκετό για τον χρόνο και τον κόπο που βάλαµε αφού νοιώθουµε ότι ναι µεν τερµατίσαµε αλλά δεν καταφέραµε να φέρουµε το αποτέλεσµα που ελπίζαµε … (το µόνο σίγουρο είναι ότι θα ξαναπροσπαθήσουµε.)

Στον απολογισµό του αγώνα πρέπει να βάλουµε και τη γνωριµία µε σκάφη και πληρώµατα που σου αφήνουν το αποτύπωµά τους, όπως είναι ο Justinκαι η Chris από το Red Ruby, SF3300, επί 27 χρόνια Double Handers, το µαλτέζικο Calypso, J99 µε τον Sebastian Ripard, µέλος µιας οικογένειας ιστιοπλόων µε συµµετοχές και διακρίσεις δεκαετιών στον αγώνα, το Ισπανικό Inteman µε τον Didac Costa και τον Daniel Martίn Miguel, το Atame του Ιταλού Beppe Bisotto (πολλαπλές συµµετοχές στον αγώνα) µε τον Αµερικάνο Lucke Elrick (shore team America’s Cup) που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ιταλικό δίδυµο γείτονες µας, εκ αριστερών στην πλωτή µε το Figaro 3, Muttley, Luca Pettiati και Federico Sazzini αλλά και τους γείτονες εκ δεξιών τους Ολλανδούς Moana (αυτοί full crew) που ήρθαν 9 overall και που είχαν τρέχει το Fastnet 2 µήνες πίσω , µε επόµενο στόχο τους το Transatlantic αυτό τον Ιανουάριο και πολλούς άλλους!! Άλλα το σηµαντικότερο όλων είναι ότι δώσαµε ραντεβού µε όλους αυτούς τους νέους φίλους σε ένα από τα επόµενα AEGEAN 600 για να ξανασυναντηθούµε!!!

Επιστροφή

Έχοντας στο νου µας ότι η επιστροφή θα ήταν ρευστή ως προς τη µέρα αναχώρησης δεν ζητήσαµε από φίλους να µας βοηθήσουν για τα τελευταία 600 µίλια της περιπέτειας µας, βέβαια πλέον είχαµε συνηθίσει να ξεκινάµε τα ταξίδια µας χωρίς να µας αγχώνει το πόσα µίλια έχουµε µπροστά µας, πόσα βράδια θα κάναµε βάρδιες ακόµα… Μετά από τρείς ηµέρες ξεκούραση και την όµορφη απονοµή του αγώνα, έχουµε ξαναφορτώσει το σκαφάκι µας µε όλη την πραµάτεια µας και είµαστε έτοιµοι για την επιστροφή στην Ελλάδα. Τα µπιτόνια ξαναγέµισαν πετρέλαιο, έχουµε αλλάξει πανιά µε ένα σετ παλιά dacron, ο καιρός αναµένεται µάλλον µε λιγοστό αέρα.Αποχαιρετούµε τη Βαλέτα µε σχετικά ευνοϊκό αέρα για τη µικρή ιστιοφορία µας, ο οποίος κρατάει κάποιες ώρες. Εξαντλούµε κάθε περιθώριο πλεύσης µε αέρα, καθώς πρέπει να εξοικονοµήσουµε καύσιµα. Ξεκινάµε τις βάρδιες φυσικά, για να µπορούµε να έχουµε αποθέµατα εάν οι συνθήκες δυσκολέψουν και κάπως έτσι περνάνε οι ηµέρες µε αρκετά βαπόρια στον δρόµο µας, είµαστε επάνω στη ρότα τους κι εµείς. Πλησιάζουµε την Πελοπόννησο, στοχεύουµε Ταίναρο, έχουµε ξανά σήµα και επικοινωνία, µαθαίνουµε νέα και συνεχίζουµε την πορεία µας µε καλό αέρα που µας έχει φέρει άνετα µέχρι το σηµείο αυτό. Ξέρουµε ότι µετά τον κάβο Μαλιά ο αέρας θα πέσει και θα χρειαστεί να ανέβουµε µε µηχανή µέχρι τον Σαρωνικό. Ο καιρός έχει σκοτεινιάσει, τα σύννεφα έχουν µαζευτεί επάνω από τα Κύθηρα και τους βράχους της Μονεµβάσιας, εµείς τη γλιτώνουµε µε λίγες σταγόνες, οι µπόρες περιορίζονται κοντά στις στεριές λίγο πιο βόρεια.

Το βράδυ ανεβαίνουµε προς τα βόρεια µε µηχανή πια, ξέρουµε ότι την επόµενη ηµέρα θα έχουµε φτάσει στο λιµάνι µας, θα κοιµηθούµε σπίτι µας µετά από σχεδόν 3 µήνες, µε περισσότερα από 4500 µίλια χαραγµένα στην καρδιά µας και η όµορφη περιπέτειά µας θα έχει τελειώσει.

Επιστροφή στην πραγµατι-κότητα / συµπεράσµατα

Η επιστροφή έχει ανάµικτα συναισθήµατα. Χαράς που είσαι πίσω στο σπίτι σου, σε αγαπηµένο περιβάλλον, κοντά σε αγαπηµένους ανθρώπους. Στεναχώριας που η περιπέτεια τελείωσε, που δεν θα ταξιδέψεις κι άλλο, δεν θα επισκεφθείς νέα λιµάνια, δεν θα γνωρίσεις άλλους ανθρώπους. Πως συµβιβάζονται τα παραπάνω, αρχίζεις να ονειρεύεσαι νέα ταξίδια. Οι πάσης φύσεως υποχρεώσεις και κυρίως οι εργασιακές σε τραβάνε χωρίς λύπηση να τα ξεχάσεις όλα αυτά, θα νικήσουν για την ώρα, ελπίζω η επανάσταση της απόδρασης να ξαναοργανωθεί στους κρύους µήνες του χειµώνα.

Συµπέρασµα Νο 1: Δεν είναι τόσο δύσκολο ένα πιο µακρινό ταξίδι και έχει τόσα πολλά να µας δώσει! Οι δυσκολίες είναι ανυπέρβλητες µόνο στο µυαλό µας, τόσο όσον αφορά αντικειµενικές δυσκολίες όσο και αναφορικά µε τη εξεύρεση χρόνου. Ξανασκεφθείτε το, ονειρευτείτε, ταξιδέψτε!

Συµπέρασµα Νο 2: Η αγωνιστική ιστιοπλοΐα σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Απευθυνόµενος σε εραστές της, δοκιµάστε την κατηγορία πληρώµατος δύο ατόµων! Θα βρείτε έναν κόσµο µε διπλή κούραση µεν, αλλά και περισσότερη από διπλή ικανοποίηση- ευχαρίστηση – διασκέδαση!

Σκέψεις για το µέλλον

Ο δρόµος για αγώνες πέρα από τη Μεσόγειο άρχισε να µπαίνει στις σκέψεις µας, πάντα στα πλαίσια που µπορούµε ν ανταπεξέλθουµε στις επαγγελµατικές και στις οικονοµικές υποχρεώσεις που µπορεί να σηµαίνει κάποιος τέτοιος στόχος… Ο καιρός θα δείξει… το µόνο σίγουρο είναι ότι ήδη έχουµε αρχίσει τις αναβαθµίσεις σε εξοπλισµό εν όψει του AEGEAN 600 2024!!! Άλλωστε όποιος µας ακολουθεί στα social media µαθαίνει για το πρόγραµµα µας από πρώτο χέρι.

Λίγα λόγια για την οµάδα

Το 2019 γεννήθηκε η επιθυµία στον Γεράσιµο και την Εύη να κάνουν ιστιοπλοΐα µαζί ως δίδυµο, έτσι άρχισαν να ψάχνουν ένα σκάφος που να βοηθάει προς την κατεύθυνση αυτή. Μετά από διάφορες συζητήσεις για παλιά και νέα µοντέλα σκαφών, σκέψεις και ταξίδια για sea trial, πάρθηκε η απόφαση για την απόκτηση του Dehler30od και έτσι η οµάδα Aether {ίθερ}, το όνοµα της οποίας προήλθε από τον πατέρα της θάλασσας (Θεογονία του Ησίοδου), απέκτησε σάρκα και οστά το 2020 µε πρώτο και µεγαλεπήβολο στόχο τη συµµετοχή στην πρώτη διοργάνωση του AEGEAN600 φυσικά στην κατηγορία Double Handed. Από την πρώτη κιόλας χρονιά, σαν «τρίτο µέλος» του πληρώµατος, στάθηκε η EVIOL βασικός υποστηρικτής της οµάδας, η οποία πίστεψε και στήριξε τις επιδιώξεις της σε κάθε βήµα. Έτσι ήρθε η πρώτη συµµετοχή τους στο πρώτο AEGEAN 600, η οποία όχι µόνο πραγµατοποιήθηκε αλλά κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στη 2η θέση. Με τη συµµετοχή αυτή καταγράφηκαν ως η πρώτη ελληνική οµάδα δύο ατόµων, προφανώς και η πρώτη µικτού πληρώµατος, που συµµετείχε ποτέ και τερµάτισε αγώνα 600 µιλίων. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια η double handed οµάδα του Αιθέρα, µε αγάπη στους long offshore αγώνες, έχει ήδη στο ενεργητικό της τέσσερα 600άρια µε αντίστοιχα τρείς τερµατισµούς και µία εγκατάλειψη µετά από 450 µίλια. Έχει βρεθεί λοιπόν στη γραµµή εκκίνησης στις τρεις διοργανώσεις AEGEAN600 (2021-2022-2023), στο 44^ο ROLEX MIDDLE SEA RACE του 2023 (επίσης το πρώτο ελληνικό σκάφος µε πλήρωµα δύο ατόµων που το αποφάσισε) και στο ORC World Double Handed Championship 2023.