Ο ΠΟΙΑΘ έκανε πάλι το θαύµα του και έστησε έναν καινούριο αγώνα των 600 µιλίων χωρίς στάση, έναν αγώνα αιχµής ιστιοπλοϊκής τεχνολογίας και ανθρώπινης αντοχής. Η πρώτη διοργάνωση το 2021 ήταν επιτυχηµένη από άποψης συµµετοχών και η δεύτερη φετινή ποιοτικά αναβαθµισµένη, µε πέντε Maxi και 4 από τα ταχύτερα καταµαράν, που έδωσαν το χρώµα του αγώνα. Το Αιγαίο µε τις απρόβλεπτες αλλαγές του αέρα, µε τις πανέµορφες φιγούρες των νησιών και τη µοναδική ιστορία, είναι πρόκληση για πολλούς από τους αγωνιζόµενους και θα έλεγε κανείς, ότι µόνο αισιοδοξία θα έπρεπε να γεννάει αυτή η καλή αρχή. Ας ψάξουµε λίγο παραπάνω το τί χρειάζεται ένας τέτοιος αγώνας για να επιζήσει διαχρονικά. Ποιοί συµµετέχουν σε τέτοιους αγώνες, τι προσφέρουν και τι προσδοκάνε; Επειδή το κόστος συµµετοχής, σκάφος-πλήρωµα-οργάνωση, είναι πολύ υψηλό, πρώτη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη πλούτου. Όλοι όµως οι πλούσιοι δεν δίνουν τα πρωτοτόκια τους για να συµµετέχουν σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες, και, µαζί µε τον πλούτο, πρέπει να υπάρχει και το «µικρόβιο» του αθλητικού ανταγωνισµού, αλλά οι πλούσιοι έχουν συνηθίσει να µετράν διαφορετικά τις πράξεις των και να θέλουν το κέρδος για ότι κάνουν. Όταν ο Ελβετός Bertarelli χρηµατοδότησε το Alinghi και κέρδισε το America’ s Cup και oι Ιταλοί της Prada χρηµατοδοτούν το LUNA ROSSA για να φέρει το κύπελο στην Ιταλία, µε το ένα µάτι κοιτάζουν τα διαφηµιστικά κέρδη των επιχειρήσεων τους. Οι παραπάνω σκέψεις σηµαίνουν, ότι το περιβάλλον που γίνονται οι αγώνες, η διεθνής φήµη τους και η ύπαρξη ντόπιου συναγωνισµού, πρέπει να λαµβάνονται υπόψιν. Όσοι αγαπάµε την ιστιοπλοΐα και όχι µόνο, ευχόµαστε αυτός ο αγώνας, που µε τεράστια προσπάθεια από τους ανθρώπους του ΠΟΙΑΘ ξεκίνησε, να καθιερωθεί και να βάλει την Ελλάδα στον διεθνή στίβο υψηλού ναυταθλητισµού. Κάποιοι, βλέποντας τους µηχανισµούς οργάνωσης των µεγάλων οµάδων, διαπιστώνουν ότι εµείς οι Έλληνες δεν έχουµε ναυταθλητισµό ανοιχτής θάλασσας υψηλών προδιαγραφών, αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε έχουµε, ούτε θα αποκτήσουµε, αφού δεν καλλιεργούµε µαζικό ναυταθλητισµό ανοιχτής θάλασσας. Οι ναυταθλητικοί όµιλοι προσπαθούν, αλλά το κράτος βρίσκεται απέναντι, παρασύροντας και την κοινή γνώµη. Η καθαρά προσωπική µου εκτίµηση, είναι ότι κάτι πήγε να γίνει τη δεκαετία του ’80 στον χώρο χαµηλών απαιτήσεων ναυταθλητισµού ανοιχτής θάλασσας, αλλά η τάση επηρεάστηκε αρνητικά από την αλλαγή του τρόπου «καταµέτρησης» των σκαφών. Τα σκάφη ΙΟR και ΕΑΘ, έφερναν κόσµο στη θάλασσα, ενώ τα µετέπειτα «συστήµατα» έπαψαν να αγγίζουν το ενδιαφέρον εκείνων που ασχολούντο ή επιθυµούσαν να ασχοληθούν. Σε παλαιότερο τεύχος του περιοδικού, διατύπωνα δυσοίωνες προβλέψεις για την ιστιοπλοΐα ανοιχτής θάλασσας εξ αιτίας των νέων κανονισµών ισοζυγισµού και των ηλεκτρονικών βοηθηµάτων και µάλλον ήρθαν χειρότερες. Είναι γνωστό ότι στον αθλητισµό ταλέντα από παρθενογένεση σπάνια παρουσιάζονται, συνήθως αναδεικνύονται µέσα από τους µεγάλους αριθµούς των ασχολούµενων. Οι παρακολουθούντες την εξέλιξη της ιστιοπλοΐας ανοιχτής θάλασσας, θα προσφέρουν καλές υπηρεσίες και θα δώσουν χρήσιµες πληροφορίες, αν πάρουν από την ΕΑΘ στοιχεία, τα συνδυάσουν µε άλλα γεγονότα που χρονικά συνέπεσαν και απεικονίσουν την εξέλιξη του ενδιαφέροντος στη χώρα µας.
Ας δούµε και λίγο το Ράλλυ Αιγαίου. Η φετινή διοργάνωση ήταν η 59η, αριθµός όχι ευκαταφρόνητος, που σηµαίνει ότι δεν ήταν µόδα και πέρασε. Τη δεκαετία του ’80 τους αγώνες του Ράλλυ τους ήξερα από µέσα και θυµάµαι ότι υπήρχε αγωνιστική διάθεση ανάµεσα στους συµµετέχοντες στον βαθµό που δικαιολογεί η φύση της ιστιοπλοΐας ανοιχτής θάλασσας. Πάλι προσωπική µου άποψη είναι, ότι τα συστήµατα ισοζυγισµού και τα ηλεκτρονικά βοηθήµατα συνέβαλαν αρνητικά. Τότε, όταν φθάναµε στη γραµµή τερµατισµού και η αδρεναλίνη ήταν ψηλά, ξέραµε αν κερδίσαµε ή χάσαµε, δηλαδή δεν περιµέναµε τα computers των οµίλων να µας πουν τα αποτελέσµατα σε µεταγενέστερο χρόνο, τότε που η ένταση του ανταγωνισµού είχε κατακάτσει. Όταν βλέπαµε τη νύχτα έναν φάρο, πανηγυρίζαµε και «διαβάζαµε» που βρισκόµαστε. Όταν µετρούσαµε σωστά την ταχύτητα, τα τακ και τα ρεύµατα, φθάναµε στη γραµµή τερµατισµού χωρίς αποκλίσεις. Βλέπαµε τα φαινόµενα και υπολογίζαµε τον καιρό. Τότε δεν είχαµε «σερβιτόρους» να µας τα φέρνουν όλα έτοιµα, τώρα τη δουλειά την έχουν αναλάβει οι big brothers και οι ιστιοπλόοι παρακολουθούν, χωρίς να πολυµετράει η ναυτοσύνη τους. Μήπως σε κάποιο Ράλλυ Αιγαίου πρέπει να δοκιµαστεί η µη χρήση ηλεκτρονικών βοηθηµάτων για να φανεί πως θα αντιδράσουν οι αγωνιζόµενοι και «πόσ’ απίδια πιάνει ο σάκος» για τον κάθε έναν; Εκείνη την εποχή που κι εγώ ανακατευόµουν µε τους αγώνες Α.Θ., συνέβαινε και κάτι άλλο, η ατµόσφαιρα µεταξύ των ιστιοπλόων ήταν θαυµάσια, είµαστε όλοι φίλοι και τις παρέες στους ενδιάµεσους σταθµούς πραγµατικά τις χαιρόµαστε, ατµόσφαιρα που ήταν ενισχυτική της διάθεσης για συµµετοχή. Δεν ξέρω σήµερα τι κατάσταση επικρατεί ανάµεσα στους ιστιοπλόους και εύχοµαι να µην έχει αλλάξει το κλίµα, γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις είναι από τα βασικά στοιχεία επιτυχίας κάθε συλλογικής εκδήλωσης. Δεν είµαι παρελθοντολάτρης και δεν βρίσκω καλύτερο ότι γινόταν τότε, αλλά οι διοργανωτές των αγώνων, πρέπει να θυµούνται, ότι όταν αρχίσει η παρακµή, το πράγµα δεν µαζεύεται.
Αυτό το άρθρο το γράφω στις αυγουστιάτικες διακοπές µου, τις οποίες, όπως το τελευταία 25 χρόνια, περνάω και φέτος σε έναν κόλπο έξω από το Πόρτο Χέλι και επηρεασµένος από τις επικρατούσες συνθήκες, µε θλίψη το τελειώνω µε ότι βλέπω γύρω µου: Σε ένα χώρο µε άλλοτε σχολές ιστιοπλοΐας τριγώνου και Windsurfing, φέτος δεν είδα ούτε έναν µαθητευόµενο, ούτε έναν σερφίστα, ούτε ένα ελληνικό ιστιοπλοϊκό σκάφος, αντίθετα είδα πλήθος µηχανοκίνητα µε θρασύτατη συµπεριφορά να ανακατεύουν τη θάλασσα, καθώς και πλήθος Jet Ski και ηλεκτρικών σανίδων να κουβαλάνε αδρανείς ευτραφείς καβαλάρηδες! Κάτι έχει αρχίσει να µυρίζει άσχηµα. Για τον επόµενο Αύγουστο ψάχνω σαν τον Διογένη να βρω ένα …θαλασσινό µέρος για τις διακοπές µου!
