‘Ευγένιος Ευγενίδης’ – η παρακμή πάει παντού

Ναυπηγήθηκε στην Αγγλία το 1929 με το όνομα Sunbeam II. Το 1939 παραχωρείται στο Αγγλικό Ναυαρχείο. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, περνάει σε σουηδικά χέρια σαν εκπαιδευτικό με το όνομα Flying Clipper. Στη συνέχεια αγοράζεται από τον Σταύρο Νιάρχο και συμμετέχει σε αγώνες Tall Ship με το όνομα Creole. Το 1965 αγοράστηκε από το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, με την οικονομική βοήθεια του ιδρύματος “Ευγένιος Ευγενίδης”. Οι μεγάλες προσδοκίες των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών και οι μικρές ικανότητές τους, έβαλαν το ιστιοφόρο στο στάδιο των περιπετειών. Ο λόγος της αγοράς, ήταν η βελτίωση της εκπαίδευσης των μαθητών-αξιωματικών του εμπορικού ναυτικού. Το ιστιοφόρο δεν εκπλήρωσε τον προορισμό του, γιατί οι Έλληνες δεν είμαστε για τέτοια, αφού βολευόμαστε με φαντασιώσεις. Αφού σάπιζε εδώ κι εκεί για δεκαετίες, πριν καμιά δεκαριά χρόνια, κάποιος είχε καινούργια φαεινή ιδέα, να ζητηθούν και να διατεθούν χρήματα, για τη συντήρησή του και τη χρήση του για τον σκοπό που αγοράστηκε και για τον οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε όταν έπρεπε. Τα λεφτά δεν έφτασαν ή φαγώθηκαν, τα ύφαλα ‘μπαλώθηκαν’, τα κατάρτια στήθηκαν και πήρε τον δρόμο προς το ναυτικό μουσείο ή αλλιώς προς το νεκροταφείο του Φαλήρου, όπου αναπαύεται. Λαοί που δεν έχουν μόνο ‘ναυτική παράδοση’, αλλά και ναυτική ζωή, τα ιστιοφόρα αυτού του τύπου τα έχουν περί πολλού, τα χρησιμοποιούν για την εκπαίδευση των ναυτικών τους, για υψηλού επιπέδου τουρισμό και για συμμετοχές σε ναυτικούς αγώνες, αυτής της κατηγορίας σκαφών, οι οποίοι αγώνες γνωρίζουν άνθιση και προβάλλουν τις χώρες τους. Τα λιμάνια των πολιτισμένων λαών, θεωρούν τιμή και μεγάλο γεγονός, να φιλοξενούν τέτοια σκάφη. Ενδεικτικά αναφέρεται, ότι οι Αμερικανοί διαθέτουν περί τα 60 Tall Ship, οι Άγγλοι 45, οι Καναδοί 35, οι Γερμανοί 33, οι Πολωνοί 15 κοκ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Βούλγαροι διαθέτουν 2, οι Πακιστανοί 1 και οι Ρουμάνοι άλλο ένα! Τα δέκα μεγαλύτερα Tall Ship είναι τα: Sedov Ρωσία, UNION Περού, Kouzenshtern Ρωσία, Dar Mlodziezy Πολωνία, J. S. Elcano Ισπανία, Libertad Αργεντινή, MIR Ρωσία, Pallada Ρωσία, S.Lehmkuhl Νορβηγία και Amerigo Vespucci Ιταλία.
Όσο και να θέλει κανείς να παραβλέψει τη μιζέρια και την πολιτιστική κατάπτωση αυτού του τόπου, δεν μπορεί, γιατί η παρακμή φωνάζει! Βολευόμαστε βάζοντας τα παρακμιακά σκουπίδια μας κάτω από το χαλί της ‘ένδοξης’ ιστορίας μας, αλλά αυτή εκδικείται τη σημερινή ανικανότητά μας. Δεν είναι καλό το κήρυγμα απαισιοδοξίας, αλλά χειρότερο είναι να πιστεύουμε σε φρούδες ελπίδες, οι οποίες μας καθησυχάζουν και μας νανουρίζουν. Είμαστε σε κακό δρόμο και είναι καιρός ν ακούσουμε την παρότρυνση του Καζαντζάκη με το «ξύπνα παιδί μου, πριν σε ξυπνήσει ο Χάρος!». Πραγματικά θλίβομαι γι αυτά που βλέπω γύρω μου, αλλά περισσότερο ανησυχώ για την αντίδραση των ανθρώπων που μικραίνει, απέναντι στην καταστροφή που μεγαλώνει.