Vendee Globe 2016

Το Vendée Globe θεωρείται ως ο πιο ακραίος και παράτολμος αγώνας ιστιοπλοΐας μέχρι σήμερα. Την πρώτη διοργάνωση του 1989-90 είχε κερδίσει ο Titouan Lamazou. Ο ίδιος ο Jeantot είχε λάβει επίσης μέρος και κατέκτησε την τέταρτη θέση.
Στον αγώνα συμμετέχουν μονόγαστρα ιστιοπλοϊκά σκάφη που ανήκουν στην κλάση των Open 60, μία αυστηρή διεθνή κλάση κορυφαίων αγωνιστικών σκαφών με τολμηρές και καινοτόμες τεχνολογίες. Η κλάση αυτή προσφέρει μεγάλες ελευθερίες στους σχεδιαστές να δοκιμάσουν νέες ιδέες, αλλά η σχεδίαση διέπεται από ένα box rule, δηλαδή ένα σύνολο γενικών κατευθύνσεων που δεν επιτρέπει στα σκάφη να αλλάξουν μορφή ή να παραβλέψουν θέματα ασφάλειας. Έτσι τα σκάφη με την πρώτη ματιά φαίνονται όμοια και έχουν ίδιο μήκος, αλλά με μία προσεκτικότερη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι η τεχνολογία καθενός εκάστου απέχει παρασάγγας.
Ο αγώνας ξεκινάει και τερματίζει στη Les Sables-d’Olonne της Γαλλίας. Ο πλους, περίπλους της Γης, ακολουθεί τη διαδρομή Clipper Route, δηλαδή τη διαδρομή που χρησιμοποιούσαν αιώνες πριν τα εμπορικά σκάφη της εποχής τύπου Clipper, από τη Les Sables d’Olonne, νότια στον Ατλαντικό Ωκεανό στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Μετά δεξιόστροφα γύρω από την Ανταρκτική, αφήνοντας το Ακρωτήριο Leeuwin και το Ακρωτήριο Χορν στα αριστερά. Από εκεί πίσω στο λιμάνι της Les Sables d’Olonne. Ο αγώνας συνήθως διεξάγεται μεταξύ Νοεμβρίου και Φεβρουαρίου με σκοπό οι αγωνιζόμενοι να ταξιδεύουν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του νοτίου ημισφαιρίου.
Ο αγώνας από το 1992 παίρνει εκκίνηση κάθε τέσσερα χρόνια. Για το 2016–2017 ο αγώνας ξεκίνησε την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016 το μεσημέρι με εξαιρετικές συνθήκες. Η εκκίνηση ήταν ένα φαντασμαγορικό γεγονός με αθρόα συμμετοχή περίπου 300,000 θεατών, ενώ πάνω από 1,000 σκάφη ήταν έξω για να συνοδεύσουν τους 29 τολμηρούς θαλασσοπόρους. Την εκκίνηση έδωσε η Αυτού Υψηλότης Πρίγκιπας Αλβέρτος ΙΙ του Μονακό.
Πέντε ώρες μετά την εκκίνηση, τα πέντε πρώτα σκάφη είχαν βάλει σε χρήση τα υδροπτέρυγά τους, μία νέα τεχνολογία στην κατηγορία, που επιτρέπει στα σκάφη να ίπτανται της επιφάνειας της θάλασσας και ως εκ τούτου να ταξιδεύουν με ασύλληπτες ταχύτητες. Πρώτος επικεφαλής ετέθη ο Sébastien Josse. Η ένταση του ανέμου έφτανε τους 20 κόμβους και την ομάδα των πρώτων συμπλήρωναν οι Armel Le Cleac’h (Banque Populaire), Jean Pierre Dick (St-Michel Virbac) και ο Βρετανός Alex Thomson (Hugo Boss).
Τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου τη νύχτα ο στόλος αντιμετώπισε καταιγίδες στο Βισκαϊκό, αλλά οι γλυκές συνθήκες του υψηλού των Αζορών έφεραν το απαραίτητο διάλειμμα.
Στις 8 Νοεμβρίου ο στόλος βρισκόταν στις ακτές της Πορτογαλίας με επικεφαλής τον Armel Le Cleac’h (Banque Populaire). Τα πρώτα σκάφη εναλλάσσονταν στην πρώτη θέση, μιας και οι πρώτες επιλογές τακτικής ήταν πλέον πραγματικότητα.
Όσο ο στόλος πλησίαζε τα Κανάρια Νησιά, ο καιρός βελτιωνόταν και σιγά σιγά η διάθεση των ιστιοπλόων άλλαζε. Τα σκάφη μπήκαν στους Αληγείς και ταξίδευαν με μεγάλες ταχύτητες.
Μία εβδομάδα μετά την εκκίνηση τα σκάφη βρίσκονταν στο Πράσινο Ακρωτήριο (Capo Verde). Μετά τις γρήγορες πλεύσεις, τα σκάφη είχαν να αντιμετωπίσουν τη ζώνη των νηνεμιών (Doldrums). Όπως πάντα η επιλογή της πορείας στη συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί τη μέγιστη πρόκληση από πλευράς τακτικής. Στις 15 Νοεμβρίου, ο Alex Thomson (Hugo Boss) πέρασε πρώτος τον Ισημερινό.
Στο μεταξύ, αρκετά σκάφη παρουσίασαν τεχνικά προβλήματα και είχαν να αντιμετωπίσουν ζημιές, τις οποίες κάποιοι κατάφεραν να τις λύσουν εν πλω, ενώ κάποιοι άλλοι αναπόφευκτα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν.
Στις 18 Νοεμβρίου τα πρώτα σκάφη προσέγγιζαν τη ζώνη των Roaring Fourties στον 40ό παράλληλο όπου οι άνεμοι είναι σταθερά στους 40 κόμβους. Τα ρεκόρ ταχύτητας καταρρίπτονταν το ένα μετά το άλλο, καθώς η νέα τεχνολογία των υδροπτέρυγων επέτρεπε στα σκάφη να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις εντός 24 ωρών.
Στις 22 Νοεμβρίου καθώς ο στόλος βρισκόταν πάλι σε περιοχή χαμηλού βαρομετρικού με χαμηλές εντάσεις ανέμου, ο Vincent Riou (PRB), ένα από τα φαβορί, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, μετά από πρόσκρουση σε άγνωστο αντικείμενο.
Μετά την εγκατάλειψη του Riou και ενώ ο Alex Thomson (Hugo Boss) ήταν πρώτος μετά τον Ισημερινό, ήταν η σειρά του Γάλλου Kito de Pavant να εγκαταλείψει τον αγώνα όταν το σκάφος του, το Bastide Otio, προσέκρουσε σε κάποιο άγνωστο αντικείμενο με αποτέλεσμα να καταστρέψει την καρίνα και το έμβολο που τη μετακινούσε, με αποτέλεσμα το σκάφος να παίρνει και νερά. Ο Kito de Pavant ήταν στη δέκατη θέση της κατάταξης και βρισκόταν 120 ναυτικά μίλια βορείως των νήσων Crozet.
Στις 9 Δεκεμβρίου στη θάλασσα της Τασμανίας που ταξίδευαν τα δύο πρώτα σκάφη του αγώνα, επικρατούσαν δύσκολες καιρικές συνθήκες με τον άνεμο να μην πέφτει κάτω από τους 40 κόμβους με έντονες ριπές και μεγάλη θαλασσοταραχή. Και ο Both Armel Le Cleac’h και ο Alex Thomson ταξίδευαν συντηρητικά για να προστατέψουν τα σκάφη τους ωστόσο η μέση ταχύτητά τους δεν έπεφτε κάτω από τους 18 και 20 κόμβους αντίστοιχα.
Τα δύο σκάφη πέρασαν το Cape Leeuwin κατά τη διάρκεια της νύχτας και κατευθύνθηκαν νότια, ενώ η επόμενη ομάδα αγωνιζόταν επίσης σε δύσκολες συνθήκες στα νησιά Crozet.
Στις 10 Δεκεμβρίου ο Armel Le Cleac’h βρέθηκε να έχει κάνει αρκετή διαφορά από τον Alex Thomson εκμεταλλευόμενος τις θύελλες στα νησιά Campbell. Στο μεταξύ, 10,000 χιλιόμετρα δυτικότερα ο Romain Attanasio ετοιμαζόταν να ξαναμπεί στον αγώνα μετά από δύο ημέρες επισκευών στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος.
Την επόμενη ημέρα το χαμηλό βαρομετρικό της Νέας Ζηλανδίας υποχωρούσε προς την Ανταρκτική με αποτέλεσμα ο Armel Le Cleac’h να αλλάξει στρατηγική. Αποφάσισε να περάσει βόρεια από το σύστημα με κίνδυνο να χάσει αρκετά μίλια από τον Alex Thomson.
Πράγματι τις επόμενες ώρες ο Alex Thomson μείωσε στο μισό την απόσταση που τον χώριζε από τον Armel Le Cleac’h, όμως το μέλλον επεφύλασσε ένα ακόμα χαμηλό βαρομετρικό ακολουθούμενο από ένα υψηλό που θα άλλαζε τα δεδομένα.
Στις 12 Δεκεμβρίου ο Jean-Pierre Dick προσπαθούσε να ξεφύγει από ένα τεράστιο χαμηλό σύστημα με ανέμους άνω των 65 κόμβων που βρισκόταν μπροστά του επιλέγοντας να περάσει από το αφιλόξενο πασίγνωστο Bass Strait, το στενό ανάμεσα σε Αυστραλία και Τασμανία.
Με διαφορά 4600 μιλίων από τους πρώτους ο Conrad Colman βρισκόταν στη δωδέκατη θέση και περίπου 30 ναυτικά μίλια μπροστά από τον αντίπαλό του Arnaud Boissieres (La Mie Caline). Στην περιοχή υπήρχαν επικίνδυνα παγόβουνα που δεν επέτρεπαν στους ιστιοπλόους να χαλαρώσουν.
Στις 13 Δεκεμβρίου ο Thomas Ruyant πέρασε το Cape Leeuwin βρισκόμενος στην όγδοη θέση. Μαζί με τον Louis Burton ταξίδευαν πιο γρήγορα από οποιοδήποτε άλλο σκάφος του αγώνα, βρίσκονταν όμως αποκομμένοι από τον υπόλοιπο στόλο στον Ινδικό Ωκεανό. Τα μεγαλύτερά τους προβλήματα ήταν τα συνεχόμενα χαμηλά βαρομετρικά και φυσικά τα τεχνικά ζητήματα.
Η επιλογή του Yann Elies να ξεφύγει από τη θύελλα, τον οδήγησε στο να ταξιδεύει με ταχύτητες που δεν ξεπερνούσαν τους 3 κόμβους, όμως παρέμενε ακόμα στην πέμπτη θέση. Την επόμενη ημέρα το πρωί βγήκε από το στενό και άρχισε πάλι να ταξιδεύει με 16 κόμβους.
Τα τέσσερα πρώτα σκάφη πάλευαν με τις συνθήκες του Νότιου Παγωμένου Ωκεανού, ενώ και τα τρία σκάφη που ακολουθούσαν αρκετά μίλια πιο πίσω είχαν τα δικά τους προβλήματα με τον κακό καιρό και τη δική τους τακτική. Ο Jean-Pierre Dick κατάφερε να βγει σώος από το Bass Strait, ο Yann Elies πόδισε αρκετά και ο Jean Le Cam έκοψε ταχύτητα και ταξίδεψε πολύ συντηρητικά.
Η 15η Δεκεμβρίου ήταν η πιο «αργή» ημέρα στον αγώνα. Ενώ το ρεκόρ μιλίων εντός 24 ωρών ήταν στα 535.34 ν.μ. τώρα τα σκάφη κατάφεραν να καλύψουν μετά βίας 200 ν.μ. με ταχύτητες που κυμαίνονταν στους 2 με 3 κόμβους! Ο Armel Le Cleac’h βρέθηκε νοτιότερα και είχε λίγο καλύτερες συνθήκες.
Αρκετά πιο πίσω, ανάμεσα σε Νέα Ζηλανδία και Ακρωτήριο Χορν, ο Paul Meilhat (SMA) ταξίδευε γρήγορα, καλύπτοντας τη χαμένη απόσταση.
Στις 17 Δεκεμβρίου ο 62χρονος Ούγγρος Nandor Fa (Spirit of Hungary) πέρασε από το γεωγραφικό μήκος του Cape Leeuwin, στην ενδέκατη θέση.
Το απόγευμα ο Stephane Le Diraison επικοινώνησε με τη διοργάνωση για να τους πληροφορήσει πως έσπασε το άλμπουρό του και έπλεε προς τη Μελβούρνη της Αυστραλίας, 950 ναυτικά μίλια μακριά. Μετά τον Tanguy de Lamotte που επέστρεψε στη Les Sables d’Olonne και τον Ιάπωνα Koji Shiraishi που κατέφυγε στο Cape Town, ο Le Diraison αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.
Όμως την επόμενη ημέρα και ο Thomas Ruyant είχε μία σύγκρουση με κάποιο άγνωστο αντικείμενο με αποτέλεσμα το σκάφος να υποστεί πολύ σοβαρή ζημιά και να παίρνει νερά. Αμέσως μάζεψε τα πανιά και πόδισε προς το Bluff, 200 ν.μ. μακριά.
Στις 20 Δεκεμβρίου ο Jean Le Cam, ο Yann Elies και ο Jean-Pierre Dick ταξίδευαν σε πολύ καλές συνθήκες και πλησίαζαν συνεχώς τους προπορευόμενους Jeremie Beyou και Paul Meilhat. Όμως το ίδιο απόγευμα ο Paul Meilhat ειδοποίησε πως είχε πρόβλημα με το έμβολο της καρίνας του και προκειμένου να το επιδιορθώσει, άλλαξε πορεία.
Στις 23 Δεκεμβρίου ο Armel Le Cleac’h (Banque Populaire VIII) πέρασε το Ακρωτήριο Χορν καταρρίπτοντας το ρεκόρ ταχύτητας της συγκεκριμένη διαδρομής που κρατούσε ο Francois Gabart με διαφορά 5 ημέρες 5 ώρες και 38 λεπτά. Η διαφορά του από τον δεύτερο Alex Thomson (Hugo Boss), ήταν πάνω από 760 ν.μ.
Τα Χριστούγεννα βρήκαν τον Alex Thomson να καβατζάρει το Ακρωτήριο Χορν στη δεύτερη θέση, πίσω από τον Armel Le Cleac’h. Τα επόμενα 24ωρα ροκάνιζε τα μίλια που τον χώριζαν από τον Armel Le Cleac’h, φτάνοντας τη μεταξύ τους απόσταση σε λιγότερο από 200 ν.μ. Ο Armel Le Cleac’h έκανε ότι μπορούσε για να αποφεύγει τα σημεία με τις μικρότερες εντάσεις ανέμου, αλλά ο Alex Thomson είχε το πλεονέκτημα να βλέπει τις κινήσεις του αντιπάλου του και να ακολουθεί διαφορετική τακτική. Το ίδιο βέβαια ίσχυε και για τον τρίτο στη σειρά, Jeremie Beyou. Αντίθετα στη μέση του Ειρηνικού, ο Conrad Colman πάλευε με τις σκληρές συνθήκες.
Ο Enda O’Coineen άλλαξε πορεία προς τα νησιά Stewart της Νέας Ζηλανδίας προκειμένου να κάνει κάποιες απαραίτητες επισκευές και να συνεχίσει.
Στις 29 Δεκεμβρίου ο Armel Le Cleac’h βρισκόταν ανοιχτά της Ουρουγουάης και έπρεπε να διασχίσει μία ζώνη με ασθενείς ανέμους με κίνδυνο να χάσει το προβάδισμα από τον Alex Thomson. Πράγματι η μεταξύ τους απόσταση έφτασε τα 28 ναυτικά μίλια σε σχέση με τα 800 μίλια που τους χώριζαν μία εβδομάδα πριν. Ωστόσο ο Armel Le Cleac’h κατάφερε να πιάσει ένα σύστημα και να ξεκινήσει και πάλι να απομακρύνεται. Την ίδια στιγμή ο Enda O’Coineen κατέπλεε στο λιμάνι του Stewart Island και ο Jean Pierre Dick πλησίαζε το Ακρωτήριο Χορν.
Η πρωτοχρονιά βρήκε τον Alex Thomson (Hugo Boss) και τον Armel Le Cleac’h (Banque Populaire VIII) να περνούν έξω από το Ρίο με τη μεταξύ τους διαφορά να είναι στα 180 ν.μ.