Η Μιµόζα, το ιστιοφόρο µας, ένα Dehler 35, είναι ένα σκάφος και για κρουαζιέρα αλλά και γι’ αγώνες. Εδώ και κοντά 10 χρόνια που το έχουµε, κάνουµε µόνο κρουαζιέρα. Ταξίδια µακρινά. Μας αρέσει η ανοιχτή θάλασσα, η κατάµαυρη νύχτα στο τιµόνι. Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Τουρκία, και φυσικά η πατρίδα µας. Στο πέλαγος καµµιά φορά συναντάµε κάποιο άλλο ιστιοφόρο και ασυνείδητα κάνουµε αγώνα προς το λιµάνι! Ποιος ξέρει, µπορεί να έχει µείνει µόνο µια θέση στον ντόκο και είµαστε δυο. Αν εξαιρέσει κανείς µερικούς αγώνες στα νιάτα µας στη λίµνη της Γενεύης µε το παλιό µας 505, αυτή ήταν σχεδόν όλη µας η εµπειρία από αγώνες, όταν αποφασίσαµε να πάµε στο Ράλλυ Αιγαίου!
Θα µου πείτε, τι πάτε να κάνετε εκεί που δεν έχετε καµία πιθανότητα να κερδίσετε! Και να φανταστείτε το πιστοποιητικό µας είναι Performance, δηλαδή τρέχουµε εναντίον των καθαρόαιµων αγωνιστικών, εµείς οι κρουαζιεράδες, που µια ζωή αλωνίζουµε τη Μεσόγειο, από Μασσαλία µέχρι Κέκοβα νότιο ανατολικά του Καστελλόριζου. Η ιδέα να τρέξουµε έναν τέτοιο απαιτητικό αγώνα ήταν παλιά! Θέλουµε να δείξουµε και στους άλλους ιστιοπλόους, τους απλούς σαν και µας, ότι στην αγωνιστική ιστιοπλοΐα υπάρχει χώρος και για µας, µη αθλητές και αγωνιστές που όταν χάσουν δυο λεπτά γίνονται έξαλλοι. Ο αγώνας γίνεται ο φορέας να µαζευτούµε µαζί να περάσουµε µια καταπληκτική βδοµάδα, να γνωριστούµε να συναγωνιστούµε για να γίνουµε καλλίτεροι. Να δείξουµε και στον κόσµο στους νέους ότι η ιστιοπλοΐα δεν είναι ένα κλειστό σπορ, ρεζερβέ στους λίγους που ξέρουν ή στους σκαφάτους πλούσιους. Και έτσι σ‘ αυτήν τη γιορτή, όλοι κερδίζουµε! Και οι πραγµατικοί αθλητές που σεβόµαστε και ζηλεύουµε λίγο, αλλά και όλοι οι άλλοι. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος. Ο άλλος πιο προσωπικός. Η virtual regatta και ο γύρος του κόσµου single handed από τον καναπέ δίπλα από το αναµµένο τζάκι κάθε τέσσερα χρόνια, δεν µε ενθουσιάζει πλέον. Βαρέθηκα, θέλω να αισθανθώ την αλµύρα της θάλασσας, το κύµα στην πρύµνη, το πάθος του πραγµατικού αγώνα. Και το Ράλλυ Αιγαίου είναι στα µέτρα µας όσον αφορά τη δυσκολία. Οι αντίπαλοι είναι άλλο θέµα!
Αρχές Ιουλίου, δεν µου µένει παρά να βρω πλήρωµα, µια και το δεύτερο ήµισυ µου αποφάσισε να κάτσει στη δροσιά των βουνών. Τη Μαρία τη γνώρισα στο καρνάγιο τον περασµένο Μάιο, όταν περιποιόταν την Ουτοπία, το πρώτο της σκάφος. Η Μαρία έφερε τον Χρήστο, και πριν πάµε σε ένα µικρό αγώνα να γνωριστούµε, Επίδαυρος 2021, βρεθήκαµε για προπόνηση µέσω του zoom! Αργά το βράδυ στη Νέα Επίδαυρο, µετά το θέατρο, η Νάντια που µόλις γνωρίσαµε από το διπλανό σκάφος, καλεί τη νεολαία να πάνε σε ένα µπαράκι δίπλα, ενώ οι αντίκες πήγαν για ύπνο. Και έτσι προσλάβαµε το τέταρτο µέλος του πληρώµατος. Ραντεβού, Σάββατο 17 Ιουλίου στο Δελφινάριο, δυο ώρες πριν την εκκίνηση, να δούµε και λίγο το σκάφος!
Σάββατο πρωί, φορέσαµε τα κίτρινα µπλουζάκια µας, µε το όνοµα του σκάφους σε γραµµική Β, λύσαµε, και µε τον ενθουσιασµό που µας επιτρέπει η ανεµελιά µας για την κατάταξη µας, βρεθήκαµε στην γραµµή εκκίνησης. Γύρω µας µε δέος κοιτάµε τα αγωνιστικά σκάφη να ελίσσονται µε ταχύτητα, τα µαύρα πανιά, λες και ξέχασαν τι έγινε µε τον Αιγέα, τα πολυπληθή πληρώµατα µε τις στολές τους από πάνω µέχρι κάτω, συγχρονισµός, πειθαρχία! Στο µπαµ της εκκίνησης καταφέραµε να βρεθούµε κατάορτσα, χωρίς ταχύτητα, κάθετα στη γραµµή και µακριά! Χάλια! Το πλήρωµα δεν πτοείται µε τέτοια µικροπροβλήµατα και µετά από λίγο ξεπερνάµε τον Κορµοράνο και κυνηγάµε το Trinity. Ο αέρας λίγος αλλά αρκετός να µας σπρώξει µέχρι το Σούνιο και το σούρουπο µας βρίσκει ανατολικά του Σαν Τζώρτζη. Κατά τα µεσάνυχτα, συντροφιά µε τα κόκκινα φανάρια στις κορυφές των ανεµογεννητριών πάω να κοιµηθώ λίγο. Όταν η Μαρία µε ξυπνάει µετά από 3-4 ώρες πάλι τα κόκκινα φανάρια δίπλα µου! Μείναµε ακίνητοι όλη τη νύχτα! Μόνο ένα µικρό ρεύµα µας παρασέρνει νότιο δυτικά! Με την ανατολή του ήλιου ένα µικρό χάδι στα πανιά µας, µας φέρνει στη νότια Κύθνο.
Όπως αναµενότανε περάσαµε τελευταίοι την πόρτα της Κύθνου, τον Άγιο Δηµήτριο, µετά από µια δύσκολη νύχτα µε άπνοια και συντροφιά τον πονεµένο Σαν Τζώρτζη. Μετά την Κύθνο άπνοια τελείως. Σαν να είχαµε φουντάρει επι τόπου!!! Αδύνατον να φτάσουµε στην Τήνο πριν τις 9µµ που ήταν το όριο του χρόνου µας. Χωρίς µιλιά διασταυρώνουµε τα βλέµµατα µας και µε µια δόση ενοχής, γυρίζουµε το κλειδί της µίζας, Πλώρη για τον Φοίνικα στη Σύρο, σπίτι µου, αρόδου, µε το σιδερένιο πανί. Την επόµενη µέρα που ο αέρας φόρτωσε λίγο, πάµε Τήνο, µε τα πανιά! Μας καλωσορίζει µια κυρία που µας ψάχνει από χτες να µας δώσει µια µπουκάλα κρασί! Το βράδυ, απονοµή βραβείων, σε ένα καταπληκτικό κτήµα, σε ένα από τα φηµισµένα ορεινά χωριά. Ο πρώτος στην κατηγορία performance, ο πρώτος στην κατηγορία sport, και µεγαλύτερος σε ηλικία από όλους µας και κατά πολύ, αλλά τίποτα στον µοναδικό που τερµάτισε πρώτος στη Σύρο!!!
Δεύτερο µπράτσο, αυτό που φοβόµαστε πριν ξεκινήσουµε. Τήνος-Ψαρά. Εβδοµήντα µίλια, θεωρητικά όρτσα µε το µελτέµι καταπάνω µας έτοιµο να µας κάνει µια χαψιά! Πριν 2-3 µέρες, προληπτικά, είχα βάλει µέσο έναν γνωστό ηµίθεο, να µιλήσει σε ένα φίλο του, και αυτός στον Ποσειδώνα µπας και αναγκάσει τον Αίολο να αλλάξει σχέδια. Εκκίνηση στις 10 το πρωί και µετά από λίγο καβατζάρουµε τη νότια Τήνο, ανεβάζουµε µπαλόνι, νοτιάς αντί για µελτέµι!!! Άντε να δω τι θα µου ζητήσει για αντάλλαγµα το φιλαράκι! Και η µέρα περνάει µε τον ρυθµό της κάθε τσίµας, µε τη Νάντια να κάνει καλά 110 τετραγωνικά µέτρα µπαλόνι. Με το που νυχτώνει, ο αέρας πάει για ύπνο! Αντί να βάλουµε κανένα µέσο πάλι, µελετάµε τα διάφορα µετεωρολογικά µοντέλα, κοιτάζοντας τ ‘αστέρια. Ο αέρας θα γυρίσει βοριάς το πρωί σιγά σιγά. Κατά τα µεσάνυχτα πρέπει να έχουµε µια πνοή, δυτικό. Μένουµε όσο πιο δυτικά µπορούµε από τη Χίο, µπας και µας φυσήξει λίγο. Πλώρη για τον βράχο Καλόγερο µε ταχύτητα µικρότερη του κόµβου, σταµατηµένοι δηλαδή! Η Μαρία µόνη της έξω στο τιµόνι, στο σκοτάδι της νύχτας µε λίγο φεγγάρι, µακριά από κάθε στεριά και κάθε φως, µε το άπειρο µπροστά της, νοιώθει να µιλάει στον Θεό, θα µου πει αργότερα. Μαζί µε τον αυγερινό νάτος και ο βοριάς και η Μιµόζα καλπάζει ! Θα φτάσουµε στα Ψαρά στις 10 και 40 λεπτά. Το χρονικό µας όριο ήταν 10 και 25 λεπτά! Time Limit exceeded!!! Όχι ότι αλλάζει τίποτα, έτσι κι’ αλλιώς τελευταίοι.
Ψαρά, παρά τα χρόνια, η µνήµη µου ξυπνάει. Στων Ψαρών την ολόµαυρη ράχη… Θέλω να µάθω, τι έγινε ακριβώς, πως και γιατί. Ξεφυλλίζω τα άρθρα στο ίντερνετ. Διακόσια χρόνια δεν είναι αρκετά να επουλώσουν το τραύµα και οι ιστορικοί να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς πάθος. Χαζεύω στους έρηµους δρόµους αναζητώντας κάποιον επιζώντα, η µάλλον το φάντασµα του να µου τα πει από πρώτο χέρι. Νοιώθω τις πέτρες να βογκίζουν ακόµα από τον πόνο. Το νησί φαίνεται να υποφέρει, και ποτέ να µην κατάφερε να ξαναστήσει πόδι.
Και η ζωή συνεχίζεται. Ήρθαµε εδώ για να τρέξουµε. Γύρος των Ψαρών. Το µελτέµι έχει θεριέψει. Εκκίνηση στις 12 η ώρα, άνεµοι 20-30 κόµβοι. Κανονικά θα έπρεπε να είµαι δεµένος στο λιµάνι. Ξεκινάµε, όλα καλά. Ανατολικά των Ψαρών, στο στενό ανάµεσα µε τη Χίο, το µελτέµι βασιλεύει. Όρτσα. Μας δυσκολεύει λίγο το κύµα, πλάγιο 1,5 µε 2 µέτρα. Είµαστε βόρεια των Ψαρών όταν σπάει η σκότα της τζένοα. Tack, όχι για πολύ, σπάει και η δεύτερη! Μαζεύουµε την τζένοα και βάζουµε τις σκότες του µπαλονιού. Για ευκολία δεν κάνουµε την ιερή καντηλίτσα, αλλά βάζουµε το κλειδί που κανονικά πάει στο µπαλόνι. Χάσαµε 20-30 λεπτά αλλά συνεχίζουµε, το ηθικό απτόητο. Τερµατίζουµε, τελευταίοι, τι να σου κάνει το Φιατάκι µας µπροστά στις Πόρσε. Πάµε πρύµνα να τυλίξουµε την τζένοα και να µπούµε στο λιµάνι. Μας µένει µόνο ένα µέτρο πανί έξω όταν ακούµε ένα µπαµ στον ρόλλερ, η τζένοα ξετυλίγεται βίαια, ανοίγουν τα κλειδιά, φεύγουν οι σκότες, και όλη η τζένοα ελεύθερο πουλί έξω στον αέρα, χαροπαλεύει. Το ρόλλερ άχρηστο πλέον. Ο άνεµος έχει φορτώσει, 30-35 µίλια.
Θυµάµαι µια µανούβρα που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο. Με τη µηχανή κάνουµε γύρους γρήγορους και κλειστούς, γύρω από τον εαυτόν µας. Και αφού έχουµε µπλοκάρει τον ρόλλερ µε ένα σκοινάκι, στη βάση του, γίνεται το θαύµα και η τζένοα τυλίγεται. Μια βόλτα γύρω από τον πρότονο σε κάθε περιστροφή. Μας παίρνει 10-15 λεπτά, µεγάλη είναι η τζένοα βλέπετε! Τα υπόλοιπα πληρώµατα στο λιµάνι µας κοιτάνε από µακριά και προσπαθούν να καταλάβουν το τι συµβαίνει. Γυρίζουµε και δένουµε. Στην απονοµή το βράδυ ακούω τους φίλους να µιλούν για το Ψαρά furling! Τώρα η µέθοδος έχει και όνοµα!
Σάββατο 24 Ιουλίου, τελευταίο µπράτσο, Ψαρά Σούνιο. Ξένοι φίλοι, βλέπετε έχουµε και διεθνείς οπαδούς, µε προειδοποιούν. Το κύµα πριν το Κάβο Ντόρο, θα φτάσει 2,5 µέτρα και ο αέρας θα αγγίξει 38-40 κόµβους. Τρεις µούδες, και φλόκος θυέλλης, η τζένοα µας είναι άχρηστη χωρίς τον ρόλλερ. Το πορτοκαλί χρώµα του φλόκου πάνω στην ασπρογάλανη θάλασσα, τραβάει του επίσηµους φωτογράφους. Οι πιο ωραίες φωτογραφίες της Μιµόζας, που έχω. Ο αέρας, 7-8 µποφόρ, το κύµα ψηλό. Δευτερόπρυµνα. Αλλάζω µε τον Χρήστο στο τιµόνι κάθε ώρα, κάτω από το βλέµµα της Νάντιας. Και όταν δεν τιµονεύει, φυλάει τα κύµατα. Έρχεται κύµα, έρχεται κύµα, µε προειδοποιεί. Το κύµα, απειλητικό, µας σηκώνει από την πρύµνη σαν καρυδότσουφλο, περνάει από κάτω από τη Μιµόζα σαν να θέλει να τη χαϊδέψει και φουσκώνει µετά, κρύβοντας τις κορυφές των βουνών της Εύβοιας. Και έτσι περνάµε το Κάβο Ντόρο, και κατά τις δέκα και µισή το βράδυ, µετά από δώδεκα ώρες και κάτι, τερµατίζουµε στο Σούνιο, κάτω από τον φωτισµένο ναό. Πάλι τελευταίοι! Ψηλά λίγο κάτω από τον ναό του Ποσειδώνα, η επιτροπή και µάλλον λίγος κόσµος µας περιµένει. Η µεγαλύτερη ανταµοιβή για µας. Και έτσι ολοκληρώσαµε το πρώτο µας Ράλλυ Αιγαίου.
Μετά από λίγες µέρες, στην ησυχία του λιµανιού µας, κάποιος µε ρώτησε. Τι ταλαιπωρία! θα ξαναπάς; Ναι θα ξαναπάω! Θα ήµουνα στην πρώτη τάξη του δηµοτικού όταν µου χαρίσανε το πρώτο µου βιβλίο. Η ζωή του καπετάνιου Κουκ. Μεγάλωσα µε τις ιστορίες του Μαγγελάνου, των πειρατών, των µεγάλων ιστιοπλόων, Joshua Slocum, Bernard Moitessier, Eric Tabarly, και των νεότερων, Helen Mac Arthur, Francois Gabart και άλλων. Ο δικός µου ωκεανός, είναι η Μεσόγειος, το Αιγαίο µας. Εκεί φτάνουν οι ικανότητες µου. Το Ράλλυ µε έκανε να ονειρευτώ, και βρήκα αυτό που ήθελα. Ελπίζω µε τη συµµετοχή µας να δείξαµε ότι όλοι µπορούµε, και του χρόνου να απολαµβάνουµε τον πρωινό καφέ µαζί µε άλλους 5-10 σαν κι’ εµάς, στον πρώτο προορισµό του 59ου Ράλλυ Αιγαίου.
Και του χρόνου!
