Ο Γιώργος και η Καρίνα με το Φιλίζι, ένα ιστιοπλοϊκό 43 πόδια, ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2014 από τη Γλυφάδα και μέσω Σικελίας, Σαρδηνίας και Βαλεαρίδων έφτασαν στο Γιβραλτάρ. Μετά συνέχισαν ως τα Κανάρια Νησιά και το Πράσινο Ακρωτήρι και από εκεί διέπλευσαν τον Ατλαντικό Ωκεανό φτάνοντας στα νησιά της Καραϊβικής. Στις αρχές του 2017 έκαναν το πέρασμα ως την Κολομβία, μετά πήγαν στα νησιά San Blas και τον Παναμά και διέσχισαν τη διώρυγα. Συνέχισαν το ταξίδι τους στον Ειρηνικό Ωκεανό, με πρώτο προορισμό τα νησιά Galapagos και επόμενο την Πολυνησία: τα νησιά Marquesas, τις ατόλες Tuamotus και τα Society Islands. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται με το Φιλίζι στην Ταϊτή και σύντομα θα συνεχίσουν δυτικά προς Cook islands, Tonga, Fiji, Vanuatu και Αυστραλία. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι το Ημερολόγιο Καταστρώματος s/y Filizi από το πέρασμα Παναμάς – Γκαλάπαγκος. www.sailingfilizi.gr
Τα πρώτα τρια από τα οκτώ µερόνυχτα στον Ειρηνικό Ωκεανό -Ωκεανοπορεία από τον Παναµά ως τα νησιά Γκαλάπαγκος (900 νµ)
08° 56. 28’N 79° 33.43WBalboa Yacht Club, Panama
16 Μαΐου 2017
Το Φιλίζι έχει ήδη περάσει τη διώρυγα και βρισκόµαστε στην ακτή του Παναµά στον Ειρηνικό Ωκεανό. Δεµένοι σε ένα από τα ρεµέτζα του Balboa Yacht Club, µε µεγαλειώδη θέα την Bridge of the Americas, τη γέφυρα που ενώνει Βόρεια και Νότια Αµερική και τα αµέτρητα πλοία που πηγαίνουν κι έρχονται από το κανάλι, περνάµε ακόµα πέντε ηµέρες πυρετωδών προετοιµασιών για το µακρύ ταξίδι στον µεγάλο ωκεανό. Έχουµε φορτώσει προµήθειες για µήνες.
17.00 Αφήνουµε το άβολο Balboa µε το µεγάλο κούνηµα από την ασταµάτητη κίνηση των πλοίων και πηγαίνουµε στο κοντινό αγκυροβόλιο Las Brisas, όπου τα νερά είναι ήσυχα σαν λίµνη. Ρίχνουµε άγκυρα στα 8 µέτρα βάθος, γνωρίζοντας ότι αυτή την ώρα βρισκόµαστε σε high tide, σε πληµµυρίδα. Μετά από περίπου 6 ώρες τα νερά θα κατέβουν και το βάθος θα γίνει 4 µέτρα! Μας φαίνεται εξαιρετικά παράξενο ότι ενώ δεν υπήρχε καθόλου παλίρροια στον Παναµά στην ακτή του Ατλαντικού, εδώ στον Ειρηνικό υπάρχει και µάλιστα τόσο µεγάλη. Όµως έτσι είναι, η παλίρροια εµφανίζεται πάντοτε στις ανατολικές ακτές των ωκεανών, ένα φαινόµενο που οφείλεται στην περιστροφή της Γης.
Κοντά µας βρίσκεται αγκυροβοληµένο το Utopia, το σκάφος του Marco, ενός 50χρονου Βραζιλιάνου πιλότου ελικοπτέρων, που ταξιδεύει µε το ιστιοπλοϊκό του “single handed” δηλαδή µόνος, για να κάνει για δεύτερη φορά τον γύρο του κόσµου! Έχουµε κανονίσει να φάµε µαζί απόψε, εµείς θα του κάνουµε το τραπέζι µε χωριάτικη σαλάτα µε ελληνικό λάδι – είναι χορτοφάγος – και εκείνος θα µας φέρει ένα σπουδαίο δώρο, ένα ολοκαίνουργιο alternator (δυναµό) Hitachi για τη µηχανή του σκάφους που αγόρασε µα δεν κάνει για τη µηχανή του. Μεγάλη τύχη.
18.00 Ο ήλιος δύει πάνω από τους ουρανοξύστες του Panama City, κάτω από βαριά σύννεφα. Τα γυάλινα κτίρια αντανακλούν τις χρυσές ακτίνες του ήλιου και το θέαµα είναι µεγαλειώδες. Η πόλη του Παναµά, είναι µια πόλη τεράστιων αντιθέσεων, όπου οι γειτονιές των πάµφτωχων βρίσκονται δίπλα -δίπλα µε τις γειτονιές των πάµπλουτων. Με δυσκολία αφήνω τη συγκλονιστική θέα και µπαίνω µέσα να ετοιµάσω το δείπνο µας.
Τετάρτη 17 Μαΐου,
Las Brisas anchorage, Panama
08.00 Ο Γιώργος µελετά ξανά τα grib files, το δελτίο καιρού που κατεβάσαµε µε το δορυφορικό iridium Go. Σε λίγη ώρα αποπλέουµε για το νησί Pedro Gonzales, στο σύµπλεγµα νησιών Las Perlas, 40 ναυτικά µίλια µακριά. Εκεί θα ελέγξουµε αν τα ύφαλα του σκάφους είναι καθαρά, κι αν χρειαστεί θα τα καθαρίσουµε γιατί στα νησιά Γκαλάπαγκος είναι πολύ αυστηροί µε το θέµα αυτό. Αν δεν είναι καθαρό το σκάφος, σε στέλνουν ξανά στον ωκεανό µαζί µε δύτη να στο καθαρίσει και πληρώνεις και πολύ µεγάλο πρόστιµο.
Πρέπει να καθαρίσουµε και την ίσαλο γραµµή που έχει ήδη βρωµίσει, είναι άλλωστε σχεδόν βυθισµένη κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας αφού το Φιλιζάκι µας είναι τόσο βαρυφορτωµένο, πιο γεµάτο από ποτέ µε προµήθειες και ανταλλακτικά.
Το πέρασµα στα Γκαλάπαγκος έχουµε κανονίσει να το κάνουµε µαζί µε το Freja, ένα δανέζικο racing cruiser του 1992, 43 πόδια. Πλήρωµά του µια οικογένεια, ένα ζευγάρι και τα τρία παιδιά τους. Γνωριστήκαµε στη Shelter Bay Marina του Παναµά και έχουµε κάνει καλή παρέα. Εκείνοι περιµένουν ένα ανταλλακτικό και ελπίζουµε να ξεκινήσουν αύριο για να έρθουν στα Las Perlas.
«Από ότι βλέπω στο δελτίο, φαίνεται πως θα έχουµε ελαφρούς έως µέτριους ανέµους κόντρα, σε όλο το πέρασµα για τα Γκαλάπαγκος. Το Σάββατο και την Κυριακή αναµένονται πολλές βροχές, µα αυτό δεν µε απασχολεί και πολύ. Η µεγάλη πιθανότητα καταιγίδων µε κεραυνούς είναι που µε προβληµατίζει…», λέει ο καπετάνιος µου σκεπτικός.
09.00 Βιράρουµε την άγκυρα, αποχαιρετούµε τον Παναµά που µας φιλοξένησε για τρείς αξέχαστους µήνες και αποπλέουµε. Ο άνεµος είναι Ν-ΝΑ περίπου 9 kts., η ηµέρα ηλιόλουστη µε λίγα σύννεφα.
10.00 Βρέχει εδώ και κάµποση ώρα και φορώντας το εντελώς αδιάβροχο αδιάβροχο που αγόρασα στον Παναµά, κάθοµαι µπροστά στην πλώρη και ελέγχω τη θάλασσα µπροστά µας. Παντού γύρω επιπλέουν σκουπίδια, από σακούλες, µπουκάλια, σαγιονάρες και κουβάδες ως τεράστιους, πολύ επικίνδυνους, κορµούς δένδρων. Αν χτυπήσει κάποιος τέτοιος την προπέλα µας, ζήτω που καήκαµε. Και δεν φαίνονται καθόλου εύκολα, οι άτιµοι, έτσι µισοβυθισµένοι που είναι στη θάλασσα.
12.00 Είναι τόσο υπέροχο που ταξιδεύουµε ξανά, είµαστε και οι δυο σε µεγάλα κέφια και εγώ µέσα στην καλή χαρά, σκαρώνω καινούργιο τραγουδάκι
«Let’s sail west to the Pacific
To see new places, new horizons make new friends
Let’s sail west on board Filizi
Blow gentle wind don’t let this journey ever end»
µε επική µουσική, ταιριαστή µε τη διάθεση του πληρώµατος. Βρισκόµαστε επιτέλους εδώ, στον Ειρηνικό Ωκεανό, πλέοντας στο ταξίδι των ονείρων µας. Κάναµε τόσο πολλή δουλειά αυτόν τον µήνα, κανείς δεν µπορεί να φανταστεί πόσο δύσκολο είναι να κρατηθεί ένα σκάφος σε τέλεια λειτουργική κατάσταση, εκτός βέβαια από αυτούς που το έχουν κάνει ήδη.
16.00 Πλησιάζουµε το νησί και ένα τεράστιο κοπάδι από δελφίνια µας περικυκλώνει. Ξαφνικά βλέπω στην επιφάνεια του νερού, λίγα µέτρα πιο µπροστά, µια τεράστια θαλάσσια χελώνα.
«Στρίψε δεξιά!», φωνάζω στον καπετάνιο µου, δείχνοντας την. Εκείνος απενεργοποιεί τον αυτόµατο και κάνει µια απότοµη στροφή. Η χελώνα ξαφνιασµένη, βγάζει το κεφάλι της και µετά βουτά στο νερό. Μετά από λίγο µε φωνάζει εκείνος και δείχνει πέρα. Γυρνώ και βλέπω ένα µικρό σαλάχι να πηδά ψηλά έξω από το νερό, να κάνει µερικές περιστροφές στον αέρα και να ξαναβουτά. Μετά από λίγο ακόµη ένα σαλάχι πηδά, κι άλλο ένα και µετά κι άλλα.
Για τα επόµενα τριάντα λεπτά, κοιτάζουµε το απίστευτο θέαµα, κοπάδι παιχνιδιάρικα µικρόσωµα σαλάχια να πηδούν πάνω από την απόλυτα ήρεµη επιφάνεια της θάλασσας και να στροβιλίζονται. Απλά µαγικό. Μπαίνοντας στον µικρό κόλπο για να αγκυροβολήσουµε ξεσηκώνουµε ένα κοπάδι πελεκάνους. Μαγικά νησιά τα Μαργαριτάρια (Perlas).
Πέµπτη 18 Μαΐου
Isla Pedro Gonzales, Las Perlas Archipelago, Panama
08° 24N 79° 04W
18.00 Το Freja, το σκάφος των Δανών ρίχνει άγκυρα κοντά µας και αµέσως κατεβάζουν το βαρκάκι και κωπηλατούν προς το Φιλίζι µε λαµπερό χαµόγελο στα πρόσωπά τους. Το τραπέζι είναι στρωµένο και τους περιµένει.
Έχουµε µαγειρέψει το φαγητό που υποσχεθήκαµε στα παιδιά πριν από µέρες, παστίτσιο, το πιο αγαπηµένο τους ελληνικό φαγητό, όταν έκαναν διακοπές στην Ελλάδα. Μετά το δείπνο κουβεντιάζουµε µε τον Anders και τη Merete για το ταξίδι µας και τα παιδιά, ο Victor 14, η Anna 11 και ο Ludwig 8, πιάνουν τα tablet και αρχίζουν να παίζουν, όπως κάνουν δηλαδή τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας τους. Όµως αύριο, αυτά τα παιδιά θα γίνουν ωκεανοπόροι, θα ξεκινήσουν να διασχίσουν τα 890 ναυτικά µίλια ως τα νησιά Γκαλάπαγκος και τον Ισηµερινό της Γης. Και εµείς επίσης, καπετάνιε µου.
Isla Pedro Gonzales, Las Perlas, Panama to Puerto Baquerizo Moreno, isla San Cristόbal, Galapagos
Παρασκευή19 Μαΐου – Απόπλους
Ηµέρα 1η (19-20/5)
12.00 Σηκώνουµε άγκυρες, εµείς και το Freja και ξεκινάµε. Δεν φυσάει καθόλου και ταξιδεύουµε δίπλα – δίπλα µε τη µηχανή στις 1.800 στροφές και ένα ευνοϊκό ρεύµα, κάτω από έναν απέραντο καταγάλανο ουρανό µε ελάχιστα σύννεφα. Κάθε τόσο τα πιτσιρίκια να µας µιλάνε στο VHF για τη φάλαινα ή το δελφίνι που είδαν. Κρατάµε πορεία στις 188° για τα πρώτα 60 ναυτικά µίλια, ως το πρώτο στίγµα που έχουµε θέσει και µετά θα θέσουµε δεύτερο στίγµα έξω από το νησί Malpelo, στα 200 ΝΜ.
19.00 Ο ουρανός σκοτεινιάζει και η πρώτη αστραπή σκίζει τα σύννεφα που έχουν µαζευτεί στα ανατολικά. Δεν περνούν λίγα λεπτά και οι κεραυνοί φωτίζουν τα βαριά σύννεφα στον βορρά.
21.00 Ο άνεµος δυναµώνει και σβήνουµε τη µηχανή. Αστράφτει και στα τέσσερα σηµεία του ορίζοντα και η κατασκότεινη νύχτα κάθε τόσο γίνεται φωτεινή σαν µέρα. Είναι προφανές πως δεν γίνεται να ξεφύγουµε από αυτήν την κακοκαιρία. Για τις επόµενες ώρες πλέουµε κάτω από καταρρακτώδη βροχή και έναν ουρανό µε αµέτρητες αστραπές. Στα διαλείµµατα της βροχής ξαπλώνουµε εναλλάξ στο κόκπιτ.
Σάββατο 20 Μαΐου
03.30 Ακόµα ένα µπουρίνι και ο άνεµος δυναµώνει ξαφνικά στους 32 kt. Παίρνουµε 3η µούδα στη τζένοα, η µαΐστρα είναι σε 2η µούδα και πλέουµε όρτσα. Η βροχή είναι κατακλυσµική και συνεχής. Τα κύµατα είναι πολύ µεγάλα και η κίνηση του σκάφους πολύ, πολύ δυσάρεστη.
05.30 Ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται, καλυµµένος µε βαριά σύννεφα. To Freja βρίσκεται 2,2 νµ πίσω µας και πολύ φοβάµαι ότι τα παιδιά θα έχουν ναυτία, γιατί τα κύµατα είναι πολύ µεγάλα και κοφτά. Πάω για ύπνο στην πρυµνιά καµπίνα. Ο καπετάνιος ανάβει τη µηχανή και ο ήχος της µε νανουρίζει για µια ώρα. Πορεία 227°, ταχύτητα 4,8 kts.
09.00 Άνεµος δυτικός 3 µποφόρ και ξεµουδάρουµε τη τζένοα. Μαζεύουµε ψόφια µικρά καλαµαράκια πάνω από το κατάστρωµα. Καηµένα πλάσµατα.
Κοιµάµαι άλλη µια ώρα. Πόσο να κρατήσει η οµορφιά; Ένα τεράστιο σύννεφο πλησιάζει πίσω µας.
Διανύσαµε 130 ναυτικά µίλια το 1ο 24ωρο.
Ώρες ύπνου Καρίνα 2+1+1=4 Γιώργος 1,0+1,30+0,40=3,10
Ηµέρα 2η, (20-21/5)
12.00 Το σύννεφο έφερε βροχή και τί βροχή. Δεν βλέπουµε τίποτα παρά µόνο βροχή. Ο άνεµος φυσά δυνατά, ακολουθώντας καθώς φαίνεται κάποια κυκλική πορεία, αφού µέσα στις επόµενες πέντε ώρες µας έρχεται απ’ όλα τα σηµεία του ορίζοντα. Τα κύµατα χάνονται και η θάλασσα γαληνεύει κάπως. Κάτω απ’ τη δυνατή βροχή, ο Γιώργος πάει στο κατάρτι να σφίξει το µπαλαντσίνι. Παρακολουθώ κάθε κίνηση του, ανήσυχη γιατί υπάρχει πάντα κάποιος βαθµός κινδύνου, όταν βγαίνουµε από το κόκπιτ. Πεινάµε αλλά είναι αδύνατο να µαγειρέψουµε σε αυτές τις συνθήκες, οπότε τρώµε φυστίκια και κράκερς.
17.30 Ο κατακλυσµός έγινε ψιλοβρόχι µα η θάλασσα είναι σαλάτα και χτυπιόµαστε σαν σε πλυντήριο. Ο Ειρηνικός δεν µοιάζει και τόσο ειρηνικός τελικά. Πλέουµε ξυλάρµενοι µε τη µηχανή, και λόγω του ρεύµατος που µας σπρώχνει, για να κρατήσουµε την πορεία στις 226° έχουµε το τιµόνι στις 205°-210°. Πονάει το στοµάχι µου και νιώθω σαν ψόφια πατάτα. Ο Γιώργος µου δίνει ένα Losec, λέγοντας «είσαι λαίµαργη, έφαγες πάρα πολλά φυστίκια». Ίσως, δεν ξέρω. Το χάπι έπιασε. Νυστάζω.
Κυριακή 21 Μαΐου
01.00 Τί νύχτα κι αυτή. Γύρω µας το απόλυτο σκοτάδι, µε µόνο φως τον φωσφορισµό του πλαγκτόν. Η κίνηση του σκάφους είναι πολύ απότοµη και δυνατή και πρέπει να κρατιόµαστε καλά συνέχεια αφού όλα είναι βρεγµένα και γλιστερά. Τα κύµατα έρχονται κόντρα, έχουµε δυνατό άνεµο 25-30 kts και πλεύση σφιχτά όρτσα. Από το απόγευµα έχουµε αλλάξει τα πανιά 20 φορές, πραγµατικά πολλή δουλειά.
Ο ουρανός είναι καλυµµένος µε βαριά σύννεφα µα ευτυχώς σταµάτησε να βρέχει. Πίσω από την πλώρη, το µαύρο βελούδο του ωκεανού σχίζεται από µια ολόλαµπρη πρασινωπή γραµµή, τη φωσφορίζουσα πορεία µας ζωγραφισµένη από την κίνηση της προπέλας που στροβιλίζεται ακόµα και όταν η µηχανή είναι σβηστή. Κάνω τη βάρδια µου κι ο καπετάνιος µου κοιµάται εδώ δίπλα µου, στο κόκπιτ. Παρ’ ότι φαίνεται να κοιµάται βαθιά, κάθε τόσο σηκώνει το κεφάλι του και ρωτά πώς πάµε.
«Μια χαρά πάµε, κοιµήσου», του απαντώ, αν και θα προτιµούσα να έπεφτε λίγο ο άνεµος, δεν µου αρέσει και τόσο το 30kts στη φάτσα µέσα σε τέτοιο σκοτάδι.
Κάπου κάπου διακρίνω πίσω µας το αχνό φωτάκι πορείας του Freja, και η θέα του είναι κάπως καθησυχαστική.
04.30 Τσεκάρω το AIS και στην οθόνη του βλέπω δυο εµπορικά πλοία 5-10 µίλια µακριά, µα πουθενά το Freja. Ψάχνω τον κατασκότεινο ορίζοντα πίσω από την πρύµνη µας. Τα λεπτά περνούν ώσπου βλέπω ένα αχνό πράσινο φως, που χάνεται την επόµενη στιγµή. Αυτοί θα είναι. Ίσως να τους σήκωσε ψηλά ένα κύµα,.
05.00 Το ΦΕΓΓΑΡΙ!!!! Τί όµορφο θέαµα, µάτια µου. Ένα φεγγαράκι ελάχιστο, µια φλιδίτσα µόνο και η καρδιά µου φωτίστηκε! Να και δυο τρία αστέρια, νιώθω σαν να έχουν περάσει αιώνες που δεν είδαµε έναστρο ουρανό. Τα σύννεφα βαριά και τεράστια, καλύπτουν τον ουρανό πίσω µας. Ο άνεµος έπεσε και ταξιδεύουµε µε την υπερηχητική ταχύτητα των 3 κόµβων…
11.30 «Καρίνα έλα γρήγορα! Έλα να δεις!», φωνάζει ο Γιώργος. Τρέχω έξω και βλέπω το σκούρο πτερύγιο πάνω στην ασηµένια θάλασσα.
«Σίγουρα καρχαρίας. Μας τσεκάρει φαίνεται». Μετά από λίγο ψάρι και πτερύγιο χάνονται στα σκοτεινά νερά. Κατεβαίνω να µαγειρέψω.
Συνεχίζουµε την πορεία προς τα νησιά Γκαλάπαγκος, που ως τώρα πάει κόντρα στον άνεµο.
Διανύσαµε 100 νµ το δεύτερο 24ωρο. Έχουµε ακόµη 660 νµ για να φτάσουµε.
Ηµέρα 3η (21-22/5)
5°22N 80°42W
12.00 Ο άνεµος αλλάζει συνέχεια διεύθυνση και τώρα είναι Δ-ΝΔ στα 4 µποφόρ. Σβήνουµε τη µηχανή και πλέουµε στις 220° πορεία µε 4,5 kts ταχύτητα. Ο ουρανός είναι συννεφιασµένος, δεν έχουµε δει ούτε µια αχτίδα ήλιου εδώ και 24 ώρες. Μελετάµε τα βιβλία µας για το επόµενο πέρασµα µετά τα Γκαλάπαγκος προς τα νησιά Μαρκίζες, το βορειότερο σύµπλεγµα νησιών της Πολυνησίας, 3.000 ναυτικά µίλια από το δυτικότερο νησί Γκαλάπαγκος, την Isabella.
19.00 Μιλάµε µε το Freja, βρίσκονται 8 µίλια µακριά µας και αποφασίζουµε να µικρύνουµε την απόσταση που µας χωρίζει. Κάνουµε τα πανιά αντιµονή και το Φιλίζι αντί να σταµατήσει αρχίζει να πηγαίνει προς τα πίσω µε ταχύτητα 3,00 kts, έχουµε βρει φαίνεται αντίθετο ρεύµα. Το εκµεταλλευόµαστε, φτιάχνουµε τα πανιά και γυρνάµε πίσω για να φτάσουµε κοντά τους πιο γρήγορα.
23.00 Ξαναβλέπουµε το Freja µετά από 24 ώρες. Βάζουµε κοινή νέα πορεία στις 280° µε το ρεύµα πάντα αντίθετο. Πλέουµε µε µηχανή στις 1.800 στροφές και ταχύτητα 2,9 kts.
Δευτέρα 22 Μαΐου – Γενέθλια στον ωκεανό
00.00 «Χρόνια πολλά µωρό µου!», µε ξαφνιάζει ο καπετάνιος µου µε ένα φιλί. Το είχα ξεχάσει! Ποτέ δεν το φανταζόµουν ότι θα περάσω τα γενέθλιά µου πλέοντας στον Ειρηνικό Ωκεανό, ακόµη και τώρα που το ζούµε άλλωστε, µας φαίνεται απίστευτο. Ο ουρανός είναι σκεπασµένος µε βαριά σύννεφα και πέφτει ψιλή βροχή. Ετοιµάζω τσάι και φέρνω ένα πακέτο µπισκότα για να το γιορτάσουµε. Λίγο µετά, ο Γιώργος βγάζει το σωσίβιό του, ξαπλώνει όπως είναι ντυµένος µε τη νιτσεράδα, σκουφί, αδιάβροχο παντελόνι και γαλότσες και αποκοιµιέται στο δευτερόλεπτο. Έχει άπνοια αυτή την ώρα και ταξιδεύουµε µε µηχανή και τη µαΐστρα σε πρώτη µούδα, για να µας δίνει κάποια σταθερότητα. Τα κύµατα έχουν σχεδόν χαθεί και χαίροµαι µε τη σκέψη ότι τα παιδιά θα συνέλθουν από τη ναυτία που τα βασανίζει τόσες µέρες.
01.00 Πιάνω το kindle και συνεχίζω το βιβλίο µου για τη διάνοιξη της Διώρυγας του Παναµά. Ξαφνικά αντιλαµβάνοµαι οτι το Freja έχει αλλάξει πορεία και πάει νότια. Τί κάνουν; Αποφασίζω να περιµένω λίγο για να δω αν θα αλλάξει κάτι. Μετά από 15 λεπτά, βλέποντας ότι συνεχίζουν να αποµακρύνονται, τους καλώ στο VHF, παρόλο που η ώρα είναι περασµένη. Ο Anders απαντά αµέσως, µε φωνή νυσταγµένη, είχε αποκοιµηθεί και πήγαινε αλλού. Αφήνω το µικρόφωνο και βλέπω ότι στρίβουν. Σύντοµα πλέουµε ξανά µαζί.
03.30 Ο άνεµος δυναµώνει, αλλάζει γωνία και έρχεται από τις 50°, µήπως είναι ευκαιρία να ανοίξουµε πανιά και να γλυτώσουµε λίγο από το πολύτιµο καύσιµο; Μιλάµε µε τον Anders στο VHF αλλά πριν προλάβουµε να κάνουµε κάτι, ο άνεµος γυρνά ξανά κόντρα από τις 25°-30°. Ο Γιώργος ξυπνά, βλέπει ότι το ψιλόβροχο σταµάτησε, µαζεύει το bimini (τέντα) και ρίχνει το sprayhood. Ξαφνικά, το Φιλιζάκι µας πλέει ευτυχισµένο καραβάκι κάτω από έναν υπέροχο έναστρο ουρανό, αληθινή ζωγραφιά. Το µικρό φεγγάρι ανεβαίνει ντροπαλά από την ανατολή και πάντα δίπλα του προστάτιδα η πανέµορφη, ολόλαµπρη Αφροδίτη. Ξαπλώνω στο µαλακό µαξιλάρι και έτσι όπως κοιτάζω το θαύµα της πλάσης µαγεµένη, αποκοιµιέµαι βαθιά.
06.00 Ανοίγω τα µάτια, ξεκούραστη και ευτυχής. Στα ηχεία υπέροχη µουσική και ο ορίζοντας πίσω απ’ την πρύµνη µας, βαµµένος φούξια.
«Καληµέρα birthday girl!», λέει τρυφερά ο αγαπηµένος µου.
«Καληµέρα!»
Πώς να περιγράψω, τί λόγια να βρω να ζωγραφίσουν την οµορφιά της σηµερινής ανατολής του ήλιου; Ο πλανήτης µας κάνει δώρο ρίχνοντας τα ωραιότερα χρώµατα της παλέτας του κι εµείς οι τυχεροί κοιτάζουµε µε µάτια ορθάνοιχτα και καρδιά πλατιά. Οι ακτίνες του ήλιου χρωµατίζουν τα σύννεφα µε όλους τους τόνους του κόκκινου, του φούξια και του ροζ. Μακριά στα δυτικά, κάτω από ένα κατάλευκο τεράστιο νέφος, ιριδίζει ένα διπλό ουράνιο τόξο. Σε όποιο σηµείο του ορίζοντα και αν κοιτάξουµε, βλέπουµε εικόνες εξαιρετικής οµορφιάς. Ετοιµάζω κρύο καφέ χωρίς καφεΐνη.
«Να αναλάβω για να πας να ξαπλώσεις;», ρωτάω.
«Δεν χρειάζεται, είναι µεγάλη η οµορφιά για να κοιµηθώ», απαντά εκείνος.
07.30 Ο άνεµος δυναµώνει και ανοίγουµε την τζένοα όλη. Η ταχύτητα ανεβαίνει στα 4,8. Επιτέλους κάνουµε ιστιοπλοΐα.
11.00 Land Ho! λέω από µέσα µου για να µην ξυπνήσω τον Γιώργο που κοιµάται µέσα, µόλις διακρίνω το νησάκι Malpelo που αν και βρίσκεται ακόµη 24 νµ µακριά διακρίνεται καθαρά αφού το βουνό του έχει 250 µέτρα ύψος. To Malpelo είναι ένα αποµακρυσµένο νησί που ανήκει στην Κολοµβία και πάνω του, υπάρχει µια ναυτική βάση την οποία – απ’ ότι διαβάσαµε – καλό θα ήταν να καλέσουµε στο VHF για να ενηµερώσουµε για τη διέλευσή µας.
Στο µεταξύ πλησιάζει ένα πολύ βαρύ σύννεφο και φαίνεται βέβαιο πως θα πέσει πολλή βροχή. Τη στιγµή που φοράω τη νιτσεράδα µου, ο Γιώργος ξυπνά και βγάζει το κεφάλι του από το hatch.
«Τί ντύσιµο είναι αυτό µε τέτοια λιακάδα;», λέει κοιτάζοντάς µε απορηµένος.
«Κοίτα µπροστά µας», του απαντώ. Εκείνος βλέπει και σφυράει µε θαυµασµό.
«Τεράστιο φαίνεται!» Ανάβουµε το ραντάρ για να δούµε το µπουρίνι, µήπως και µπορέσουµε να το αποφύγουµε.
12.00 Διανύσαµε 76 µίλια στο τρίτο 24ωρο, το χαµηλότερο ρεκόρ του Φιλίζι ως τώρα.
Είµαστε ήδη 72 ώρες στη θάλασσα.