Του ταιριάζει το ουδέτερο όνοµα ΑΓΚΙΣΤΡΙ, σαν παιδικό, αφού αποτελεί το µικρότερο µόνιµα κατοικούµενο νησί του Αργοσαρωνικού. Βέβαια αν λέγαµε στον Όµηρο, τον Πλίνιο, τον Θουκυδίδη ή τον Διόδωρο, που αναφέρονται στο νησί, ότι επισκεφτήκαµε το Αγκίστρι, τίποτα δεν θα καταλάβαιναν, διότι εκείνοι σαν Κεκρυφάλεια το γνώριζαν, που σηµαίνει «στολισµένη κεφαλή», γιατί φαίνεται ότι το νησάκι από τότε ήταν όµορφο.
Ο Όµηρος, στο έπος Α της Ιλιάδας, αναφέρει την Κεκρυφάλεια σαν σύµµαχο των Αιγινητών στην εκστρατεία της Τροίας, γράφεται ή λέγεται επίσης, ότι η Κεκρυφάλεια µαζί µε τα άλλα µικρά νησιά της περιοχής, αποτελούσαν το βασίλειο της Αίγινας του µυθικού βασιλιά Αιακού. Κάποιοι από τους αρχαίους συγγραφείς αναφέρουν ότι το νησί κατοικείτο από το 500π.χ., ενώ σύµφωνα µε τα αρχαιολογικά ευρήµατα, ζωή στο νησάκι φαίνεται από την πρωτοελλαδική µέχρι και την ελληνιστική περίοδο(3200 έως 275π.χ.). Στη δυτική πλευρά του νησιού, περιοχές Μεγαρίτισσας, Κοντάρι και Απόνησο, βρίσκονται αρχαιολογικά στοιχεία, όπως άλλωστε συµβαίνει στα περισσότερα µέρη της Ελλάδας, η οποία, εκτός από το ισόγειο που εµείς σήµερα κατοικούµε, έχει κι άλλους παρακάτω ορόφους άλλων εποχών και άλλων κατοίκων, αλλά που να βρει κανείς άκρη σ’ έναν τόπο χτισµένο µε υλικά της Ιστορίας! Κηρυγµένοι χώροι αρχαιολογικού ενδιαφέροντος είναι η Κυρά και η Δωρούσα. Τα ευρήµατα των λίγων ανασκαφών που έχουν γίνει, φυλάσσονται στο Πνευµατικό Κέντρο στο Μεγαλοχώρι, όπου φαίνεται και η ζωή των κατοίκων µέσα στον χρόνο. Στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής υπάρχουν αξιόλογες αναγεννησιακές τοιχογραφίες. Στο χωριό Καντούντι, βλέπει κανείς ότι έχει αποµείνει από τον αρχαιότερο οικισµό του νησιού. Στο Μεγαλοχώρι, σ’ ένα χαµηλό πέτρινο οστεοφυλάκιο, τοποθετήθηκαν το 1814 τα οστά του Μητροµάρα και των 410 συναγωνιστών του, ενώ στη Σκάλα βρίσκεται ο ανδριάντας του. Ο Μητροµάρας (Μήτρος + τροµάρας), το όνοµα του ήταν Δηµήτριος Λέκκας, ήταν σηµαίνον πρόσωπο των Ορλωφικών, έδρασε στην περιοχή της Κορίνθου ορµώµενος από τη Σαλαµίνα, µετά δε την αποτυχία εκείνης της επανάστασης, κατέληξε στο Αγκίστρι κυνηγηµένος από τους Τούρκους, όπου το 1772 σφαγιάστηκε µαζί µε τους συντρόφους του.
Το Αγκίστρι είναι µικρό σε έκταση, µόλις 12 τετραγωνικά χιλιόµετρα, µε µεγαλύτερο µήκος 5,5 και µεγαλύτερο πλάτος 3.5 χιλιόµετρα, απέχει από τον Πειραιά 22ν.µ. και από την Αίγινα 3.5ν.µ. και συνδέεται µε φεριµπόουτ, µε καΐκια και µε ιπτάµενα δελφίνια. Οι µόνιµοι κάτοικοι του νησιού είναι 1107, ενώ το 1835 ήταν 248 και είναι από τα λίγα ελληνικά νησιά µε πληθυσµό, ο οποίος για σχεδόν δύο αιώνες έχει αυξητική τάση. Τη θερινή περίοδο ο πληθυσµός αυξάνεται σε πάνω από 5.000.
Οι χαµηλοί λόφοι δεν ξεπερνούν το ύψος των 285µ. και είναι σκεπασµένοι από πεύκα, φέρνοντας το Αγκίστρι σε µία από τις κορυφαίες θέσεις των ελληνικών νησιών µε το πράσινο να καλύπτει πάνω από το 80% της έκτασης.
Το Αγκίστρι ήταν δήµος από το 1835 µέχρι το 1912, οπότε άλλαξε σε κοινότητα, αλλά από το 2011 έγινε ξανά δήµος και περιλαµβάνει τους οικισµούς Μεγαλοχώρι, Σκάλα, Μετόχι, Λιµενάργια, καθώς και τα κοντινά µικρονήσια και βραχονήσια Μετώπη, Δωρούσα, Κυρά, Σπαλαθρονήσι και Απόνησο.
Ο σηµερινός πληθυσµός του νησιού έχει αρβανίτικες επιρροές και αυτό φαίνεται και από τα µακριά χρωµατιστά φουστάνια και µαντήλια που ακόµα φορούν οι ηλικιωµένες γυναίκες εκεί. Η πρόσβαση στο νησί γίνεται από τα δύο του λιµάνια, στο Μεγαλοχώρι όπου καταλήγουν τα ιπτάµενα δελφίνια από τον Πειραιά και στη Σκάλα όπου πάνε τα οχηµαταγωγά και τα καΐκια από την Αίγινα. Πρωτεύουσα του δήµου είναι το Μεγαλοχώρι, όπου και ο µοναδικός ανεµόµυλος στο νησί µε χαραγµένη ηµεροµηνία κατασκευής 1812!
Το Αγκίστρι είναι ένα όµορφο νησί και ένας θαυµάσιος καλοκαιρινός και όχι µόνο προορισµός κοντά στην Αθήνα, χωρίς να έχει χάσει πολύ από τον νησιώτικο χαρακτήρα του, παρά τις 5.000 επισκέπτες που συγκεντρώνει τους θερινούς µήνες. Τη δεκαετία του 1980 που πρωτογνώρισα το νησί, ήταν περισσότερο εξωτικό και πολύ µακρύτερα από τη βουή της πολυκοσµίας. Η θαλάσσια περιοχή ανάµεσα στη Δωρούσα και την Απόνησο, έδινε την εντύπωση του µακρινού, του εξωτικού, του παρθένου, αισθανόµουν ότι ήµουν ο πρώτος που πήγαινα εκεί, ο πρώτος που το ανακάλυπτε! Σε προσέγγιση µε σκάφος έχει ακόµα αρκετά τα δώσει, όπως άλλωστε και τα περισσότερα από τα µικρά νησιά της περιοχής.
Ένας περίπλους του νησιού ξεκινώντας από το Μεγαλοχώρι. Πηγαίνοντας αριστερά, δηλ. δυτικά, συναντάµε το Μπαχό, ένα µικρό κόλπο µε δύο όµορφες παραλίες και πιο δυτικά τη µικρή και τη µεγάλη Δραγωνέρα. Αν ταξιδέψουµε σχεδόν 2 µίλια µε το σκάφος ή 4,5 χιλιόµετρα από τον δρόµο, φτάνουµε στην Απόνησο, µια πανέµορφη περιοχή. Με το σκάφος µπορούµε να αγκυροβολήσουµε στον βόρειο ή στον νότιο κόλπο, αν δε το σκάφος είναι µικρό µηχανοκίνητο και µέσα στη µαρίνα. Τώρα εκεί η λεγόµενη «οργάνωση» έχει φθάσει, οι ταβέρνες έχουν στηθεί και η διαµονή υπάρχει. Το 1975 µόνο µία παρέα είχαµε, τη διπλανή Δωρούσα! Τότε ήταν άλλες εποχές! Όποιος φθάσει στη Απόνησο µε σκάφος, «επιβάλλεται» να περιπλεύσει τη Δωρούσα, κι αν ο καιρός είναι ήρεµος, δεν θα θέλει να φύγει. Κοντά στην Απόνησο, είναι και η µικρή λίµνη, µε δυνατότητα ιππασίας γύρω της.
Η νότια ακτογραµµή του νησιού είναι σχεδόν βραχώδης, έτσι ας γυρίσουµε στο Μεγαλοχώρι, κι ας ταξιδέψουµε νοτιοανατολικά. Πρώτα θα συναντήσουµε τη Σκάλα, µε τις παραλίες της, τη µαρίνα και την προβλήτα των φεριµπόουτ από την Αίγινα. Με ήπιες καιρικές συνθήκες, τα σκάφη δεν θα δυσκολευτούν να δέσουν εκεί, ίσως και να πλαγιοδετήσουν δεξιά και αριστερά της προβλήτας. Νότια της Σκάλας, συναντάµε τη καταπράσινη βραχώδη παραλία της Σκληρής και νοτιότερα την παραλία της Χαλικιάδας, µε τα πεύκα να ακουµπάν τη θάλασσα, ενώ παρακάτω βρίσκεται η Μαρίζα στα Λιµενάρια, καλό ηµερήσιο αγκυροβόλιο.
Για εκείνους που επισκέπτονται το Αγκίστρι χωρίς σκάφος και θέλουν να το περιπλεύσουν, αλλά και να γνωρίσουν τον βυθό του, το Καταδυτικό Κέντρο του νησιού, εξασφαλίζει περιήγηση µε σκάφος για βουτιές και scuba diving.
Αυτό µε λίγα λόγια είναι το Αγκίστρι και είναι κρίµα που δεν προσφέρεται η λέξη να το λέµε Κεκρυφάλεια, γιατί αυτό το όνοµα του ταιριάζει.
