Το Ράλλυ Αιγαίου έγινε ένας ακόµα λόγος να διακόψω για 4η φορά την ανάγνωση της Harper Lee, τοποθετώντας αδέξια τον σελιδοδείκτη για να σηκώσω το τηλέφωνο που χτυπούσε, Πέµπτη, δύο ηµέρες πριν την εκκίνηση του φετινού 61ου Ράλλυ.
«…είσαι διαθέσιµη για το Ράλλυ;» άκουσα από τον Αλέξανδρο Κουρή, ιδιοκτήτη και κυβερνήτη του Mayaki ΙΙ, κάτω από το αρµυρίκι που µε φιλοξενούσε τις τελευταίες ηµέρες παρέα µε τη Harper Lee µήπως και ολοκληρώσω το πόνηµά της -Πούλιτζερ είναι αυτό- ενώ ήδη στο µυαλό µου ετοίµαζα βαλίτσα, εξοπλισµό και προµήθειες. Μιάµιση ηµέρα µετά, µε ελάχιστο ύπνο καθώς όλα έγιναν την τελευταία στιγµή, ξεκινήσαµε τρεις άνθρωποι που γνωριζόµασταν ελάχιστα έως καθόλου να τρέξουµε το 61ο Ράλλυ Αιγαίου. Ο Αλέξανδρος, η Ευαγγελία κι εγώ, µε ανυπέρβλητη χαρά και πολλές µπύρες ΝΗΣΟΣ στο ψυγείο, ξεκινούσαµε το 61ο Ράλλυ Αιγαίου. Ένα Ράλλυ που µυστικά του κρυφοκλείσαµε το µάτι πως µαζί του θα περνούσαµε καλά µε στόχο φυσικά να τερµατίζουµε. 1ος σταθµός ο Φοίνικας της Σύρου. Το meeting σύντοµο και περιεκτικό συνοψίζεται στα λόγια του κυβερνήτη: στο σκάφος αυτό feel at home αλλά πρώτα απ΄όλα σας παρακαλώ η ασφάλεια!
Το σκάφος µας Mayaki ΙΙ, ένα Moody 44, αγωνιζόταν στην κατηγορία sport και λόγω έλλειψης χεριών, όχι όµως καρδιών, οι κινήσεις και τα µέσα µας προσαρµόστηκαν στα δεδοµένα. Κατά την εκκίνηση στο Φάληρο, το µπαλόνι µας ταλαιπώρησε στο άνοιγµα µετά την 3η σηµαδούρα για τις Φλέβες δηµιουργώντας µικρές ζηµιές ήδη από τα πρώτα λεπτά και αυτήν την αδιόρατη αµηχανία που δηµιουργεί η έλλειψη τριβής µε το σκάφος και δεσίµατος µεταξύ µας…..για πρώτη αλλά και τελευταία φορά! Στην πορεία για τα πρώτα 90 µίλια το ηθικό αναπτερώθηκε δεξιά της Σερίφου σε µια γρήγορη ιστιοδροµία, ενώ βλέποντας τα µπροστινά µας σκάφη κολληµένα κάτω από το νησί συζητούσαµε την επόµενη κίνησή µας. Η εµφάνιση της πανσελήνου γλύκανε κάθε κούραση, ακόµα κι όταν µείναµε από αέρα, ακόµα κι όταν βλέπαµε κάθε πλευρά του νησιού Βούς τριγυρνώντας γύρω του σαν πεταλούδες γύρω από το φως που δεν πρέπει να ακουµπήσουµε. Πλέον η εξάντληση είναι εµφανής, δεν υπάρχει διάθεση ούτε για ιστορίες, ούτε καν για εκείνη µε τον φίλο – ερασιτέχνη- µπάρµαν-µε-το-φουσκωτό- που κερνούσε κοκτέιλ στα Ρήνεια σε µια από τις ιστορίες του καπετάν Αλέξη. Το πλήρωµα µε προτροπή του καπετάνιου άρχισε να κοιµάται σε βάρδιες -ένας τη φορά- αλλά µε τρία άτοµα αυτό είναι ζόρικο. Είναι τροµερό πώς τεντώνονται οι ώρες, πώς η νύχτα γίνεται όλο και µεγαλύτερη όταν η κούραση σε εξαντλεί και κυβερνά η αίσθηση της ανηµποριάς απέναντι στον αέρα που δεν έρχεται και ταυτόχρονα της βεβαιότητας πως δεν µπορείς παρά µόνο να περιµένεις. Και κάπως έτσι, αργά κοντά στις 04:00 σε ένα ακόµα τριµάρισµα ο αέρας µας επισκέφθηκε και δεν ξαναέφυγε παρά λίγα µόλις µίλια νότια του Φοίνικα.
05:47 δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτές τις ανατολές… µάλλον κάπως έτσι θα ζωγράφιζε κανείς την ευτυχία! Είναι αυτό το κάτι πέρα από τα χρώµατα και τα στοιχεία της φύσης, αυτό που δεν αποτυπώνεται, αυτό που νιώθεις, µυρίζεις, ακούς, αυτό που ακουµπά µια ανάσα αισιοδοξίας, θαυµασµού και γαλήνης πάνω στη ψυχή σου.
Είναι 9:00 το πρωί, η ζέστη ανυπόφορη, όλα τα υπόλοιπα σκάφη έχουν τερµατίσει ώρες πριν. Σε µία ακόµα διακοπή του αέρα που µας επιτρέπει να βλέπουµε τη σηµαδούρα του τερµατισµού αλλά να µην µπορούµε να πλησιάσουµε, ανίκανοι και µικροί µπροστά στη φύση, είµαστε πια εξαντληµένοι αλλά κεφάτοι. Ταξιδεύουµε µε το ρεύµα της θάλασσας, αργά, πολύ αργά, λέγοντας αστεία και ανέκδοτα µεταξύ µας σαν ένας υδάτινος, παράξενος θίασος. Μεταµορφωµένοι, αλλιώτικοι από όταν ξεκινήσαµε κι εµείς γελούσαµε, γελούσαµε, γελούσαµε… είναι ωραίο καµιά φορά να παραδίνεσαι.
10:22 περίπου, σιωπή. Ο µόνος ήχος που επιτρέπεται να ακουστεί είναι ο ήχος της κόρνας του τερµατισµού 23 ώρες & 22 λεπτά µετά. Άγκυρα επιτόπου και βουτιά στο νερό, η πιο µαγευτική βουτιά του Ιούλη. Η πιο δροσιστική, η πιο ικανοποιητική, το πιο γλυκό τσούξιµο από το αλάτι σε κάθε πληγή των προηγούµενων ωρών…
Λίγα λεπτά µετά δεµένοι στο µώλο του Φοίνικα, το σπίτι µας για την υπόλοιπη εβδοµάδα, η κούραση µεγάλη αλλά η υπερένταση και η χαρά µεγαλύτερες! Υπήρχε χρόνος για ύπνο, ξεκούραση, µπάνιο, διασκέδαση, γνωριµία µε τα υπόλοιπα πληρώµατα. Υπήρχε χρόνος για τις ιστορίες του καπετάν Γιάννη, τα αστεία του Walter, τις βουτιές στα Κόκκινα. Την επόµενη ηµέρα ο µώλος θα γινόταν σηµείο συνάντησης και κεφιού για µικρούς και µεγάλους µε τραγούδια και µεζέδες. Η έκπληξη όµως µας περίµενε πάλι στο Mayaki II αφού ο καπετάνιος µας και ο Γιώργος, ο φίλος του από το συριανό σκάφος Ousyra (εκείνος ντε ο-ερασιτέχνης-µπάρµαν-µε-το-φουσκωτό-στα-Ρήνεια) µας υποδέχτηκε µε «φρεσκοµαγειρεµένα» κοκτέιλ δικής του έµπνευσης -µε ΝΗΣΟΣ και χωρίς-, µε τοπικά τυριά Σαν Μιχάλη και γραβιέρα, µε την σύζυγο του Ιωάννα και το σκυλάκι τους τον Skipper και πολλές ιστορίες για την καταδυτική τους καριέρα ως φωτογράφοι προσθέτοντας κι άλλα παράσηµα στο ήδη ζηλευτό βιογραφικό τους. Έτσι, για να έχουµε κι εµείς να λέµε ιστορίες για µπάρµεν, νησιά και Skippers!
Η 2η ιστιοδροµία Onex Cup µε εκκίνηση και τερµατισµό στον Φοίνικα και µια βόλτα γύρω από το «Πιπεράκι» µε πλαγιοδροµία και αρκετό αέρα, µας χάρισε όµορφες ιστιοπλοϊκές στιγµές. Οκτώ ώρες µετά, τρεις άνθρωποι και µείον ένα κινητό, θα δέναµε πάλι στον Φοίνικα για να ετοιµαστούµε σε χρόνους dt για την απονοµή στο Κίνι. Και καταλαβαίνω πως ίσως να ακούγονται τετριµµένες αυτές οι στιγµές για τους µη βραβεύσιµους της βραδιάς, ωστόσο είναι αυτές ακριβώς που δένουν -ή όχι- τα πληρώµατα όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων. Αυτό το µοίρασµα, τα παράπονα «µα χάσαµε τη θέση για 2’!», η συγκατάβαση, η διαβεβαίωση πως «όλα θα πάνε καλά», η σύγκριση των τραυµάτων, οι χοροί, οι αγκαλιές, τα αστεία.
Την ηµέρα της 3ης ιστιοδροµίας Jotun Cup αναγκαστήκαµε να εγκαταλείψουµε τον αγώνα καθώς το σκάφος θα έπρεπε αργότερα να µεταφερθεί στην Τήνο, ξεκινώντας το απόγευµα το δικό µας µπράτσο µε αρκετό αέρα και προορισµό το λιµάνι της Τήνου. Ο καπετάν Αλέξης µας µιλούσε διαρκώς για τον ιδιόµορφο χαρακτήρα της Τήνου, το φυσικό τείχος που δηµιουργείται παρέα µε την Άνδρο και γι΄αυτόν τον ασίγαστο αέρα της. Λύσαµε το απόγευµα, θαυµάσαµε τη δύση και όταν απλώθηκε η νύχτα, µε τα µάτια καρφωµένα στα όργανα βλέπαµε τον αέρα διαρκώς να δυναµώνει. Είναι οι στιγµές που ψάχνουν να βρουν τα µάτια κάτι να πιαστούν, ένα φωτάκι, µία ξηρά να υπολογίσουν την απόσταση. Μα που πήγε πια εκείνο το φεγγάρι; Κατά τις 12:00 µπαίναµε στο λιµάνι µε 34 κόµβους αέρα, περνώντας κάβους τρέχοντας στα 4 κοτσανέλα και αλλάζοντας τα µπαλόνια ανάλογα µε το πώς θα κατάφερνε να πλησιάσει το σκάφος τον µώλο. Μέσα στο λιµάνι πια, οι 12 τόνοι του Mayaki II έµοιαζαν χαρτί που χόρευε στα δόντια του ανέµου για την επόµενη µία ώρα, και τρία ζευγάρια χέρια πάλευαν µε κόµπους, µπαλόνια και κάβους µέχρι να πλαγιοδετήσουµε επιτέλους στο κόκκινο φανάρι. Κάτι τέτοιες στιγµές που εξαντληµένος γίνεσαι ένα µε το ντεκ, νιώθεις πως πέτυχες ακόµα µία νίκη….
Είναι νόµος της φύσης: πάντα µετά τη φουρτούνα έρχεται η γαλήνη… κι έτσι ακριβώς ήταν και η φιλοξενία του καπετάνιου µας στην Τήνο µαγευτική, ανανεωτική, παραδεισένια! Τέτοιας ποιότητας που αποκτά άλλη βαρύτητα στο πλαίσιο ενός Ράλλυ που ένα σκέλος του έκλεινε εκεί και που, πιστέψτε µε, χρειάζεται άλλες τόσες σελίδες για να νιώσετε έστω το ελάχιστο από τη γλύκα που ένιωσα εγώ.
«9:00 be at the dock» είπε ο Walter Kraher, ιδιοκτήτης και κυβερνήτης του σκάφους Trinity και ενός 6µελούς γερµανόφωνου πληρώµατος που µε φιλοξένησε στο σκάφος του για το τελευταίο µπράτσο. Η τελευταία ιστιοδροµία του 61ου Ράλλυ Αιγαίου Φοίνικας – Σούνιο, απόστασης 95 ν.µ. θα ξεκινούσε Σάββατο πρωί µε γρήγορες πλεύσεις, µπαλόνι, πεταλούδα, πολλή θάλασσα, εξαιρετικά «διαβασµένες» διαδροµές, αρκετό κουπαστάρισµα, αµέτρητες ιστορίες, ανέκδοτα και ψαγµένα µυστικά και συµβουλές από τον Walter. Κι αυτό το µοίρασµα. Μοίρασµα εικόνων, συναισθηµάτων, εµπειριών, γέλιων, κούρασης, ενός σακουλιού ξηρών καρπών, ενός µόνο λίτρου νερού. Της υποµονής, της καρτερικότητας και των µουλιασµένων ποδιών. Της ανυποµονησίας, της αντοχής που δοκιµάζεται µετρώντας τη διαδροµή µίλι – µίλι. Μοίρασµα της ανησυχίας, του καθησυχασµού, των σηµαδιών τη νύχτα –«µπροστά µας είναι ιστιοφόρο, το είδατε;», των ήχων, της κούρασης, της στροφής στη φωτισµένη ανεµογεννήτρια του Σαιν Τζώρτζη, της ικανοποίησης τη στιγµή του τερµατισµού, του ήχου της κόρνας. 03:00 το πρωί, 16 ώρες µετά, συµµέτοχοι όχι µόνο µιας κούρσας αλλά µιας συγκυρίας αδρής, µοναδικής, καθηλωτικής, ανεπανάληπτης. Πρωταγωνιστές ή κοµπάρσοι µια ιστορίας της Harper Lee, που έπλεξε ένα συνονθύλευµα ανθρώπων άγνωστων, διαφορετικών αλλά πια δεµένων στις αναµνήσεις τους για πάντα.
Το 61ο Ράλλυ Αιγαίου ήταν για εµένα το πρώτο µου Ράλλυ κι αυτή είναι η ιστορία µου. Ένα Ράλλυ πυκνό συναισθηµάτων, γεµάτο αριθµούς: µία συνταγή που πέτυχε µολονότι µαγειρεύτηκε κυριολεκτικά στο παρά 5, από 3 άτοµα µε αντοχές 13ων και έκλεισε συγχωνεύοντας το κέφι και την ενέργεια άλλων 6. Ένα long long run στη θάλασσα, µια διαβεβαίωση πως όταν πια δεν παλεύεις για τη νίκη µπορείς να κάνεις πολλά σπουδαία πράγµατα. Γιατί σε µία ίδια διαδροµή αυτό που αλλάζει και κάνει τη διαφορά πάντα θα είναι οι άνθρωποι. Και κάθε φορά θα σε ξαφνιάζει ο εαυτός σου, που ανακαλύπτεις πως έχεις κι άλλο να δώσεις, κι άλλο, κι άλλο. Κι ας εξαντλήθηκες, κι ας σηµαδεύτηκες από εκείνα τα σκισίµατα – καψίµατα – κοψίµατα… κι ας µούλιασαν τα πόδια σου θα µένει χαραγµένη εκείνη η χαρά του τερµατισµού, τελευταίοι, 23 ώρες µετά. Κι εκείνο το γλυκό τσούξιµο από το αλάτι των πληγών των προηγούµενων ωρών.
Η τελική απονοµή στη Ναυτική Διοίκηση Αιγαίου, επίσηµη, λαµπερή, εντυπωσιακή αποτελεί την επισφράγιση ενός κύκλου που έπρεπε να κλείσει. Αποτελεί τη συνάντηση ανθρώπων όλων των ηλικιών, κατηγοριών, εθνικοτήτων, βαλαντίων µε ένα κοινό, την αγάπη για τη θάλασσα και την τρέλα της. Αποτελεί την ένωση πολλών διαφορετικών ανθρώπων που ίσως αφιέρωσαν τις 5 από τις 10 ηµέρες των διακοπών τους, ανθρώπων που ταξίδεψαν µίλια από τη χώρα τους, ανθρώπων που ίσως απλώς δεν είχαν κάτι να κάνουν, ανθρώπων αγωνιστών, ανθρώπων λαµπρών ιστιοπλόων, ανθρώπων που συνδύασαν το Ράλλυ µε την καθηµερινή δουλειά τους στη Σύρο, ανθρώπων που είχαν την ψυχή να κερδίσουν, ανθρώπων που ένιωσαν την τιµή να το τρέξουν, ανθρώπων εφοπλιστών, φοιτητών, αθλητών, βιοπαλαιστών. Που καθένας πρόσφερε το σκάφος, το κέφι, τη γνώση, την ενέργεια, τον ενθουσιασµό του, το κάτι του. Αποτελεί την επιβράβευση της προσπάθειας που κατέβαλε καθένας από αυτούς ξεχωριστά ανεξάρτητα από το αποτέλεσµα ή τα µίλια που ολοκλήρωσε. Αποτελεί και απαιτεί την επιδοκιµασία, τον θαυµασµό και τον έπαινο για το κουράγιο των συµµετεχόντων να καταθέτουν εκτός από την ύλη τους, την άυλη υπόστασή τους. Αποτελεί και απαιτεί τον σεβασµό για τη συνάντηση Ανθρώπων µε τη δική τους µοναδική ιστορία πίσω από τρεις λέξεις: 61ο Ράλλυ Αιγαίου!
