Έφυγε το 2016 και ήρθε το 2017.
Κάθε Γενάρη τελικά έχω θέμα. Θέμα με το τι θα γράψω για το περιοδικό. Ο Πάνος (Δημητρακόπουλος) με “ζαλίζει” όπως πάντα για να γράψω και εγώ, αν και είχα ετοιμάσει κάποια κείμενα, στέκομαι αναποφάσιστος μπροστά στον υπολογιστή. Πάτα ρε Τριγκώνη το ρημάδι το send στο inbox και τελείωσες. Κάτι δεν μου πήγαινε όμως μ’ αυτά που είχα γράψει. Είχα ετοιμάσει μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε από πλευράς επιτυχιών για την ελληνική ιστιοπλοΐα και όχι μόνο. Τόσες γράφτηκαν. Άλλη μια δική μου δεν θα προσέθετε κάτι. Έγραψα για τον Paul Elvstrom που μας άφησε φτωχότερους. Θαρρώ πως υπάρχουν άνθρωποι που τον έζησαν και είναι πιο κατάλληλοι από εμένα να περάσουν μέσα από τα γραπτά τους το μεγαλείο αυτού του τεράστιου ιστιοπλόου που μας άφησε. Για το Americas Cup; Πήγαν όλοι διακοπές, Χριστούγεννα γαρ, άσε που πλησιάζει η ώρα να εμφανίσουν τα 50αρια τους (όχι τα οπλοπολυβόλα) και έχουν περιορίσει τις παρουσίες τους στα social media παίζοντας κρυφτούλι. Για το Volvo Ocean Race; Σαν νωρίς δεν είναι; Ocean Race είπα; Έχει κάτι τρελούς εδώ και 66 ημέρες (12 Ιανουαρίου γράφτηκε το κείμενο) που γυρνάνε τον κόσμο μονάχοι χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια. Vendee Globe ονομάζεται ο αγώνας και θαρρώ ότι είναι ότι πιο δύσκολο και πιο προκλητικό υπάρχει εκεί έξω για την ιστιοπλοΐα. Γι αυτούς θα γράψω λοιπόν!
Αλήθεια, αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που προκαλεί κάποιον για να μπει να αγωνιστεί σ’ έναν αγώνα 24000 χιλιάδων ναυτικών μιλίων, όχι μόνο ενάντια στους αντιπάλους του και τα στοιχεία της φύσης, αλλά και στον εαυτό του; Μόνος για πάνω από 2 μήνες χωρίς βοήθεια; Τι τον προκαλεί ώστε να κάνει μια βουτιά στα έγκατα του εαυτού του; Γιατί, για να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία το “επαγγελματιλίκι” δεν φτάνει. Θέλει ψυχή και άντερα. Τι κάνεις αλήθεια αν σου συμβεί κάτι στον Νότιο Ωκεανό όπου για να έρθει βοήθεια θα περάσουν μέρες; Πώς κοιμάσαι αλήθεια με τη σκέψη ότι βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά; Πώς αντιμετωπίζεις τον φόβο μην χτυπήσεις κάτι την ώρα που κοιμάσαι, αυτά τα λίγα λεπτά ανά 2ωρο, με αυτές τις τρελές ταχύτητες που πιάνουν αυτά τα σκάφη; Πως φροντίζεις τον εαυτό σου ακούραστα για όλο αυτό το διάστημα; Τι κάνεις άμα αρρωστήσεις; Πώς επιβιώνεις βρε αδερφέ σ’ όλη αυτή την κατάσταση; Τι γνώσεις πρέπει να έχεις; Πώς μπορείς να τις αποκτήσεις και πόσος χρόνος χρειάζεται να προετοιμαστείς γι αυτό; Κι άντε τα χεις λύσει όλα.. Πως την παλεύεις με τη μοναξιά σου βρε αδερφέ; Άπειρες οι ερωτήσεις που κατακλύζουν το μυαλό μου… Οι απαντήσεις σαφέστατα υπάρχουν. Αρκετές τις έχω διαβάσει, άλλες τις φαντάζομαι, αλλά τι δεν θα έδινα να τις άκουγα πρώτο χέρι από κάποιον που το χει κάνει. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα πράγματα γίνονται και με την πάροδο των ετών όλο και περισσότεροι καταφέρνουν να τερματίσουν τον αγώνα. Έναν αγώνα που τόσο η αναχώρηση, όσο και η υποδοχή των ιστιοπλόων, γίνεται από πλήθος κόσμου με τιμές ηρώων. Ένα standing ovation από χιλιάδες κόσμου που τιμά από τον 1ο μέχρι τον τελευταίο με την ίδια θέρμη και θαυμασμό. Τιμά την προσπάθεια, τον αγώνα, το θάρρος, τη ναυτοσύνη και το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων-ιστιοπλόων. Τελικά καταλήγω στη σκέψη ότι το κίνητρο για να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία πρέπει να είναι εσωτερικό και ισχυρό (φαντάζομαι) όπως και ξεκάθαρη η επίγνωση των δυσκολιών. Η επίγνωση των δυσκολιών ενός τέτοιου εγχειρήματος που ουσιαστικά τοποθετεί τον άνθρωπο σε μια άλλη διάσταση λειτουργίας. Η πρόκληση του αν καταφέρεις να τερματίσεις είσαι νικητής, κυρίαρχος του εαυτού σου και συνάμα ταπεινός μπροστά στο μεγαλείο αυτού του πλανήτη που σου “επέτρεψε” να επιστρέψεις από εκεί που ξεκίνησες και σε φιλοξενεί για όσο ζεις… Στο δικό μου μυαλό αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να δουν τον κόσμο μέσα από ένα ταξίδι.
Να δουν πράγματα και να ζήσουν καταστάσεις που ελάχιστοι άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη έχουν δει κι έχουν ζήσει. Πράγματα που τους καθιστούν μοναδικούς όχι για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά για τον εαυτό τους. Άνθρωποι που ίσως (το πιθανότερο είναι) τελικά ξέρουν τι έχει νόημα στη ζωή να κάνεις!
24000 ν.μ. βάζοντας τον εαυτό τους απέναντι. Μια περιπέτεια μοναδική.
Κάθε Γενάρη τελικά έχω θέμα. Θέμα με το τι θα γράψω για το περιοδικό. Ο Πάνος (Δημητρακόπουλος) με “ζαλίζει” όπως πάντα για να γράψω και εγώ, αν και είχα ετοιμάσει κάποια κείμενα, στέκομαι αναποφάσιστος μπροστά στον υπολογιστή. Πάτα ρε Τριγκώνη το ρημάδι το send στο inbox και τελείωσες. Κάτι δεν μου πήγαινε όμως μ’ αυτά που είχα γράψει. Είχα ετοιμάσει μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε από πλευράς επιτυχιών για την ελληνική ιστιοπλοΐα και όχι μόνο. Τόσες γράφτηκαν. Άλλη μια δική μου δεν θα προσέθετε κάτι. Έγραψα για τον Paul Elvstrom που μας άφησε φτωχότερους. Θαρρώ πως υπάρχουν άνθρωποι που τον έζησαν και είναι πιο κατάλληλοι από εμένα να περάσουν μέσα από τα γραπτά τους το μεγαλείο αυτού του τεράστιου ιστιοπλόου που μας άφησε. Για το Americas Cup; Πήγαν όλοι διακοπές, Χριστούγεννα γαρ, άσε που πλησιάζει η ώρα να εμφανίσουν τα 50αρια τους (όχι τα οπλοπολυβόλα) και έχουν περιορίσει τις παρουσίες τους στα social media παίζοντας κρυφτούλι. Για το Volvo Ocean Race; Σαν νωρίς δεν είναι; Ocean Race είπα; Έχει κάτι τρελούς εδώ και 66 ημέρες (12 Ιανουαρίου γράφτηκε το κείμενο) που γυρνάνε τον κόσμο μονάχοι χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια. Vendee Globe ονομάζεται ο αγώνας και θαρρώ ότι είναι ότι πιο δύσκολο και πιο προκλητικό υπάρχει εκεί έξω για την ιστιοπλοΐα. Γι αυτούς θα γράψω λοιπόν!
Αλήθεια, αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που προκαλεί κάποιον για να μπει να αγωνιστεί σ’ έναν αγώνα 24000 χιλιάδων ναυτικών μιλίων, όχι μόνο ενάντια στους αντιπάλους του και τα στοιχεία της φύσης, αλλά και στον εαυτό του; Μόνος για πάνω από 2 μήνες χωρίς βοήθεια; Τι τον προκαλεί ώστε να κάνει μια βουτιά στα έγκατα του εαυτού του; Γιατί, για να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία το “επαγγελματιλίκι” δεν φτάνει. Θέλει ψυχή και άντερα. Τι κάνεις αλήθεια αν σου συμβεί κάτι στον Νότιο Ωκεανό όπου για να έρθει βοήθεια θα περάσουν μέρες; Πώς κοιμάσαι αλήθεια με τη σκέψη ότι βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά; Πώς αντιμετωπίζεις τον φόβο μην χτυπήσεις κάτι την ώρα που κοιμάσαι, αυτά τα λίγα λεπτά ανά 2ωρο, με αυτές τις τρελές ταχύτητες που πιάνουν αυτά τα σκάφη; Πως φροντίζεις τον εαυτό σου ακούραστα για όλο αυτό το διάστημα; Τι κάνεις άμα αρρωστήσεις; Πώς επιβιώνεις βρε αδερφέ σ’ όλη αυτή την κατάσταση; Τι γνώσεις πρέπει να έχεις; Πώς μπορείς να τις αποκτήσεις και πόσος χρόνος χρειάζεται να προετοιμαστείς γι αυτό; Κι άντε τα χεις λύσει όλα.. Πως την παλεύεις με τη μοναξιά σου βρε αδερφέ; Άπειρες οι ερωτήσεις που κατακλύζουν το μυαλό μου… Οι απαντήσεις σαφέστατα υπάρχουν. Αρκετές τις έχω διαβάσει, άλλες τις φαντάζομαι, αλλά τι δεν θα έδινα να τις άκουγα πρώτο χέρι από κάποιον που το χει κάνει. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα πράγματα γίνονται και με την πάροδο των ετών όλο και περισσότεροι καταφέρνουν να τερματίσουν τον αγώνα. Έναν αγώνα που τόσο η αναχώρηση, όσο και η υποδοχή των ιστιοπλόων, γίνεται από πλήθος κόσμου με τιμές ηρώων. Ένα standing ovation από χιλιάδες κόσμου που τιμά από τον 1ο μέχρι τον τελευταίο με την ίδια θέρμη και θαυμασμό. Τιμά την προσπάθεια, τον αγώνα, το θάρρος, τη ναυτοσύνη και το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων-ιστιοπλόων. Τελικά καταλήγω στη σκέψη ότι το κίνητρο για να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία πρέπει να είναι εσωτερικό και ισχυρό (φαντάζομαι) όπως και ξεκάθαρη η επίγνωση των δυσκολιών. Η επίγνωση των δυσκολιών ενός τέτοιου εγχειρήματος που ουσιαστικά τοποθετεί τον άνθρωπο σε μια άλλη διάσταση λειτουργίας. Η πρόκληση του αν καταφέρεις να τερματίσεις είσαι νικητής, κυρίαρχος του εαυτού σου και συνάμα ταπεινός μπροστά στο μεγαλείο αυτού του πλανήτη που σου “επέτρεψε” να επιστρέψεις από εκεί που ξεκίνησες και σε φιλοξενεί για όσο ζεις… Στο δικό μου μυαλό αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να δουν τον κόσμο μέσα από ένα ταξίδι.
Να δουν πράγματα και να ζήσουν καταστάσεις που ελάχιστοι άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη έχουν δει κι έχουν ζήσει. Πράγματα που τους καθιστούν μοναδικούς όχι για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά για τον εαυτό τους. Άνθρωποι που ίσως (το πιθανότερο είναι) τελικά ξέρουν τι έχει νόημα στη ζωή να κάνεις!
24000 ν.μ. βάζοντας τον εαυτό τους απέναντι. Μια περιπέτεια μοναδική.
