Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο δημιουργήθηκε όταν πρόσφατα βρέθηκα ως μέλος Επιτροπής Ενστάσεων σε δύο αγώνες Optimist και Laser στον Σαρωνικό κόλπο. Οι αγώνες εξελίχθηκαν ομαλά από τεχνικής πλευράς, αλλά οι ξαφνικές καιρικές συνθήκες που επικράτησαν τη μέρα των ιστιοδρομιών με έβαλαν σε σκέψεις που πιστεύω ότι είναι σκόπιμο να μοιραστώ με τους αναγνώστες του Ιστιοπλοϊκού Κόσμου. Ένα ξαφνικό μπουρίνι μεγάλης έντασης και μικρής διάρκειας ήταν αρκετό για να διακόψει τις ιστιοδρομίες στον αγώνα Optimist και όλοι οι αθλητές να επιστρέψουν με ασφάλεια στη στεριά. Όμως οι προπονητές τους, τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα και διάφορα συνοδά σκάφη που επέστρεψαν κι αυτά αργότερα με ασφάλεια, ανακάλυψα ότι ναι μεν, βοήθησαν στην επίβλεψη της σωστής διαδικασίας επιστροφής των αθλητών στον Όμιλο, όμως κανείς από όλους αυτούς μα κανείς συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος δεν φόραγε σωσίβιο για την προσωπική του ασφάλεια. Την επόμενη εβδομάδα που βρέθηκα σ’ έναν αγώνα Laser, αποφάσισα ότι εγώ θα φορούσα εμφανώς το σωσίβιο και δικαιώθηκα διότι και πάλι οι συνθήκες έγιναν αρκετά δύσκολες, αυτή τη φορά με νότιο-νοτιοδυτικούς ανέμους και πολύ μεγάλα κύματα, που οδήγησαν πάλι την όλη αγωνιστική διαδικασία να ολοκληρωθεί μεν, αλλά να διαφαίνεται μία επιπλέον αναστάτωση και ένταση ως προς την ασφάλεια επιστροφής των αγωνιζομένων στον Όμιλο.
Μετά από τα δύο συμβάντα, που δούλευαν συνέχεια στο μυαλό μου, αναρωτήθηκα λοιπόν αν είναι σωστό οι αθλητές να ‘ταλαιπωρούνται’ φορώντας το σωσίβιο που πολύ σωστά είναι υποχρεωτικό από τους διεθνείς κανονισμούς ιστιοδρομιών για την ασφάλεια τους, όμως εμείς αντίθετα που είμαστε εκεί να τους ελέγξουμε για κάθε τι, από τον κανόνα 42 ή τυχόν ακούμπημα στη σημαδούρα ή να στήσουμε τον αγωνιστικό στίβο, δεν επιθυμούμε να ‘ταλαιπωρούμαστε’ φορώντας το σωσίβιο και λειτουργούμε τελικά ως αρνητικό παράδειγμα!
Το θέμα αυτό που με απασχόλησε το συζήτησα με αρκετούς φίλους σε θέσεις ευθύνης σε αγώνες και φυσικά οι περισσότεροι με κοίταξαν με απορία ή μάλλον με δυσφορία που ανακινώ ένα θέμα που θα τους κάνει τη ζωή στο φουσκωτό ή στο σκάφος Επιτροπής δυσκολότερη! Φυσικά το θέμα δεν είναι αν η ζωή μας ως επιτροπές θα γίνει ευκολότερη ή δυσκολότερη αλλά είναι θέμα σωστού ή λάθους. Όλοι εμείς που είμαστε γύρω από έναν αγώνα σκαφών τριγώνου, είμαστε παράδειγμα για τους αθλητές και οφείλουμε πρώτοι να λαμβάνουμε τα μέτρα ασφαλείας. Να φοράμε υποχρεωτικά το σωσίβιο που πρέπει να είναι λειτουργικό, όπως υποχρεωτικά να χρησιμοποιούμε και το σύστημα quick stop που υπάρχει για κάθε εξωλέμβια μηχανή.
Ως Έλληνες με το γνωστό μεσογειακό ταπεραμέντο μας πιστεύουμε λανθασμένα ότι το κακό δεν θα συμβεί σε μας και πάντα αφορά κάποιους άλλους ή ότι όλα αυτά είναι οι υπερβολές λαών που τα θεωρούν δεδομένα.
Πιστεύω ότι η χρήση σωσίβιου πρέπει να αναφέρεται στις Οδηγίες Πλου και να είναι υποχρεωτική από όλους όσους εμπλέκονται σ’ έναν αγώνα τριγώνου, όπως τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα, τα μέλη της Επιτροπής Ενστάσεων στη θάλασσα καθώς και σε όσους επιβαίνουν στα συνοδά σκάφη, δημοσιογράφων ή θεατών, ώστε η ασφάλεια όλων να είναι δεδομένη αλλά και οι συνθήκες διαδικασίας του αγώνα να είναι εξ ίσου ίδιες όσο αυτό είναι εφικτό για επιτροπές και αγωνιζομένους .
Ας γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση και όχι ο δάσκαλος που δίδασκε και νομούς δεν εκράτει!
Μετά από τα δύο συμβάντα, που δούλευαν συνέχεια στο μυαλό μου, αναρωτήθηκα λοιπόν αν είναι σωστό οι αθλητές να ‘ταλαιπωρούνται’ φορώντας το σωσίβιο που πολύ σωστά είναι υποχρεωτικό από τους διεθνείς κανονισμούς ιστιοδρομιών για την ασφάλεια τους, όμως εμείς αντίθετα που είμαστε εκεί να τους ελέγξουμε για κάθε τι, από τον κανόνα 42 ή τυχόν ακούμπημα στη σημαδούρα ή να στήσουμε τον αγωνιστικό στίβο, δεν επιθυμούμε να ‘ταλαιπωρούμαστε’ φορώντας το σωσίβιο και λειτουργούμε τελικά ως αρνητικό παράδειγμα!
Το θέμα αυτό που με απασχόλησε το συζήτησα με αρκετούς φίλους σε θέσεις ευθύνης σε αγώνες και φυσικά οι περισσότεροι με κοίταξαν με απορία ή μάλλον με δυσφορία που ανακινώ ένα θέμα που θα τους κάνει τη ζωή στο φουσκωτό ή στο σκάφος Επιτροπής δυσκολότερη! Φυσικά το θέμα δεν είναι αν η ζωή μας ως επιτροπές θα γίνει ευκολότερη ή δυσκολότερη αλλά είναι θέμα σωστού ή λάθους. Όλοι εμείς που είμαστε γύρω από έναν αγώνα σκαφών τριγώνου, είμαστε παράδειγμα για τους αθλητές και οφείλουμε πρώτοι να λαμβάνουμε τα μέτρα ασφαλείας. Να φοράμε υποχρεωτικά το σωσίβιο που πρέπει να είναι λειτουργικό, όπως υποχρεωτικά να χρησιμοποιούμε και το σύστημα quick stop που υπάρχει για κάθε εξωλέμβια μηχανή.
Ως Έλληνες με το γνωστό μεσογειακό ταπεραμέντο μας πιστεύουμε λανθασμένα ότι το κακό δεν θα συμβεί σε μας και πάντα αφορά κάποιους άλλους ή ότι όλα αυτά είναι οι υπερβολές λαών που τα θεωρούν δεδομένα.
Πιστεύω ότι η χρήση σωσίβιου πρέπει να αναφέρεται στις Οδηγίες Πλου και να είναι υποχρεωτική από όλους όσους εμπλέκονται σ’ έναν αγώνα τριγώνου, όπως τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα, τα μέλη της Επιτροπής Ενστάσεων στη θάλασσα καθώς και σε όσους επιβαίνουν στα συνοδά σκάφη, δημοσιογράφων ή θεατών, ώστε η ασφάλεια όλων να είναι δεδομένη αλλά και οι συνθήκες διαδικασίας του αγώνα να είναι εξ ίσου ίδιες όσο αυτό είναι εφικτό για επιτροπές και αγωνιζομένους .
Ας γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση και όχι ο δάσκαλος που δίδασκε και νομούς δεν εκράτει!
