Συνεχίζοντας το ταξίδι τους στον γύρο του κόσμου, ο Γιώργος Χαράκογλου και η σύντροφός τους Καρίνα μας χαρίζουν την περιγραφή του ταξιδιού τους στο τελευταίο μέρος πριν περάσουν τη διώρυγα του Παναμά.
06.00 Ανοίγω τα μάτια μου και αφουγκράζομαι τους ήχους έξω από το Φίλιζι: ησυχία! Είναι η πρώτη μέρα μετά από μία εβδομάδα που ο άνεμος δεν σφυρίζει στα ξάρτια των σκαφών. Ο δυνατός ανατολικός -βορειοανατολικός (35-55 kns!!!) που φυσάει τους μήνες της ξηρασίας (Δεκέμβριος- Απρίλιος) και που δυναμώνει Ιανουάριο-Φεβρουάριο, τώρα δηλαδή,τρελαίνει τους ντόπιους και αυτοί με τη σειρά τους τον ονόμασαν Loco – τρελλό – ένα λογικό παρατσούκλι. Σήμερα αποπλέουμε για τον Παναμά, με πρώτη στάση στη χώρα το αρχιπέλαγος των San Blas, όπου υπάρχουν 340 περίπου ειδυλλιακά μικρά νησάκια (cays) με κατάλευκη άμμο, κοκοφοίνικες, διάφανα νερά και θεσπέσιους κοραλλιογενείς ύφαλους, λένε! Τα νησιά κατοικούνται από τους ινδιάνους Gunas, τη μοναδική φυλή της Αμερικής που έχει διαφυλάξει την παράδοση και τη δομή της κοινωνίας σε απόλυτο βαθμό! Η απόσταση ως εκεί είναι περίπου 300 ναυτικά μίλια. Ο καπετάνιος μου είδε στο Weather Track και στο Passage weather ένα «παράθυρο καιρού» κατάλληλο για το πέρασμα, δηλαδή ο άνεμος θα σπάσει για κάποιες μέρες.
Ο Γιωργος φεύγει, πάει στην Τράπεζα να κάνει δολάρια συνάλλαγμα- από χθες προσπαθεί. Εγώ καθαρίζω, ταχτοποιώ και κάνω προετοιμασία απόπλου. Επίσης καθαρίζω φασολάκια φρέσκα για να τα μαγειρέψω πριν φύγουμε, πρώτη φορά είδα τέτοια σαν τα ελληνικά τα παλιά- εκείνα με τις ίνες! Αν αφήσω το καθάρισμα για μετά, έτσι που θα κουνιέται το Φιλίζι θα…σφαχτώ.
10.30 Ο Γιώργος επιστρέφει: «Θρίαμβος! Βρήκα δολάρια, μας επέστρεψαν τα διαβατήρια, έχω το ZARPE μας (έγγραφο εξόδου από τη χώρα) αλλά και το Sailing Permit για την Κολομβία!!! Κάλλιο αργά…» Η γραφειοκρατία μας θύμισε ότι βρισκόμαστε στη Λατινική Αμερική και όχι στην Καραϊβική πια.
11.00 Ο άνθρωπος της μαρίνας, ο συμπαθέστατος Οbir, μας βοηθά να λύσουμε. Λυπάμαι που φεύγουμε από αυτήν την υπέροχη χώρα τόσο νωρίς, μα δε γίνεται αλλιώς αφού ο άνεμος ορίζει το ταξίδι μας. Πάντως, ακόμη και έτσι είδαμε πολλά μέσα στο 9ημερο αυτό. Τριγυρίσαμε τη Santa Marta με τα πόδια και τα ποδήλατα, κάναμε ένα απίθανο trekking (και πολύ δύσκολο για τα θαλασσινά, αγύμναστα πόδια μου) στην περιοχή Siera Nevada, κοντά στο χωριό Minca, κολυμπήσαμε κάτω απο δύο καταράκτες. Υπέροχη η φύση της Κολομβίας, είναι άλλωστε απο τις πρώτες χώρες του πλανήτη μας σε βιοποικιλότητα. Επισκευτήκαμε μια μικρή φυτεία καφέ και μάθαμε τη διαδικασία παραγωγής, ήπιαμε κακάο απο φρεσκοκαβουρντισμένους κόκκους “chocochlata” μέσα σε ένα σπίτι κατασκευασμένο από μπαμπού.
Τέλος πήγαμε με λεωφορείο στην Καρταχένα, τέσσερις ώρες πολύ ενδιαφέρουσας διαδρομής στα παραλία της Καραϊβικής. Εκεί μείναμε σ’ ένα παλιό μοναστήρι, που τώρα έχει γίνει πανεπιστήμιο, έκθεση τέχνης και μικρό ξενοδοχείο. Η πανέμορφη, γεμάτη ζωντάνια Καρταχένα σε ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, μέσα από στενούς δρόμους με πολύχρωμα αποικιακά σπίτια και πίσω από τις μισάνοιχτες πόρτες με τα περίτεχνα ρόπτρα, ευωδιάζουν ολάνθιστοι, εξωτικοί εσωτερικοί κήποι. Ιππήλατα αμάξια τριγυρνούν την παλιά πόλη και κάθε μια από τις αμέτρητες πλατίες γίνεται ανοιχτή σκηνή για ετερόκλητους καλλιτέχνες δρόμου. Για όλα αυτά, αποκαλούν την Καρταχένα «διαμάντι της Καραϊβικής».
«Γεια σου Santa Marta, γεια σου Κολομβία». Βγαίνουμε από το λιμάνι, μαζεύουμε τα μπαλόνια και ανοίγουμε πανιά, δεύτερη μούδα τη μαΐστρα και πρώτη τη genoa.
«Ξεκινάμε με μικρά πανιά και βλέπουμε. Βλέπω προβατάκια έξω» λέει ο Γιώργος.
Ταξιδεύουμε γρήγορα 7,5 kts. Τα κύματα είναι πολύ μεγάλα και το κούνημα πολύ δυνατό και κάνω ακροβατικά για να μπορέσω να ετοιμάσω πρωινό: σάντουιτς με αραβική πίτα, αυγά βραστά αβοκάντο και τυρί. Τα αγαπημένα μας.
13.00 Βάζουμε πορεία και πρώτο waypoint στα 20 ΝΜ έξω από την Barranquilla για να αποφύγουμε τα ρεύματα και το κακό κύμα που δημιουργείται εκεί από την εκβολή του πόταμου Magdallena – ακολουθώντας την πολύτιμη συμβουλή των φίλων μας Melike & του Nejat από το s/y North που συμμετέχουν στο ARC World Rally 2017-2018. Όσο προχωράμε το σουέλ είναι ακόμα πιο έντονο, με κύματα από ΒΑ και δίνες από δυτικά.
Η θάλασσα μοιάζει να βράζει!
15.00 Εδώ και μια ώρα παρακολουθούμε ένα κοπάδι ψάρια να πηδούν πάνω από τα κύματα σαν ασημένια βροχή και η θάλασσα αστράφτει σε μήκος ενός μιλίου!! Βλέποντας τον πλούτο σε θαλάσσια ζωή και τις δίνες, συμπεραίνουμε πως υπάρχει κάποιο υπόγειο ρεύμα. Στον χάρτη νότια από τη Santa Marta βλέπω την πόλη Malambo και θυμάμαι το τραγούδι που άκουγα παιδί. Τι ανάμνηση, πήγα πίσω στα οκτώ μου χρόνια, τότε που ο μπαμπάς μου ξυπνούσε τα απογεύματα με ένα ξυπνητήρι- ραδιόφωνο για να πάει στο ιατρείο του. Πόσο μου λείπεις πατέρα μου.
17.00 Φτάνουμε στο πρώτο waypoint έξω σπο την Barranquilla και βάζουμε πορεία στις 245. Μαζεύουμε τη μαίστρα και αφήνουμε μόνο τη τζενοα. Το νερό της θάλασσας είναι καταπράσινο!
17.30 Στρώνουμε αντιολισθητικά σουπλά στο τραπέζι και τρώμε το φαγητό που είχαμε πεθυμίσει, μαζί με ψωμάκι φρέσκο να βουτά στη σάλτσα. Η θάλασσα ανοίγει την όρεξη, και η δική μου άνοιξε και δεν ξαναέκλεισε από τότε.
18.00 Ο ήλιος βουτά στον ορίζοντα ολοστρόγγυλος και έχει πάρει χρώμα έντονο πορτοκαλί. Σε λίγο όλα γύρω βάφονται πορτοκαλί, ο ουρανός, η θάλασσα , το πρόσωπο του αγαπημένου μου. Σαν να φορώ φακούς επαφής.
20.00 Ξαπλώνω στο κόκπιτ – γλυκειά πλεύση στις 240 μοίρες και μάλλον κοιμάμαι για 20′.
21.00 Σκατζάρω τον Γιώργο να ξεκουραστεί. Στο σκοτεινό ορίζοντα βλέπω τρία φωτά από πλοία, όμως κανένα δεν φαίνεται στο AIS και αυτό με ανησυχεί. Το Φιλίζι μας πλέει κάτω από τα άστρα, αφήνοντας πίσω φωτεινό μονοπάτι από φωσφορισμούς.
21. 40 Ενώ παρακολουθώ την πορεία του πρώτου πλοίου, κάτι σαν να νιώθω, γυρνώ το βλέμμα μου πίσω στ’ ανατολικά και βλέπω ένα συγκλονιστικό, κατακόκκινο φεγγάρι να ανατέλλει. Το παρακολουθώ μαγεμένη να ανεβαίνει στον ορίζοντα αλλάζοντας χρώματα, κόκκινο, πορτοκαλί, μετά κίτρινο και τέλος λευκό. Η παρέα μας κι απόψε. Ο Γιώργος ξυπνά και ξεκινάμε να διαβάζουμε στο kindle το βιβλίο του Bernard Moitesier “The long way”. Το γράψιμό του μας συνεπαίρνει από την πρώτη σελίδα.
Τέταρτη 15/2/17
Πήγα και κοιμήθηκα στην πλώρια καμπίνα γιατί κουνούσε τρομερά και νόμισα ότι θα έπεφτα ξαπλωμένη στο κόκπιτ. Ο Γιώργος, έξυπνο πουλί, δένεται με τον ιμάντα ασφαλείας και έτσι ξαπλώνει με ασφάλεια.
03.45 Αναλαμβάνω βάρδια. Το φεγγάρι παίζει κρυφτώ με τα σύννεφα. Το iPad, που έχει τους χάρτες Navionics, χρειάζεται φόρτιση. Ελέγχω τις μπαταριές του σκάφους: 12,67, είναι κάπως χαμηλά. Βάζω το iPad να φορτίσει στον 12V φορτιστή, χωρίς να ανάψω το inverter.
05.00 Πλέουμε με 5,5kts και η απόκλιση από την πορεία μας (ΧΤΕ) έχει σχεδόν μηδενιστεί. Κύματα μεγάλα μας σπρώχνουν αφρίζοντας. Ακούω δυνατά μουσική, μελέτα τα άστρα, πάω έρχομαι και γενικά κάνω ότι μπορώ για να κρατηθώ ξύπνια.
06.00 Ξημερώνει και η ανατολή κρύβεται πίσω από σύννεφα. Ο Γιώργος ξυπνά μετά από δύο ώρες ύπνου.
09.45 Με τα πολλά, ξάπλωσα στην πλώρια καμπίνα και κοιμήθηκα 1,5 ώρα. Βγαίνω στο κόκπιτ. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, ο ήλιος δεν φαίνεται καθόλου. Πλέουμε αργά και πολύ κουνιστά 4kts – 5 kts με τον άνεμο κατάπρυμα. Κάνω τον πρωινό έλεγχο γύρω στο κατάστρωμα – όλα καλά ευτυχώς – και μαζεύω 6 χελιδονόψαρα, τα δύο μέσα στο κόκπιτ!!! – μα πώς δεν τα αντιληφθήκαμε;
Μετά διαβάζουμε το βιβλίο μας στο kindle. Ο Moitesier γράφει για το ταξίδι που έκανε το 1968, μόνος με το σκάφος του Joshua (σε μνήμη του Josua Slocum) στον πρώτο αγώνα στην ιστορία γύρω από τα πέντε ακρωτήρια του πλανήτη, διοργανωμένο από τους εγγλέζικους Sunday Times, ένα πολύ σημαντικό βιβλίο. Τρώμε λίγο πρωινό, σταφιδόψωμο με ταχίνι και μετά κόβω το καρπούζι που πήραμε από την αγορά, μα δυστυχώς, μας βγήκε μάπα το καρπούζι. Ο καλός μου ξαπλώνει στο κόκπιτ. Μετά από μισή ώρα ο ήλιος έρχεται στα μάτια του και τον ξυπνά. Τον πείθω πως είμαι ΟΚ και τον πείθω να ξαπλώσει στην καμπίνα μας. Ανησυχεί όταν ξαπλώνει μέσα, οι ήχοι εκεί κάτω πολλαπλασιάζονται – το νερό που ρέει γρήγορα κάτω από την καρίνα, τα τριξίματα των σχοινιών και των ξαρτιών και καθώς δεν έχει άμεση επαφή με εμένα, δεν χαλαρώνει πραγματικά.
Δυναμώνω την ένταση της μουσικής και κάνω γυμναστική. Το Φιλίζι γέρνει δεξιά αριστερά ασταμάτητα και σερφάρει πάνω από τα μεγαλύτερα κύματα. Αγαπημένο Φιλιζάκι. Μας πηγαίνεις στον Παναμά!
11.00 Τέλος 1ου 24ωρου
Έχουμε διανύσει 140 ΝΜ
Ύπνος Γιώργος 1,30+2,00+2,00=5,30
Καρίνα 0,20+2,30+1,15=4,05
Ο άνεμος έχει γυρίσει πιο βόρειος από τις 120 μοίρες με ένταση 10-13 kts. Ταξιδεύουμε αργά με 3,5-4,0 kts με αντίθετο ρεύμα 1,5 κόμβο περίπου. Ο ουρανός έχει καθαρίσει εντελώς και ο ήλιος λάμπει. Τσεκάρω τις μπαταριές του σκάφους: 13,4 – ωραία, τα ηλιακά πάνελς δουλεύουν δυνατά τώρα. Βάζω τα πάντα να φορτίσουν!
14.00 Μένουν 132 ΝΜ για τα San Blas. Έχουμε βάλει waypoint στα ανατολικά Hollandes, εκεί όπου βρέθηκαν πριν 20 μέρες τα σκάφη του ARC αλλά και οι Joe & Vicky που γνωρίσαμε στη Santa Marts, του s/y Boysterous που συμμετέχει στο Oyster World Rally. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κάνεις, στο αρχιπέλαγος San Bas υπάρχουν 340 πανέμορφα νησάκια…
16.00 Κοιμήθηκα βαθιά για 2 ολόκληρες ώρες. Ο καιρός είναι τέλειος και το κύμα έχει σπάσει. Το χρώμα της θάλασσας είναι εδώ έντονο, όμορφο μπλε, πάει εκείνο το πρασινωπό χρώμα της Barranquilla που θύμιζε στον Γιώργο τον Σαρωνικό της δεκαετίας του ’80. Βεβαία στη Barranquilla το χρώμα οφειλόταν στο ποτάμι…
16.30 Ένας δυνατός κρότος ακούγεται από μέσα. Τρέχω και βρίσκω την κουζίνα γκαζιού πεσμένη στο πλάι, έσπασε το αριστερό μεταλλικό στήριγμα, αυτό που της επιτρέπει να ταλαντεύεται ακολουθώντας την κίνηση του σκάφους. Μπλέξιμο, δεν θα είναι δυνατό να μαγειρέψουμε εν πλω. Το δεξί είχε σπάσει το περασμένο καλοκαίρι, όσο το Φιλίζι ήταν στη μαρίνα της Μαρτινίκ. Τότε βρήκαμε ανταλλακτικό και το επισκευάσαμε. Τώρα θα πρέπει να αυτοσχεδιάσουμε. Τι είχες Γιάννη…. Όπως τά ’παμε «Yachting is about fixing your boat in exotic places…»
18.00 Ο Γιωργος πείνασε, κι ευτυχώς έχουν μείνει λίγα φασολάκια από χτες.
19.30 Όμορφη, μα πόσο όμορφη είναι η Αφροδίτη και δεν θα μπορούσε να έχει όνομα άλλο αυτός ο σαγηνευτικός πλανήτης. Ολόλαμπρη, ρίχνει τη λάμψη της χρυσάφι στη θάλασσα και φωτίζει μονοπάτι στην πλεύση μας μέσα στη σκοτεινή νύχτα . Και πιο πάνω ο Άρης, ο αιώνιος εραστής της και παντοτινός σύντροφος.
Ταξιδεύουμε υπέροχα 5,5 kts ταχύτητα με φουλ ιστιοφορία, 15kts άνεμο από τις 110 .
Ο Γιώργος ξυπνά, μια ώρα ύπνος μόνο. Λέει πως ξεκουράστηκε όμως έχει δυνατό πονοκέφαλο . Το Φιλίζι αρχίζει να γέρνει πολύ και ανησυχώ για την κουζίνα. Κατεβαίνω, παίρνω ένα μακρύ σχοινί και τη δένω, μα δεν ξέρω αν θα σταθεί, αν η κλίση μας μεγαλώσει πολύ. Ευτυχώς περιμένουμε να πέσει ο άνεμος.
22.30 Η αποψινή βραδυα εξελίσσεται σαν ανέλπιστο δώρο. Το αεράκι μας ταξιδεύει γλυκά με 5-6 kts και αυτή τη στιγμή το φεγγάρι ανατέλλει πίσω από την πρύμνη μας ανάμεσα σε σύννεφα. Υπερθέαμα….!!!
Πέμπτη 16/2/17
00.30 Ξύπνησα μετά από 1 ώρα και 15′ ύπνο παγωμένη: το λεπτό fleece κουβερτάκι δεν ήταν αρκετό, καλύτερα να είχα το sleeping bag. Τουλάχιστον θα σκατζάρω τον καλό μου να ξεκουραστεί. Εκείνος παίρνει το iPad, ανοίγει την εφαρμογή iAIS και μου δείχνει τα δύο πλοία που βρίσκονται σχετικά κοντά.
«Το Norwegian Jewel θα περάσει σε 30′ στα 2 μίλια αριστερά μας, στις 180°, ενώ το δεύτερο, το Vilano σε 1 ώρα θα περάσει στο ένα μίλι, στα αριστερά στις 160°. Αν δεν αλλάξει κάτι βέβαια.»
Ταξιδεύουμε με φουλ ιστιοφορία και μηχανή με προπέλα.
«Έβαλα προπέλα και χαμηλές στροφές γιατί έχουμε δυο μίλια ανάποδο ρεύμα, και δεν πρέπει με τίποτα να φτάσουμε στα San Blas μετά τη δύση του ήλιου!»
Μένουμε για λίγο παρέα και μετά πέφτει να κοιμηθεί στο κόκπιτ.
«Με το sleeping bag!», επιμένω.
Κάνω τη βάρδια μου ακούγοντας το ipod να παίζει στο suffle songs, ανακατεύοντας από Κική Δημουλά , ως Madonna και Χατζηδάκη – με πολλές απολαυστικές εκπλήξεις και εξωφρενικές αλλαγές.
02.40 Τα δυο γιγάντια πλοία βρίσκονται πολύ κοντά μας και το ένα, το cargo ship Vilano θα πρέπει κατά το AIS να περάσει από μπροστά μας. Για καλό και για κακό πάω στο VHF κανάλι 1:
«Vilano Vilano Vilano this is sail yacht Filizi, over». Στη φωτεινή φεγγαρόφωτη νύχτα διακρίνω καθαρά το προφίλ του τεράστιου πλοίου, τα containers , τη γεφυρα. Μου απαντούν αμέσως:
«Yes, Filizi, go ahead». Τους κάλεσα για να σιγουρευτώ οτι μας έχουν δει και δεν θα περάσουν από πάνω μας, όμως από ευγένεια ρωτάω αν φαινόμαστε στο AIS. Ο αξιωματικός υπηρεσίας απαντά θετικά. Μας έχουν δει. Εύχομαι καλό ταξίδι και κλείνω. Βγαίνω γρήγορα στο κόκπιτ. Το Vilano περνάει μπροστά, μας δείχνει την υπερ- φωτισμένη του γέφυρα και πρύμνη και σιγά σιγά μακραίνει.
03.00 Τα απόνερα των πλοίων μας κουνάνε, η μάτσα χτυπάει, τα πανιά βγάζουν τον λιγοστό τους αέρα κάνοντας κρότο και ο καπετάνιος ξυπνάει και σηκώνει το κεφάλι.
«Τι συμβαίνει;» ρωτάει.
«Κοίτα!» του απαντώ δείχνοντας το φωτεινό cargo ship, μισό μίλι μακριά πια. Σφίγγω τη σκότα της μαίστρας εντελώς μέχρι να φύγουν τα απόνερα. Η ταχύτητα πέφτει αμέσως, όμως ησυχάσαμε. Ο καλός μου κοιμήθηκε μονο μιάμιση ώρα μα ξύπνησε με τη φασαρία, ευτυχώς χωρίς πονοκέφαλο. Μαζεύει το sleeping bag, φοράει τον εξοπλισμό του: νιτσεράδα ανοιχτής θαλάσσης, φακό κεφαλής, σωσίβιο, γάντια και μαντήλι στα μαλλιά και έρχεται πίσω από το τιμόνι, όπου στέκομαι εγώ.
«Αλλαγή» μου λέει. «Πήγαινε να ξεκουραστείς». Έχει πάει 3.30, σκέφτομαι εγώ, προλαβαίνω μία – μιάμιση ώρα ύπνο ώστε να έρθω για βάρδια με την ανατολή.
05.15 Ξαναβγαίνω στο κόκπιτ χωρίς να έχω καλοξυπνήσει.
«Καλημέρα!»
Στα ανατολικά ο ουρανός έχει αρχίσει να χαράζει. Το φεγγάρι μεσουρανεί και ο ουρανός είναι διάσπαρτος από μικρά, λευκά, αφράτα συννεφάκια. Ο καλός μου με καλωσορίζει και μου λέει για τη βάρδια του και το μεγάλο σύννεφο που μας ήρθε νωρίτερα και έφερε πιο δυνατό άνεμο μα δεν έβρεξε. Ακούμε δυνατά μουσική, το ipod πάντα στο suffle songs και οι αλλοπρόσαλλες αλλαγές συνεχίζονται, από Joy Division σε Leonard Cohen και ξαφνικά Olympians! Με ξυπνάει κάπως αυτό, τρέλλα!
06.00 Άλλη μια ανατολή εν πλω και είμαι βάρδια, το καλύτερό μου. Όταν έχει πια φωτίσει καλά ο ουρανός, κάνω προσεκτικά τον γύρο του καταστρώματος για τον καθημερινό έλεγχο. Ο Γιώργος μου λέει να δένομαι με τον ιμάντα ασφαλείας όταν πηγαίνω στην πλώρη μα εγώ δεν τον φορώ και προτιμώ να κρατιέμαι γερά από τα ξάρτια και τα ρελια . Όλα καλά, μονό που ανησυχώ κάπως για τη μαίστρα και το in mast furling, αυτός ο ήχος που ακούγεται όταν γέρνουμε σαν να κτυπά το furling μέσα στο κατάρτι. Σήμερα υπήρχαν αλλά τέσσερα μικρά χελιδονόψαρα ψόφια πάνω στο ντεκ. Κρίμα τα καημενάκια…
07.15 Συνεχίζουμε με τη μηχανή σε χαμηλές στροφές και φουλ ιστιοφορία. Ο φαινόμενος άνεμος είναι 9-10 kts και η ταχύτητά μας 5-5,5 kts πάντα με κόντρα ρεύμα. Μένουν μόλις 40 ναυτικά μίλια ως το waypoint στα νησακια Holandes και με αυτή την ταχύτητα θέλουμε ακόμα οκτώ ώρες, δηλαδή θα φτάσουμε στις 15.00, τρεις ολόκληρες ως τη δύση. Είναι πολύ σημαντικό να φτάσουμε στα San Blas με καλό φως, γιατί γύρω από τα νησιά υπάρχουν πολύ επικίνδυνοι κοραλλιογενείς ύφαλοι. Και πολλά ναυάγια επίσης…
08.00 Ο γαλανός ουρανός βάφει τη θάλασσα με ένα υπέροχο, βαθύ μπλε χρώμα και τα λευκά σύννεφα στέλνουν κι αυτά την αντανάκλασή τους από ψηλά. Ένα ψαροπούλι με λευκό ράμφος, κατάμαυρη ράχη και λευκή κοιλιά, πετά γύρω μας, κάνει ελιγμούς δεξιότεχνους και εφορμά στα κύματα ψάχνοντας την τροφή του. Είμαι καθισμένη πίσω απ’ το τιμόνι και διαβάζω στο kindle το βιβλίο του Herman Melvil: Typee, A peep at Polynesian life, για να κρατήσω το άλλο του Moitesier να το διαβάζουμε μαζί με τον Γιώργο. Ο συγγραφέας του Moby Dick – και προπάππος του αγαπημένου μουσικού Moby- περιγράφει ένα ταξίδι με φαλαινοθηρικό στην Πολυνησία, στη Nukuheva και την Tahiti πίσω στο 1850 περίπου.
10.30 Μαζέψαμε τη μαΐστρα, ο φαινομενος άνεμος έχει πέσει στα 4 kts και πλέουμε με μηχανή στις 2.100 στροφές με φουλ τζένοα και ταχύτητα 5 kts , ένα μίλι λιγότερο λόγω ρεύματος. Η θάλασσα είναι γαλήνια, και στην επιφάνεια επιπλέουν sargasum, κλωνάρια από φύκια που ζουν στην επιφάνεια της θάλασσας, μα και πολλά σκουπίδια, μπουκάλια, καπάκια, καρέκλες (!) μα και μεγάλα ξύλα μπαμπού. Τρώμε σαντουιτσάκια, διαβάζουμε το βιβλίο μας και μετά πηγαίνω να κοιμηθώ στην πλωριά καμπίνα.
Τέλος 2ου 24ωρου
Έχουμε διανύσει 126 ΝΜ
Ύπνος Γιώργος 1,00+1,20+2,00+=4,20′
Καρίνα 2,00’+1,15’+1,15’+1,30’=6,00
12.30 Πετάγομαι απ’το κρεββάτι αναστατωμένη. Ακούστηκε ένας δυνατός γδούπος και ο Γιώργος που είναι έξω στο κόκπιτ κάνει ένα σάλτο και σβήνει τη μηχανή
«Οχιιιιι!! Γμτ!»
Βγαίνω έξω. Το πρόσωπό του είναι τρομερά ανήσυχο;
«Τι έγινε;»
«Χτυπήσαμε κάτι, έναν κορμό δέντρου νομίζω!» απαντά. Κοιτάζω πίσω και διακρίνω το χοντρό ξύλο που ξεμακραίνει.
«Άκουσα την προπέλα να χτυπά 2-3 φορες πριν προλάβω να τη σβήσω».
Μένω για μερικά δευτερόλεπτα κάπως σοκαρισμένη. Όλα είναι γαλήνια γύρω μας, μόνο μια ελαφριά ανάσα ανέμου φυσά και από το κύμα έχει απομείνει ένας ελάχιστος κυματισμός. Το Φιλίζι επιπλέει πάνω στην ασύσπαστη επιφάνεια της θάλασσας που αστράφτει κάτω από τον λαμπρό ήλιο. Τα γαλανά βουνά του Παναμά διαγράφονται αχνά κάτω από τα νέφη του ορίζοντα.
«Θα βουτήξω να δω αν έχει γίνει ζημιά» λέει ο καλός μου και εγώ ανατριχιάζω στη σκέψη και μόνο. Τα βαθιά νερά με τρομάζουν πολύ.
Λύνουμε το καγιάκ που είναι δεμένο πίσω από την πρύμνη και το κατεβάζουμε στη θάλασσα. Ο Γιώργος δένει στο βιτζιρέλλο την άκρη του επιπλέοντος πορτοκαλί σχοινιού και το πετάει στο νερό «για να έχω κάπου να κρατηθώ σε περίπτωση ανάγκης». Του δίνω τη μάσκα με τον αναπνευστήρα. Σκέφτομαι αυτά που διάβαζα στο βιβλίο πριν λίγο για καρχαρίες και κροκόδειλους στον Παναμά και η κάρδια μου σφίγγεται.
«Μήπως βάλουμε την GoPro στο νερό αντί για σένα;» προτείνω με παγωμένο χαμόγελο στα χείλη.
«Έχε το νου σου, μπαίνω» λέει και βουτά. Κοιτάζω το ρολόι μου μα ο χρόνος σαν να σταμάτησε και ο δευτερολεπτοδείκτης ξεχνά να κουνηθεί. Ο καλός μου πιάνεται για λίγο στη σκαλίτσα και μετά κάνει βουτιά από κάτω. Ύστερα αρχίζει να κολυμπά κατά μήκος του σκάφους. Έχω λαχταρήσει και δαγκώνω τα χείλη μου. Μετά από λίγο επιστρέφει, πιάνεται από τη σκάλα και βγαίνει από το νερό.
«Τι ειδές;» ρωτάω με αγωνία.
«Δεν είδα τίποτα, δεν είδα να έχει γίνει ζημιά. Άκουσα όμως τρία χτυπήματα όταν πέρασε ο κορμός, πρέπει να δούμε αν και η μηχανή είναι εντάξει. Θα κατέβω κάτω να ανοίξω για να βλέπω τον άξονα. Να βάλεις μπρος τη μηχανή μόλις σου πω».
Μου δίνει το σύνθημα και γυρνάω το κλειδί. Η μηχανή παίρνει μπρος και κρατάω την ανάσα μου μέχρι να δω το νερό της να βγαίνει κανονικά απ τα δεξιά. Ο Γιώργος έρχεται έξω.
«Όλα φαίνονται εντάξει. Φτηνά τη γλυτώσαμε!». Μπορούσαμε να έχουμε πάθει μεγάλη ζημιά.
15.00 Με τη μηχανή σε χαμηλές στροφές και τα μάτια μας ορθάνοιχτα προχωράμε προς τα San Blas-Guna Yala που διακρίνονται ήδη χαμηλά στον ορίζοντα, μελετώντας παράλληλα τους χάρτες και τις αεροφωτογραφίες του καταπληκτικού εν τέλει βιβλίου Panama Crossing Guide. Ο καπετάνιος κατεβάζει τη σημαία της Κολομβίας και κάνει έπαρση σημαίας Παναμά – μαζί με την κίτρινη σημαία Q- flag! Ζούμε μεγάλες στιγμές. Ο Γιώργος εχει καταλήξει να πάμε απόψε στα West Hollandes σ’ενα αγκυροβόλιο που ονομάζεται Swimming Pool!
16.00 Έχω ανέβει με τα σκαλοπάτια στο κατάρτι ως τον πρώτο σταυρό και κάνω eyeball navigation όπως λέγεται, κατευθύνοντας τον καπετάνιο στο στενό πέρασμα ανάμεσα στους υφάλους.
Το τοπίο είναι συγκλονιστικό, ο παράδεισος επί της γης πραγματικά. Φουντάρουμε την άγκυρα σε διάφανα τουρκουάζ νερά ανάμεσα στα νησάκια Banedup, Kalugirdup, BBQ island, Ogopirriadup, Quinquindup. Όλα τους μικρά, κατάφυτα με ψηλόλιγνους φοίνικες. Η ομορφιά μας κόβει την ανάσα. Δίπλα μας περνάει μια παραδοσιακή βάρκα των ινδιάνων Gunad (ένας κορμός σκαμμένος βαθιά αλλά με μηχανή εξωλέμβια) και οι επιβάτες συζητούν δυνατά! Φαίνεται να ψαρεύουν με συρτή. Ζει στον Παράδεισο αυτή η φυλή, τώρα το βλέπω ιδίοις ομάσι..
Αχ Φιλιζάκι μου, αχ καπετάνιε μου! Που με φέρατε πάλι….
«Ακολουθήστε μας www.sailingfilizi.gr»
