Στις 30 του Μάρτη ο ΠΟΙΑΘ είχε µια ακόµα ωραία ιδέα, να γιορτάσει τα 60 χρόνια του Ράλλυ Αιγαίου, καλώντας όσους ασχολήθηκαν µ’ αυτόν τον αγώνα, παλιούς και νέους, σε µια συγκέντρωση στις ωραίες εγκαταστάσεις του. Χάρηκα που σαν καλεσµένος κι εγώ, είχα την ευκαιρία να ξαναδώ παλιούς γνωστούς, µε τους οποίους είχαµε µοιραστεί πολλές χαρές, από κείνες που απλόχερα δίνει η ιστιοπλοΐα.
Αφού η εκδήλωση αφορούσε το Ράλλυ Αιγαίου, λογικό ήταν οι αναµνήσεις και οι εκτιµήσεις να στραφούν γύρω απ’ αυτό. Επειδή ο αγώνας αγκαλιάζει το Αιγαίο, κι επειδή το Αιγαίο είναι µια ελκυστική αλλά δύσκολη θάλασσα, όλοι οι οµιλητές, παλαιοί και νεότεροι, είχαν να πουν κι από µια προσωπική περιπέτεια, µια δυσκολία, που αν άκουγε κάποιος εκτός κλίµατος, θα σκεφτόταν, ότι κάτι δυσάρεστο συµβαίνει στον χώρο. Προσέχοντας όµως το ενδιαφέρον του κάθε οµιλητή για την ιστορία του, φαινόταν, ότι όχι δεν του ήταν δυσάρεστη, αλλά αντίθετα του ήταν λατρευτή, του ήταν από τις καλύτερες αναµνήσεις στη ζωή του!
Το Αιγαίο είναι µια θάλασσα που έχει απ όλα, µπονάτσες, µπόλικα µποφόρ, άφθονες αλλαγές αέρα, ρεύµατα, λαµπερές µέρες, αισθησιακές νύχτες και αρκετές ξέρες να καιροφυλαχτούν. Ιστιοπλοώντας στο Αιγαίο, πρέπει να έχει γίνει καλή προετοιµασία και να υπάρχει προδιάθεση για όλα. Το Ράλλυ Αιγαίου δεν είναι άλλη έκφραση του καναπέ, είναι άλλη έκφραση της ζωής, όποιος «αιγαιοπλοεί» έχει απέναντι του την οµορφιά και την ποικίλη συµπεριφορά των στοιχείων της φύσης, τα οποία δεν έχουν φονική προδιάθεση, αλλά τα πάνε καλά µε ανθρώπους που τα γνωρίζουν και στέκονται απέναντι τους µε λογική και θάρρος. Συνάντησα στη συγκέντρωση ανθρώπους που ο χρόνος τους έχει στερήσει τη φρεσκάδα της νιότης. Σε κανέναν όµως δεν είδα να λείπει η χαρά και η καλή διάθεση, λες και η θάλασσα τους έχει µπολιάσει µε το ελιξήριο του κεφιού! Εκείνο που δεν είδα σ’ αυτή τη συγκέντρωση, ήταν η έντονη παρουσία νέου αίµατος. Δεν είµαι παρελθοντολάτρης, απλώς φοβάµαι ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν παρασυρθεί σε λάθος πλευρά της ζωής, κάνουν λάθος επιλογές και δεν φαίνονται ευτυχισµένοι, εκτός κι αν είναι, αλλά µε επιµέλεια το κρύβουν! Άλλοι λαοί σε λιγότερο ελκυστικές θάλασσες ιστιοπλοούν, κι εµείς µε το Αιγαίο στα πόδια µας κοιτάζουµε αλλού!
Ακούστηκε στη συγκέντρωση και γράφεται στο περιοδικό, ότι υπάρχουν ιστιοπλόοι που δυσφορούν για το ότι τα µίλια των διαδροµών είναι πολλά, όχι αγαπητοί, δεν είναι πολλά τα µίλια, είναι λίγη η αγάπη για το άθληµα, γιατί όποιος αγαπάει το Ράλλυ χαίρεται για το περισσότερο! Δεν έγινε σήµερα δυσκολότερη από το χθες η ζωή και γι αυτό περιορίζεται το ενδιαφέρον µας για την ιστιοπλοΐα, αλλά µας έχει µειωθεί η αδρεναλίνη και γινόµαστε µαλθακοί ακολουθώντας το τίποτα, γίναµε µηδενιστές! Πίσω από το Ράλλυ Αιγαίου είναι ο ΠΟΙΑΘ, που το κρατάει ζωντανό για 60 χρόνια, που του πρόσθεσε και τον άξιο αδερφό «AEGEAN 600» και που έχει δώσει στη θάλασσα 28.000 νέους ιστιοπλόους!
Η Ακαδηµία Αθηνών βράβευσε τον Όµιλο για την προσφορά του και εύγε στους Ακαδηµαϊκούς, θα ήταν καλό και χρήσιµο ν ακούσουµε και κάτι παρόµοιο όχι µόνο από το Υφυπουργείο Αθλητισµού, αλλά και από το Υπουργείο Παιδείας, γιατί ο ΠΟΙΑΘ προσφέρει σε χιλιάδες ανθρώπους το «ευ ζην». Η πολιτεία φοβάµαι ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει, ότι το Ράλλυ Αιγαίου συµφέρει να γίνει διεθνώς αποδεκτό σαν ο Ιστιοπλοϊκός Αγώνας της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο δεν αρκεί µόνο η προσπάθεια ενός Οµίλου και λίγων ανθρώπων, χρειάζεται η σωστή κρατική αρωγή στη διεθνή προβολή της εκδήλωσης και δεν εννοώ βέβαια να µπει το θέµα στο καλάθι της ψηφοθηρικής πολιτικής, ούτε της εκδικητικής διεκδίκησης, αλλά της πολιτικής µη αµφισβήτησης της ελληνικότητας αυτής της θαλάσσιας περιοχής, η οποία έτσι είναι γνωστή από το βάθος της ιστορίας. Θυµίζω τη λάθος κυβερνητική παρέµβαση στη χάραξη της διαδροµής το 1985, όπου σε µια περίοδο που τα νεύρα µε τους Τούρκους ήταν τεντωµένα, η διαδροµή χαράκτηκε στην οριογραµµή, µε τη γνωστή απολίτιστη παρέµβαση του τουρκικού στόλου στον κόλπο της Σµύρνης, αφού, για πούµε την αλήθεια, το γεγονός είχε την έννοια «επίδειξης σηµαίας»! Εµείς θα πρέπει να δείξουµε, ότι κάνουµε το σωστό, όχι το συµφέρον, ας κάµουν και οι γείτονες το ίδιο χωρίς πολιτική σκοπιµότητα και αυτό θα είναι καλό για όλους. Θα είναι άδικο αν δεν αναφερθεί, ότι τις τελευταίες δεκαετίες, στον ΠΟΙΑΘ ένας άνθρωπος έχει δώσει την ψυχή του κι έχουν πληγιάσει τα χέρια του σπρώχνοντας το κάρο στην ανηφόρα! Γιάννη, είµαστε πολλοί εκείνοι που σε αγαπάµε και σε θαυµάζουµε, ευχόµενοι µε το ίδιο κέφι και την ίδια όρεξη, να συνεχίσεις!
