Πέντε βδομάδες από την Toulon στην Κεφαλονιά

Στρογγύλη, Ευώνυµος, Διδύµη, Μελιγουνίς, Θηρασία, Φοινικούσα, Ερικούσσα, ίσως να ηχούν λίγο παράξενα στα αυτιά σας.

Σαν να είναι νησιά αλλά όσο και να ψάξετε τον χάρτη του Αιγαίου ή του Ιονίου δεν θα τα βρείτε. Και όµως είναι στην Ελλάδα!!! Όχι τη σηµερινή, τη Magna Grecia θα πουν οι γείτονες βορειοδυτικά και θα τα ονοµάσουν Stromboli, Panarea, Salina, Lipari, Vulcano, Filicudi, Alicudi. Τώρα κάτι µου λένε. Οι Αιολίδες νήσοι, Isole Eolie στα ιταλικά, λίγα µίλια βόρεια της Σικελίας. Κατοικία του Αιόλου µε γείτονα λίγο πιο νότια τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και τον Πολύφηµο.

Πέρσι, το 2022, φύγαµε στα µέσα Μαΐου από την Toulon στη νότια Γαλλία, µε ένα Grand Soleil 37, το νέο απόκτηµα ενός φιλικού ζευγαριού, η Nadine και ο Michel, που για χρόνια ταξιδεύουν µαζί µας. Προορισµός Ελλάδα! Δεν κάνουµε µεταφορά αλλά τουρισµό, µε τον µόνο περιορισµό να είµαι Φάληρο πριν τις 24 Ιουνίου, για την εκκίνηση του αγώνα, Κυκλάδες 2022!!! Την τελευταία φορά που κάναµε τη διαδροµή ήταν από το 2014 ως το 2016! Τρία χρόνια για να φτάσουµε στο Φάληρο µε τη Μιµόζα, ακολουθώντας τα χνάρια του Οδυσσέα. Μασσαλία, Κορσική, ξεχειµώνιασµα Σαρδηνία, και µε το καλοκαιράκι ανοίξαµε πανιά. Isole Ponziane, Ponza, Ventotene, Ischia, Procida, Capri, ανοιχτά της Νάπολης, Ποµπηία, Αµάλφι, Αιολίδες, Μεσσήνη, Συρακούσες, Μάλτα, Lampedusa, πίσω Σικελία, Ραγκούσα. Ξεχειµώνιασµα στη Licata λίγα χιλιόµετρα από τον Ακράγαντα, Agrigente. Οι Αιολίδες νήσοι µας άφησαν φοβερές εντυπώσεις και αναµνήσεις και σκοπεύουµε σε αυτό το τελευταίο ταξίδι να µείνουµε µια βδοµάδα πριν βάλουµε πλώρη για Κεφαλονιά.

Αφήσαµε την Toulon µια ηλιόλουστη ηµέρα χωρίς πολύ αέρα. Την Κορσική την ξέρουµε, δεν σταµατάµε παρά µόνο στο νοτιότερο µέρος. Τα θρυλικά στενά του Bonifacio που µόνο το όνοµα τους προκαλεί δέος. Το Έβερεστ της Μεσογείου. Έχουµε τύχη, τα περνάµε εύκολα µε 5-6 µποφόρ για να φτάσουµε στην Olbia της Σαρδηνίας, ίσως το µόνο τζάµπα λιµάνι της Ιταλίας!!! Η ζωή στη θάλασσα µε ιστιοφόρο κρύβει µερικές φορές και εκπλήξεις! Στην Olbia αποφασίζει η ρεβέρσα µας να µας µισό εγκαταλείψει! Πότε δουλεύει, πότε δεν δουλεύει. Μετά από ατελείωτα παζάρια µε τους Ιταλούς που θέλουν να µείνουµε ένα µήνα εκεί, αποφασίζουµε να φύγουµε, έχουµε τα πανιά µας και θα δούµε µε το καλό όταν φτάσουµε Φάληρο! Πλώρη νότια, θα µείνουµε µια νύχτα στη Santa Maria di Navarese. Ένα µικρό λιµανάκι, στα µέσα της ανατολικής Σαρδηνίας, που ξέρουµε καλά. Η Μιµόζα ξεχειµώνιασε για δέκα µήνες εκεί το 2015, και έχουµε ακόµα φίλους που µας περιµένουν! Λίγο βορειοτέρα ο κόλπος di Orosei, το πιο ωραίο µέρος της Σαρδηνίας, που εµείς επισκεφτήκαµε.

Τρίτη, 7 Ιουνίου 2022, πρωινή αναχώρηση από Porto Corallo στην νότιο Σαρδηνία, για το νησάκι Ustica λίγο βόρεια από το Παλέρµο της Σικελίας. 180 µίλια µπροστά µας, πενήντα µίλια περισσότερο από Πειραιάς – Χανιά. Υπολογίζουµε άφιξη αύριο Τετάρτη στις 5µµ. Από την Πέµπτη το βράδυ περιµένουµε 7αρι και θα πρέπει να βρούµε κάποιο καταφύγιο να µείνουµε. Κατά το µεσηµεράκι, µας ήρθε ένας καλός νοτιάς όπως τον περιµέναµε, και ταξιδέψαµε µέχρι τα µεσάνυχτα µε τα πανιά. Όταν ήρθε η ώρα να κοιµηθούµε µετά τη βάρδια µας, τρεις ώρες έξω, τρεις ώρες ύπνο, έπεσε ο αέρας και αναγκαστικά βάλαµε µηχανή. Είχαµε τύχη που αυτήν τη φορά η ρεβέρσα κόµπλαρε!!! Ο θόρυβος της µηχανής δεν µας αφήνει να κοιµηθούµε και είναι πια τέσσερις το πρωί, η ώρα της δεύτερης βάρδιας! Το ξηµέρωµα µας φέρνει και λίγο αέρα και λαγοκοιµόµαστε ανά δεκαπέντε λεπτά έξω, αγναντεύοντας τον ορίζοντα κάθε τόσο για διερχόµενα πλοία. Στις οχτώ η ώρα το πρωί της Τετάρτης µας µένουν άλλα 36 µίλια. Θα φτάσουµε µετά το µεσηµέρι, 180 µίλια σε 32 ώρες, 50% σιδερένιο πανί.

Τρίτη µέρα στο νησάκι Ustica. Περιµένουµε να πέσει ο άνεµος. Πρωί πρωί αναγκαστήκαµε να βγούµε από τη θέση µας και να ξανά ρίξουµε άγκυρα. Με τον αέρα ξέσυρε η άγκυρα µας και είχαµε σχεδόν διπλώσει το σκάφος πάνω στον µόλο. Μανούβρα µε πανιά, η ρεβέρσα αρνείται να πιάσει. Το λιµανάκι µικρό, µόνο 6 θέσεις για µας. Γυρίζουµε το νησί µε τα πόδια. Το νησί έχει αρκετά µονοπάτια για πεζοπορία, η άλλη µας απασχόληση. Ταξιδεύοντας µε ιστιοφόρο, περπατάµε πολύ! Αρκετή βλάστηση, σαν το Ιόνιο ή τις Σποράδες. Τα φραγκόσυκα έχουν γεµίσει όλο τον τόπο! Ίσως µόνο µια δυο παραλίες προσβάσιµες, λάβα παντού. Τα πετρώµατα είναι µαύρα, ηφαιστειογενή. Οι Ρωµαίοι ονοµάζουν το νησί, Καµένη γη. Είµαστε πάνω στο ηφαιστιογενές τόξο. Αξίζει τον κόπο η επίσκεψη, λίγο µακριά από τους τουριστικούς προορισµούς, τουλάχιστον αρχές Ιουνίου.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2022, αναχώρηση έξι το πρωί, προορισµός οι Αιολίδες νήσοι και το Filicudi, 65 ναυτικά µίλια µακριά. Ο αέρας λίγος αλλά το κύµα ψηλό. Βιράρουµε το µπαλόνι. Στα µέσα της διαδροµής το φιλικό ζευγάρι µε το αγοράκι τους, που πάει και αυτό Ελλάδα µε το NAKUNPAT και ταξιδεύουµε µαζί από τη Σαρδηνία, έχει φύγει τρεις ώρες πριν από εµάς, µας προειδοποιεί ότι η µηχανή τους ξερνάει λάδια από το πλάι. Έχει σπάσει στη µέση που µάλλον έτσι φαίνεται; Έκαψε φλάντζα και τρέχουν τα υγρά; Το σκάφος γιόρτασε τα 45 γενέθλια του πριν λίγες µέρες. Ευτυχώς έχει αέρα. Αλλαγή προγράµµατος, πάµε Lipari, µεγαλύτερο νησί µε ευκολίες να δέσουν. Μένουµε πίσω τους µήπως χρειαστούν ρυµούλκηση. Είναι πολύ έµπειροι ιστιοπλόοι, ο νεαρός καπετάνιος, ο Damien, γεννήθηκε στο σκάφος των γονιών του που έκαναν τον γύρο του κόσµου, και πάτησε χώµα όταν πήγε σχολείο. Κατά τις δέκα το βράδυ δένουν το σκάφος τους µε τα πανιά σε έναν µόλο στο κέντρο της πόλης, στο Lipari. Κλασικό παράδειγµα νέου ζευγαριού, άφραγκο, που θέλει να ζήσει το όνειρο του. Όσο για µας, ξέροντας ότι οι φίλοι είναι ασφαλείς, αποφασίζουµε να πάµε στο Vulcano, νότια του Lipari. Είναι σχεδόν µεσάνυχτα όταν µπαίνουµε στον ανατολικό κόλπο που ξέρουµε από το προηγούµενο ταξίδι. Vulcano, το εξοχικό του Ηφαίστου. Ενεργό ηφαίστειο, το θειάφι κατακλύζει την µύτη µας. Ο κόλπος είναι γεµάτος σκάφη, τα νερά πολύ βαθιά. Καταφέρνουµε να ρίξουµε την άγκυρα µας κοντά στην παραλία. Ο αέρας έχει φορτώσει λίγο. Κοντά στις µια το βράδυ, και µετά από 95 µίλια όλα σχεδόν µε µπαλόνι, πάµε για ύπνο. Τώρα ξηµερώνει στο Vulcano, ανεγκέφαλοι δίπλα µας ακόµα πίνουν και τραγουδούν. Είναι έξι το πρωί!

Δύο µέρες στο Lipari. Το πιο κατοικηµένο νησί από τα επτά των Αιολίδων νήσων. Όλα ηφαίστεια. Βόλτα το απόγευµα στην πόλη αντί να πάµε για ύπνο! Σοκάκια, πεζόδροµοι, ένα κάστρο µε ελληνικά ερείπια. Σήµερα είναι κάστρο, αλλά πριν ήταν Ακρόπολις! Η βόλτα στα σοκάκια είναι πολύ ευχάριστη, το παλιό λιµάνι κάτω από το κάστρο γραφικότατο. Και τα παγωτά τους πάντα εύγευστα. Δέσαµε το σκάφος σε µια πλωτή εξέδρα. Ιδιωτική, και υπάρχουν πέντε ή έξι γύρω γύρω. Όταν περάσει κανένα γρήγορο επιβατικό σκάφος, όχι µακριά, µας ταρακουνάει σε σηµείο να µην µπορείς να κάτσεις όρθιος! Ούτε τουαλέτες ούτε ντους, µόνο ρεύµα και νερό. Πανάκριβα, 55€ η βραδιά, και είναι η χαµηλή σεζόν!

Λίγα µίλια µας χωρίζουν από το Stromboli. Στον δρόµο κάνουµε µια αναπάντεχη συνάντηση. Μπροστά µας µια φάλαινα φυσητήρας, 10-12 m. Την πλησιάζουµε κρατώντας πάντα 200-300 µέτρα απόσταση για να µην την ενοχλούµε. Το θέαµα αυτού του θηλαστικού της θάλασσας είναι αξέχαστο! Έµεινε µαζί µας κοντά δέκα λεπτά πριν βουτήξει και µας αποχαιρετήσει. Την προσοχή µας όµως τραβάει ένας τεράστιος ορεινός κώνος που αναδύεται από τη θάλασσα. Δεν φαίνεται καλά η κορυφή, είναι κρυµµένη στα σύννεφα και τους καπνούς. Πότε πότε το σύννεφο διαλύεται αφήνοντας την κορυφή γυµνή να καπνίζει σαν φουγάρο από κάποιο ποστάλι. Εντείνουµε την προσοχή µας και µε τα κιάλια ψάχνουµε για τον Axel Lidenbrock, τον θείο του καθηγητή γεωλογίας Otto Lidenbrock, και τον Ισλανδό οδηγό τους Hans Bjelke, ήρωες του βιβλίου του Ιουλίου Βέρν, Ταξίδι στο κέντρο της γης. Το βιβλίο της νιότης µας. Το νησί δεν έχει λιµάνι, τα νερά είναι βαθιά, λίγο κάτω από τα είκοσι µέτρα σε απόσταση µόλις δέκα µέτρα από την κατάµαυρη άµµο της παραλίας. Στη διάθεση µας, τρόπος του λέγειν, οι ντόπιοι έχουν φουντάρει ρεµέτζα προσφέροντας την ασφάλεια που ο καθένας µας ψάχνει για το σκάφος του. Το µόνο πρόβληµα η τιµή, 70 Ευρώ τη βραδιά! Ο καιρός για τις επόµενες 2-3 µέρες προβλέπεται καλός, σχεδόν άπνοια και αποφασίζουµε να ρίξουµε την άγκυρα µας σε 15 µέτρα βάθος, µόνο λίγα µέτρα από την παραλία! Το χωριό είναι κτισµένο στα πόδια του ηφαιστείου, δίπλα στη θάλασσα. Το ηφαίστειο είναι ενεργό και εάν ανεβεί κανείς νύχτα στην κορυφή θα δει την κόκκινη λάβα να κυλάει αργά προς τη θάλασσα! Κατεβαίνει προς τη βορεινή πλευρά ενώ εµείς είµαστε νότια, και όπως λένε οι ντόπιοι δεν υπάρχει κίνδυνος. Προσπαθούµε να τους πιστέψουµε και γυρίζουµε για ώρες µε τα πόδια τη νότια ακτή. Στο προηγούµενο ταξίδι πήγαµε νύχτα µε το σκάφος µας στη βόρεια πλευρά και το θέαµα της λάβας ξεπερνάει οποιοδήποτε Μεγάλο Σάββατο και τα βεγγαλικά του.

Ώρα να πάρουµε τον δρόµο της επιστροφής, σιγά σιγά όµως. Μόνο δώδεκα µίλια νοτιοδυτικά είναι η Panarea. Νησί πανέµορφο! Δυσκολευόµαστε να βρούµε ένα όρµο ελεύθερο να φουντάρουµε! Παντού ρεµέτζα, και αν πιάσεις κάποιο δεν θα περάσουν πέντε λεπτά πριν εµφανιστεί ο εισπράκτορας, 70 ευρώ πάλι τη νύχτα, µε απόδειξη και δέχεται και κάρτες! Η µόνη υπηρεσία που προσφέρει είναι να µας βγάλει έξω και να µας ξαναφέρει µε το δικό του dinghy. Θα βρούµε όµως µια καταπληκτική παραλία να ρίξουµε την άγκυρα µας. Αφήνουµε τους φίλους να εξερευνήσουν το νησί, που εµείς ξέρουµε από πριν, και το µόνο µας πρόβληµα είναι τι ώρα θα πάµε για µπάνιο και µετά για φαΐ στην απέναντι ταβέρνα.

Τέταρτη 15 Ιουνίου 2022 φτάνουµε στη Salina για µπάνιο και µεσηµεριανό. Διδύµη για τους αρχαίους Έλληνες. Δεν είναι δύσκολο να µαντέψετε γιατί, άµα δείτε το νησί από µακριά. Δύο ψηλά ηφαίστεια, δίπλα δίπλα, δεσπόζουν πάνω από τη θάλασσα. Δεν θα µείνουµε το βράδι. Ρότα πάλι για Vulcano, το πιο νότιο νησί, που θα µείνουµε αρόδο, απόψε. Το µονοπάτι για την κορυφή του ηφαιστείου είναι κλειστό. Κίνδυνος αναθυµιάσεων. Οι καραµπινιέροι µε το µπλοκάκι µε τις κλίσεις στο χέρι, αποθαρρύνουν κάθε επίδοξο ορειβάτη!

Ώρα να κοιτάζουµε τον καιρό να περάσουµε Ελλάδα, Κεφαλονιά µάλλον. Υποφέρουµε από έλλειψη αέρα. Δεν θέλουµε να κάνουµε 170-200 µίλια µε τη µηχανή. Τα δελτία µας λένε ότι θα έχουµε αέρα Σάββατο Κυριακή στο Ιόνιο, και µετά τίποτα για µια βδοµάδα! Έτσι την επόµενη πάµε στη Σκύλλα, Scilla, µια πόλη στη βόρεια είσοδο των στενών της Μεσσήνης. Δύσκολη νύχτα, το ρεύµα µας ταρακουνάει. Πρωί πρωί βιράρουµε τη µαΐστρα, πλώρη για τα στενά της Μεσσήνης.

Όµως γραφτό δεν ήτανε οι συµφορές να λείψουν και να µπροστά µας φάνηκαν η Χάρυβδη κι η Σκύλλα τα δυό ανήµερα θεριά µε τη φρικώδη όψη, που µε ανθρώπους τρέφονται, δελφίνια κι άλλα κήτη. Οι σύντροφοι χλοµιάσανε µε όλα όσα είδαν, µε όλα όσα νιώσανε, µε όλα όσα ακούγαν. Απ` την πολλή τροµάρα τους χάσανε τη φωνή τους και έντροµοι µε κοίταζαν κάποια να δώσω λύση. Άρπαξε η Σκύλλα στο λεπτό έξι απ` τους συντρόφους ένα σε κάθε στόµα της, στα κοφτερά της δόντια. Έξι συντρόφους άρπαξε, όσες κι οι κεφαλές της, σωσµό δεν είχαν πια αυτοί οι δύσµοιροι µου άντρες. Σπαραχτικά κουνούσανε τα χέρια και τα πόδια και τ` όνοµα µου φώναζαν να βρώ µια κάποια λύση. Μα, ωχ καρδιά πολύπαθη, τίποτα δεν µπορούσα εγώ να πράξω, να σωθούν οι έρηµοι συντρόφοι.

Εµείς, περάσαµε τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη µε ένα ωραίο αεράκι 20-25 κόµβους δευτερόπρυµα, και µε το ρεύµα, 5-6 κόµβοι από τον βορρά στον νοτιά, ότι χρειαζόµασταν! Η Σκύλλα µάλλον δεν µας είδε και φτάσαµε και οι τέσσερις σώοι και αβλαβείς στο νοτιότερο ανατολικό άκρο της Ιταλίας, Capo Spartavento. Στον δρόµο συναντάµε τα παραδοσιακά ψαράδικα ξιφία. Ο καπετάνιος και ένα δύο άλλοι είναι σε δέκα δεκαπέντε µέτρα ύψος και σαρώνουν µε τα µάτια τη θάλασσα. Ψάχνουν για ξιφίες που κοιµούνται ανέµελοι στην επιφάνεια του νερού. Όταν δουν κάποιον, τον πλησιάζουν και ένας ψαράς µε καµάκι τρέχει πάνω στην τεράστια οριζόντια εξέδρα στην πλώρη να τον καµακώσει!!!

Έτοιµοι να γυρίσουµε Ελλάδα. Η Κεφαλονιά είναι µπροστά µας 180-200 µίλια. Το κύµα και ο λίγος αέρας φάτσα θα µας επιτρέψουν να γνωρίσουµε και το τελευταίο ιταλικό λιµάνι στον δρόµο µας, λίγο βόρεια από το Capo Spartavento, Roccella Ionica, λιµάνι του Οδυσσέα το διαφηµίζουν.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2022, αέρας 10-15 κόµβοι, δευτερόπρυµα, αυτόν περιµέναµε δύο µέρες στη Rocella Ionica. Μετά την µπούκα του λιµανιού, βιράρουµε το µπαλόνι µας. Θα το µαϊνάρουµε µετά από τριάντα πέντε ώρες και 190 µίλια, την Τρίτη 21 Ιουνίου στην είσοδο του λιµανιού στο Αργοστόλι.

Σχεδόν πέντε βδοµάδες και χίλια µίλια από τότε που η Αλκυονίδα, το σκάφος µας έφυγε από την Toulon, τώρα έφτασε στην Ελλάδα. Μετά από µια µέρα στο Αργοστόλι, την Πέµπτη 23 Ιουνίου παίρνουµε το ΚΤΕΛ, Αργοστόλι Αθήνα, και Κυριακή 26 Ιουνίου ο Σάββας ο δεύτερος καπετάνιος µου, και εγώ είµαστε στην εκκίνηση στην Τζια για τον αγώνα Κυκλάδες 2022, µε τη Μιµόζα αυτή τη φορά.

Επίλογος. Εκτός από το πρόβληµα µε τη ρεβέρσα, όλα πήγαν καλά. Ο αέρας γενικά ήταν λίγος αν εξαιρέσουµε τρεις τέσσερις µέρες φτάνοντας στην Ustica. Τρία περάσµατα, 180-200 µίλια. Το ταξίδι δεν έχει ιδιαίτερη δυσκολία εκτός από το κόστος των λιµανιών που είναι αρκετά υψηλό για τα ελληνικά δεδοµένα. Αξίζει κανείς να περάσει από την ανατολική Σικελία, όπως κάναµε στο προηγούµενο ταξίδι µε τη Μιµόζα, να δει την Ταορµίνα (Ταυροµένιο), να ανέβει στην Αίτνα, να δει τις Συρακούσες και νότια τη Ragusa και το Agrigento. Χωρίς να ξεχάσει τη ρωµαϊκή βίλλα del Casale, µε τα 3000 τµ ψηφιδωτά. Η Μάλτα µόνο εβδοµήντα µίλια νότια, µας εξέπληξε και πήγαµε δυο χρόνια συνεχόµενα. Μια χρονιά φτάσαµε στη Lampedusa, που µπροστά της οι Κυκλάδες έχουν δάσος και πράσινο. Το παράπονο µας είναι ότι δεν συναντήσαµε πουθενά ένα σκάφος µε την ελληνική σηµαία, και ελπίζω αυτό το κείµενο να ανοίξει την όρεξη κάποιων συνταξιούχων σαν και εµάς! Όλοι µπορούµε!

Εάν σας ενδιαφέρει το ταξίδι µας, θα βρείτε το ίχνος µας όπως το κατέγραψε το GPS της Αλκυονίδας, εδώ www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1rdcpum_COFaIB1JJi5QNE7YNMV3aC9M&usp=sharing ή το προηγούµενο ταξίδι µε τη Μιµόζα www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1gH538q5TgjPsBBUnMTxcVO1cEYQ&usp=sharing Μπορείτε να κάνετε ζουµ στον χάρτη και να δείτε ακόµα και τις µανούβρες στα λιµάνια!!!