Τζανέτος Κανελλόπουλος
Δεν είναι το μανιασμένο καραβόσκυλο, ο Ντέιβιντ, που άρμεγε ακούραστα το μαντάρι με το νέο καραβοκούταβο παρέα κάτω από τις φουρκισμένες ιαχές του μουσάτου πλωριού που ερχόντουσαν από πλώρα σαν τα αφρισμένα κύματα: «Πάμε λίγο ακόμη… ΑΝΤΡΙΚΑ!! ΤΟοοοοΠ!!!». Εξάλλου με το καραβόσκυλο μιλάμε με τα μάτια 10 χρόνια τώρα από το άλμπουρο και μπροστά.
Δεν είναι το πάθος του καπετάνιου που παρά τα χιλιάδες μίλα και κύματα που έχει καταπιεί δεκαετίες τώρα, διατηρεί άσβεστη τη σπίθα του αγωνιστή στα μάτια ακόμα και όταν κάνει στρατηγική αναπαυόμενος κάτω, ξαπλωμένος στα πανιά. Μας είναι τόσο οικείο πια.
Δεν είναι ούτε καν οι έμπειροι συν-ιστιοπλόοι, φίλοι καλοί από παλιά, που ήρθαν να ενισχύσουν φέτος την ομάδα με τις ικανότητές τους και την παρέα τους.
Δεν είναι ούτε τα έπαθλα, κι ας μας πάθιαζαν σε κάθε λιμάνι. Έχουμε μάθει να μη τα θεωρούμε δεδομένα άλλωστε…
Είναι τα κύματα. Μα δεν είναι πάντα αυτά, αλήθεια;
Είναι ο αέρας που κυνηγάμε. Μα δεν τον κυνηγάμε κάθε φορά όμως;
Είναι τα νησιά που περνάμε και που φτάνουμε. Κι ας έχουμε ξαναδεί και τη Σύρο, και τη Χίο και τη Σκύρο… Πόσα και πόσα έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια όμως!
Είναι το σκάφος που κυνηγάς να μη χάσεις μπροστά όταν ο ήλιος δύει και που μεταμορφώνεται σε μια μικρή θαλάσσια πυγολαμπίδα στον ορίζοντα, ανάμεσα σε άλλες… κάποιες κόκκινες, κάποιες πράσινες.
Είναι ο ιδρώτας, η κούραση, το αλάτι, η ζέστη, η δίψα, οι αβαρίες, οι φωνές, η ένταση στην εκκίνηση.
Είναι όλα. Μα πάνω από όλα είναι η συντροφικότητα, το γέλιο, ο ευγενής συναγωνισμός, η ναυτοσύνη, και η αγάπη για τη θάλασσα που τροφοδότησε και φέτος τη μαγεία του Ράλλυ Αιγαίου. Άλλο ένα αξέχαστο Ράλλυ Αιγαίου. Άραγε θα είναι και του χρόνου;
Μιχάλης Μπελέγρης
Η πρώτη συμμετοχή της ομάδας μας στο Ράλλυ Αιγαίου, ικανοποίησε μία επιθυμία αρκετών ετών.
Κάθε χρόνο σκέφτεσαι ότι δεν είμαι έτοιμος, ίσως να το αφήσω για του χρόνου. Κάθε χρόνο παρακολουθείς το ίχνος των άλλων σκαφών και σκέφτεσαι τι θα έκανες εσύ εάν ήσουν εκεί. Ολοκληρώνοντας την πρώτη συμμετοχή διαπιστώνεις ότι ποτέ δεν θα είσαι ‘έτοιμος’ για αυτό, όμως γυρίζεις πίσω τις ημέρες και λες τα καταφέραμε.
Αυτή τη χρονιά ήμασταν και εμείς εκεί. Δεν θα σου πω ότι είναι εύκολο, δεν θα σου πω ότι δεν ένιωσα άσχημα όταν έβλεπα τα πρόσωπα της Εύας, της Βίκης , της Λίζας, του Λουκά να βρέχονται για ώρες κρεμασμένοι στα ρέλια. Δεν θα σου πω ότι δεν φοβήθηκα όταν βρεθήκαμε κάτω από την Άνδρο ή επάνω από τα Ψαρά. Θα σου πω όμως ό,τι το συναίσθημα του τερματισμού δύσκολα το συναντάς, τα χέρια στο κέντρο του σκάφος, το ένα επάνω στο άλλο μία εκδήλωση ομαδικότητας και πας παρακάτω. Σε αυτόν τον αγώνα δεν αρκεί να είσαι ιστιοπλόος, πρέπει πρώτα να είσαι ναυτικός. Ήταν ένας άψογος αγώνας, σε στεριά και θάλασσα και εάν θέλεις να με ακούσεις, εσύ που δεν το έχεις τολμήσει απλά τόλμησε το.
Νίκος Αποστολάκης
Η ώρα της στροφής πλησιάζει. Η σημαδούρα φάνηκε καθαρά πάνω στο απέραντο στοιχειό.
Τι αλλάζει άραγε; Δεν αισθάνομαι τίποτα. Αν κάτι πρέπει να αισθανθώ θα αναγκαστώ να γυρίσω πίσω, σε εποχές που τα έβλεπα όλα διαφορετικά, και μόνο τότε, κάνοντας τη σύγκριση με το σήμερα, θα συνειδητοποιήσω την αλλαγή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια όλου αυτού του χρόνου.
«Έτοιμοι για τακ;» Η κραυγή του κυβερνήτη μας προειδοποιεί και ταυτόχρονα μας διατάζει να ετοιμαστούμε για τη μεγάλη στροφή. Είμαστε ποτέ έτοιμοι; Κι αν είμαστε το ξέρουμε; Πάντα ενυπάρχει μέσα μας η αμφιβολία. Δεν είμαστε σίγουροι. Πάντα υπάρχουν περιθώρια για καλύτερες επιδόσεις, για καλύτερες τεχνικές, τρόποι να πλασαριστούμε στις πρώτες θέσεις. Για άλλους σημασία έχει μόνο η πρώτη θέση. Άλλοι αρκούνται σε κάποια από τις πρώτες θέσεις. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για πρωτιές, κύπελλα και μετάλλια… Η συμμετοχή και η προσπάθεια αποτελούν από μόνες τους υπεραρκετή ανταμοιβή της όλης πορείας.
«Έτοιμοι για τακ;» Η κραυγή ξανακούγεται… Και ξανά και ξανά…
Κάθε στροφή και μια ευκαιρία. Μια καινούρια προσπάθεια. Έχεις πολλές αλλά όχι άπειρες. Μέχρι να φανεί η γραμμή του τερματισμού. Εκεί κρίνεται όλη η προσπάθεια. Αντιπάλους δεν βλέπεις πια πέρα από έναν ή δύο που σε συντρόφεψαν στο ταξίδι. Αλήθεια δεν ήταν αντίπαλοι αυτοί αλλά σύντροφοι και φίλοι που περισσότερο σε βοήθησαν παρά σε δυσκόλεψαν στον σκοπό σου.
Έκαναν τα ίδια τακ, ακολούθησαν τις ίδιες πορείες, έκαναν μαζί σου τα ίδια σφάλματα, αλλά πήραν και τις ίδιες αποφάσεις και μείνατε κοντά. Μια μικρή αυτόνομη ομάδα, μικρογραφία του όλου αγώνα. Ωστόσο πρέπει πρώτα να δείτε το τέρμα να πλησιάζει για να μπορέσετε, ο καθένας μόνος του να κάνει τις εκτιμήσεις του για το αποτέλεσμα και πάλι ποτέ δεν είσαι σίγουρος.
Τερμάτισες καλά; Μήπως έμεινες τελευταίος; Ή μήπως ακόμα – όχι δεν μπορεί – ο αγώνας ήταν μάταιος και θα ‘πρεπε να το ‘χεις καταλάβει και να εγκαταλείψεις;
«Έτοιμοι για τακ;» Καθώς για άλλη μια φορά ακολουθείς τις οδηγίες, ψάχνεις με την άκρη του ματιού σου να βρεις τον κυβερνήτη. Ήρθε και γι’ αυτόν η ώρα της κρίσης. Και καθώς ο στίβος του τερματισμού διακρίνεται καθαρά αναρωτιέσαι γι’ αυτόν που τόσο χρόνο σε καθοδηγούσε.
Τεράστια ερωτηματικά γι’ αυτή τη φωνή που κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ακούγεται ανελέητα… «Βίρα το μπαλόνι»… «Μάινα ο φλόκος»… «Μέσα οι σκότες»…
«Έτοιμοι για τακ;» Όμως είσαι ακόμα βυθισμένος στο σκοτάδι και δεν μπορείς να διακρίνεις την προέλευση της φωνής αυτής.
Καθώς πλησιάζει η ώρα της κρίσης, ανακεφαλαιώνεις.
Αναρωτιέσαι για όλα αυτά που συνέβαλαν στην επιτυχία και την αποτυχία. Και πρώτα απ’ όλα η προετοιμασία. Την ώρα που ξεκινούσες, ή ακόμα κι όταν οι άλλοι σου είπαν ότι έχεις ήδη ξεκινήσει, μεγάλο μέρος της προετοιμασίας ήταν δικό σου. Αν το σακίδιό σου ήταν γεμάτο εφόδια η ευθύνη ήταν δική σου. Αν το σκάφος είχε όλα τα απαραίτητα η ευθύνη ήταν και πάλι δική σου. Η άγνοια δεν αποτελεί δικαιολογία. Η ενημέρωση, κι αυτή δική σου ευθύνη ήταν. Μα ακόμα και τότε, που συνειδητοποιείς ότι υπήρχαν κι άλλα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει δεν απογοητεύεσαι. Το σίγουρο είναι ότι και με λιγότερη προετοιμασία, έστω και με περισσότερο κόπο, πιθανότητες επιτυχίας υπάρχουν πολλές. Και δεν μένει παρά να ακουστεί πίσω σου δυνατή, σίγουρη και αποφασιστική η γνώριμη προσταγή: «Έτοιμοι για τακ;»
Δεν έχει σημασία το πώς μπήκες στον αγώνα. Και να το σκεφτείς, τις ατέλειωτες ώρες που ο άνεμος σε βοηθά να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου, πρέπει να το αφήσεις πάλι πίσω σου και να κοιτάξεις μπροστά. Τώρα είσαι μέσα και πρέπει να δουλέψεις. Προς τον κοινό σκοπό. Και να δώσεις μαζί με τους υπόλοιπους τον καλύτερο εαυτό σου.
«Έτοιμοι για τακ;»
«Λάσκα τζένοας έτοιμος.»
«Μαΐστρα έτοιμος. »
«Φέρμα τζένοας έτοιμος. »
«Τιμόνι έτοιμος.»
«ΠΑΜΕ ΤΑΚ.»
Βούλα Κοζομπόλη
Για μένα η συμμετοχή μου στο φετινό Ράλλυ Αιγαίου, του ιστορικού αγώνα ανοικτής θαλάσσης, ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Να ταξιδέψω νύχτα στο ανοιχτό πέλαγος χωρίς να αντικρίζω στεριά με ανέμους 7 μποφόρ και έντονο κυματισμό και όλο το πλήρωμα να δίνει τον καλύτερο εαυτό του για να αυξήσει όσο μπορεί περισσότερο την ταχύτητα του σκάφους, αυτή η ομαδικότητα και ο ενθουσιασμός και η πρόκληση για τη διάκριση παρακολουθώντας συνεχώς τη σχετική θέση των αντίπαλων σκαφών μέσα στη νύχτα για να κρίνεις το σωστό ταξίδεμα, θα μου μείνουν αξέχαστα.
Είναι πολλά αυτά που με εντυπωσίασαν στο Ράλλυ Αιγαίου και μέσα από τη συμμετοχή μου, κατάλαβα γιατί θεωρείται ο κορυφαίος αγώνας ανοικτής θαλάσσης. Δε θα ξεχάσω και τις στιγμές που ζήσαμε στα νησιά – σταθμούς. Όταν τα σκάφη έδεναν στις μαρίνες, όλοι μαζί, διακριθέντες και μη, εκθέταμε τις εντυπώσεις μας και αδελφωμένοι περνάγαμε όμορφες ώρες είτε διασκεδάζοντας σε μια ωραία ακρογιαλιά, είτε εξερευνώντας τα πανέμορφα νησιά μας.
Χάρη στη διοργάνωση είχα την ευκαιρία να δω τα Μαστιχοχώρια της Χίου, να θαυμάσω τα μοναδικά ψηφιδωτά της Νέας Μονής Χίου και να εξερευνήσω το νησί της Σκύρου. Όλα αυτά συνέθεσαν ένα διαφορετικό παζλ απ’ ότι είχα ζήσει έως σήμερα στον αθλητικό μου βίο. Είμαι μαγεμένη και γι’ αυτό αποφάσισα να μυηθώ στην τέχνη της ιστιοπλοΐας, εκμεταλλευόμενη την προσφορά του ΠΟΙΑΘ προς τους Έλληνες Ολυμπιονίκες και να παρακολουθήσω τα μαθήματα της σχολής ιστιοπλοΐας ανοικτής θαλάσσης.
