Oι σκέψεις που ακολουθούν έγιναν µε αφορµή το περιστατικό που αφηγείται ο Γιώργος Χαράκογλου παλιός µαθητής του ΠΟΙΑΘ και η σύντροφός του Καρίνα που πραγµατοποιούν τον γύρο του κόσµου µε το σκάφος τους.
Σύµφωνα µε το αφήγηµά τους και συνοπτικά, διότι το πλήρες κείµενο θα το απολαύσετε στο σχετικό άρθρο που παραθέτουµε στο τεύχος αυτό, οι φίλοι µας ευρισκόµενοι στη Μαρτινίκα συνάντησαν μια Γερμανίδα 71 ετών, την Birgitt, η οποία έφθασε στη Μαρτινίκα κάνοντας το πέρασμα του Ατλαντικού ολομόναχη, με ένα σκάφος μόλις 21 πόδια.
Στη συνάντησή τους, τους εκµυστηρεύτηκε πόσο σκληρά δούλεψε στα 50 της χρόνια για να αποκτήσει το σκαφάκι αυτό, που ήταν παρατηµένο σε µια µαρίνα του Παναµά όπου βρέθηκε να εργάζεται. Αφού δύο χρόνια παιδεύτηκε να το επισκευάσει, ταξίδεψε στην Ευρώπη και ξανά πίσω στον Παναµά και εν συνεχεία ως τη Γη του Πυρός. Τώρα βρέθηκε στη Μαρτινίκα αφού ξαναπέρασε τον Ατλαντικό και κατευθύνεται µέσω της διώρυγας του Παναµά, µόνη της, µε σκοπό να επισκεφθεί τον γιό της στη Moorea της Γαλλικής Πολυνησίας όπου διαµένει µόνιµα εκεί από προηγούµενο ταξίδι που είχε κάνει µαζί του.
Μετά από όλα αυτά που διάβασα, µου δηµιουργήθηκαν µερικά ερωτήµατα που ακόµα δεν είµαι βέβαιος για τις απαντήσεις τους.
Είναι τόσο διαφορετικοί ψυχικά αυτοί οι άνθρωποι που αποτολμούν τέτοια εγχειρήματα μόνοι τους, που για μας φαίνονται αδιανόητα;
Εδώ στην Ελλάδα αντιµετωπίζουµε γκρίνια από µερικά πληρώµατα όταν προσπαθώντας να συνεχίσουµε την πορεία του Ράλλυ Αιγαίου, του ιστορικότερου από το 1963 αγώνα ανοικτής θαλάσσης της Μεσογείου, σχεδιάζουµε τη διαδροµή ώστε να περιλαµβάνει τουλάχιστον µία ιστιοδροµία µε µια η δύο νύκτες και µία απόσταση πάνω από τουλάχιστον 100 ν.µ. Και να σκεφτεί κανείς ότι άλλοι αγώνες όπως το Sydney Hobart – Fastnet – Bermudian race και Middle sea race είναι πάνω από 600 ν.µ. χωρίς ενδιάµεσο σταθµό και σε πολύ πιο αφιλόξενες θάλασσες.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Είμαστε εμείς οι Έλληνες τόσο ψυχικά αδύναμοι και άτολμοι που αποφεύγουμε και την απλή δοκιμασία;
Αυτό όµως δεν επιβεβαιώνεται από την πορεία της Εµπορικής µας Ναυτιλίας που µεγαλούργησε χάρις στη γενναιότητα και την τάση προς περιπέτεια των Ελλήνων ναυτικών, ούτε από τους εθνικούς µας αγώνες για την ελευθερία, αλλά ούτε και από την προηγούµενη ιστορία του Ράλλυ Αιγαίου τα παλαιότερα χρόνια που περιελάµβαναν και διαδροµές άνω των 280 ν.µ. µε µεγάλη συµµετοχή.
Μήπως τελικά έχουμε παρασυρθεί από την τρυφηλότητα και δεν αποτολμούμε κάτι περισσότερο από την εύκολη ζωή και διασκέδαση;
Μήπως πρέπει να επιχειρήσουµε και στα πιο δύσκολα ώστε να αισθανθούµε πιο περήφανοι για τον εαυτό µας, να µπορέσουµε να αντιµετωπίσουµε τις δυσκολίες και να αντιπαρατεθούµε επιτυχώς µε τα στοιχεία της φύσης αυξάνοντας τη ναυτοσύνη µας;
Εµείς θα συνεχίσουµε να δίνουµε τέτοιες ευκαιρίες µε το Ράλλυ Αιγαίου, αλλά θέλουµε τη βοήθεια και τη συµπαράσταση περισσοτέρων ιστιοπλόων ανοικτής θαλάσσης.
Παράλληλα θέλουµε να διαβεβαιώσουµε ότι δεν είµαστε εµµονικοί µόνο µε την ανοικτή θάλασσα. Από τη δεκαετία του 70’ ο ΠΟΙΑΘ διοργάνωνε πληθώρα αγώνων στον Σαρωνικό µεταξύ των οποίων και πολλούς αγώνες τριγώνου που είναι διαφορετικοί στις απαιτήσεις τους όσον αφορά στην τελειότητα του εξοπλισµού (ιστία κτλ.) αλλά και στη δεξιότητα χειρισµών και στην τέλεια γνώση κανονισµών.
Τα τελευταία χρόνια περιοριστήκαµε αριθµητικά από τους αγώνες του Σαρωνικού για να δώσουµε την ευκαιρία και σε άλλους οµίλους να αναπτύξουν δραστηριότητα.
∆ιατηρήσαµε όµως τους αγώνες όρτσα – πρύµα για τα καθαρόαιµα αγωνιστικά σκάφη όπως είναι το Athens Trophy, συνέχεια του Παγκοσµίου Πρωταθλήµατος 2008, που συγκεντρώνει τον µεγαλύτερο αριθµό συµµετοχών αγωνιστικών σκαφών.
Για τον επόµενο χρόνο σχεδιάζουµε να ενισχύσουµε τον αγώνα αυτόν ακόµα περισσότερο σε διάρκεια ηµερών και µεγαλύτερη προβολή στα τηλεοπτικά µέσα.
Για να του δώσουµε δε µεγαλύτερη δηµοσιότητα, έχουµε έλθει σε συνεννόηση µε τον σύνδεσµο Ελλήνων Ολυµπιονικών και τους προσφέραµε µια θέση σε κάθε σειρά µαθηµάτων ιστιοπλοΐας της Σχολής µας ώστε να γνωρίσουν το άθληµα όσοι δεν ασχολούνται µε αυτό και η συµµετοχή τους ως πληρώµατα στους αγώνες να το καταστήσει περισσότερο δηµοφιλές.
Σύµφωνα µε το αφήγηµά τους και συνοπτικά, διότι το πλήρες κείµενο θα το απολαύσετε στο σχετικό άρθρο που παραθέτουµε στο τεύχος αυτό, οι φίλοι µας ευρισκόµενοι στη Μαρτινίκα συνάντησαν μια Γερμανίδα 71 ετών, την Birgitt, η οποία έφθασε στη Μαρτινίκα κάνοντας το πέρασμα του Ατλαντικού ολομόναχη, με ένα σκάφος μόλις 21 πόδια.
Στη συνάντησή τους, τους εκµυστηρεύτηκε πόσο σκληρά δούλεψε στα 50 της χρόνια για να αποκτήσει το σκαφάκι αυτό, που ήταν παρατηµένο σε µια µαρίνα του Παναµά όπου βρέθηκε να εργάζεται. Αφού δύο χρόνια παιδεύτηκε να το επισκευάσει, ταξίδεψε στην Ευρώπη και ξανά πίσω στον Παναµά και εν συνεχεία ως τη Γη του Πυρός. Τώρα βρέθηκε στη Μαρτινίκα αφού ξαναπέρασε τον Ατλαντικό και κατευθύνεται µέσω της διώρυγας του Παναµά, µόνη της, µε σκοπό να επισκεφθεί τον γιό της στη Moorea της Γαλλικής Πολυνησίας όπου διαµένει µόνιµα εκεί από προηγούµενο ταξίδι που είχε κάνει µαζί του.
Μετά από όλα αυτά που διάβασα, µου δηµιουργήθηκαν µερικά ερωτήµατα που ακόµα δεν είµαι βέβαιος για τις απαντήσεις τους.
Είναι τόσο διαφορετικοί ψυχικά αυτοί οι άνθρωποι που αποτολμούν τέτοια εγχειρήματα μόνοι τους, που για μας φαίνονται αδιανόητα;
Εδώ στην Ελλάδα αντιµετωπίζουµε γκρίνια από µερικά πληρώµατα όταν προσπαθώντας να συνεχίσουµε την πορεία του Ράλλυ Αιγαίου, του ιστορικότερου από το 1963 αγώνα ανοικτής θαλάσσης της Μεσογείου, σχεδιάζουµε τη διαδροµή ώστε να περιλαµβάνει τουλάχιστον µία ιστιοδροµία µε µια η δύο νύκτες και µία απόσταση πάνω από τουλάχιστον 100 ν.µ. Και να σκεφτεί κανείς ότι άλλοι αγώνες όπως το Sydney Hobart – Fastnet – Bermudian race και Middle sea race είναι πάνω από 600 ν.µ. χωρίς ενδιάµεσο σταθµό και σε πολύ πιο αφιλόξενες θάλασσες.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Είμαστε εμείς οι Έλληνες τόσο ψυχικά αδύναμοι και άτολμοι που αποφεύγουμε και την απλή δοκιμασία;
Αυτό όµως δεν επιβεβαιώνεται από την πορεία της Εµπορικής µας Ναυτιλίας που µεγαλούργησε χάρις στη γενναιότητα και την τάση προς περιπέτεια των Ελλήνων ναυτικών, ούτε από τους εθνικούς µας αγώνες για την ελευθερία, αλλά ούτε και από την προηγούµενη ιστορία του Ράλλυ Αιγαίου τα παλαιότερα χρόνια που περιελάµβαναν και διαδροµές άνω των 280 ν.µ. µε µεγάλη συµµετοχή.
Μήπως τελικά έχουμε παρασυρθεί από την τρυφηλότητα και δεν αποτολμούμε κάτι περισσότερο από την εύκολη ζωή και διασκέδαση;
Μήπως πρέπει να επιχειρήσουµε και στα πιο δύσκολα ώστε να αισθανθούµε πιο περήφανοι για τον εαυτό µας, να µπορέσουµε να αντιµετωπίσουµε τις δυσκολίες και να αντιπαρατεθούµε επιτυχώς µε τα στοιχεία της φύσης αυξάνοντας τη ναυτοσύνη µας;
Εµείς θα συνεχίσουµε να δίνουµε τέτοιες ευκαιρίες µε το Ράλλυ Αιγαίου, αλλά θέλουµε τη βοήθεια και τη συµπαράσταση περισσοτέρων ιστιοπλόων ανοικτής θαλάσσης.
Παράλληλα θέλουµε να διαβεβαιώσουµε ότι δεν είµαστε εµµονικοί µόνο µε την ανοικτή θάλασσα. Από τη δεκαετία του 70’ ο ΠΟΙΑΘ διοργάνωνε πληθώρα αγώνων στον Σαρωνικό µεταξύ των οποίων και πολλούς αγώνες τριγώνου που είναι διαφορετικοί στις απαιτήσεις τους όσον αφορά στην τελειότητα του εξοπλισµού (ιστία κτλ.) αλλά και στη δεξιότητα χειρισµών και στην τέλεια γνώση κανονισµών.
Τα τελευταία χρόνια περιοριστήκαµε αριθµητικά από τους αγώνες του Σαρωνικού για να δώσουµε την ευκαιρία και σε άλλους οµίλους να αναπτύξουν δραστηριότητα.
∆ιατηρήσαµε όµως τους αγώνες όρτσα – πρύµα για τα καθαρόαιµα αγωνιστικά σκάφη όπως είναι το Athens Trophy, συνέχεια του Παγκοσµίου Πρωταθλήµατος 2008, που συγκεντρώνει τον µεγαλύτερο αριθµό συµµετοχών αγωνιστικών σκαφών.
Για τον επόµενο χρόνο σχεδιάζουµε να ενισχύσουµε τον αγώνα αυτόν ακόµα περισσότερο σε διάρκεια ηµερών και µεγαλύτερη προβολή στα τηλεοπτικά µέσα.
Για να του δώσουµε δε µεγαλύτερη δηµοσιότητα, έχουµε έλθει σε συνεννόηση µε τον σύνδεσµο Ελλήνων Ολυµπιονικών και τους προσφέραµε µια θέση σε κάθε σειρά µαθηµάτων ιστιοπλοΐας της Σχολής µας ώστε να γνωρίσουν το άθληµα όσοι δεν ασχολούνται µε αυτό και η συµµετοχή τους ως πληρώµατα στους αγώνες να το καταστήσει περισσότερο δηµοφιλές.
