Κάποτε υπήρχε μια… Δοκός;

Ομολογώ ότι μου αρέσει η θάλασσα, όπως μου αρέσει η φύση, μάλιστα χωρίς προϋποθέσεις, δηλ. ήρεμη, βατή, φουρτουνιασμένη και τέτοια, μου αρέσει όπως κάθε φορά είναι, όπως κάθε φορά την βρίσκω. Πέρασα περί τα 15 χρόνια στο χώρο της αγωνιστικής ιστιοπλοΐας, όχι μόνο γιατί εκεί υπήρχε ένας φιλικός συναγωνισμός, αλλά και γιατί γινόταν στη θάλασσα. Εκεί, στην ιστιοπλοΐα, γνώρισα κι ένα επί πλέον συναίσθημα, εκείνο της προσέγγισης νησιών που ήταν ο προορισμός. Το κάθε νησί είναι κι ένας καινούργιος κόσμος, άλλο περιβάλλον, άλλη φύση, άλλοι άνθρωποι. Κάποια απ αυτά τα νησιά έχουν μείνει εντονότερα στη μνήμη μου. Ένα απ αυτά είναι η Δοκός (κατ άλλους ο Δοκός) κοντά στην Ύδρα. Η Δοκός (ο Παυσανίας την αναφέρει με το όνομα Απεροπία), υπάρχουν μαρτυρικά ευρήματα, ότι κατοικείτο από την πρωτοελλαδική εποχή. Κατά την ελληνική επανάσταση, αποτελούσε αγκυροβόλιο των υδραίικων καραβιών τους χειμερινούς μήνες. Η σύγχρονη Δοκός είναι ‘μισοπροστατευμένη’ αρχαιολογική περιοχή και για πολλές δεκαετίες δεν επιτρέπεται καμία αλλαγή στο τοπίο. Υπάρχουν καμιά δεκαριά μικρά σπιτάκια σκόρπια στο νησί χωρίς μόνιμους κατοίκους, 2-3 παλαιές στέρνες για νερό από τη βροχή, 3-4 μικρές εκκλησίες, 5-6 άλογα, ένα κοπάδι κατσίκες, λίγες κότες και λίγα αγριοκούνελα, όλα ελεύθερα. Σ’ έναν μικρό κόλπο που σχηματίζεται μέσα στον μεγάλο κόλπο της Δοκού, υπήρχε και υπάρχει ακόμα, ένας μικρός μόλος, 5-6 μέτρα και έξω ένα κτήριο, που ήταν ελαιοτριβείο- αποθήκη και ένα μικρό σπίτι για τις ανάγκες της δουλειάς. Ο αβαθής βυθός στο μόλο, εξυπηρετούσε μόνο καΐκια και καμιά βάρκα. Η μοναδική παραγωγή του νησιού είναι το λάδι, αλλά τώρα οι ελιές μεταφέρονται στην Ερμιόνη και το ελαιοτριβείο ερειπώθηκε.
Η Δοκός έχει μια απίστευτη ηρεμία και είναι προσιτή μόνο με σκάφος. Στην Δοκό πηγαίνω 2-3 μέρες κάθε καλοκαίρι, περισσότερα από 20 χρόνια και το θεωρώ σαν προσκύνημα σ’ έναν ιερό τόπο. Το φεγγάρι και η ανατολή του ήλιου είναι μοναδικές εικόνες. Την νύχτα η απόλυτη ησυχία διακόπτεται μόνο από τη φωνή του γκιώνη! Στην Δοκό τα τελευταία χρόνια, συναντούσα τρεις εποχιακούς ψαράδες, οι οποίοι σιγά-σιγά έφυγαν για τον άλλο κόσμο. Εκεί υπήρχε ο Γιάννης και η Μαρία, που έμεναν το καλοκαίρι στο μικρό σπίτι του ελαιοτριβείου και το συντηρούσαν.
Πριν λίγες 10ετίες, ένας έλληνας εφοπλιστής, απέκτησε το δικαίωμα (δεν ξέρω πως), να εκμεταλλευτεί το νησί και το πρώτο του μέλημα, ήταν να ποντίσει τέσσερις τεράστιες άγκυρες στις τέσσερες γωνίες του μικρού κόλπου, να τις συνδέσει χιαστί μεταξύ τους με καραβίσιες αλυσίδες και στη μέση να τοποθετήσει μια εξέδρα για να εξυπηρετούνται κάποια σκάφη του! Ευτυχώς κάποια υπηρεσία παρενέβη και ο κ. εφοπλιστής έφυγε από τη Δοκό, αφήνοντας όμως εκεί τις άγκυρες και τις αλυσίδες, προφανώς σαν παρακαταθήκη! Το 2006 ο κυπριακών συμφερόντων όμιλος Κερλένγκου, προσπάθησε ν’ αγοράσει μέρος του νησιού για ανοικοδόμηση ξενοδοχείου και μπανγκαλόους, αλλά η απόπειρα απέτυχε. Επειδή το γνωμικό «ο επιμένων νικά», εκτός από τον λαό το ξέρει και ο εν λόγω εφοπλιστής, έμαθα πριν δύο χρόνια, ότι αγόρασε κάποια κληρονομικά μερίδια του κτίσματος ελαιοτριβείο-σπίτι, έφυγαν ο Γιάννης και η Μαρία που το συντηρούσαν τα καλοκαίρια, με αποτέλεσμα η στέγη να πέσει.
Φέτος τα πράγματα στη Δοκό είναι διαφορετικά. Στους μυχούς της εισόδου του μικρού κόλπου, έχουν τοποθετηθεί δύο πινακίδες απαγορευτικές αγκυροβολίας, ενώ δυσκολίες αντιμετωπίζουν και οι ιδιοκτήτες των μικρών σπιτιών. Έφτασα το πρωί της Κυριακής 20 Αυγούστου και σε δέκα λεπτά ήρθε σκάφος του λιμενικού, του είπα ότι θα έμενα για λίγο και απάντησε ΟΚ, πήγε όμως στο μοναδικό καΐκι, που ήταν στον κόλπο και του έκαναν παρατήρηση γιατί μένει εκεί. Ο καϊκτσής είπε ότι έχει εκεί σπίτι από τον παππού του, τον άφησαν αλλά του θύμισαν ότι απαγορεύεται να δένει εκεί! Ο καϊκτσής μου είπε ότι έχει πριν από μήνες υποβάλλει ερώτημα για το θέμα στον Δήμο Ύδρας χωρίς απάντηση. Λέτε να βρίσκεται σε εξέλιξη διαδικασία αποχαρακτηρισμού της Δοκού, ώστε να «διευκολυνθεί η αξιοποίησή της»; Ίδωμεν.
Previous Post Next Post